Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Αληθινή φιλία


Η ΦΙΛΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΓΡΗΓΟΡΙΟ ΤΟΝ ΘΕΟΛΟΓΟ

Τό νά γράψει κανείς γιά κάτι τόσο σπουδαῖο, τή φιλία, δέν εἶναι τό πιό εὔκολο ἐγχείρημα, γιατί στίς μέρες μας εἶναι μία πραγματικότητα δυσεύρετη καί κάπως παρεξηγημένη. Συχνά, ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι συγχέουμε τή φιλία μέ τήν παρέα, γι’ αὐτό θά ἦταν καλό νά ξεκαθαρίσουμε τίς ἔννοιες αὐτές.

Σέ μία ἀληθινή φιλία βρίσκομαι μαζί μέ τόν ἄλλο ἄνθρωπο γιά νά μοιραστῶ μαζί του τήν ἴδια τή ζωή, τίς χαρές καί τίς λύπες της. Σέ μία γνήσια φιλία ὑπάρχει ὁ ἀμοιβαῖος σεβασμός, ὥστε νά ὑπάρχει ὥρα καί χῶρος γιά νά ἐκφραστοῦν ὅλοι.

Ὁ καλύτερος φίλος εἶναι αὐτός πού δέν φοβᾶται νά μᾶς πεῖ τήν ἀλήθεια, ἄν πιστεύει ὅτι σέ κάτι ἔχουμε παρεκτραπεῖ. Εἶναι, ὅμως, παράλληλα ἕτοιμος νά σεβαστεῖ τίς ἐπιλογές μας, ἔστω κι ἄν διαφωνεῖ. Ἀντίθετα, ὅταν μιλᾶμε γιά παρέα δύο ἀνθρώπων, αὐτοί ἀφιερώνουν χρόνο ὁ ἕνας στόν ἄλλο ἁπλῶς γιά νά χαροῦν -πρόσκαιρα- κοινά ἐνδιαφέροντα. Ὅταν πιά ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο βαρεθεῖ τά συγκεκριμένα γεγονότα πού τούς ἑνώνουν ἤ ἄν προκύψει μεταξύ τους κάποια διαφωνία, ἡ «φιλία» ἐξανεμίζεται. Δηλαδή, ἀπό τήν παρέα ἀπουσιάζει τό ἐσωτερικό βάθος.

Τό ζητούμενο, ἑπομένως, εἶναι νά δημιουργήσει κανείς μόνιμες καί ἀληθινές φιλίες πού θά κρατήσουν μέσα στόν χρόνο καί θά συμβάλουν στήν καλλιέργεια τῆς προσωπικότητάς του. Ὡστόσο, γιά νά γίνει αὐτό, χρειάζεται νά κάνουμε σωστές ἐπιλογές, ἐπειδή, κατά τόν Ἀπ. Παῦλο, «φθείρουσιν ἤθη χρηστά ὁμιλίαι κακαί» (Α΄ Κορ. ιε΄, 33). Δηλαδή: Οἱ κακές συναναστροφές καταστρέφουν τόν καλό χαρακτήρα. Ὅλοι ἔχουμε τήν ἀνάγκη μίας γνήσιας, ἀληθινῆς, δυνατῆς καί πραγματικῆς φιλίας, γιατί ὅλοι οἱ ἄνθρωποι νιώθουμε τήν ἀνάγκη νά ἀγαπήσουμε, ἀλλά καί νά ἀγαπηθοῦμε. Δύσκολα κτίζεται μία τέτοια φιλία, ἀλλά ὅσοι τό κατάφεραν ἔζησαν εὐτυχισμένοι.

Μία τέτοια ἀληθινή φιλία εἶχαν ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ὁ Θεολόγος μέ τόν Μέγα Βασίλειο. Αὐτή γίνεται φανερή ἀπό τά κείμενά τους καί κυρίως ἀπό τά κείμενα τοῦ Ἅγ. Γρηγορίου, ὅπου μᾶς περιγράφει καί ταυτόχρονα μᾶς ὑποδεικνύει τίς προϋποθέσεις μίας μεγάλης φιλίας, ὅπως αὐτή πού εἶχε ὁ ἴδιος μέ τόν Μέγα Βασίλειο.

Ἡ ἀληθινή φιλία πρέπει νά εἶναι «θεῖος καί φρόνιμος ἔρως», ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἁμαρτία. 

 Γράφει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος: «Οἱ σωματικοί ἔρωτες, καθώς ἀφοροῦν τά πράγματα πού περνοῦν, περνοῦν κι ἐκεῖνοι, ὅπως τά ἐαρινά λουλούδια. Οὔτε ἡ φλόγα μένει, ὅταν τά ξύλα τελειώσουν, ἀλλά χάνεται μαζί μέ αὐτά πού τήν τρέφουν, οὔτε ὁ πόθος ὑπάρχει, ὅταν τό προσάναμμα σβήσει. Οἱ θεῖοι, ὅμως, καί φρόνιμοι ἔρωτες, ἐπειδή ἀναφέρονται σέ κάτι σταθερό (τόν Θεό), γι’ αὐτό ἀκριβῶς εἶναι μονιμότεροι καί ὅσο περισσότερο παρουσιάζεται ἡ ὀμορφιά τούς τόσο περισσότερο συνδέουν τούς ἐραστές μέ αὐτό, ἀλλά καί μεταξύ τους. Αὐτός εἶναι ὁ νόμος τοῦ δικοῦ μας ἔρωτος».

Μία φιλία γίνεται δυνατή, ὅταν οἱ φίλοι διεξάγουν κοινό ἀγῶνα καί στοχεύουν στό νά κατακτήσουν τίς ψηλότερες κορυφές τῆς ἀρετῆς. Γι’ αὐτή τήν κοινή ἐπιδίωξη τοῦ ἰδίου καί τοῦ Μεγάλου Βασιλείου μᾶς ἀναφέρει ὁ Ἅγ. Γρηγόριος: «Κοινή ἐπιδίωξη καί τῶν δύο, ἡ ἀρετή καί ἡ συμμόρφωση τῆς ζωῆς μας πρός τίς μελλοντικές ἐλπίδες». Ἐξομολογεῖται γιά τόν θεῖο πόθο τους: «Τήν ἐπιδίωξη αὐτή ἔχοντες ἐμπρός μας, κατευθύναμε τή ζωή μας ὁλόκληρη καί κάθε μας ἐνέργεια· μᾶς ὁδηγοῦσε ἡ ἐντολή καί εἰκονίζαμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο τήν ἀρετή μας καί εἴμαστε, ἐάν δέν εἶναι ὑπερβολικό τοῦτο νά πῶ, ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλο κανόνας καί μέτρο, μέ τά ὁποῖα διακρίνεται τό ὀρθό καί τό μή ὀρθό».

Ἡ ὑγιής φιλία ἀνθεῖ σέ περιβάλλοντα ἀμόλυντα ἀπό τήν ἁμαρτία καί τή συναναστροφή τῶν κακῶν καί τῶν πονηρῶν.

Ἀξιοπρόσεκτες καί σέ αὐτό τό σημεῖο εἶναι καί πάλι οἱ παρατηρήσεις τοῦ Θεολόγου Γρηγορίου: «Ἀπό τούς σπουδαστές μᾶς συναναστρεφόμαστε, ὄχι βέβαιά τους πιό ἀνήθικους, ἀλλά τούς πιό φρόνιμους· οὔτε τούς πιό ἐριστικούς, ἀλλά τούς πιό εἰρηνικούς καί ἐκείνους πού ἡ συναναστροφή τούς εἶναι ὠφελιμότερη. Διότι γνωρίζαμε ὅτι εἶναι εὐκολότερο νά λάβεις τήν ἀσθένεια, παρά νά χαρίσεις τήν ὑγεία. Καί στά μαθήματα φτάσαμε νά χαιρόμαστε ὄχι μέ τά πιό εὐχάριστα, ἀλλά μέ τά πιό ὠφέλιμα. Ἐπειδή καί ἀπό αὐτά οἱ νέοι συμμορφώνονται πρός τήν ἀρετή ἤ τήν κακία».

