Η βίωση της ενότητας

ΠΩΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ Η ΕΝΟΤΗΤΑ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΣΥΖΥΓΩΝ

Ὁ Κύριος παρακάλεσε τόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του γιά τούς μαθητές Του «Ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰω. ιζ' 21) («Γιά νά εἶναι ὅλοι ἕνα»).

Ἡ βίωση τῆς ἑνότητας μέσα στήν οἰκογένεια δέν ἀποτελεῖ αὐτονόητη καί δεδομένη πραγματικότητα. Ἀντίθετα εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν καθημερινό ζητούμενο. Ἡ ἑνότητα δέν ἐπιτυγχάνεται κατά μαγικό, μηχανιστικό τρόπο: «Παντρευτήκαμε, ἄρα θά εἴ­μαστε ἑνωμένοι».

Ὄχι. Ἀντίθετα εἶναι ἕνα ἀγώνισμα, τό νά φυλάξεις αὐτήν τήν ἑνότητα καί τήν εἰρήνη, μέ τόν/τήν σύζυγό σου ἀντίστοιχα. Ἀγώνισμα καθημερινό. Χρειάζεται κόπος.

Ἐκεῖνο πού πρέπει νά κατανοηθεῖ ἀπό τούς συζύγους καί τούς ὑποψήφιους συζύγους εἶναι ὅτι ἡ ἀληθινή ἑνότητα εἶναι πάντα «ἐν Χριστῷ» καί χωρίς τήν Θεία Χάρη εἶναι ἀδύνατον νά ἐπιτευχθεῖ.

Δέν μπορεῖ νά γίνουν «ἕνα» οἱ σύζυγοι, παρά μόνο μέ τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη, ἔχοντας τό ἴδιο Πνεῦμα πού εἶναι τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ὅταν καί οἱ δύο εἶναι ἐνεργούμενοι ὑπό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅταν ἔχουν ἐνεργό μέσα τους τήν Θεία Χάρη τότε μποροῦν νά γίνουν ἕνα καί μεταξύ τους. Τότε ἔχει ἐπιτευχθεῖ καί ὁ σκοπός τοῦ γάμου τους.

Γιά νά πετύχουν σ’ αὐτό, προϋποτίθεται: α) ἡ πνευματική ἐγρήγορση καί ἡ ἄσκηση καί β) ἡ μυστηριακή ζωή. Χωρίς αὐτά τά δύο ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά τηρήσει τίς Θεῖες Ἐντολές, ἑπομένως δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει ἀληθινά τόν Θεό. Ἄν κάποιος δέν ἀγαπᾶ τόν Θεό, δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει ἀληθινά οὔτε τόν πλησίον του· ἀκόμη καί ἄν αὐτός εἶναι ὁ σύζυγος ἤ τό παιδί του. Δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει κανέναν, διότι ἡ καρδιά του εἶναι δοσμένη στήν ἄρρωστη ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό του, πού λέγεται φιλαυτία .

Ὅσο κάποιος ἀγαπᾶ τόν ἑαυτό του δέν μπορεῖ νά ἀγαπήσει κανέναν ἄλλο, διότι δέν ὑπάρχει χῶρος στήν καρδιά του γιά κανένα. Ὁ χῶρος δημιουργεῖται ἀπό τήν στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος ἀγαπᾶ τόν Θεό ὁπότε διά τῆς μετανοίας καθαρίζει τήν καρδιά του ἀπό τήν φιλαυτία. Ὁ Θεός τοῦ δίνει τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη Του μέ τήν ὁποία ἐξολοθρεύονται τά πάθη καί ὁ ἄνθρωπος γίνεται χωρητικός τοῦ Θεοῦ καί ἀγαπητικός πρός ὅλους τούς ἀνθρώπους, ἀκόμη καί πρός τούς ἐχθρούς του. Μέ τήν Θεία Χάρη πού φέρνει στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου τήν ἐν Χριστῷ ἀγάπη, ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά γίνει «ἕνα» μέ ὅλους, νά ἀγαπήσει ὅλους.

Γιά νά μπορέσουν οἱ σύζυγοι νά φυλάξουν τήν ἑνότητα στήν οἰκογένεια, θά πρέπει νά ἔχουν πνευματική ἐγρήγορση, συνεχή προσευχή, νηστεία καί μυστηριακή ζωή.

Θά πρέπει νά καλλιεργοῦν αὐτό, πού ἀπό τούς Ἁγίους Πατέρες ὀνομάζεται νήψη. Δέν πρέπει νά κοιμῶνται πνευματικά. Ἀντίθετα θά πρέπει νά ἀγωνίζονται συνεχῶς, νά προσεύχονται ἀδιάλειπτα, νά ἐξομολογοῦνται-κοινωνοῦν τακτικά καί νά ἀσκοῦνται «ἐν Χριστῷ». Τότε ἀποκτοῦν τό ἕνα πνεῦμα, τό Ἅγιο Πνεῦμα, τό Ὁποῖο καί τούς ἑνοποιεῖ.

Ὁ Κύριος μᾶς τό δίδαξε αὐτό κατά τήν Ἀρχιερατική Του προσευχή κατά τήν ὁποία παρεκάλεσε τόν ἐν οὐρανοῖς Πατέρα Του γιά τήν ἑνότητα τῶν μαθητῶν Του: «Ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰω. ιζ' 21) («Γιά νά εἶναι ὅλοι ἕνα»). Στή συνέχεια ἀποκαλύπτει ὅτι, διά τῆς ἄκτιστης Θείας Δόξας δηλαδή διά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος (τῆς ἄκτιστης Θεοποιοῦ Θείας Χάρης) τήν Ὁποία Ἑκεῖνος μᾶς ἔδωσε, θά μπορέσουμε νά γίνουμε «ἕνα»: «Τήν δόξαν ἥν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς ἵνα ὦσιν ἕν καθώς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ἰω. ιζ' 22). («Τήν ἄκτιστη δόξα τήν Ὁποία Ἐσύ μοῦ ἔδωσες, Αὐτήν ἔδωσα σ’ αὐτούς γιά νά εἶναι ἕνα ὅπως καί ἐμεῖς εἴμαστε ἕνα»).

Χωρίς τήν ἄκτιστη Θεία Χάρη ἐνεργό στούς συζύγους, εἶναι ἀδύνατη ἡ ἐν Χριστῷ ἑνότης, ἡ μόνη ἀληθινή συζυγική ἑνότης. Αὐτή ἡ Θεία Χάρη ὑπάρχει ἀπό τήν στιγμή πού βαπτιστήκαμε ἀλλά πρέπει νά παραμένει ἐνεργός διά τῆς συνεχοῦς ἀσκητικῆς-ἡσυχαστικῆς καί μυστηριακῆς ζωῆς. Ἄν ἀπενεργοποιεῖται λόγῳ τῶν παθῶν καί τῆς ἁμαρτίας, θά πρέπει νά ἐπανενεργοποιεῖται διά τῆς εἰλικρινοῦς μετανοίας καί ἐξομολογήσεως.

Ἱερομόναχος Σάββας Ἁγιορείτης

 Πηγή: Κύριος Ιησούς Χριστός 3 (15/9/2011)