Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011

Χρειάζεται βία!



Γνώριζε ότι σφοδροί λογισμοί και σαρκικοί πειρασμοί θα σε πολεμούν, για να μολύνουν το σώμα σου και την ψυχή σου. Για να νικήσεις το πάθος αυτό πρέπει ν' αποφεύγεις συστηματικά τις κοσμικές συναναστροφές. Μη ξεχνάς ότι η φύση μας έχει μέσα της την ορμή για τεκνογονία, που φουντώνει από την απρόσεκτη συμπεριφορά μας με τις γυναίκες.

Άλλη ζημιά προκαλούν στην ψυχή οι πειρασμοί που έρχονται από πράγματα που βρίσκονται μακριά μας, και άλλη, πολύ σοβαρότερη βλάβη, προξενούν στην ψυχή μας οι λογισμοί που μας έρχονται όταν ο πειρασμός είναι κοντά μας.

Όταν η φωτιά είναι μακριά δε μας βλάπτει πολύ, όταν όμως είναι κοντά, τότε η ζημιά είναι σίγουρη. Όπως το λάδι τρέφει το φως του λυχναριού, έτσι και οι σαρκικές επιθυμίες τρέφουν τα πάθη.

Για να κρατήσουμε το σώμα μας καθαρό από τους σαρκικούς μολυσμούς, πρέπει να προσέχουμε πολύ τα ερεθίσματα. Γιατί δε βλάπτει η ροπή για την τεκνογονία, που έβαλε ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά η εκτροπή. Τη ροπή όμως αυτή ο άνθρωπος πρέπει να τη δαμάζει και να την οδηγεί στο καλό. Γιατί αν αφήσει τον εαυτό του χωρίς χαλινάρι, τότε θα καταντήσει χειρότερος κι από τα άλογα ζώα.

Ο Θεός τα έκανε όλα «καλά λίαν», αλλά ο άνθρωπος ξέφυγε από το σωστό δρόμο και άφησε το σώμα του ελεύθερο να ικανοποιείται όπως εκείνο θέλει, και όχι όπως προστάζει το θέλημα του Θεού.

Οι φυσικές κινήσεις του σώματος δεν πρέπει να μας βγάζουν από το σωστό δρόμο ούτε να μας εμποδίζουν στη σωφροσύνη. Τα ποτά, τα πολλά φαγητά και η απρόσεκτη συναναστροφή με γυναίκες ανάβουν τη φλόγα των κακών επιθυμιών και το σώμα αγριεύει, χάνοντας τη φυσική του ημερότητα και απλότητα. 

Πολλές φορές νομίζουμε ότι με την άσκηση και την προσευχή έχουμε φτάσει σε υψηλά μέτρα αρετής. Τότε ακριβώς επιτρέπει ο Θεός τους σαρκικούς πειρασμούς για να ταπεινωθούμε. Χρειάζεται βία, γιατί η σάρκα δεν υποτάσσεται εύκολα. Ο αγώνας είναι δύσκολος, αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου θα νικήσουμε. Ο κόπος και ο αγώνας μας, ο σκληρός και δύσκολος, θα αμειφθεί από τον Θεό. Οι θλίψεις και οι στεναχώριες θανατώνουν τα σαρκικά πάθη.

Το σώμα μας, όπως και η ψυχή μας, δεν είναι αμαρτωλά, αλλά οι κακές επιθυμίες και οι σαρκικοί μολυσμοί τα μολύνουν. Η άσκηση, η ταλαιπωρία του σώματος και η προσευχή βοηθούν στην πνευματική ανύψωση.

Όταν περιφρονούμε τις θλίψεις και τις στεναχώριες, που επιτρέπει ο Θεός για την τελειοποίησή μας, είναι σαν να περιφρονούμε τις εντολές του Θεού. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η αρετή ανθίζει μέσα μας σαν λουλούδι μόνο με τις θλίψεις και τους σωματικούς κόπους.

Όσο περισσότερο αγαπάμε την ανάπαυση, τόσο περισσότερο δίνουμε τόπο στα πάθη. Γιατί, όταν ταλαιπωρείται το σώμα με κόπους και με θλίψεις, οι πονηροί λογισμοί υποχωρούν. Όταν ο άνθρωπος θυμάται τις αμαρτίες του και μετανοεί γι' αυτές, τότε ο Θεός προνοεί γι' αυτόν και του αυξάνει την αρετή.

Όσο περισσότερο κανείς βιάζει τον εαυτό του, τόσο περισσότερο ο Θεός τον ευλογεί, χαρίζοντας σ' αυτόν τη χαρά της αρετής. Κάθε χαρά, που δεν προέρχεται από την αρετή, τροφοδοτεί τα πάθη της σάρκας.

«Πολλές φορές το σώμα μας, φοβούμενο τους πειρασμούς, γίνεται φίλος της αμαρτίας». Αυτά τα λόγια είπε ένας από τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας μας. Αυτός λοιπόν που επιθυμεί να κατοικήσει μέσα του ο Κύριος, πρέπει να βιάζει το σώμα του, να εργάζεται τις εντολές του Θεού και να φυλάει την ψυχή του από τα έργα της σάρκας. 

Το Πνεύμα το Άγιο δεν κατοικεί στο σώμα που αναπαύεται στις σαρκικές επιθυμίες. Όταν το σώμα εξασθενήσει με τη νηστεία και την προσευχή, τότε δυναμώνεται η ψυχή. Συνηθίζει δε το σώμα να παρακαλεί την ψυχή για ανάπαυση, γιατί η ανάπαυση είναι η τροφή του.

Όταν δεν τροφοδοτείται το σώμα με τη χαυνότητα και την πολλή ανάπαυση, τότε υποχωρεί και νικιέται. Γι' αυτό έρχεται και παρακαλεί: «Άφησέ με λίγο να ξεκουρασθώ και να συνέλθω». Και αυτό το κάνει μέχρις ότου αναλάβει τις δυνάμεις του. Ύστερα επιτίθεται στην ψυχή με μεγαλύτερη σφοδρότητα.

Τις ύπουλες λοιπόν παρακλήσεις του σώματος δε θα τις υπολογίσουμε. Εμείς θα πολιτευθούμε όπως θέλει ο Θεός. Και μέσα στον κόσμο μπορεί ν' αποκτήσει κανείς την αρετή, αρκεί ν' αγωνίζεται εναντίον των εφάμαρτων απαιτήσεων του σώματος.

Όταν το σώμα αποκάμει από τους πειρασμούς και ζητεί ν' απαλλαγεί, εσύ να του πεις: «Εσύ την ακαθαρσία και την αισχρή ζωή επιθυμείς». Αν όμως σου αντιτάξει ότι είναι μεγάλη αμαρτία να φονεύει κανείς το σώμα του, εσύ θα το αντικρούσεις με το επιχείρημα ότι δε φονεύω εσένα (το σώμα), αλλά τις κακές και πονηρές επιθυμίες που φωλιάζουν μέσα σου. Θα λες στο σώμα: «Εγώ σκοτώνω την ακάθαρτη ζωή που βδελύσσεται ο Κύριος, κι όχι εσένα που είσαι δώρο του Θεού».

Καλύτερα να πεθάνουμε παρά να χωριστούμε από το Θεό μας, που μας χαρίζει τόσα δώρα, και προπαντός την καθαρότητα της ψυχής και τη σωφροσύνη. Τι να την κάνει κανείς τη ζωή, όταν είναι μακριά από το Θεό; Χίλιες φορές να υπομείνει τις ταλαιπωρίες του σώματος, παρά να υποχωρήσει στις παράνομες και αμαρτωλές επιθυμίες του.

Ποια θα είναι η ωφέλειά μας, αν ζήσουμε τη ζωή αυτή μακριά από το Θεό, χωρίς την ελπίδα της αιώνιας ευτυχίας;

Λοιπόν, υπομονή στους πειρασμούς και προσευχή στο Χριστό να μας ενισχύει στον αγώνα μας, μέχρις ότου φτάσουμε στη νίκη.


Άγιος Ισαάκ ο Σύρος
Πηγή: Η άσκηση στη ζωή μας, εκδ. Ιεράς Μονής Παρακλήτου

Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

Πόσο ασφαλής είσαι;



«Ώστε ο δοκών εστάναι βλεπέτω μη πέση» (Α΄Κορ. 10,12)

Ο απόστολος ο οποίος δίνει τέτοια συμβουλή γνώριζε τέλεια την ανθρώπινη φύση και όλες τις αδυναμίες της. Η εμπειρία αυτή επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα: μόλις ένας άνθρωπος βγει από τη λάσπη της αμαρτίας και ανορθωθεί, αμφιταλαντεύεται και πέφτει ξανά. Μόλις θεραπευτεί από την αμαρτία της γαστριμαργίας, πέφτει στο πάθος της κενοδοξίας. Ή μόλις εκτείνει το χέρι του για να ελεήσει κάποιο φτωχό, η υπερηφάνεια τον ρίχνει στην άλλη πνευρά. Ή μόλις πάρει την καλή συνήθεια να προσεύχεται, ανοίγει το στόμα του διάπλατο για να υποτιμήσει εκείνους που δεν είναι συνηθισμένοι ακόμη στην προσευχή. Ή μόλις νιώσει ότι το Πνεύμα του Θεού τον καθοδηγεί στο μονοπάτι της σωτηρίας, αμέσως τοποθετείται ως διδάσκαλος προς όλους· μέχρι που, δυστυχώς, με τη στάση αυτή διώχνει εντελώς το Πνεύμα από μέσα του.

Όταν ο Κύριος προφήτευσε στους μαθητές του ότι όλοι επρόκειτο να Τον αρνηθούν και να σκορπίσουν απο κοντά Του, ο Πέτρος τότε, βέβαιος για τη σταθερότητα του φώναξε: «Ει πάντες σκανδαλισθήσονται εν σοι, εγώ ουδέποτε σκανδαλισθήσομαι» ( Ματθ. 26,33). Ο Κύριος, διακρίνοντας μέσα την καρδιά του Πέτρου και βλέποντάς τον ήδη να έχει πέσει σε αυταπάτη και υπερηφάνεια, του απάντησε:…«εν ταύτη τη νυκτί πριν αλέκτορα φωνήσαι τρις απαρνήση με» (Ματθ.26,34). Όταν μια τέτοια πτώση συνέβη στον απόστολο, ο οποίος ζούσε τόσο κοντά στον Κύριο, γιατί δεν θα συνέβαινε και σε εμας; Αυτός, αδελφοί μου, είναι ο λόγος που όταν σηκωνόμαστε μετά από κάποια αμαρτία και φεύγουμε μακριά και ανορθωνόμαστε, πρέπει να αποδίδουμε το γεγονός στη δύναμη και το έλεος του Θεού και όχι στους εαυτούς μας· θα πρέπει άγρυπνα να προστατεύουμε τους εαυτούς μας και να ικετεύουμε τον Θεό να μην πέσουμε ξανά, είτε στη μία είτε στην άλλη πλευρά, αλλά να βαδίζουμε την ορθή οδό του Κυρίου.