Ἀκόμα κάτι πού συνδέει τούς ἀνθρώπους μέ μία γνήσια φιλία, εἶναι οἱ κοινές ἀρχές καί οἱ κοινές ἀντιλήψεις. Σέ αὐτό τό θέμα ὑπογραμμίζει ὁ Γρηγόριος: «Τίποτε, νομίζω, δέν ἀξίζει, ἐάν δέν ὁδηγεῖ  στήν ἀρετή καί δέν κάνει καλύτερους ὅσους ἀσχολοῦνται μέ αὐτό. Γιά τούς ἄλλους ὑπάρχουν διάφορες ὀνομασίες ἤ ἀπό τόν πατέρα ἤ ἀπό τήν οἰκογένεια ἤ ἀπό τό ἐπάγγελμα καί τίς πράξεις τους. Ἐμεῖς, ὅμως, ἔχουμε τό μέγα προσόν καί ὄνομα νά εἴμαστε καί νά λεγόμαστε Χριστιανοί. Αὐτό ἦταν ἡ μεγαλύτερη καύχηση γιά μᾶς».

Ἄλλο ἕνα βασικό συστατικό μίας ἀληθινῆς φιλίας εἶναι ἡ ἀγάπη. «Ἐκεῖνος πού ἀγαπάει ἔχει μακροθυμία, ἔχει καί καλοσύνη· ἐκεῖνος πού ἀγαπάει δέ ζηλοφθονεῖ· ἐκεῖνος πού ἀγαπάει δέν κομπάζει οὔτε περηφανεύεται· εἶναι εὐπρεπής, δέν εἶναι ἐγωιστής οὔτε εὐερέθιστος· ξεχνάει τό κακό πού τοῦ ἔχουν κάνει» (Α΄ Κορ. ιγ΄, 4 - 5).

Καί οἱ σεβάσμιοί μας Πατέρες Γρηγόριος καί Βασίλειος εἶχαν αὐτοῦ του εἴδους τήν ἀγάπη στή φιλία τους. Ἀγωνίζονταν ὄχι ποιός θά ἔχει τά πρωτεῖα, ἀλλά πῶς νά τά παραχωρήσουν ὁ ἕνας στόν ἄλλο. Τήν ἐπιτυχία τοῦ ἑνός τήν θεωροῦσε ὁ ἄλλος καί δική του καί χαιρόταν γιά τόν φίλο του. Ἡ ἀγάπη καί ὁ σεβασμός πού εἶχε ὁ Ἅγ. Γρηγόριος στόν Μέγα Βασίλειο φαίνεται στά πιό κάτω λόγια μέ τά ὁποῖα συγκρίνεται ὁ ἴδιος μέ τόν φίλο του. Γράφει: «Τό ὡραιότερο εἶναι ὅτι ἐσχηματίσθη ἀπό ἐμᾶς μία ἀδελφότης πού ἐκεῖνος (ὁ Βασίλειος) διεμόρφωνε καί κατεύθυνε ὡς ἀρχηγός μέ κοινές ἱκανοποιήσεις, μολονότι ἐγώ ἔτρεχα πεζός δίπλα σέ ἅρμα Λυδικό (ταχυδρόμο δηλαδή), ὅπου καί ὅπως πήγαινε ἐκεῖνος».

Τέλος, ἕνα ἀκόμη σημεῖο ἀπό τό ὁποῖο μποροῦμε νά παραδειγματιστοῦμε ἀπό τή φιλία τῶν δύο ἀνδρῶν, εἶναι ἡ ἐκδήλωση τρυφερότητας, στοργῆς καί φιλαδελφίας. Ὁ Ἅγ. Γρηγόριος ἀναφερόμενος στόν φίλο του, τόν ἀποκαλεῖ: «Ὁ ἐμός Βασίλειος». Δηλαδή: ὁ δικός μου Βασίλειος. Ἔτσι γίνεται, ὅταν ἡ φιλία εἶναι ἀνιδιοτελής, καθαρή καί λουσμένη στό φῶς τῆς χριστιανικῆς ἀγάπης καί ἀρετῆς.

Ἐάν ὅλοι μας δοκιμάσουμε νά ἐφαρμόσουμε στή ζωή μας αὐτά πού οἱ θεόπνευστοι Πατέρες, Γρηγόριος ὁ Θεολόγος καί Μέγας Βασίλειος μᾶς δίδαξαν, πρῶτα μέ τό παράδειγμά τους, ἀλλά καί μέ τίς συμβουλές τους, τότε σίγουρα θά μᾶς βοηθήσουν νά δημιουργήσουμε γερές καί ἰσχυρές φιλίες, πού θά ἀντέξουν στόν χρόνο καί στήν τρικυμία τῆς ζωῆς.

Παναγιώτης Παπακυριακού
Πηγή: περιοδικό Παρέμβαση εκκλησιαστική, τεύχ. 19ο, Απρίλιος-Ιούνιος 2012, έκδ. Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου, σ. 366-369.

Υ/γ.
(α) Αφιερωμένο στους πολύ εκλεκτούς μας φίλους που ήταν και είναι δίπλα μας -πολλές φορές τόσο διακριτικά και με το αθόρυβο περίσσευμα της αγάπης τους- στις δυσκολίες και τις χαρές και τις αποτυχίες μας, έτοιμοι να βοηθήσουν, να παρηγορήσουν ή να χαρούν μαζί μας στον δρόμο της ζωής.

(β) Σήμερα παίρνω τούτη την αφορμή και σας προτείνω μια φιλική ιστοσελίδα που συνεχώς εμπλουτίζεται με ποικίλο πνευματικό περιεχόμενο: Αναζητώντας Ελπίδα! Εκεί θα βρείτε οπτικοακουστικό υλικό (όπως χριστιανικά τραγούδια και βίντεο) και αποσπάσματα από βιβλία, όπως την εξαιρετική Μικρή Κλίμακα του Αρχιμ. Ιωάννη Κωστώφ και την Η ευθύνη των γονέων στην ανατροφή των παιδιών που αποτελείται από σχετικά αποσπάσματα λόγων των γερόντων Παϊσίου και Πορφυρίου. Καλή ανάγνωση - καλό αγώνα!

Σάββατο 29 Σεπτεμβρίου 2012

Ο φθάσας την αγάπην του Θεού


Δεν σώζεις τον άνθρωπο με εξωτερικές συμβουλές και προτροπές. Ούτε του προσφέρεις ελευθερία με το να του πεις: Κάμε ό,τι θέλεις.

Θα πρέπει να μπορεί η αγάπη σου άφωνα, σαν ήλιος στοργής και καθαρός αέρας κουράγιου, να του χαρίζει υγεία και να του γεννά όρεξη προσωπική για να ζήσει.

Αυτό γίνεται με τον Αββά Ισαάκ. Φλέγεται ολόκληρος και μεταλαμπαδεύει το πυρένδροσο μυστήριο της Εκκλησίας. Εκπορεύει από την ύπαρξή του αγάπη, που παρέχει χώρο ελευθερίας στον άλλο. Και του χαρίζει δυνατότητες για να πραγματοποιήσει τον εαυτό του. Αγκαλιάζει τον άλλο με το να τον αφήνει ελεύθερο στο σύνολό του. [...]

Σε γνωρίζει. Σε κατανοεί. Σ' αφήνει ελεύθερο να κινηθείς, να γνωρίσεις το είναι σου και την αντοχή σου, τη φύση των όντων και το κάλλος τους.

Η ελευθερία σε τούτη τη ζωή και το κλίμα δεν είναι κατάσταση ανεκτή αλλά απαραίτητη προϋπόθεση. [...]

Μας αφήνει μόνους να καταλάβομε πού βρισκόμαστε, να διαγνώσομε την αρρώστια μας. [...]

Και προτρέπει: «Σπούδασον εισελθείν εις το ταμείον το ένδοθέν σου και όψει το ταμείον το ουράνιον· εν γάρ εστι τούτο κακείνο». «Ειρήνευσον εν σεαυτώ, και ειρηνεύσει σοι ο ουρανός και η γη.»

[...] Κατά τον χρόνο της ζωής μόνο στην ταπείνωση βρίσκει την ανάπαυση. Σ' αυτή μόνο εμπιστεύεται: [...] Και «προ του εισελθείν εις την πόλιν της ταπεινώσεως, εάν ίδης σαυτόν ότι ανεπαύθης εκ της οχλήσεως των παθών, μη πιστεύσης σεαυτώ... Ουκ απαντάς ανάπαυσιν εκ του μόχθου σου, ουδέ εκ των επιβουλών άνεσιν έξεις, έως αν φθάσης το κατάλυμα της αγίας ταπεινώσεως.» [...]

Η ταπείνωση είναι το τέλος, η κατάληξη.

Όλοι οι αγώνες, η άσκηση, οι αρετές, έχουν σκοπό να μας φέρουν στην ταπείνωση. «Χωρίς ταύτης πάντα τα έργα ημών μάταιά εισι και πάσαι αι αρεταί και πάσαι αι εργασίαι.» [...]

Την ταπείνωση γνωρίζει ως θέωση («πάσιν ως Θεός ψηφίζεται ο ταπεινόφρων»). Και όταν πάει να μιλήσει γι' αυτήν, διστάζει και «πληρούται φόβου», σαν κάποιον που ξέρει ότι πρόκειται να μιλήσει για τον Θεό. [...]

Όλους αγαπά και γι' αυτόν όλοι είναι καθαροί.

«Όταν πάντας ανθρώπους καλούς θεωρή και ου φαίνηταί τις αυτώ ακάθαρτος και βέβηλος, τότε εστίν αληθώς καθαρώς τη καρδία ο άνθρωπος». [...]

Δεν θα ήταν πλήρης, αν δεν αγαπούσε έτσι. Κόλαση είναι το να μη μπορείς να αγαπάς. Αυτός προχώρησε στην αγάπη τη μείζονα. Η καύσις της καρδίας του λειώνει όλη τη δημιουργία. Αγκαλιάζει με θεϊκή στοργή όλα τα πλάσματα, «τους εχθρούς της αλήθειας» και τον ίδιο τον διάβολο. Μόνο τότε, «ότε φθάσομεν την αγάπην, εφθάσαμεν εις τον Θεόν.» [...]

Έπεσε στην έλξη που τον ξεπερνά. Έπεσε στην κραταιά ως ο θάνατος αγάπη του Θεού. Δεν μπορεί να κάμει τίποτε άλλο.

«Ο φθάσας την αγάπην του Θεού, ουκ έτι πάλιν επιθυμεί διαμείναι ενταύθα.»

Αυτός που μας αγαπά θέλει να φύγει από κοντά μας; Όχι. Μας δείχνει μόνο ότι η απόσταση δεν μας χωρίζει πια ποτέ. Πάει να μας ετοιμάσει τόπο. Βρίσκεται όντως μαζί μας και μέσα μας.

Ποιον έκαμες φίλο σου σε τούτη τη ζωή, για να σε υποδεχθεί εκεί την ημέρα της εξόδου σου; ερωτά κάπου.

Κι εμείς τολμούμε να πούμε:
Εσένα θεωρούμε φίλο, Αββά, που μας κατάλαβες και μας πόνεσες.
Αυτοί που σαν τον Αββά Ισαάκ σιωπούν, μιλούν.
Αυτοί που λείπουν, είναι μαζί μας μ' άλλο τρόπο, «εν ετέρα μορφή».
Η «άγνοιά» τους καινοτομεί οδούς γνώσεως.
Η «ανυπαρξία» τους μας κρατά στην ύπαρξη.

Η «έφεσις του θανάτου ώσπερ ζωής» μας δίνει κουράγιο να αντιμετωπίσομε, να υπομείνομε, να ξεπεράσομε τους όποιους πειρασμούς μας.

Ο θάνατος καταργήθηκε. Το κενό γέμισε. Η αγάπη νίκησε δι' αυτών εν Χριστώ Ιησού, ω η δόξα και το κράτος εις τους αιώνας. Αμήν.

Πηγή: Αρχιμ. Βασιλείου, Αββάς Ισαάκ ο Σύρος: Ένα πλησίασμα στον κόσμο του, Ι.Μ. Ιβήρων, 2003, σ. 18-20, 39-42, 44-47.

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Ο εξαγνισμός της καρδιάς


- Γέροντα, ο Χριστός χωράει σε όλες τις καρδιές;   
- O Χριστός χωράει, οι άνθρωποι δεν Τον χωράνε, γιατί δεν προσπαθούν να διορθωθούν. Για να χωρέσει ο Χριστός μέσα μας, πρέπει να καθαρίσει η καρδιά. «Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί, ο Θεός...» (Ψαλμ. Ν' [50]12)

- Γέροντα, γιατί τα άγρια ζώα δεν πειράζουν τους Αγίους;  

- Αφού ημερεύουν οι άνθρωποι, ημερεύουν και τα άγρια ζώα και αναγνωρίζουν ότι ο
άνθρωπος είναι αφεντικό τους.
Στον Παράδεισο, πριν από την πτώση, τα άγρια θηρία έγλειφαν τους Πρωτοπλάστους με ευλάβεια, αλλά μετά την πτώση πήγαιναν να τους  ξεσκίσουν. Όταν ένας άνθρωπος επανέρχεται στην προπτωτική κατάσταση, τα ζώα τον  αναγνωρίζουν πάλι για αφεντικό. Σήμερα όμως βλέπεις ανθρώπους που είναι χειρότεροι από τα άγρια θηρία, χειρότεροι από τα φίδια. Εκμεταλλεύονται απροστάτευτα παιδιά, τους παίρνουν τα χρήματα και, όταν έρχονται σε δύσκολη θέση, τα ενοχοποιούν, καλούν την αστυνομία, τα πηγαίνουν και στο ψυχιατρείο. Γι' αυτό τον 147ο Ψαλμό που διάβαζε ο Άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης, για να ημερέψουν τα άγρια ζώα και να μην κάνουν κακό στους ανθρώπους, τον διαβάζω, για να ημερέψουν οι άνθρωποι και να μην κάνουν κακό στους συνανθρώπους τους και στα ζώα.

- Πώς επανέρχεται, Γέροντα, ο άνθρωπος στην προπτωτική κατάσταση; 
- Πρέπει να εξαγνισθεί η καρδιά. Να απόκτησει την ψυχική αγνότητα, δηλαδή ειλικρίνεια, τιμιότητα, ανιδιοτέλεια, ταπείνωση, καλοσύνη, ανεξικακία, θυσία. Έτσι συγγενεύει ο άνθρωπος με τον Θεό και αναπαύεται μέσα του η Θεία Χάρις. Όταν κάποιος έχει την σωματική αγνότητα, άλλα δεν έχει την ψυχική αγνότητα, δεν αναπαύεται ο Θεός σ'  αυτόν, γιατί υπάρχει μέσα του πονηρία, υπερηφάνεια, κακία κ.λπ. Τότε η ζωή του είναι μια κοροϊδία. Από 'δώ να ξεκινήσετε τον αγώνα σας: Να προσπαθήσετε να αποκτήσετε την ψυχική αγνότητα.
- Γέροντα, μια κακή συνήθεια μπορεί να κοπεί αμέσως; 
- Κατ' αρχάς πρέπει να καταλάβει ο άνθρωπος ότι αυτή η συνήθεια τον βλάπτει και να θελήσει να αγωνισθεί, για να την κόψει. Χρειάζεται να έχει κανείς πολλή θέληση, για να μπορέσει να την κόψει αμέσως. Όπως λ.χ. το σχοινί κάνει σιγά-σιγά μια μικρή αυλακιά στο χείλος του πηγαδιού και δεν γλιστρά πια, έτσι και κάθε συνήθεια λίγο-λίγο χαράζει μια αυλακιά στην καρδιά και δύσκολα βγαίνει από αυτήν. Γι' αυτό πρέπει πολύ να προσέξει κανείς, να μην αποκτήσει κακές συνήθειες, γιατί μετά χρειάζεται πολλή ταπείνωση και πολλή θέληση, για να μπορέσει να τις αποβάλει. Έλεγε ο παπα-Τύχων: Καλή συνήθεια, παιδί μου, αρετή· κακή συνήθεια, πάθη. 

Πάντως διαπίστωσα ότι, όταν ο άνθρωπος, ενώ αγωνίζεται, συνεχίζει να σφάλλει και δεν αλλάζει, αιτία είναι ο εγωισμός, η φιλαυτία και η ιδιοτέλεια. Λείπει η ταπείνωση και η αγάπη, και έτσι εμποδίζεται η Θεία επέμβαση. Δεν βοηθάει ο ίδιος ο άνθρωπος τον Θεό, για να τον βοηθήσει. Αν π.χ. τον βοηθήσει ο Θεός να ξεπεράσει ένα πάθος του, θα το πάρει επάνω του, θα υπερηφανευθεί, γιατί θα νομίζει ότι μόνος του το ξεπέρασε, χωρίς την βοήθεια του Θεού.