Ω Παντεπόπτα Κύριε, βοήθησέ μας να σταθούμε ορθοί ενώπιον Σου με τη χάρη του Πνεύματός Σου· κι όταν έχουμε ανορθωθεί, κράτησέ μας για να μην πέσουμε ξανά.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Ο Πρόλογος της Αχρίδος, Εκδ. Άθως

Πηγή: Θησαυρός γνώσεων και ευσεβείας(19/9/2011)

Προσευχή της Όπτινα



Κύριε, βοήθησέ με να αντιμετωπίζω με ψυχική γαλήνη
όλα όσα μου φέρνει η σημερινή ημέρα.

Βοήθησέ με να αφήνω τον εαυτό μου ολοκληρωτικά
στο άγιο θέλημά Σου.

Όποιες ειδήσεις κι αν λάβω, δίδαξέ με να τις δεχθώ με ηρεμία
και με την πεποίθηση ότι προέρχονται από Σένα.

Καθοδήγησε τις σκέψεις και τα συναισθήματά μου.

Μη με αφήνεις να ξεχνάω, ότι τα πάντα προέρχονται από Σένα.

Δίδαξέ με, να συμπεριφέρομαι σε όλους με ευθύτητα και σύνεση,
ώστε να μη συγχύζω και στεναχωρώ κανέναν.

Δώσ' μου τη δύναμη να υποφέρω τον κόπο της ημέρας.

Δίδαξέ με, να προσεύχομαι, να πιστεύω, να υπομένω,
να συγχωρώ και να αγαπώ.

Αμήν.


Δευτέρα 26 Σεπτεμβρίου 2011

Τη σιωπή αγάπησε!


Περισσότερο από όλα τη σιωπή αγάπησε, διότι η σιωπή προκαλεί σε σένα καρποφορία αρετής, την οποία δεν είναι ικανή να εξηγήσει η ανθρώπινη γλώσσα. Πρώτον λοιπόν βίασε τον εαυτό σου να σιωπάς και τότε από τη σιωπή γεννιέται κάτι σε σένα, που σε οδηγεί σʼ αυτήν τη σιωπή. Είθε να σου δώσει ο Θεός να αισθανθείς εκείνο, που γεννιέται από τη σιωπή. Εάν εξασκηθείς σʼ αυτό το έργο της σιωπής, εγώ δεν ξέρω να σου πω το πόσο φως θα ανατείλει από αυτό το έργο στην ψυχή σου. 

 Μη σκεφθείς, αδελφέ, ότι εκείνο που ελέχθη για τον θαυμάσιον εκείνον Αρσένιον (τον Μέγαν) όταν πήγαν να τον δουν οι πατέρες και αδελφοί και εκάθησε μαζί τους χωρίς να μιλά και πάλι με σιωπή τους άφησε να φύγουν ότι το έπραξε αυτό θεληματικώς. Αλλά επειδή από την αρχή εβίασε τον εαυτό του σʼ αυτήν την εργασία, αισθανόταν στον εαυτό του τον καρπό της σιωπής.


Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Απολυτίκιο Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη



Ἀπολυτίκιον
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.
Ποίημα Παύλου Ἱερομόναχου (+1992)

Κήρυξ δέδοσαι τῇ οἰκουμένῃ, σὺ γλυκύτατος, ἐν θεολόγοις, τῆς τοῦ Χριστοῦ ἀγάπης τρισόλβιε· τὸν Ταπεινὸν γὰρ καὶ Πρᾷον ἑώρακας, καὶ τὴν Ἐκείνου καρδίαν κατέμαθες. Ὅθεν ἅπαντες, Σιλουανὲ ἐλλαμπόμενοι, τοῖς θεογλώσσοις ῥήμασι, δοξάζομεν τὸ Πνεῦμα τὸ δοξάσαν σε.

-----+-----
Όπως αναφέρεται και στο βιβλιάριο που συνοδεύει τον δίσκο της Ακολουθίας του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου (έκδ. Ι.Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ Αγγλίας) «ο Άγιος Σιλουανός την πρώτη χρονιά που πήγε στο Άγιον Όρος (1892), ως δόκιμος ακόμη Συμεών, είδε ζώντα τον Χριστό στο παρεκκλήσι του Μύλου της Μονής, όπου διακονούσε.»

Σάββατο 24 Σεπτεμβρίου 2011

Έτσι ευδόκησε ο Θεός



Ο υπερήφανος δεν αναζητεί το θέλημα του Θεού, αλλά προτιμά να κατευθύνει ο ίδιος τη ζωή του. Και δεν καταλαβαίνει πως, χωρίς τον Θεό, δεν επαρκεί το λογικό του ανθρώπου για να τον καθοδηγεί. Κι εγώ, όταν εζούσα στον κόσμο προτού να γνωρίσω τον Κύριο και το Άγιο Πνεύμα, εστηριζόμουν στο λογικό μου. Όταν όμως εγνώρισα με το Άγιο Πνεύμα τον Κύριο μας Ιησού Χριστό, τον Υιό του Θεού, τότε παραδόθηκε η ψυχή μου στον Θεό και δέχομαι οτιδήποτε θλιβερό μου συμβεί και λέω: «Ο Κύριος με βλέπει... Τι να φοβηθώ;» Προηγουμένως όμως δεν μπορούσα να ζω κατ' αυτό τον τρόπο.

Για όποιον παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού η ζωή γίνεται πολύ ευκολότερη, γιατί στις αρρώστιες, στη φτώχεια και στο διωγμό σκέφτεται: «Έτσι ευδόκησε ο Θεός και πρέπει να υπομείνω για τις αμαρτίες μου».

Να, εδώ και πολλά χρόνια πάσχω από πονοκέφαλο και δύσκολα τον υποφέρω, αλλά με ωφελεί, γιατί με την ασθένεια ταπεινώνεται η ψυχή. Η ψυχή μου επιθυμεί διακαώς να προσεύχεται και να αγρυπνεί αλλά η ασθένεια με εμποδίζει, διότι το άρρωστο σώμα απαιτεί ανάπαυση. Και παρακάλεσα πολύ τον Κύριο να με θεραπεύσει, αλλά δεν με άκουσε. Κι αυτό σημαίνει πως αυτό δεν θα ήταν προς όφελός μου.

Να όμως και μια άλλη περίπτωση, που ο Κύριος με άκουσε και με έσωσε. Σε μια γιορτή πρόσφεραν στην τράπεζα ψάρι. Ενώ λοιπόν έτρωγα, ένα κόκκαλο μπήκε πολύ βαθιά στο λαιμό μου. Επικαλέστηκα τον Άγιο Παντελεήμονα, παρακαλώντας να με θεραπεύσει, γιατί ο γιατρός του Μοναστηριού δεν θα μπορούσε να μου βγάλει το κόκκαλο από το φάρυγγα. Και μόλις είπα: «γιάτρεψέ με», η ψυχή μου πήρε απάντηση: «Βγες έξω από την τράπεζα, κάνε μια βαθιά εισπνοή και μια απότομη εκπνοή και το κόκκαλο θα βγει με αίμα». Έτσι κι έκαμα και βγήκε ένα μεγάλο κόκκαλο με αίμα. Και κατάλαβα πως, αν ο Κύριος δεν με θεραπεύει από τον κεφαλόπονο, αυτό σημαίνει ότι είναι ωφέλιμο για την ψυχή μου να υποφέρω τον πόνο. [...]

Όταν η χάρη είναι μαζί μας, είμαστε δυνατοί στο πνεύμα. Όταν όμως την χάσομε, βλέπομε την αδυναμία μας, βλέπομε πως χωρίς τον Θεό δεν μπορούμε ούτε να σκεφτούμε το καλό. Πώς μπορείς να ξέρεις αν ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού; Να η ένδειξη: Αν στενοχωριέσαι για κάτι, αυτό σημαίνει πως δεν παραδόθηκες τελείως στο θέλημα του Θεού, έστω κι αν σου φαίνεται πως ζεις σύμφωνα με το θέλημα του Θεού. Όποιος ζει κατά το θέλημα του Θεού, αυτός δεν μεριμνά για τίποτε. Κι αν κάτι του χρειάζεται, παραδίνει τον εαυτό του και την ανάγκη του στον Θεό. Κι αν πάρει ό,τι θέλει, μένει ήρεμος, σαν να το είχε. Ψυχή που παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού δεν φοβάται τίποτε: ούτε θύελλες ούτε ληστές ούτε τίποτα άλλο. Ό,τι κι αν έλθει, λέγει: «Έτσι ευδοκεί ο Θεός», κι έτσι διατηρείται η ειρήνη στην ψυχή και στο σώμα. Το καλύτερο έργο είναι να παραδοθούμε στο θέλημα του Θεού και να βαστάζομε τις θλίψεις με ελπίδα. Ο Κύριος βλέποντας τις θλίψεις μας δεν θα επιτρέψει ποτέ κάτι που να ξεπερνά τις δυνάμεις μας. Αν οι θλίψεις μας φαίνονται υπερβολικές, αυτό σημαίνει πως δεν έχομε παραδοθεί στο θέλημα του Θεού. [...]

Όποιος κάνει το θέλημα του Θεού, είναι ευχαριστημένος με όλα, έστω κι αν είναι φτωχός και ίσως ασθενής και πάσχει, γιατί τον ευφραίνει η χάρη του Θεού. Όποιος όμως δεν είναι ικανοποιημένος με την μοίρα του και γογγύζει για την αρρώστια του ή εναντίον εκείνου που τον προσέβαλε, αυτός να ξέρει πως κατέχεται από υπερήφανο πνεύμα και έχασε την ευγνωμοσύνη για τον Θεό. Αλλ' ακόμα και σε μια τέτοια περίπτωση μη στενοχωριέσαι, αλλά ζήτησε μ' επιμονή από τον Κύριο πνεύμα ταπεινό. Κι όταν έλθει σε σε το ταπεινό Πνεύμα του Θεού που αναζητάς, τότε θα Τον αγαπήσεις και θα έχεις βρει ανάπαυση, παρ' όλες τις θλίψεις σου. Ψυχή που απέκτησε την ταπείνωση θυμάται πάντα τον Θεό και αναλογίζεται: «Ο Θεός με έκτισε, έπαθε για μένα, συγχωρεί τις αμαρτίες μου και με παρηγορεί, με τρέφει και φροντίζει για μένα. Γιατί λοιπόν να μεριμνώ εγώ για τον εαυτό μου ή τι έχω να φοβηθώ, έστω κι αν με απειλεί ο θάνατος;» [...]