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Γ': Πνευματικός αγώνας, έκδ. Ι. Ησυχ. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης: 2001, σ. 113-115.

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Αν ο άνθρωπος πετάξει τον εαυτό του!


Όποιος έχει φιλαυτία, δεν μπορεί να έχει ανάπαυση, ειρήνη ψυχής, γιατί δεν είναι εσωτερικά ελεύθερος.

ΑΠΟ ΤΗ ΦΙΛΑΥΤΙΑ ΓΕΝΝΙΟΥΝΤΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΘΗ

- Γέροντα, τι σημαίνει φιλαυτία;
- Το να κάνεις τα χατήρια του παλαιού σου ανθρώπου, να αγαπάς δηλαδή τον παλαιό σου άνθρωπο. Και η γαστριμαργία και ο εγωισμός και το πείσμα και η ζήλεια πρακτορείο τους έχουν την φιλαυτία. Και βλέπεις, άλλος από φιλαυτία ζητάει το βόλεμά του, την ανάπαυσή του και δεν λογαριάζει κανέναν. Άλλος φροντίζει σχολαστικά για το φαγητό του, για τον ύπνο του, μην τυχόν και πάθει τίποτε η υγεία του. Άλλος ζητά να τον υπολογίζουν, να τον εκτιμούν∙ λίγο να μην του δώσουν σημασία, να μην κάνουν το θέλημά του, αντιδράει. Σου λέει: «Γιατί δεν με υπολόγισαν; Θα τους δείξω εγώ». Πα-πα, φοβερό πράγμα η φιλαυτία! 

- Γέροντα, πώς μπορεί να λέει κανείς : «Ένεκά σου θανατούμεθα όλην την ημέραν»(Ψαλμ. ΜΓ’[43] 23);
- Αν θυσιάζει το θέλημά του για χάρη του άλλου. Το θέλημα έχει τον εαυτό μας μέσα, έχει φιλαυτία. Όποιος δεν εξετάζει αν αυτό που αναπαύει τον εαυτό του αναπαύει και τον άλλον και αρχίζει με μια απαίτηση: «θέλω εκείνο, θέλω το άλλο», ή «γιατί δεν μου το έκανες εκείνο, γιατί δεν μου το έκανες το άλλο;», αυτός τελικά θα κανοναρχείται από τον διάβολο.

- Μερικοί, Γέροντα, όταν δεν γίνεται αυτό που θέλουν, δεν μπορούν να ησυχάσουν.
- Πώς να ησυχάσουν, αφού έχουν τον εαυτό τους μέσα σ’ αυτό που θέλουν; Αν κανείς έχει τον εαυτό του σε ό,τι θέλει, μπορεί να έχει και τον Χριστό; Όταν όμως δεν έχει τον εαυτό του και έχει το ένα, το κυριότερο, δηλαδή τον Χριστό, τότε τα έχει όλα. Όταν δεν έχει τον Χριστό, τίποτε δεν έχει. Αν ο άνθρωπος πετάξει τον εαυτό του, ο Θεός του τα δίνει όλα κατά τρόπο θαυμαστό. 

- Γέροντα, εγώ, όταν μας μιλάτε για το πέταμα του εαυτού μας αισθάνομαι έναν φόβο, μήπως δεν αντέξω.
- Ε, τι πάθαμε! Είναι σαν να λες: «Αν πετάξω τα πάθη, τι θα έχω μετά;». Γιατί, όταν λέω να πετάξουμε τον εαυτό μας, εννοώ να πετάξουμε τα πάθη μας, να απεκδυθούμε τον παλαιό μας άνθρωπο. Για τον μεγάλο που έχει επίγνωση είναι λιγάκι βαρύ να πει: «Δεν μπορώ να πετάξω τον εαυτό μου». Αν σου πουν: «πάρε το βαριό και γκρέμισε αυτόν τον τοίχο» κι εσύ είσαι μαθημένη με την πένα, δικαιολογείται να πεις: «δεν μπορώ». Αλλά για την απέκδυση του παλαιού ανθρώπου δεν χρειάζονται δυνάμεις σωματικές∙ ταπείνωση χρειάζεται.

Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε’: Πάθη και αρετές, έκδ. Ι. Ησυχ. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης: 2006, σ. 37, 39-40.

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Η προσευχή και οι μορφές της στον σύγχρονο κόσμο




Επιστολή 4

Η προσευχή και οι μορφές της στον σύγχρονο κόσμο.
Η λειτουργική προσευχή. Πώς πρέπει να προσευχόμαστε.
 
Ste Genevieve-des-Bois
11 Δεκεμβρίου 1958

(…) Η προσευχή είναι εσωτερική πράξη του πνεύματός μας. Το πνεύμα μας μπορεί να εκφραστεί με τις πιο ποικίλες μορφές. Όχι σπάνια, και ενδεχομένως μάλιστα ιδιαίτερα συχνά, με τη σιωπή μας ενώπιον του Θεού. Σιωπούμε, γιατί ο Θεός γνωρίζει όλο το βάθος της σκέψεώς μας, όλες τις προσδοκίες της καρδιάς μας, αλλά δεν είμαστε πάντοτε ικανοί να τις εκφράσουμε με λόγια. Ο Θεός όμως κατανοεί τις μυστικές κινήσεις της καρδιάς μας και απαντά σε αυτές.

Φοβούμαι λίγο ότι εσύ δεν υπολογίζεις αυτό ακριβώς που είπαμε πιο επάνω· ότι τείνεις να εκλάβεις την προσευχή ως στάση μπροστά στις εικόνες με τον προφορά τυπικών εκφράσεων που θεσπίστηκαν από αιώνες (προσευχές Όρθρου και Εσπερινού ή Ψαλμών και τα παρόμοια). Βέβαια και στο είδος αυτό της προσευχής μπορεί κάποιος να συνηθίσει από τη νεότητά του και να το επιτελεί κάθε ημέρα. Αυτό όμως είναι τελείως ανεπαρκές, και η προσευχή αυτή δεν εξαντλεί καθόλου το θέμα της προσευχής.

Παρατηρώ ότι οι σύγχρονοι άνθρωποι γίνονται ολοένα  και λιγότερο ικανοί γι’ αυτό ακριβώς το είδος της προσευχής. Το φαινόμενο αυτό το αποδίδω στην εντεινόμενη διανοητική δραστηριότητα των ανθρώπων. Ο νους μας βρίσκεται σε συνεχή σχεδόν διέγερση από το πλήθος των κάθε είδους εντυπώσεων που μας προσεγγίζουν κατά τη διάρκεια της ημέρας· των εντυπώσεων της οράσεως και της ακοής. Από το πρωί αρχίζει ο εγκλωβισμός των ανθρώπων των πόλεων, αλλά τώρα και των χωριών, στην κοσμική ζωή, που παρασύρει τον νου και τη φαντασία μας στην εξέλιξη των γεγονότων και τα αισθήματά μας στη συμμετοχή σε αυτά.

Πώς λοιπόν με τους όρους αυτούς να αναχθούμε σ’ εκείνη την ησυχία του νου και την ηρεμία της καρδιάς, που είναι πράγματα τόσο απαραίτητα για την προσευχή; Να το ερώτημα. Σε αυτό θα επανέλθουμε πάλι κάποτε, αν ο Θεός ευδοκήσει, ενώ τώρα θα μεταφερθώ λίγο σε άλλο θέμα, στην προσωπική σου περίπτωση.

Γράφεις ότι, όταν βλέπεις την ανικανότητά σου να βρεις την προσευχή, όταν σταθείς σε προσευχή, συναισθάνεσαι τη μηδαμινότητά σου. Και αυτό σε αποκαρδιώνει. Μην αποθαρρύνεσαι. Μην ανησυχείς πολύ με αυτή την περίπτωση. Να παρασταθεί κάποιος ενώπιον του Θεού δεν σημαίνει καθόλου να «σταθεί μπροστά στις εικόνες», αλλά να Τον αισθανθεί στο βάθος της συνειδήσεώς του ως Εκείνον που γεμίζει με την παρουσία Του τα πάντα. Να Τον ζήσει ως την αληθινή Πρωταρχική Πραγματικότητα από την οποία προέρχεται ο κόσμος στην τάξη της κατώτερης, δεύτερης δημιουργημένης κτιστής πραγματικότητος. Γι’ αυτό μπορεί να είναι κατάλληλη η κάθε στάση στην οποία βρίσκεται το σώμα: είτε κατακλίνεται, είτε βαδίζει, είτε κάθεται, είτε στέκεται και τα παρόμοια.

Αν ο νους και η καρδιά σου δοκιμάζουν προσευχητική διάθεση κατά την ανάγνωση της Αγίας Γραφής, τότε μένε σε αυτήν όσο δεν διακόπτεται η προσευχητική αυτή διάθεση. Ο κανόνας είναι ο εξής: Κάθε λόγος, κάθε θέση του σώματος, στα οποία ο νους και η καρδιά ενώνονται σε μια ζωή της μνήμης του Θεού, δεν πρέπει να αλλάζει, ωσότου εξαντληθεί ο νους ή η καρδιά ή το σώμα.

Οι παρατηρήσεις μου επάνω στους σύγχρονους ανθρώπους με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι είναι βολικότερο γι’ αυτούς να προσεύχονται στους ναούς, ιδιαίτερα κατά τη Λειτουργία. Η λειτουργική προσευχή με τη συχνή θεία μετάληψη αποτελεί το πλήρωμα. Αλήθεια, για να πραγματοποιηθεί αυτό, είναι απαραίτητο να την ζει κάποιος και να την κατανοεί. Τότε αποκαλύπτεται ότι η Λειτουργία αγκαλιάζει με τη χάρη της όλη τη ζωή μας· σ’ αυτήν περικλείονται όλα τα επίπεδα του είναι μας κατά την αναφορά του προς τον Θεό. Η Λειτουργία, αν βεβαίως βιώνεται με όλο το είναι μας, επιτρέπει να τη ζήσουμε ως αληθινά Θεία Πράξη, που περιλαμβάνει όχι μόνο αυτό τον ορατό κόσμο, αλλά και όλον εκείνον που άπειρα ξεπερνά τα όριά του. Μη εμβαθύνοντας στον χώρο αυτό ο άνθρωπος μπορεί εύκολα να περιπέσει στη συνήθεια που τον ερημώνει και τον νεκρώνει. Είναι απαραίτητο να αυξάνει αδιάκοπα στη γνώση του Θεού και να μην επιτρέψει να μετατραπεί η Λειτουργία σε λεπτομέρεια της ευσεβούς βιοτής μας. Επειδή ακριβώς η ζωή μας έγινε φτωχότερος χώρος για τη Λειτουργία, ζήσαμε όλοι τη βαθιά κρίση. Οι άνθρωποι άρχισαν να στρέφονται με μεγάλη ικανοποίηση σε κάθε είδους ανάγνωσμα ή διασκέδαση, προτιμώντας αυτά αντί της Λειτουργίας. Με αυτό τον τρόπο αναπαύονταν καλύτερα και μάλιστα ικανοποιούσαν την απαίτηση να αυξάνουν τις γνώσεις τους. Αυτό είναι πλήρως κατανοητό και δικαιολογημένο. Ο άνθρωπος κατά τη φύση του είναι ον που τείνει προς την τελειότητα, προς τη γνώση, και ακόμη προς την απόλυτη γνώση και το πλήρωμα του Είναι. Να λοιπόν το παράδοξο: Εξαιτίας της τάσεως αυτής προς την απόλυτη τελειότητα, που χαρακτηρίζει την ανθρώπινη φύση, οι άνθρωποι απομακρύνονται από εκείνο τον «χώρο», ο οποίος δόθηκε από τον Θεό ακριβώς για την απόκτηση της γνώσεως και της ζωής αυτής.

Θα σου πω λίγα λόγια και για ένα επιπλέον πρόβλημα της εποχής μας. Δυστυχώς οι μορφές της εκκλησιαστικής ζωής και των ακολουθιών που θεσπίστηκαν διά μέσου των αιώνων δεν ανταποκρίνονται  εντελώς στις αναζητήσεις και τις ανάγκες των συγχρόνων ανθρώπων. Και αυτό είναι κατανοητό. Οι μορφές αυτές δεν σχηματίστηκαν σε δικές μας εποχές, αλλά για ανθρώπους άλλης διανοητικής και ψυχολογικής αναπτύξεως και άλλης εμπειρίας της ζωής. Το πρόβλημα όμως αυτό στην Εκκλησία είναι εξαιρετικά περίπλοκο, και ως εκ τούτου η επίλυσή του προς το παρόν για ιδιαίτερες περιπτώσεις επιτυγχάνεται με αυτό τον τρόπο: Μερικοί άνθρωποι μη αποκομίζοντας από τις μορφές των εκκλησιαστικών ακολουθιών απαντήσεις για όλες τις ανάγκες τους, αισθάνονται επιπλέον την ανάγκη να αναπληρώσουν αυτή την έλλειψη στο σπίτι τους με μεγάλο τίμημα απώλειας δυνάμεως και χρόνου.

Ο επίσκοπος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ πριν από εκατό περίπου χρόνια έγραφε ότι ήδη στον καιρό του ακόμη και οι μοναχοί στα μοναστήρια, μη αποκομίζοντας από τις εκκλησιαστικές ακολουθίες και την προσωπική χειραγώγηση όλα όσα τους χρειάζονται, είχαν την ανάγκη να διαβάζουν εντατικά τη Γραφή και τα έργα των Πατέρων. Χωρίς αυτά δεν μπορούσαν να προοδεύσουν. Ακόμη περισσότερο ισχύουν όλα αυτά για τους συγχρόνους μας που ζουν στον κόσμο, και μάλιστα στον κόσμο που δεν προσεύχεται και έχει λησμονήσει τον Θεό.

Έτσι λοιπόν, μην ανησυχείς για την ανικανότητά σου να συγκεντρωθείς, όταν στέκεσαι στην προσευχή. Κράτησε πριν απ’ όλα τη μνήμη του Θεού και την ειρήνη της καρδιάς. Το τελευταίο είναι ιδιαίτερα σημαντικό για σένα, εφόσον δεν το κατέχεις ισχυρά. Πρόσεχε, μη δαπανάς χωρίς όφελος τις λίγες σωματικές σου δυνάμεις.

Για να βρεις τον σωστό δρόμο, είναι καλύτερο απ’ όλα να το ζητήσεις από τον ίδιο τον Θεό στην προσευχή:  
«Κύριε, Συ ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα… Δώσε μου τη χαρά της γνώσεως του θελήματός Σου και των οδών Σου… Δίδαξέ με να σε αγαπώ αληθινά με όλο μου το είναι, όπως μας παρήγγειλες… Οικοδόμησε τη ζωή μου έτσι, όπως Εσύ ο ίδιος την συνέλαβες στην προαιώνια βουλή Σου… Ναι, ακόμη και για μένα, γιατί Εσύ κανέναν δεν ξέχασες και κανέναν δεν έπλασες για απώλεια… Εγώ  με αφροσύνη εκδαπάνησα τις δυνάμεις που μου έδωσες, αλλά τώρα, στο τέλος της ζωής μου, διόρθωσέ τα όλα Εσύ ο ίδιος, και ο ίδιος δίδαξέ με τα πάντα… Αλλά έτσι, ώστε πραγματικά το θέλημά Σου να πραγματοποιηθεί στη ζωή μου, είτε εγώ το καταλαβαίνω είτε δεν το καταλαβαίνω μέχρι καιρού… Μην επιτρέπεις να πορευθώ σε ξένους δρόμους, που οδηγούν στο σκοτάδι… αλλά πριν παραδοθώ στον ύπνο του θανάτου, δώσε σε μένα την ανάξια να δω το Φως Σου, ω Φως του κόσμου».

Κι έτσι, με δικά σου λόγια, να προσεύχεσαι για όλα με τον ίδιο τρόπο. Θα περάσει κάποιος χρόνος και η δύναμη των λόγων αυτών θα εισχωρήσει στο εσωτερικό της υπάρξεώς σου, και τότε θα ρεύσει αυτομάτως ζωή, όπως ακριβώς θέλει ο Κύριος. Κρίνοντας όμως εξωτερικά δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τίποτε.