Κάθε ψυχή που ταράζεται από οποιαδήποτε αιτία πρέπει να καταφεύγει στον Κύριο και ο Κύριος θα την καθοδηγήσει. Αυτό όμως γίνεται κυρίως σε καιρό συμφοράς και απροσδόκητου συγχύσεως – κανονικά πρέπει να ρωτάμε τον πνευματικό, γιατί αυτό είναι ταπεινότερο. [...]

Και όλα, όλα δίνουν τότε αγάπη στην καρδιά, διότι όλα είναι του Θεού. Ο Κύριος νουθετεί με το έλεος Του τον άνθρωπο, για να δέχεται μ' ευγνωμοσύνη τις θλίψεις. Ποτέ σ' όλη μου τη ζωή, ούτε μια φορά δεν εγόγγυσα για τις θλίψεις, αλλά τα δεχόμουν όλα σαν φάρμακο από τα χέρια του Θεού και πάντα Τον ευχαριστούσα και γι' αυτό ο Κύριος μου έδωσε να υπομένω ελαφρά τον αγαθό ζυγό Του. Όλοι οι κάτοικοι της γης υφίστανται αναπόφευκτα θλίψεις. Και παρόλο που δεν είναι μεγάλες οι θλίψεις που παραχωρεί ο Κύριος, όμως φαίνονται στους ανθρώπους αφόρητες και συντριπτικές. Κι αυτό γίνεται, διότι οι άνθρωποι δεν θέλουν να ταπεινωθούν ενώπιον του Θεού και να παραδοθούν στο θέλημά Του. Όσοι όμως άφησαν τον εαυτό τους στο θέλημα του Θεού , αυτούς τους καθοδηγεί ο Ίδιος ο Κύριος με τη χάρη Του και υπομένουν με ανδρεία τα πάντα για χάρη του Θεού, τον Οποίο αγάπησαν και με τον Οποίο θα δοξάζονται αιώνια. Όταν η Παναγία βρισκόταν κοντά στον Σταυρό, η θλίψη Της ήταν ακατάληπτα μεγάλη, επειδή Αυτή αγαπούσε τον Υιό της περισσότερο απ' ό,τι μπορεί κανείς να φαντασθεί. Κι εμείς ξέρομε πως όσο μεγαλύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι και η λύπη. Κατά την ανθρώπινη φύση η Θεοτόκος δεν θα μπορούσε με κανένα τρόπο να μην υποκύψει στις θλίψεις Της.  Παραδόθηκε όμως στο θέλημα του Θεού και το Άγιο Πνεύμα Την ενίσχυσε ν' αντέξει στον πόνο της. Μετά την Ανάληψη του Κυρίου η Παναγία έγινε η μεγάλη παρηγοριά στις θλίψεις για όλο τον λαό του Θεού. Ο Κύριος έδωσε επί γης το Άγιο Πνεύμα και όσοι Το έλαβαν αισθάνονται τον παράδεισο μέσα τους. Ίσως πεις: Γιατί λοιπόν δεν έχω κι εγώ μια τέτοια χάρη; Διότι συ δεν παραδόθηκες στο θέλημα του Θεού, αλλά ζεις κατά δικό σου θέλημα. Παρατηρήστε εκείνον που αγαπά το θέλημά του. Αυτός δεν έχει ποτέ ειρήνη στην ψυχή και δεν ευχαριστιέται με τίποτε. Γι' αυτόν όλα γίνονται όπως δεν έπρεπε. Όποιος όμως δόθηκε ολοκληρωτικά στο θέλημα του Θεού, έχει την καθαρή προσευχή και η ψυχή του αγαπά τον Κύριο.

Έτσι δόθηκε στον Θεό η Υπεραγία Παρθένος: «Ιδού η δούλη Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Αν λέμε κι εμείς το ίδιο: «Ιδού ο δούλος Κυρίου· γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου», τότε τα Ευαγγελικά λόγια του Κυρίου, που εγράφτηκαν με το Άγιο Πνεύμα, θα ζούσαν μέσα στις ψυχές μας, η αγάπη του Θεού θα βασίλευε σ' όλο τον κόσμο και η ζωή στη γη θα ήταν απερίγραπτα ωραία. Αλλά παρόλο που τα λόγια του Κυρίου ακούγονται τόσους αιώνες σ' όλη την οικουμένη, οι άνθρωποι όμως δεν τα καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τα παραδεχθούν. Όποιος όμως ζει σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, αυτός θα δοξασθεί και στον ουρανό και στη γη. Όποιος παραδόθηκε στο θέλημα του Θεού, απασχολείται μόνο με τον Θεό. Η χάρη του Θεού τον βοηθά να παραμένει στην αδιάλειπτη προσευχή. Κι όταν ακόμα εργάζεται ή μιλάει, η ψυχή του είναι απορροφημένη από τον Θεό και γι' αυτό ο Κύριος την πήρε υπό την προστασία Του. Η Παράδοση λέει πως κατά τη φυγή στην Αίγυπτο η Αγία Οικογένεια συνάντησε στο δρόμο ένα ληστή, αλλά δεν Τους έκαμε κανένα κακό. Όταν μάλιστα ο ληστής είδε το Νήπιο, είπε πως αν γινόταν ο Θεός άνθρωπος, δεν θα ήταν ωραιότερος από αυτό το Νήπιο, και τους άφησε να φύγουν ανενόχλητοι. Αξιοθαύμαστο πράγμα: Ληστής που δεν σπλαχνίζεται κανένα σαν θηρίο, ούτε προσέλαβε ούτε λύπησε την Αγία Οικογένεια. Η ψυχή του ληστή σαν είδε το Νήπιο και την ταπεινή Μητέρα Του συγκινήθηκε και την άγγιξε η χάρη του Θεού. Το ίδιο συνέβαινε και στα άγρια θηρία, που μόλις αντίκριζαν τους άγιους μάρτυρες ή τους όσιους καταπραΰνονταν και δεν τους έκαναν κακό.

Αλλά κι οι δαίμονες ακόμα φοβούνται την πράα και ταπεινή ψυχή, που τους νικά με την υπακοή, την εγκράτεια και την προσευχή. Και πάλι πράγμα παράδοξο: ο ληστής λυπήθηκε το Νήπιο – Κύριο, ενώ οι αρχιερείς και οι πρεσβύτεροι Τον παρέδωσαν στον Πιλάτο για να σταυρωθεί. Κι αυτό γιατί δεν προσεύχονταν και δεν ζητούσαν από τον Θεό σύνεση, πώς και τι να κάνουν. Έτσι, πολλές φορές οι κυβερνήτες και γενικά οι άνθρωποι ζητούν μεν το αγαθό, αλλά δεν ξέρουν που είναι αυτό το αγαθό. Δεν ξέρουν πώς το αγαθό βρίσκεται στον Θεό και μας δίνεται από τον Θεό. Είναι ανάγκη να προσευχόμαστε πάντοτε, για να μας νουθετεί ο Κύριος τι και πώς πρέπει να κάνομε, και ο Κύριος δεν θα επιτρέψει να παραπλανηθούμε. Ο Αδάμ δεν είχε τη σύνεση να ρωτήσει τον Κύριο για τον καρπό που του έδωσε η Εύα και γι ‘ αυτό έχασε τον Παράδεισο. Ο Δαβίδ δεν ερώτησε τον Κύριο: «Θα ήταν άραγε καλό για μένα να πάρω τη γυναίκα του Ουρία;» κι έπεσε στα αμαρτήματα του φόνου και της μοιχείας. Έτσι κι όλοι οι άγιοι που αμάρτησαν, αμάρτησαν γιατί δεν επεκαλούντο τη βοήθεια του Θεού για να τους φωτίσει. Ο Όσιος Σεραφείμ του Σαρώφ είπε: «Όταν μιλούσα από το νου μου, συνέβαιναν λάθη». Υπάρχουν όμως και αναμάρτητα λάθη που οφείλονται στην ατέλεια του ανθρώπου. Τέτοια βλέπομε ακόμη και στην Παναγία. Λέγεται στο Ευαγγέλιο πως όταν επέστρεφε η Παναγία με τον Ιωσήφ από την Ιερουσαλήμ, ενόμισε πως ο Υιός της βάδιζε μαζί με τους συγγενείς ή τους γνωστούς... Και μόνο μετά τριών ημερών αναζήτηση Τον βρήκαν στο Ιερό των Ιεροσολύμων να συνομιλεί με τους πρεσβυτέρους. Συνεπώς μόνον ο Κύριος είναι παντογνώστης, ενώ όλοι εμείς, όποιοι κι αν είμαστε, πρέπει να προσευχόμαστε στον Θεό ζητώντας σύνεση και να ρωτάμε τον πνευματικό μας, για ν' αποφύγομε τα λάθη. [...]

Πόσο φανερό είναι για μένα πως ο Κύριος μας κατευθύνει. Χωρίς Αυτόν δεν μπορούμε ούτε να σκεφθούμε το αγαθό. [...]


Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

Η βίωση της ενότητας


ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ


Ὁ Κύριος παρακάλεσε τόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του γιά τούς μαθητές Του «Ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰω. ιζ' 21) («Γιά νά εἶναι ὅλοι ἕνα»).

βίωση τῆς ἑνότητας μέσα στήν οἰκογένεια δέν ἀποτελεῖ αὐτονόητη καί δεδομένη πραγματικότητα. Ἀντίθετα εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν καθημερινό ζητούμενο. Ἡ ἑνότητα δέν ἐπιτυγχάνεται κατά μαγικό, μηχανιστικό τρόπο: «Παντρευτήκαμε, ἄρα θά εἴ­μαστε ἑνωμένοι».

Ὄχι. Ἀντίθετα εἶναι ἕνα ἀγώνισμα, τό νά φυλάξεις αὐτήν τήν ἑνότητα καί τήν εἰρήνη, μέ τόν/τήν σύζυγό σου ἀντίστοιχα. Ἀγώνισμα καθημερινό. Χρειάζεται κόπος.