Αλήθεια, όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με τον Θεό· να γίνει ο Θεός η ζωή μας. Αυτό και μόνο ο ίδιος ζητά. Γι’ αυτό και δημιουργηθήκαμε, για να ζήσουμε τη ζωή Του, και μάλιστα σε όλη την απειρότητά της. Ο λόγος αυτός μπορεί να μας τρομάζει όταν βλέπουμε την τωρινή οικτρή κατάστασή μας, αλλά έτσι είναι, και δεν πρέπει να χάσουμε την πίστη αυτή. Ένας από τους μεγαλύτερους κινδύνους είναι να υποβιβάσουμε και να μειώσουμε την ιδέα του Θεού για τον άνθρωπο. Το κάθε πάθημά μας, ακόμη και το άδικο, το γνωρίζει ο Θεός. Γνωρίζει και συμπάσχει μαζί μας. Είναι απαραίτητο να δημιουργήσουμε «προσωπικές» σχέσεις μαζί Του, σχεδόν «ανθρώπινες»… Ελπίζω ότι με αντιλαμβάνεσαι. Καταλαβαίνεις ότι με τον όρο αυτό εννοώ τον εσωτερικό, ενδόμυχο σύνδεσμο με τον Θεό. Γιατί ο άνθρωπος κλήθηκε για τη ζωή εν Αυτώ, δηλαδή όχι μόνο η ανώτερη ικανότητά του για θεωρία, το «πνεύμα», αλλά και τα αισθήματα, η ψυχή, ακόμη και το σώμα.

Πηγή: Αρχιμανδρίτη Σωφρονίου Σαχάρωφ, Γράμματα στη Ρωσία, εκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Έσσεξ Αγγλίας: 2009, σ. 41-42.

Σάββατο 22 Σεπτεμβρίου 2012

Η Ελλάδα κοιμάται στην αμαρτία, όπως τα ζώα στην κοπριά τους!


ΤΙ ΕΙΠΕ Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΕΦΡΑΙΜ ΤΗΣ ΑΡΙΖΟΝΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ



Στο βίντεο ξεδιπλώνονται οι εμπειρίες που έζησε μια προσκυνήτρια στην Αριζόνα δίπλα στον γέροντα Εφραίμ.* Η προσκυνήτρια ομολογεί τη διορατικότητα του γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας και ακολούθως εξιστορεί τα όσα φοβερά της αποκάλυψε δακρύζοντας ο γέροντας για τη σύγχρονη Ελλάδα:

- Παιδιά μου η Ελλάδα δεν πάει καθόλου καλά...
Η Ελλάδα κοιμάται στην αμαρτία, όπως τα ζώα στην κοπριά τους! 
Η χάρις του Κυρίου έχει φύγει από την Ελλάδα κι η Παναγιά μας οδεύει μακριά μας!
Τα δεινά έρχονται και όχι αργά-αργά! Έρχονται καλπάζοντας!

Όμως όπως διευκρινίζει η προσκυνήτρια, δεν πρέπει να αφήσουμε την πειρασμική απογοήτευση να μας κυριεύσει. Να ζητούμε από τον Κύριο να μας προσθέτει πίστη, επαγρύπνηση και πολύ δυνατή προσευχή και δη τη νύκτα, όπως είπε ο γέροντας, 2:30-3:00 π.μ.:
Δεν θα ξυπνάτε και να γυρίζετε στο άλλο πλευρό. Σηκωθείτε, καθίστε στην καρέκλα, γονατίστε πέντε λεπτά να σπάσουμε τα μούτρα της ακηδίας, της υπνηλίας! Πέντε λεπτά ποιοτική προσευχή για να γίνει συναγερμός. Και μπορούν τα πράγματα ν' αλλάξουν!

Ο γέροντας διευκρινίζει ποιες είναι η αμαρτίες που είναι η αιτία των δεινών:
Ο πανσεξουαλισμός είναι η αιτία της καταδίκης μας!  
Οι παρά φύσιν ασέλγειες, τις οποίες κατονόμασε ο γέροντας με τον πιο χονδροειδή τρόπο και έδωσε εντολή να μην τις επικαλύπτουν: Ο στοματικός και ο πρωκτικός έρωτας, η ομοφυλοφιλία απαγορεύονται! Έχουν ανοίξει οι πόρτες τις κολάσεως και μπαίνουν μέσα οι νέοι μας κατ' ευθείαν!

Ακολούθως ο γέροντας μίλησε για ένα ζευγάρι που κατέφυγε κοντά του για να βοηθήσει το αυτιστικό παιδί τους. Ο γέροντας τους αποκάλυψε ότι το παιδί τους είναι ένας επικεκαλυμμένος άγγελος για να μη τους γνωρίσει, γιατί με τη ζωή τους είχαν επιλέξει το πυρ το εξώτερον. Αυτό το παιδί όταν θα πεθάνει θα μπει στις τάξεις των αγγέλων και θα υποφέρει όταν θα τους βλέπει. Αφού τους αποκάλυψε γεγονότα της σύλληψης του παιδιού τους, τους παρατήρησε γιατί πρώτα γλέντησαν, περιφρόνησαν το μυστήριο του γάμου, βλασφήμισαν τον Παράκλητο και μετά αποφάσισαν να κάνουν παιδί.
Όταν το ζευγάρι συνήλθε, άρχισε να κλαίει και είπε:
- Ναι γέροντα, έτσι είναι όπως μας στα λέτε. Και τι γίνεται τώρα;
- Αν θέλετε να σωθείτε, υπάρχει χρόνος. Υπάρχει ο χρόνος του ληστού, που είναι πολύς χρόνος! Μπορούμε να σωθούμε!

Τους υπέδειξε ένα καλό πνευματικό, γιατί δυστυχώς έχουμε απορρίψει το μυστήριο της εξομολογήσεως και πάμε και κοινωνάμε χωρίς να εξομολογηθούμε. Να βάλουμε το εγώ μας κάτω και να το ποδοπατήσουμε! Το Α και το Ω είναι η μετάνοια.

Κάθετος ήταν ο γέροντας και στο θέμα της ελεύθερης συμβίωσης.
- Ποιος τον όρισε αυτόν τον όρο; Θα κάνω δηλαδή εγώ αυτό που θα μου πει ο άλλος; Εγώ θα κάνω το σχέδιο του Θεού. Προχωρούμε στον γάμο; Να παλέψουμε!



* Σημ.: 
Ο γέροντας Εφραίμ, πνευματικό παιδί του γέροντα Ιωσήφ του Ησυχαστή, αναφέρεται είτε ως «Αριζονίτης», «της Αριζόνας» ή «ο εν Αριζόνα», λόγω της εκεί δράσης του τα τελευταία χρόνια (έχει ιδρύσει τουλάχιστον 17 ορθόδοξα μοναστήρια στις ΗΠΑ και εγκαταβιοί στην Ιερά Μονή Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου στην Αριζόνα), είτε ως «Φιλοθεΐτης», λόγω της προγενέστερης ηγουμενίας του στην Ιερά Μονή Φιλοθέου του Αγίου Όρους.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Ο καλύτερος ναός του Θεού


Στις εκκλησίες τελούνται οι ιερές ακολουθίες και το πνεύμα του Θεού κατοικεί σε αυτές. Η ψυχή, ωστόσο, είναι ο καλύτερος ναός του Θεού, και όποιος προσεύχεται εσωτερικά, γι’ αυτόν όλος ο κόσμος έγινε ναός του Θεού. 

Αυτό όμως δεν είναι για όλους. Πολλοί προσεύχονται προφορικά ή προτιμούν να προσεύχονται με βιβλία. Και αυτό καλό είναι και ο Κύριος δέχεται την προσευχή τους. Αν όμως κανείς προσεύχεται και σκέφτεται άλλα πράγματα, ο Κύριος δεν εισακούει αυτή την προσευχή.

Άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Πέμπτη 20 Σεπτεμβρίου 2012

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;

ΟΤΑΝ Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΑΘΩΟΤΗΤΑ ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ



- Έχεις σκεφτεί τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
- Στρατιώτης του Χριστού!!!

- Τι χρειάζεται κανείς για να γίνει στρατιώτης του Χριστού;
- Ταπείνωση, προσευχή, υπακοή... και νηστεία!!!

Πηγή: «Ουράνιο τόξο» (παιδική εκπομπή ΕΤ1)

Υ/γ. 
(α) Αλήθεια, εμείς που μεγαλώσαμε τι γίναμε; Γίναμε άραγε κάτι;
(β) Ι. μου, ευχαριστώ πολύ που μου το έστειλες.

Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Το χάρισμα της υπομονής



Το χάρισμα της υπομονής
δίνεται
ανάλογα με το μέτρο
της ταπεινώσεως.
Γιατί, αυτός που είναι 
πολύ ταπεινός
είναι και πολύ υπομονετικός
σε όλους τους κόπους
και τις θλίψεις.
Όσο περισσότερο
υπομένει κανείς,
τόσο ελαφρότερο
αισθάνεται το φορτίο
και το βάρος των πειρασμών.
Όποιος έχει ταπείνωση
και υπομονή,
νικά εύκολα όλα τα λυπηρά
που θα τον βρουν
σ’ αυτή τη ζωή.


Πηγή: Όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης: Κλίμαξ, Λόγος ΚΖ΄, στο Αλγηδών η Αγιοτόκος: Η υπομονή και η ευχαριστία κατά τους Πατέρες, εκδ. «Ετοιμασία», Ιερά Μονή Τιμίου Προδρόμου, Καρέας: 2010, σ. 67

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Στης λύρας το δοξάρι



Υ/γ. Ένα μικρό δώρο μιας και χτες ήταν -τρόπον τινά- η ονομαστική εορτή του ιστολογίου μας: «Σοφίας, Πίστεως, Ελπίδος και Αγάπης»...

Κλείστε τα μάτια και ταξιδέψτε με τη μελωδία της λύρας. Κάπου εκεί μέσα μπορεί ν' ακούσετε και τους χτύπους της καρδιάς σας.

Δευτέρα 17 Σεπτεμβρίου 2012

Αυξίβιε ιερέ, Σόλων Ιεράρχα, και Κυπρίων άστρον λαμπρόν


ΑΓΙΟΣ ΑΥΞΙΒΙΟΣ: Α’ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΣΟΛΩΝ

Τα λόγια του Κυρίου "ος δ' αν ποίηση και διδάξει, ούτος μέγας κληθήσεται εν τη Βασιλεία των ουρανών" βρίσκουν πέρα για πέρα την εφαρμογή τους στο πρόσωπο του αγίου Αυξιβίου, που είναι ο πρώτος επίσκοπος της Σολέας της Κύπρου.

Ο όσιος αυτός Πατήρ "και εποίησε και εδίδαξε".

Δίκαια λοιπόν, θεωρείται μέγας.

Ο ιερός και φλογερός αυτός εργάτης της Εκκλησίας του Χριστού καταγόταν από τη Ρώμη κι έζησε στα χρόνια των Αποστόλων. Οι γονείς του ήσαν πλούσιοι, αλλά ειδωλολάτρες. Είχαν δύο παιδιά, Τον Αυξίβιο κι έναν άλλο, τον Θεμισταγόρα, που ήταν πιο μικρός.

Ο Αυξίβιος είχε ωραίο κι επιβλητικό παράστημα αγαπούσε δε πολύ τα γράμματα. Όταν μεγάλωσε κι ήρθε ο καιρός να μορφωθεί, οι γονείς του τον παρέδωσαν σε σοφούς δασκάλους, κοντά στους οποίους ο νέος διδάχτηκε όλη τη σοφία και τη γνώση του καιρού του. Την ίδια περίοδο ο φιλομαθής νέος είχε γνωριστεί και με χριστιανούς, κι άρχισε κι από αυτούς να μαθαίνει τα της νέας θρησκείας.

Οι γονείς που έβλεπαν στο μεταξύ το παιδί τους να μεγαλώνει και να φτάνει στην κατάλληλη ηλικία για αποκατάσταση, άρχισαν να του μιλούν για γάμο και να τον εκβιάζουν να νυμφευτεί. Μα ο καλός και μεγαλεπήβολος νέος που διψούσε για άλλη ζωή, ζωή ανώτερη, τους παράτησε κι έφυγε κρυφά από τη Ρώμη μ' ένα καράβι, που ταξίδευε στην Κύπρο. Κάποιο πρωινό το καράβι έφτασε κι αγκυροβόλησε στον Λιμνίτη, ένα λιμάνι που βρίσκεται στη βόρεια ακτή της νήσου κι απέχει τέσσερα περίπου μίλια από την πόλη των Σόλων. Την πόλη αυτή, όπως είναι γνωστό, έκτισε ο βασιλιάς της Αίπειας Φιλόκυπρος, το πρώτο τέταρτο του έκτου αιώνος π.Χ. προς τιμή του μεγάλου νομοθέτου των Αθηνών, του Σόλωνα, που επισκέφθηκε τότε την Κύπρο. Στην πόλη αυτή η Πρόνοια του Θεού κανόνισε, ώστε ο Αυξίβιος να συναντηθεί με τον απόστολο Μάρκο και να γίνει μαθητής του. Ο νεαρός απόστολος ήταν μόνος του, γιατί ο σύντροφος του, κι αρχηγός της ιεραποστολικής ομάδας, Κύπριος απόστολος Βαρνάβας είχε υποστεί στο μεταξύ τον μαρτυρικό θάνατο στη Σαλαμίνα. Τον είχαν λιθοβολήσει ένα βράδυ οι Ιουδαίοι.

Κοντά στον ευαγγελιστή Μάρκο ο νεαρός προσήλυτος Αυξίβιος συμπλήρωσε τις γνώσεις του για τη νέα πίστη, δέχτηκε το βάπτισμα και χειροτονήθηκε επίσκοπος. Από τη στιγμή αυτή στην ψυχή του ένας πόθος φλογερός και ιερός είχε ανάψει δυνατά. Ο πόθος να μεταδώσει τον θησαυρό που βρήκε και σε άλλους. Να βοηθήσει κι άλλους να γνωρίσουν τον Χριστό και να μοιραστούν μαζί του την ανεκλάλητη χαρά του.

Στον πόθο του όμως αυτό τον ιερό και άγιο παρουσιαζόταν εμπόδιο τρανό κι ανυπέρβλητο μια υπόδειξη-εντολή, που του έκαμε ο δάσκαλος του, ο απόστολος Μάρκος:
- Προσπάθησε, του είχε πει, να επιβληθείς στους γύρω σου πρώτα με το παράδειγμα σου και τα έργα σου κι ύστερα με τα λόγια και τη διδασκαλία σου.

Την υπόδειξη αυτή ο άγιος μας την σεβάστηκε και την τήρησε πιστά. Είχε μάθει πώς η υπακοή είναι μεγάλη αρετή για τον χριστιανό. Γι' αυτό και δεν θέλησε να την αγνοήσει. Αφού αποχαιρέτησε τον ευαγγελιστή και πνευματικό πατέρα κι οδηγό του Μάρκο, που αναχώρησε για την Αίγυπτο, ο νεοφώτιστος μαθητής έφυγε κι αυτός από τον Λιμνίτη, κι ήρθε στους Σόλους. Εκεί κοντά στον μεγάλο και καλλιμάρμαρο ναό της πόλης που ήταν αφιερωμένος στον πατέρα "των θεών και των ανθρώπων", τον Δία, συνάντησε ο άγιος μας τον ειδωλολάτρη ιερέα, που μόλις τον είδε κι αντιλήφθηκε πως ήταν ξένος, τον κάλεσε για να τον φιλοξενήσει.

Στο σπίτι του ιερέα ο μακάριος Αυξίβιος έμεινε αρκετό καιρό χωρίς να μιλήσει ποτέ σε κανένα για τη χριστιανική του ιδιότητα.

Κάποια μέρα που ο ειδωλολάτρης ιερέας επέστρεψε από τον ναό, ο Αυξίβιος αποφάσισε να διακόψει τη σιωπή.