Ἐκεῖνο πού πρέπει νά κατανοηθεῖ ἀπό τούς συζύγους καί τούς ὑποψήφιους συζύγους εἶναι ὅτι ἡ ἀληθινή ἑνότητα εἶναι πάντα «ἐν Χριστῷ» καί χωρίς τήν Θεία Χάρη εἶναι ἀδύνατον νά ἐπιτευχθεῖ.

Δέν μπορεῖ νά γίνουν «ἕνα» οἱ σύζυγοι, παρά μόνο μέ τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη, ἔχοντας τό ἴδιο Πνεῦμα πού εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅταν καί οἱ δύο εἶναι ἐνεργούμενοι ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν ἔχουν ἐνεργό μέσα τους τήν Θεία Χάρη τότε μποροῦν νά γίνουν ἕνα καί μεταξύ τους. Τότε ἔχει ἐπιτευχθεῖ καί ὁ σκοπός τοῦ γάμου τους.

Γιά νά πετύχουν σ’ αὐτό, προϋποτίθεται: α) ἡ πνευματική ἐγρήγορση καί ἡ ἄσκηση καί β) ἡ μυστηριακή ζωή. Χωρίς αὐτά τά δύο ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τηρήσει τίς Θεῖες Ἐντολές, ἑπομένως δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει ἀληθινά τόν Θεό. Ἄν κάποιος δέν ἀγαπᾶ τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει ἀληθινά οὔτε τόν πλησίον του· ἀκόμη καί ἄν αὐτός εἶναι ὁ σύζυγος ἤ τό παιδί του. Δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει κανέναν, διότι ἡ καρδιά του εἶναι δοσμένη στήν ἄρρωστη ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό του, πού λέγεται φιλαυτία .

Ὅσο κάποιος ἀγαπᾶ τόν ἑαυτό του δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει κανέναν ἄλλο, διότι δέν ὑπάρχει χῶρος στήν καρδιά του γιά κανένα. Ὁ χῶρος δημιουργεῖται ἀπό τήν στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾶ τόν Θεό ὁπότε διά τῆς μετανοίας καθαρίζει τήν καρδιά του ἀπό τήν φιλαυτία. Ὁ Θεός τοῦ δίνει τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη Του μέ τήν ὁποία ἐξολοθρεύονται τά πάθη καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται χωρητικός τοῦ Θεοῦ καί ἀγαπητικός πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς του. Μέ τήν Θεία Χάρη πού φέρνει στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει «ἕνα» μέ ὅλους, νά ἀγαπήσει ὅλους.

Γιά νά μπορέσουν οἱ σύζυγοι νά φυλάξουν τήν ἑνότητα στήν οἰκογένεια, θά πρέπει νά ἔχουν πνευματική ἐγρήγορση, συνεχή προσευχή, νηστεία καί μυστηριακή ζωή.

Θά πρέπει νά καλλιεργοῦν αὐτό, πού ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες ὀνομάζεται νήψη. Δέν πρέπει νά κοιμῶνται πνευματικά. Ἀντίθετα θά πρέπει νά ἀγωνίζονται συνεχῶς, νά προσεύχονται ἀδιάλειπτα, νά ἐξομολογοῦνται-κοινωνοῦν τακτικά καί νά ἀσκοῦνται «ἐν Χριστῷ». Τότε ἀποκτοῦν τό ἕνα πνεῦμα, τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο καί τούς ἑνοποιεῖ.

Ὁ Κύριος μᾶς τό δίδαξε αὐτό κατά τήν Ἀρχιερατική Του προσευχή κατά τήν ὁποία παρεκάλεσε τόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του γιά τήν ἑνότητα τῶν μαθητῶν Του: «Ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰω. ιζ' 21) («Γιά νά εἶναι ὅλοι ἕνα»). Στή συνέχεια ἀποκαλύπτει ὅτι, διά τῆς ἄκτιστης Θείας Δόξας δηλαδή διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τῆς ἄκτιστης Θεοποιοῦ Θείας Χάρης) τήν Ὁποία Ἑκεῖνος μᾶς ἔδωσε, θά μπορέσουμε νά γίνουμε «ἕνα»: «Τήν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ἰω. ιζ' 22). («Τήν ἄκτιστη δόξα τήν Ὁποία Ἐσύ μοῦ ἔδωσες, Αὐτήν ἔδωσα σ’ αὐτούς γιά νά εἶναι ἕνα ὅπως καί ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα»).

Χωρίς τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη ἐνεργό στούς συζύγους, εἶναι ἀδύνατη ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης, ἡ μόνη ἀληθινή συζυγική ἑνότης. Αὐτή ἡ Θεία Χάρη ὑπάρχει ἀπό τήν στιγμή πού βαπτιστήκαμε ἀλλά πρέπει νά παραμένει ἐνεργός διά τῆς συνεχοῦς ἀσκητικῆς-ἡσυχαστικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς. Ἄν ἀπενεργοποιεῖται λόγῳ τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας, θά πρέπει νά ἐπανενεργοποιεῖται διά τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως.


Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011

Εις την απειρόλεχη νύμφην


Ήχος α΄.

Ιλιγγιώσι Σε υμνείν τα των Αγγέλων τάγματα,
και μεγαλύνειν εν ωδαίς των ουράνων στρατεύματα.

Ουδείς γαρ αν ισχύσειεν αινέσαι τα θαυμάσια,
και επαξίως άσαι Σου τα άπειρα εξαίσια.

Εγώ δε όλως γηίνος ψάλλω τα μεγαλεία Σου,
θαρρών τη αγαθότητι και τη επιεικεία Σου.

Χαίρε παγκόσμιος χαρά, χαίρ’ Άδου η καθαίρεσις,
Συ μυστηρίου του φρικτού υπάρχεις η φανέρωσις .

Χαίρε του Παραδείσου Συ θύρων το ανοικτήριον,
χαίρε η δεξαμένη Συ το χαίρε το σωτήριον.

Χαίρε Σοι ψάλλομεν πιστοί οι χάριν απολαύοντες,
χαίρε βοώμεν Σοι θερμώς Θεώ οι προσπελάσαντες.

Χαίρε Παρθένε πάνσεμνε, ύδωρ ζωής η βλύσασα,
χαίρε τον Λόγον Πάναγνε αφράστως η κυήσασα.

Χαίρε η του αλάστορος το κράτος καταλύσασα,
χαίρε η την ισχύν αυτού τελείως καταργήσασα.

Χαίρε θυμίαμα δεκτόν του κόσμου ιλαστήριον,
χαίρε πρεσβεία προσδεκτή αμαρτιών λυτήριον.

Χαίρε Αδάμ ανάκλησις, χαίρε της Εύας λύτρωσις,
χαίρε πιστών ανάστασις, χαίρε εχθρού κατάπτωσις.

Χαίρε η Μήτηρ της ζωής η τον τροφέα τεξασα,
χαίρε θυγάτηρ του Δαυίδ η τον Θεόν κυήσασα.

Χαίρε τον Λόγον ως Υιόν η γαλακτοτροφήσασα,
χαίρε ωλέναις του Θεού τον Λόγον η βαστάσασα.

Χαίρε χρυσή περιστερά, Σκηνή του Λόγου έμψυχε,
χαίρε νεφέλη φωτεινή, Παρθένε πόκε ένδροσε.

Χαίρε χαράς ανέγερσις, χαίρε ψυχών παράκλησις,
χαίρε του Άδου νέκρωσις πικρίας η καθαίρεσις.

Χαίρε ο θείος γλυκασμός του Παραδείσου της τρυφής,
χαίρε πιστών ο χορτασμός του θείου μάννα της τροφής.

Χαίρε η Μήτηρ της χαράς, χάιρε πηγή της χάριτος,
χαίρε η λύσις της αράς, χαιρ’ ευφροσύνη άρρητος.

Χαίρε το όρος του Θεού το θείον το κατάσκιον,
χαίρε το αλατόμητον όρος το Θεοβάδιστον.

Χαίρε κραταίωμα στερρόν, χαίρε τείχος απόρθητον,
χαίρε προπύργιον πιστών, οχύρωμ’ αδιάσειστον.

Χαίρε όσίων καύχημα, παρθένων αγαλλίαμα,
Χαίρε Μαρτύρων έρεισμα, μητέρων το ωράισμα.

Χαίρε νεφέλη φωτεινή, λαόν Θεού η σκέπουσα,
χαίρε η κλίμαξ Ιακώβ, πόλον και γην συνδέουσα.

Χαίρε αγία κιβωτός, εν η Χριστός εσκήνωσεν,
χαίρε η Μήτηρ του Θεού ην η Τριάς ηυλόγησε.

Χαίρε η ράβδος Ααρών άνθος Χριστόν βλαστήσασα,
χαίρε η στάμνος τον Χριστόν το μάννα η χωρήσασα.

Χαίρε διώκτην Φαραώ θάλασσα η ποντίσασα,
χαίρε λαβίς η μυστική η τον Χριστόν βαστάσασα.

Χαίρε σεμνή απείρανδρε, χαίρε Παρθένε άμεμπτε,
χαίρε Αγνή πανθαύμαστε, χαίρε Νύμφη ανύμφευτε.


Αγίου Νεκταρίου, Ύμνοι και ωδές προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, σ. 57-59

Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Έχεις εφτά-οχτώ λεπτά;



Και έχω ξαναπεί. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς. Να λέμε κάθε μέρα τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας. Χαίρε! Χαίρε! Χαίρε! Παναγία μου να'χεις χαρά. Σε χαιρετάμε. Δεν είμαστε αχάριστοι. Μας έκανες τόσο μεγάλο καλό. Έφερες τον Θεό στον κόσμο! Δε θα σου πούμε ένα "ευχαριστώ"; Ένα "χαίρε"; Που κρατάει 7-8 λεπτά; 7-8 λεπτά κρατάνε να τους πεις τους Χαιρετισμούς.

Να λέμε τους Χαιρετισμούς. Αυτή είναι πολύ ωραία προσευχή. Αρχοντική προσευχή. Χωρίς καθόλου ζητιανιά. Χωρίς καθόλου παρακλήσεις και ικεσίες και "θέλω κείνο, κάνε τ'αλλο". Δεν θέλω τίποτα! Παναγία μου σε χαιρετώ μόνο. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε. Χαίρε Νύμφη ανύμφευτε...


Αποδελτίωση: Αόρατη γωνιά (27/5/2011)
Πηγή: Ομιλία του π. Ανδρέα Κονάνου (Αθέατα Περάσματα)

Τρίτη 20 Σεπτεμβρίου 2011

Η πραγματική αγάπη



Η πραγματική αγάπη είναι πάντοτε συνυφασμένη με την προσφορά, τη θυσία, την ανιδιοτέλεια. Αγάπη είναι να χαίρεσαι με αυτόν που χαίρεται και να λυπάσαι με αυτόν που πονά. Αυτός που αγαπά ανέχεται τον άλλο με τις ατέλειές του χωρίς να τον περιφρονεί, χωρίς καν να τον κάνει να νιώθει άσχημα για αυτό που είναι. Όταν αγαπάς ενδιαφέρεσαι τι θα γίνει ο άλλος, χωρίς όμως αυτό το ενδιαφέρον να γίνεται καταπίεση και επιβολή. Και αυτό, διότι η πραγματική αγάπη εμπεριέχει τον σεβασμό της ελευθερίας του άλλου, την εκτίμηση προς την προσωπικότητά του.

Παρεξηγημένη αγάπη είναι όταν ο άλλος γίνεται το αντικείμενο με το οποίο ικανοποιώ εγώ τις ανάγκες και τις επιθυμίες μου. Κάτι τέτοιο μάλλον προσκόλληση και αδυναμία πρέπει να ονομάζεται παρά αγάπη. Καταντούμε σε αυτή την παρεξηγημένη κατάσταση είτε όταν είμαστε φίλαυτοι – δηλαδή “εγωιστές” - είτε όταν πάσχουμε από κοινωνική ανασφάλεια. Σε αυτή την δεύτερη περίπτωση, ο φόβος μη τυχόν και μας απορρίψουν οι άλλοι μας κάνει να απαιτούμε συνεχώς επιβεβαίωση (-Πες μου ότι με αγαπάς ... -Μα μόλις τώρα σου το είπα !). Η ανασφάλεια, με τις απαιτήσεις που προτάσσει, μας εμποδίζει από το να γνωρίσουμε και να αγαπήσουμε τον άλλο για αυτό που πραγματικά είναι, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που μας εμποδίζουν οι απαιτήσεις που προτάσσει η φιλαυτία, ο «εγωισμός».

Ποια από τις δύο πιο πάνω μορφές αγάπης έχουμε εμείς μέσα μας; Κριτήριο είναι η στάση μας απέναντι στους δύσκολους ανθρώπους: Αν τους αγαπούμε και αυτούς με την ίδια προθυμία, τότε η αγάπη μας είναι πραγματική. Αν όμως αγαπάμε μόνο όσους ανθρώπους βρίσκουμε ευχάριστους και βολικούς, τότε μάλλον η αγάπη μας εμπίπτει στην δεύτερη κατηγορία.

Η αληθινή αγάπη μέσα στην ψυχή ενός ανθρώπου είναι σαν ένα δέντρο που σιγά – σιγά μεγαλώνει, και σκεπάζει όλο και περισσότερους ανθρώπους κάτω από την δροσερή σκιά του. Από εμάς το μόνο που απαιτείται είναι να φροντίσουμε λίγο για την καλλιέργειά της, καθώς επίσης να την προστατεύσουμε από αυτά που θα μπορούσαν να την ξεριζώσουν από την καρδιά.


Πηγή: Help-net.gr

Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Άρχισε και ο Θεός θα κάνει αυτό που δεν μπορείς!



Ήρθε κάποιος νεαρός αναστατωμένος και μου είπε: «Γέροντα, δεν πρόκειται να διορθωθώ. Μου είπε ο πνευματικός μου: ‘’αυτά είναι και κληρονομικά…’’». Τον είχε πιάσει απελπισία. Εγώ, όταν μου πη κάποιος ότι έχει προβλήματα κ.λπ., θα του πω: «Αυτό συμβαίνει γι’ αυτόν και γι’ αυτόν τον λόγο· για ν’ αλλάξης, πρέπει να κάνης εκείνο κι εκείνο». Έχει λ.χ. κάποιος έναν λογισμό που τον βασανίζει και δεν κοιμάται, παίρνει χάπια για το κεφάλι, για το στομάχι και με ρωτάει: «Να κόψω τα χάπια;». «Όχι, του λέω, να μην κόψης τα χάπια. Να πετάξης τον λογισμό που σε βασανίζει και ύστερα να τα κόψης. Αν δεν πετάξης τον λογισμό, έτσι θα πας· θα ταλαιπωρήσαι». Γιατί, τι θα ωφελήση να κόψη τα χάπια, όταν κρατάη μέσα του τον λογισμό που τον βασανίζει;

Καλά είναι ο πνευματικός να μη φθάνη μέχρι του σημείου να ανάβη κόκκινο φως· να ανέχεται λίγο μία κατάσταση, αλλά φυσικά πρέπει και ο άλλος να δουλεύη σωστά, για να βοηθηθή. Ένας νεαρός ζόρισε κάποια φορά την αρραβωνιαστικιά του – ποιος ξέρει τι της έλεγε; - και εκείνη από την αγανάκτησή της πήρε το αυτοκίνητο και έφυγε και στον δρόμο σκοτώθηκε. Μετά ο νεαρός ήθελε να αυτοκτονήση, γιατί ένιωθε ότι αυτός έγινε αιτία και σκοτώθηκε η κοπέλα. Όταν ήρθε και μου το είπε, αν και στην ουσία είχε κάνει έγκλημα, τον παρηγόρησα και τον έφερα σε λογαριασμό. Έπειτα όμως το έρριξε τελείως έξω, έγινε τελείως αδιάφορος, βρήκε εν τω μεταξύ και μια άλλη. Όταν ξαναήρθε μετά από δύο-τρία χρόνια, του έδωσα ένα τράνταγμα γερό, γιατί τότε δεν υπήρχε κίνδυνος να αυτοκτονήση. Χρειαζόταν το τράνταγμα, αφού δεν υπήρχε αναγνώριση. «Δεν καταλαβαίνεις, του είπα, ότι έκανες φόνο, ότι έγινες αιτία και σκοτώθηκε η κοπέλα;». Αν δούλευε σωστά, θα συνέχιζε να υποφέρη, αλλά θα ανταμειβόταν με θεϊκή παρηγοριά· δεν θα έφθανε σ’ αυτήν την κατάσταση την αλήτικη της αδιαφορίας.

Θέλει δηλαδή πολλή προσοχή. Κάνει κάποιος ένα σφάλμα και πέφτει στην απελπισία. Εκείνη την στιγμή μπορεί να τον παρηγορήσης, αλλά, για να μη βλαφθή, χρειάζεται και το δικό του φιλότιμο. Μια φορά είχε έρθει στο Καλύβι ένα νέο παιδί απελπισμένο, γιατί έπεφτε σε σαρκική αμαρτία και δεν μπορούσε να απαλλαγή από αυτό το πάθος. Είχε πάει σε δύο πνευματικούς που προσπάθησαν με αυστηρό τρόπο να το βοηθήσουν να καταλάβη ότι είναι βαρύ αυτό που κάνει. Το παιδί απελπίσθηκε. «Αφού ξέρω ότι αυτό που κάνω είναι αμαρτία, είπε, και δεν μπορώ να σταματήσω να το κάνω και να διορθωθώ, θα κόψω κάθε σχέση μου με τον Θεό». Όταν άκουσα το πρόβλημά του, το πόνεσα το καημένο και του είπα: «Κοίταξε, ευλογημένο, ποτέ να μην ξεκινάς τον αγώνα σου από αυτά που δεν μπορείς να κάνης, αλλά από αυτά που μπορείς να κάνης. Για να δούμε τι μπορείς να κάνης, και να αρχίσης από αυτά. Μπορείς να εκκλησιάζεσαι κάθε Κυριακή;». «Μπορώ», μου λέει. «Μπορείς να νηστεύης κάθε Τετάρτη και Παρασκευή;». «Μπορώ». «Μπορείς να δίνης ελεημοσύνη το ένα δέκατο από τον μισθό σου ή να επισκέπτεσαι αρρώστους και να τους βοηθάς;». «Μπορώ». «Μπορείς να προσεύχεσαι κάθε βράδυ, έστω κι αν αμάρτησες, και να λες ‘’Θεέ μου, σώσε την ψυχή μου’’;». «Θα το κάνω, Γέροντα», μου λέει. «Άρχισε λοιπόν, του λέω, από σήμερα να κάνης όλα αυτά που μπορείς, και ο παντοδύναμος Θεός θα κάνη το ένα που δεν μπορείς». Το καημένο ηρέμησε και συνέχεια έλεγε: «Σ’ ευχαριστώ, πάτερ». Είχε, βλέπεις, φιλότιμο και ο Καλός Θεός το βοήθησε.


Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι, Τόμος Γ΄: Πνευματικός Αγώνας, εκδ. Ι.Η. Ευαγγελιστή Ιωάννη του Θεολόγου, Σουρωτή Θεσσαλονίκης

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Συγχωρώ!


Συγχωρώ θα πει στ' αλήθεια να θυμάμαι

πως κανένας δεν είναι τέλειος.

Πως ο καθένας μας μπορεί να γλιστρήσει

ενώ θέλει πολύ να παραμείνει όρθιος.

Πως ο καθένας μας λέει πράγματα


που ευχόμασταν να μην τα έχει πει.


Πως όλοι μπορεί να ξεχάσουμε

οτι
πιο μεγάλη σημασία έχει να αγαπάς

παρά να διεκδικείς το δίκιο σου.


Συγχωρώ θα πει

πως είμαστε πιο σημαντικοί από τα λάθη μας.

Πως είμαστε συχνά γεμάτοι συμπόνοια για τα σφάλματα των άλλων

για να είμαστε πονετικοί στα λάθη τα δικά μας.


Συγχωρώ θα πει

πως έχω στην καρδιά μου χώρο

για να ξεκινήσω ξανά

και ξανά

και ξανά


και ξανά....

Παρασκευή 16 Σεπτεμβρίου 2011

Πρέπει να περιμένεις!


- Γέροντα, τι θα γίνει με εμένα, δεν βλέπω προκοπή.
- Εσύ σήμερα φύτεψες την κληματαριά και θέλεις αμέσως να πιεις κρασί. Πρέπει να περιμένεις, να βγει το σταφύλι, να ωριμάσει, να το ραντίσεις, να το κόψεις, να το πατήσεις, να το βάλεις στο βαρέλι, να γίνει καλό κρασί και μετά να πιεις. Μη βιάζεσαι λοιπόν. Ακόμα είσαι αρχάριος. Βρε παιδί μου, ζαλίζεσαι έτσι και, ενώ το στομάχι σου δεν μπορεί να χωνέψει το γάλα, πας να φας μπριζόλα!


Γέροντας Παΐσιος

Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Ο απολογισμός μιας ζωής...

Πόσο «αξίζουν» τα καλά έργα στη ζωή για την αιωνιότητα; Ένας φυσιολογικός άνθρωπος καλείται να κάνει τον προσωπικό του απολογισμό.

Δείτε μια ενδιαφέρουσα αλληγορική ταινία μικρού μήκους με ελληνικούς υπότιτλους.

Αν είμαστε ειλικρινείς, οι περισσότεροι θα αναγνωρίσουμε δικές μας μύχιες σκέψεις και πεποιθήσεις…



Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

Μας αγαπά, επειδή δεν αξίζουμε την αγάπη Του!


Αγάπη, λοιπόν, είναι ο Θεός. Όλους μας αγαπά. Και τους δίκαιους και τους αμαρτωλούς. Μάλιστα, μας αγαπά επειδή είμαστε ανάξιοι αυτής της αγάπης Του. «Χρηστός ἐστιν ἐπὶ τοὺς ἀχαρίστους καὶ πονηρούς.» (Λουκ. στ' 35) «Μας αγαπά, επειδή δεν αξίζουμε την αγάπη Του. Αν την αξίζαμε δεν θα ήταν αγάπη, αλλά δίκαιη ανταμοιβή, μισθοδότηση ευσυνειδήτων υπαλλήλων! Ο Θεός, όμως, έχει τέκνα και όχι υπαλλήλους, παιδιά αγαπητά.» Και τα αμαρτωλά και τα δίκαια και τα άσωτα. Ο Θεός μισεί την αμαρτία, μισεί την πονηρία, βδελύσσεται την ανομία. Ποτέ, όμως, τον αμαρτωλό. Και αν διώχνουμε τον Θεάνθρωπο Χριστό από μέσα μας με τις αμαρτίες μας και με τα πάθη μας δεν φεύγει, είναι θλιμμένος και λυπάται εξ αιτίας μας, αλλά κατά την αμέτρητη φιλανθρωπία Του, την άπειρη αγάπη Του, και πάλιν μένει κοντά μας, στέκει έξω από την πόρτα της ψυχής μας, ώστε με τη μετάνοιά μας, με την πρώτη κραυγάζουσα προσευχή μας, με το «Κύριε ελέησον», στον πρώτο μας θρήνο γι' αυτό, να μας πλησιάσει, να μπει στον κόσμο της ψυχής μας και να μας θεραπεύσει απ' όλες τις ασθένειές μας και τις αδυναμίες μας. Και πρώτα από την τάση, που έχουμε και τη διάθεση να αμαρτάνουμε. Εάν ανησυχούμε για την ψυχή μας, για την κάθαρσή της, για τον αγιασμό και τη σωτηρία της, να ενώσουμε όλες τις ανησυχίες μας στην ασταμάτητη προσευχή και ο Θεός της αγάπης θα μας υποδείξει άθλους και θα μας δώσει όλες εκείνες τις δυνάμεις, που χρειάζονται, για να πραγματοποιήσουμε την επιθυμία μας.

Αυτήν την αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπο πρέπει και εμείς να μιμούμεθα. Είναι, άλλωστε, εντολή του Θεού. «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς σεαυτόν.» (Ματθ. ιθ' 19) Και μας παραγγέλει ως εξής. Να διαχωρίζουμε την αμαρτία από τον αμαρτωλό· το έγκλημα από τον εγκληματία· να μισούμε μεν την αμαρτία, να αγαπούμε δε τον αμαρτωλό· να μην εξισώνουμε τον αμαρτωλό με την αμαρτία, τον εγκληματία με το έγκλημα· να μη φονεύουμε τον αμαρτωλό λόγω της αμαρτίας, τον εγκληματία λόγω του εγκλήματος, αλλά να τον σώζουμε από την αμαρτία.

Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι η αγάπη προς τον πλησίον επιβάλλει να μην επεμβαίνουμε στις αμαρτίες του, αλλά όσο είναι δυνατόν να τις καλύπτουμε. Ιδού τι ακριβώς λέγει: «Μὴ ἐπεμβαίνομεν ταῖς τοῦ πλησίον ἁμαρτίαις, ἀλλ' ὅσον ἂν δέῃ, συσκιαζώμενοι.» (ΕΠΕ, 10, 878)

Συγκλονιστικό παράδειγμα είναι η επί μοιχεία κατειλλημένη γυναίκα. Ο πανοικτίρμων Σωτήρ διεχώρισε την αμαρτία της γυναίκας από την θεοειδή ύπαρξή της. Κατέκρινε την αμαρτία και ελέησε την αμαρτωλό: «Οὐδὲ ἐγώ σε κατακρίνω.» (Ιω. η' 11)

Κορύφωμα, άλλωστε, της αγάπης του Θεανθρώπου Χριστού, δεν είναι η σταυρική θυσία Του, διά τη σωτηρία του κόσμου; Και δείγμα της άπειρης αγάπης Του, της ασύλληπτης αγάπης Του, δεν είναι η παράκλησή Του προς τον ουράνιο Πατέρα Του να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του, τους βασανιστές Του; Αυτά τα αφθάστου μεγαλείου λόγια Του, «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λουκ. κγ' 34), δεν επιβεβαιώνουν το ακατάληπτο μυστήριο της αγάπης του Θεού προς τον άνθρωπο;


πρωτοπρεσβ. Νικόλαος Παναγή (2011), Ο Θεός Αγάπη εστίν
εκδ. «Ορθόδοξος Ζωή», Λευκωσία, σ. 5-7


Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2011

Πώς ζει κανείς μαζί με έναν τέτοιο άνθρωπο;

Μία Νεοεποχίτισα στην Ορθοδοξία


Η επιστολή μίας γυναίκας της οποίας ο άνδρας δεν πιστεύει, γίνεται εφαλτήριο για να αναρωτηθούμε όλοι μας «Πως είναι δυνατόν να ζούμε με έναν τέτοιο άνθρωπο;» Αλλά αυτός ο «απαράδεκτος» άνθρωπος, ίσως να μην είναι άλλος από... τον κακό εαυτό μας!



Έγινα Ορθόδοξη Χριστιανή πριν από τριάμιση χρόνια. Προηγουμένως όμως, αναζητούσα τον Θεό σε πολλά άλλα μέρη. Μετά τη γέννηση του γιου μου, αρρώστησα βαριά, και εν καιρώ ακινητοποιήθηκα. Τα βιβλία των διαφόρων Νέο-Εποχίτικων συγγραφέων με έβγαλαν από την κατάθλιψη που ένιωθα και μου έδωσαν καινούργια ελπίδα.

Ο νέος «πνευματικός δάσκαλός» μου ήταν ο Λαζάρεφ. Έμαθα και για την Λουίζα Χέη, τους Ρέριχ… Παρέα με τον γιο μου, παρακολουθούσα μια ομάδα που συνδύαζε φυσική άσκηση και πνευματική εξέλιξη. Κάθε νέο βιβλίο, μου παρείχε όλο και περισσότερη γνώση για τον κόσμο, για άλλους ανθρώπους και για τον Θεό.

Θυμάμαι ένα από τα μαθήματα φιλοσοφίας. Οι συμμαθητές μου τσακώνονταν με τον δάσκαλο για κάποια απορία τους, και εγώ γελούσα, γεμάτη περηφάνεια, καθώς σκεφτόμουν πόσο περισσότερη γνώση είχα εγώ από αυτούς. Επί πλέον, διαμόρφωσα την ίδια καταδεκτική στάση προς τον σύζυγό μου. Αχ, πόσο ήθελα να τον διαφωτίσω, να του δείξω «τον σωστό τρόπο» που έπρεπε να ζει! Πόσο ευχόμουν να μπορούσαμε να προχωρήσουμε σε ένα συναρπαστικό και υπέροχο μέλλον μαζί! Όμως αυτός, σαν αποφασισμένος Αγνωστικιστής (που δεν ήταν σίγουρος αν ο Θεός υπήρχε ή δεν υπήρχε, και ούτε επιθυμούσε να συζητήσει το θέμα) δεν είχε καμία επιθυμία να αλλάξει. Κορόιδευε τα ερωτήματά μου και θύμωνε, όποτε τον πίεζα να ανοιχτεί σε κουβέντα. Ενοχλήθηκε δε πάρα πολύ, όταν επιχείρησα να περάσω την Νέο-Εποχίτικη γνώση μου στον γιο μας. Χύθηκαν δάκρυα, οι καβγάδες έπεφταν βροχή. Ο σύζυγός μου επίσης μου επισήμαινε τη σωματική μου εξάρτηση.

Τώρα πια, θυμάμαι εκείνη την εποχή με ντροπή. Αναπολώ την φρίκη και τον ξαφνικό φόβο που ένιωθα για το άτομό μου (αργότερα, κατάλαβα πως περπατούσα στην κόψη ξυραφιού, και πως μόνο κάποιο θαύμα –ή πιθανόν οι προσευχές των πεθαμένων Χριστιανών συγγενών μου- με προφύλαξαν από την Νέο-Εποχίτικη αίρεση), και θυμάμαι με ένθερμη ευγνωμοσύνη τον σύζυγό μου, ο οποίος μέσα στον σκεπτικισμό του μπόρεσε να φυτέψει ένα σπόρο αμφιβολίας μέσα στο μυαλό μου, αλλά και συνέχιζε να με αγαπά – εμένα, ένα ανάπηρο άτομο που τώρα άγγιζε την τρέλα (τώρα βλέπω πώς η τρέλα σταδιακά ελέγχει τέτοιους ενεργούς αποκρυφιστές).

Θα αναρωτιέστε, προς τι μια τόσο μακροσκελής εισαγωγή; Λοιπόν, η νέα μεταστροφή μου στην Ρωσική Ορθοδοξία, οι νέοι φίλοι, βιβλία κλπ, είχαν θεωρηθεί από τον σύζυγό μου σαν κάτι όχι καινούργιο, αλλά σαν μια συνέχιση της ίδιας αναζήτησης, σαν κάτι κοσμικό που σύντομα θα το αντικαθιστούσε κάτι πιο νέο και συναρπαστικό.

Ο σύζυγός μου συνέχισε να κριτικάρει τις ιδέες μου, τους φίλους μου και τα βιβλία μου. Ο νέος αντίπαλός του τώρα ήταν ο Κουράεφ και όχι ο Λαζάρεφ. Ε, και, λοιπόν; Άρχισαν πάλι οι καβγάδες. Τώρα όμως, έχω αποκτήσει κάποια εμπειρία, και καταλαβαίνω πως όλα είναι αλλιώτικα, αληθινά, και ενεργά, και οι νέοι φίλοι μου είναι καλύτεροι από τους παλιούς. Υπήρχε λιγότερος κίνδυνος – η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είναι κάποια σέκτα και ο σύζυγός μου αυτό το καταλάβαινε. Έτσι, οι καβγάδες μας ήταν λιγότερο θορυβώδεις.

Ο σύζυγός μου θα έφευγε για κάποιο μακρινό ταξίδι, για εννέα μήνες. Πιθανόν αυτός να ήταν ο λόγος που δεν καβγαδίζαμε πριν αναχωρήσει, και μάλιστα, μία εβδομάδα πριν την αναχώρησή του, παντρευτήκαμε σε εκκλησία. Μάλλον αυτό ήταν το δώρο του σε μένα, εν όψει του παρατεταμένου χωρισμού μας.

Έφυγε, και εγώ άρχισα να ασχολούμαι πολύ με την εκκλησία. Ο γιος μου ήταν στο σπίτι της γιαγιάς του (επειδή εγώ είχα ακόμα κάμποσους μήνες νοσοκομειακής θεραπείας μπροστά μου), η έρευνα για το πτυχίο μου είχε σχεδόν τελειώσει, και δεν υπήρχαν εμπόδια που να μην με αφήνουν να διαβάζω βιβλία ή να πηγαίνω στην εκκλησία. Όλες αυτές οι ασχολίες απαιτούσαν μεγάλα ποσά χρημάτων και πολύ χρόνο. Η γειτόνισσά μου, που με είχε καθοδηγήσει, έγινε σαν Ανάδοχός μου, ή και πιο κοντινή. Λίγο πριν την επιστροφή του συζύγου μου, φέραμε ιερέα να κάνει αγιασμό στο διαμέρισμα. Όταν γύρισε σπίτι ο σύζυγός μου, τον υποδέχθηκε το άρωμα από το θυμίαμα παντού μέσα στο σπίτι, τα ράφια της βιβλιοθήκης γεμάτα από Χριστιανικά βιβλία, δύο συστάδες από εικονίσματα – η μια σε άλλο δωμάτιο – και εμένα, με μάτια να λάμπουν, μεταμορφωμένη, και να αδημονώ να μοιραστώ ολόκληρη την εμπειρία και γνώση που είχα αποκτήσει κατά την απουσία του.

Έδειχνε κάποια ανοχή στις αλλαγές αυτές, τουλάχιστον μέχρι που ο οκτάχρονος γιος μας επέστρεψε από την γιαγιά του. Οφείλω να πω, ότι το αγόρι προθύμως συνδέθηκε με την Ορθοδοξία, και άρχισε να διαβάζει προσευχές, να γονατίζει μπροστά στις εικόνες, να έρχεται στην εκκλησία και να φοράει το σταυρουδάκι του πάντοτε πάνω του. Και μετά...

Μία μέρα, ο πατέρας κάλεσε τον γιο του να πάνε μαζί στο ποτάμι. Ήταν μια ζεστή ημέρα, και θα πήγαιναν, φορώντας μόνο τα σορτς τους. Ζήτησε από το παιδί να αφήσει στο σπίτι το σταυρουδάκι του, για να μην το χάσει, ή να μη σπάσει, ή κάτι τέτοιο… Δεν θέλω να ξαναφέρω στη μνήμη μου την υπόλοιπη εκείνη ημέρα. Ποτέ δεν είχαμε κάνει τέτοιους τρομακτικούς καβγάδες, είτε πριν είτε μετά από το περιστατικό εκείνο. Προέκυψε τριήμερος πόλεμος ανάμεσά μας. Έβρισκα την απαίτηση του συζύγου μου να φύγει ο σταυρός από τον λαιμό του παιδιού μου αδιανόητη, και το ξεκαθάρισα στο παιδί μας. Πολλοί από τους φίλους μου, συμπεριλαμβανομένου και του ιερέα, υποστήριξαν την απόφασή μου.

Είναι πολύ πιθανό, ο ιερέας να μην είχε αντιληφθεί το σύνολο των συνθηκών γύρω από τον πόλεμο αυτό – αυτός απλώς σχολίασε πως ο σταυρός δεν θα έπρεπε να βγει, τελεία και παύλα. Εγώ εξέλαβα την απάντηση του ιερέα ως οριστική, μιας και δεν υπήρχε χρόνος να κάνουμε παρατεταμένη κουβέντα επί του θέματος. Ο σύζυγός μου όμως, ένιωσε ενοχλημένος και ταπεινωμένος, ένιωθε πως στρέφαμε τον γιο του εναντίον του, και πως του βάζαμε τρελές ιδέες μέσα στο μυαλό του – όπως π.χ., πως ο Θεός είναι πάνω απ’ όλα και πως αυτός – ο πατέρας – έρχεται δεύτερος. Για τον σύζυγό μου, η λέξη «Θεός» ήταν απλώς μια σκέψη, ένας κενός θόρυβος που προερχόταν από τους φίλους μου, έτσι, όταν άκουγε για την κυριαρχία του Θεού, ήταν σαν να άκουγε πως εμείς κυριαρχούσαμε πάνω από αυτόν. Τώρα, μπορώ να δω πόσο μπερδεμένα ήσαν τα πράγματα. Τότε όμως, δεν είχα ιδέα.

Ένιωσα απίστευτα άσχημα. Ο σύζυγός μου πέταξε έξω σχεδόν όλες τις εικόνες, το καντήλι, ξέσχισε μερικά βιβλία που τα θεωρούσε επικίνδυνα, και μου έδωσε οδηγία να στείλω τα άλλα βιβλία στην γειτόνισσά μου. Μου απαγόρευσε να προφέρω μπροστά του τις λέξεις «Θεός» και «Εκκλησία». Δεν ήξερα τι να κάνω, τι να σκεφθώ… Δεν υπήρχε πια χρόνος για μικρούς σκυλοκαβγάδες. Φάνηκε, πως μπήκε μέσα στο σπίτι μας ένας αληθινός μπελάς. Φοβόμουν για τον σύζυγό μου, τον γιο μου, τον εαυτό μου… Και σε λίγο, θα έπρεπε να φύγουμε και οι τρεις για την Γερμανία για μεγάλο διάστημα. Αναρωτιόμουν συχνά, αν θα βρισκόταν καν ευκαιρία να επισκεφθώ κάποια εκκλησία εκεί. Καταφέραμε να ειρηνεύσουμε πάλι, αλλά η ειρήνη ήταν μόνο επιφανειακή. Ο σύζυγός μου άρχισε να επιμένει να πάρω πίσω όσα λόγια είχα πει για την κυριαρχία του Θεού. Δεν μπόρεσα να κάνω τέτοιο πράγμα. Ούτε μπορούσα να του ζητήσω ειλικρινά συγγνώμη, βρίσκοντας τον εαυτόν μου ένοχο, αλλά χωρίς να μπορώ να εντοπίσω την προέλευση της ενοχής μου αυτής.

Δεν υπήρχε λύση πρόχειρη. Ο γιος μου και εγώ αποσυρθήκαμε στις «κατακόμβες»: προσευχόμασταν σιωπηλά και μυστικά, όταν ο σύζυγός μου έλειπε από το σπίτι. Εξήγησα στο παιδί πως ο πατέρας του ήταν καλός άνθρωπος, αλλά απλώς δεν πίστευε στον Θεό, και πως χρειάζεται να προσευχηθούμε εμείς για αυτόν, επειδή δεν ήταν ένοχος ο ίδιος, αλλά έπασχε από ένα είδος αρρώστιας. Του είπα πως και εγώ περπατούσα με δυσκολία, αλλά κανείς δεν με κορόϊδευε. Όμως, μέσα στην καρδιά μου, ένοιωθα το χάσμα που μεγάλωνε ανάμεσα σε μένα και τον σύζυγό μου, και δεν έβλεπα να υπάρχει τρόπος να γεφυρωθεί αυτό το χάσμα, ποτέ πια.

Έτσι είχαν τα πράγματα, όταν φύγαμε για την Γερμανία. Πρέπει να προσθέσω όμως, πως λίγο πριν από την αναχώρησή μας, ο σύζυγός μου με άφησε να επισκεφθώ μια τοπική, θαυματουργή εικόνα, και μου έδωσε χρήματα για το ταξί. Καλή η χειρονομία αυτή, αλλά όχι αρκετή. Άλλωστε, το προσκύνημα αυτό δεν θεράπευσε την αρρώστια μου. Ο σύζυγός μου δεν έκανε κανένα σχόλιο, όμως υποψιάστηκα πως κατά βάθος χάρηκε.

Όταν φτάσαμε στο νέο τόπο, τόλμησα να βάλω τρεις μικροσκοπικές εικόνες στο λιγότερο εμφανές σημείο, με την ελπίδα πως δεν θα εκνεύριζαν τον σύζυγό μου. Προετοίμαζα τον εαυτό μου ψυχολογικά, πως θα ζούσε ένα χρόνο -ή και περισσότερο- αποχωρισμένη από το γνώριμο περιβάλλον των Ορθοδόξων Χριστιανών και την ζωή της Εκκλησίας όταν, δύο μέρες μετά την άφιξή μας, ήρθε τρέχοντας στο σπίτι ο γιος μου, λέγοντας πως μόλις είχε γνωρίσει μια Χριστιανή, και πως μας είχε καλέσει να πάμε εκείνη κιόλας την Κυριακή στην εκκλησία. Ξωπίσω από το παιδί, ήρθε και η ίδια η γυναίκα. Ήταν η Λάρισσα, μια μετανάστρια από την Μόσχα όπως εμείς. Προς μεγάλη μου έκπληξη, το σπίτι μας βρισκόταν ακριβώς δίπλα σε μια τοπική Ορθόδοξη κοινότητα, και προς μεγάλη μου χαρά, η εκκλησία εκείνη υπαγόταν στο Πατριαρχείο της Μόσχας. «Ας προσευχηθούμε, Σβέτα» ήταν τα πρώτα λόγια της Λάρισσας, αφού είχαμε ανταλλάξει τις πρώτες απαραίτητες πληροφορίες για τα άτομά μας. Αυτός ήταν ο τρόπος που γνώρισα την στενή φίλη μου, και –τρόπον τινά- πνευματική αδελφή μου.

Το βραδάκι, ρώτησα ήρεμα τον σύζυγό μου αν θα μας επέτρεπε να κάνομε ένα μικρό ταξιδάκι στην κοντινή κωμόπολη, για να λειτουργηθούμε. «Όχι» ήταν η απάντηση που πήρα. Και μετά, σαν συμπλήρωμα, μια ένθερμη ομιλία για το πώς ήρθε εδώ, με την ελπίδα πως θα ξεκουραζόταν από όλες τις ανοησίες μας, και με μια επίμονη επιθυμία να μην υπάρχει κανένα εκκλησιαστικό πνεύμα τριγύρω. Δεν μπορούσε να ανεχθεί εκείνα τα ταξίδια μας στην εκκλησία μια φορά στους τρεις μήνες, και αν του ζητούσαμε να πηγαίνουμε πιο συχνά, θα είμασταν εμείς υπεύθυνοι για τα όποια επακόλουθα.

Όμως δεν μπορούσαμε να σιωπούμε τελείως. Άνθρωποι από την ενορία με επισκέπτονταν στο σπίτι, και σύντομα έγιναν οι νέοι μου φίλοι. Η ομάδα μου αυτή προσπαθούσε να συμπεριφέρεται πολύ ευγενικά και αθόρυβα γύρω από τον σύζυγό μου, καθ’ ότι η ένταση ήταν εμφανής. Τώρα, ήταν το ζήτημα του αγιασμού του σπιτιού μας. Επρόκειτο κάποιος ιερέας να λειτουργήσει στην πόλη μας, και θα μπορούσε μετά να έρθει και στο σπίτι μου. Φοβόμουν να το αναφέρω… Κάπως, με την βοήθεια της Λάρισσας, ο σύζυγός μου συμφώνησε να έρθει ο ιερέας.

Όταν ήρθε ο ιερέας, δεν μου έκανε και σπουδαία εντύπωση. Έμοιαζε τρομερά νέος. Όμως, ο ιερέας είναι ιερέας, έτσι, αποφάσισα να μοιραστώ τις στενοχώριες μου μαζί του.

Συνολικά, το θέμα ήταν η ερώτηση του τίτλου της αφήγησης αυτής:

«ΠΩΣ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΕΝΑΝ ΤΕΤΟΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ;»

«Πολύ απλά» μου απάντησε ο ιερέας, «ΜΕ ΑΓΑΠΗ».

Όταν έφυγε ο ιερέας, αμέσως σχημάτισα τον αριθμό τηλεφώνου της εργασίας του συζύγου μου. «Συγχώρεσε με, σε παρακαλώ» του κλαψούρισα στο ακουστικό. «Ήμουν ένας απόλυτος βλάκας. Ο πάτερ Α. μου το εξήγησε προ ολίγου, και μου είπε να το εξομολογηθώ σε σένα και στον Θεό, και επίσης σου στέλνει τους θερμούς χαιρετισμούς του, καθώς και την συμπάθειά του, που έχεις μια τόσο ηλίθια σύζυγο.»

«Αλήθεια; Μα τότε στ’ αλήθεια υπάρχουν και ευφυείς άνθρωποι ανάμεσα στους Ορθόδοξους Χριστιανούς!» απάντησε ο σύζυγός μου.

Δεν έγινε τίποτε άλλο εκείνη την ημέρα… όμως ένιωσα πως έφυγε από τους ώμους μου ένα μεγάλο φορτίο, και μου ήταν πλέον εύκολο να αναπνέω και να ζω. Συνέχισα να διαβάζω βιβλία, να σκέπτομαι, και να προσεύχομαι. Η ενοριακή μου ζωή ολόκληρη ήταν πάντα κρυμμένη από τα μάτια του συζύγου μου. Όμως μετά, λίγο-λίγο, τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Οι φίλοι μου έφεραν μια μεγάλη εικόνα, και ο σύζυγός μου δέχθηκε να τοποθετηθεί σε ένα εμφανές μέρος. Μπορούσα να καλώ τον ιερέα να λειτουργήσει μέσα στο σπίτι μας, και εγώ μπορούσα να πηγαίνω στην εκκλησία όσο συχνά επιθυμούσα. Βέβαια, δεν μπορούσα να πηγαίνω και πολύ συχνά, καθ’ ότι η αρρώστια μου χειροτέρευε. Η ίδια αρρώστια επίσης δεν μου επέτρεπε να νηστεύω. Ο σύζυγός μου και εγώ συζητούμε πολύ για την θρησκεία. Πολλές φορές με προκαλούσε να συζητούμε διάφορα θέματα. Αν και μερικές φορές κατέληγαν σε δάκρυα οι συζητήσεις μας, ήταν καλύτερα από πριν.

Συνέχιζε να πιστεύει πως η Αγία Γραφή ήταν μια συλλογή από μύθους, αλλά αυτά τα σχόλια δεν με ενοχλούσαν τόσο. Πίεσα τον εαυτό μου να είμαι όλο και πιο σιωπηλή. Επεδίωκα να μιλάω και να επιμένω λιγότερο, και να προσεύχομαι περισσότερο. Και να αγαπώ… να αγαπώ… να αγαπώ… Όπως έμαθα από την πείρα μου, όλα τα παθιασμένα λόγια μας είναι κενά, αν δεν υπάρχει αγάπη…

Το πρώτο σοκ ήρθε, όταν ο γιος μου έκανε πάλι κάποια αταξία, και ο σύζυγός μου μπήκε με φόρα στο δωμάτιό μας, στάθηκε μπροστά στις εικόνες και με ρώτησε:

«Ποια είναι η κυρίως εικόνα από αυτές;»

Του έδειξα την μεγάλη εικόνα του Χριστού Σωτήρος. Ο σύζυγός μου την ξεκρέμασε, και, παίρνοντας ένα σφυρί μαζί του, την πήγε στο δωμάτιο του παιδιού. Έτρεξα πίσω του, και αυτό που είδα, δεν το πίστευα: κάρφωσε μια μεγάλη πρόκα στο ντουβάρι, και κρέμασε πάνω του την εικόνα.

«Εδώ!» βροντοφώναξε στο έκπληκτο παιδί. «Ίσως να το σκεφτείς καλύτερα αυτό που έκανες, μπροστά στον Θεό σου – οι μικρές δεν φαίνεται να σου κάνουν και πολύ εντύπωση!» (Αναφερόταν στις μικρές χάρτινες εικονίτσες πάνω στο τραπέζι του γιου μου).

Ενάμιση χρόνο αφ’ ότου ήρθαμε στην Γερμανία, στους τελευταίους μήνες της παραμονής μας εδώ, ο σύζυγός μου εκνευριζόταν όταν ακυρώναμε τις επισκέψεις μας στην εκκλησία. Αποφάσισε, πως όχι μόνο ήταν χρήσιμο, αλλά και απαραίτητο, να δοθεί θρησκευτική εκπαίδευση στο παιδί μας.

Φέτος το καλοκαίρι, πήρε την Αγία Γραφή και άρχισε να την διαβάζει μόνος του. Μου είπε πως ένας από τους φίλους, του συνέστησε να το κάνει – σαν κάτι καλό πριν πάει για ύπνο.

Την επόμενη φορά που έφυγε για μεγάλο ταξίδι το φθινόπωρο, συμφώνησε να πάρει μαζί του την εικόνα της Παναγίας. (Εορτάζεται την ίδια μέρα με τα γενέθλιά του).

Δεν ξέρω αν θα προσέλθουμε ποτέ στο Άγιο Δισκοπότηρο με τα Άγια Δώρα, ή αν θα σταθούμε μαζί στην ημερήσια προσευχή, ή ακόμα αν θα τηρήσουμε τις νηστείες και θα εορτάσουμε τις εκκλησιαστικές εορτές μαζί. Ξέρω μόνο πως ο σύζυγός μου είναι πολύ καλύτερα και πιο ειλικρινής απ’ ότι είμαι εγώ στην δική του ζωή. Και μπορεί να αγαπά καλύτερα από μένα, μπορεί και είναι ταπεινός και υπομονετικός.

Έτσι τώρα υπάρχει ένα άλλο ερώτημα που με βασανίζει: ΠΩΣ ΖΕΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΕ ΕΝΑ ΑΤΟΜΟ ΣΑΝ ΕΜΕΝΑ;

Και είναι ένα ερώτημα που χρειάζεται άμεση απόφαση – πριν αρχίσει ο σύζυγός μου να το μελετά ο ίδιος. Επειδή, ποιος ξέρει;

Κύριε, βοήθησέ μας!

Φωτίνα


Μετάφραση Κ.Ν.
Πηγή πρωτοτύπου: ΦΟΜΑ

Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

Η προσευχή της γαλήνης



Ω, Παναγιά μου, Δέσποινα, γλυκύτατη Παρθένα
εις τον αγώνα της ζωής, βοήθα με και εμένα.

Βοήθησε με Παναγιά, γλυκιά μου Παναγία,
γιατί η ζωή είναι θάλασσα, μεγάλη τρικυμία...

Και ναυαγός ευρίσκομαι μέσα στη βιοπάλη,
στη χάρη σου στηρίζομαι, Παρθένα τη μεγάλη.

Και σαν μητέρα ευσπλαχνική, ελπίζω να μας σώσεις,
και από ορατούς και αόρατους εχθρούς να μας γλιτώσεις.

Στη σκέπη των πτερύγων σου σκέπασε Παναγιά μου,
όλου του κόσμου τα παιδιά και ύστερα τα δικά μου.

Και φώτισέ τα, Παναγιά, Χριστό να ακολουθήσουν
και στον αγώνα της ζωής με πίστη να βαδίσουν.

Την πίστη, την πραότητα μην την αμελήσουν,
καθώς και την εγκράτεια μην την καταπατήσουν.

Ναι, Παναγιά μου, Δέσποινα, λυπήσου και ευσπλαχνίσου
και άφεση αμαρτιών ζήτησε απ’ το Παιδί Σου.

Να συγχωρήσει πταίσματα και τα αμαρτήματά μας,
να οδηγήσει στο καλό και εμάς και τα παιδιά μας.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...