- Γιατί λατρεύετε και προσκυνάτε σαν θεούς τις πέτρες και τα μάρμαρα, του είπε; Οφθαλμούς έχουσι, μα δεν βλέπουσι. Ώτα έχουσι, μα δεν ακούουσι ούτε κι αντιλαμβάνονται τις προσευχές τις οποίες κάμνετε, και τις θυσίες που τους προσφέρετε. Ο Θεός των χριστιανών, όπως έχω ακούσει, είναι ο αληθινός Θεός. Αυτός έχει δημιουργήσει όλο τον κόσμο με μόνο τον λόγο του. Αυτός δημιούργησε και το ανθρώπινο γένος από ένα ζευγάρι. Ο Θεός δημιούργησε τον άνθρωπο για να 'ναι ευτυχισμένος. Για την ευτυχία του, τον έβαλε σ' ένα θαυμάσιο κήπο, τον Παράδεισο μέσα στον οποίο ο άνθρωπος με λίγη δουλειά θα μπορούσε να βρίσκει, ότι του χρειαζόταν για την ευτυχία του. Για να 'ναι όμορφη η ζωή του και να 'χει νόημα, του έδωσε και μια εντολή, ένα νόμο. Του είπε να τρώγει από τους καρπούς όλων των δένδρων του Παραδείσου. Να μην τρώγει μόνο από τους καρπούς ενός δένδρου, που το ονόμασε "δένδρον της γνώσεως του καλού και του κάκου". Με την υπακοή τους οι πρώτοι άνθρωποι στην εντολή αυτή του Θεού, θα μπορούσαν να τελειοποιηθούν στην αρετή και να ομοιάσουν με τον Δημιουργό τους. Να γίνουν άγιοι, Όπως Άγιος είναι κι Αυτός. Δυστυχώς οι πρωτόπλαστοι, έτσι λέμε τους πρώτους ανθρώπους, δεν τήρησαν την εντολή του Θεού για πολύ καιρό.

Την παράβηκαν. Παράκουσαν. Και με την παρακοή τους έχασαν τον Παράδεισο.

Μόνο αυτό; Κάτι περισσότερο. Μπήκε και το κακό στον κόσμο με αποτέλεσμα ο βασιλιάς της δημιουργίας, ο άνθρωπος να γίνει σαν τα άλογα ζώα. Να κάμει σκοπό του το φαγητό και το ποτό και την ικανοποίηση των πόθων και των ορμών του. Κι όταν δεν έβρισκε τα μέσα, τότε δεν είχε παρά να κλέβει, να αδικεί, να σκοτώνει. Να σκοτώνει κι αυτούς τους δικούς του. Να σκοτώνει τ' αδέλφια του, τον σύντροφο του, τα παιδιά του.

Από το κατάντημα αυτό ο καλός Θεός θέλησε να σώσει στις ημέρες μας τα πλάσματα του. Αυτός, για τον οποίο μας μίλησαν οι μεγάλοι σοφοί μας, ήρθε. Ο υιός του Θεού έγινε άνθρωπος κι ήρθε. Γεννήθηκε σαν άνθρωπος, μεγάλωσε σαν κι εμάς, δίδαξε, πέθανε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε στον Ουρανό και θα ξανάρθει να μας κρίνει. Να τιμωρήσει το κακό και να βραβεύσει το καλό...

Τα απλά τούτα λόγια του αγίου συγκίνησαν τον καλοκάγαθο ειδωλολάτρη ιερέα, που όχι μόνο έπαψε σε λίγο να θυσιάζει στους ψεύτικους κι ανύπαρκτους θεούς, τα είδωλα, αλλά κι άρχισε να ζητά να μάθει περισσότερα για τον Θεό των χριστιανών. Κι ο ιεραπόστολος συνέχισε να τον διδάσκει. Η κατήχηση κράτησε κάμποσες μέρες. Το αποτέλεσμα υπήρξε θριαμβευτικό. Ένα βράδυ ο κατηχούμενος ασπάστηκε την καινούργια πίστη και βαπτίστηκε στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Στο πρόσωπο του η χριστιανική Εκκλησία βρήκε ακόμη ένα ζηλωτή εργάτη, ένα εργάτη με κύρος και παλμό.

Λίγες μέρες μετά το περιστατικό τούτο, ο άγιος μας δέχθηκε στους Σόλους την επίσκεψη του ιερού Ηρακλειδίου, επισκόπου της Ταμασού. Αφορμή για την επίσκεψη έδωκε τούτο το γεγονός.

Ο απόστολος Μάρκος μετά την αναχώρηση του από την Κύπρο, πήγε στην Αλεξάνδρεια. Απ' εκεί, αφού ίδρυσε την πρώτη Εκκλησία στην πολυάνθρωπο εκείνη πόλη, έφυγε για να βρει τον απόστολο Παύλο. Η ευγενική ψυχή του νεαρού αποστόλου ένιωθε την ανάγκη να συναντήσει τον πολύπειρο απόστολο και να συζητήσει μαζί του μερικά προβλήματα του χριστιανικού έργου. Με τη χάρη του Θεού η συνάντηση πραγματοποιήθηκε γρήγορα. Κι οι δύο απόστολοι αφού αντήλλαξαν ασπασμό χριστιανικής αγάπης, άρχισαν με μεγάλο ενδιαφέρον να συνομιλούν για την Κύπρο. Κατά τη συνομιλία ο Μάρκος αποκάλυψε στο φλογερό απόστολο το μαρτυρικό τέλος του φίλου του αποστόλου Βαρνάβα και του φανέρωσε πώς στην Κύπρο δεν ήταν άλλος απόστολος για να συνεχίσει το έργο τους. Ο θείος Παύλος, σαν άκουσε τη δυσκολία, έσπευσε αμέσως να στείλει στο πολύπαθο νησί τους συνεργάτες του Επαφρά και Τυχικό και μερικούς άλλους. Τους έστειλε στον Ηρακλείδιο με επιστολή στην οποία του έγραφε, να εγκαταστήσει τον μεν Επαφρά επίσκοπο στην Πάφο, τον Τυχικό στη Νεάπολη, δηλαδή τη Λεμεσό και τον Αυξίβιο στους Σόλους χωρίς όμως να τον χειροτονήσει. Κι ο λόγος; Γιατί ο Αυξίβιος ήταν χειροτονημένος από τον απόστολο Μάρκο.

Ο άγιος Ηρακλείδιος μόλις πήρε την επιστολή, φρόντισε να κάμει ό,τι του έγραφε ο μακάριος Παύλος και πήγε να συναντήσει τον Αυξίβιο. Η συνάντηση υπήρξε συγκινητική. Οι ιεροί άνδρες "ησπάσθησαν αλλήλους φιλήματι αγίω" κι άρχισαν με αγάπη και κατανόηση να συζητούν. Ο Ηρακλείδιος με την ευκαιρία αυτή, αφού άκουσε τον Αυξίβιο, τον συμβούλεψε να φανερώσει πια την ιδιότητα του και ν' αρχίσει να εργάζεται με ζήλο για την πνευματική αναγέννηση των συμπολιτών του.

Το κήρυγμα του Αυξιβίου προβαλλόμενο έντονα κι απ' την άγια ζωή του και τα πολλά θαύματα με τα οποία τον χαρίτωσε ο Κύριος, έφερε καταπληκτικά αποτελέσματα. Συνεχώς το μικρό ποίμνιο του Χριστού πλήθαινε-πλήθαινε και γινόταν λαός πολύς. Τα διάφορα σπίτια στα οποία μαζευόντουσαν ως τότε οι χριστιανοί, για να εκτελούν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, μίκραιναν και δεν τους χωρούσαν. Μία ανάγκη πρόβαλε απαιτητική: Η δημιουργία ενός ειδικού χώρου για τις συναθροίσεις των πιστών. Το κτίσιμο μιας εκκλησίας.

Ένα πρωινό μετά τη συνηθισμένη συγκέντρωση ο θείος Ηρακλείδιος παράλαβε τον άγιο Αυξίβιο κι αφού ανέπεμψε μαζί του θερμή προσευχή, χάραξε σε κάποιο τόπο τον χώρο εκκλησίας, του έδωκε τις τελευταίες συμβουλές και τον αποχαιρέτησε.

Ο ιερός Ηρακλείδιος αναχώρησε με τη συνοδεία του για την πατρίδα του. Κι ο μακάριος Αυξίβιος ρίχτηκε με όλη τη δύναμη της ψυχής του στο έργο που έλαβε. Και να! Με τη βοήθεια του Θεού, σε λίγο χρόνο, μια όμορφη εκκλησία υψώθηκε στην πόλη των Σόλων. Μέσα σ' αύτη με προθυμία κι ενθουσιασμό μαζευόντουσαν οι πιστοί κι οι προσήλυτοι τις ορισμένες μέρες για ν' ακούσουν τα ρήματα της αιωνίου ζωής.

Μια βραδιά εκεί που ο άγιος Αυξίβιος δίδασκε πρόσεξε μέσα στο πλήθος μια γνωστή του αγαπημένη μορφή. Ήταν ο αδελφός του Θεμισταγόρας που είχε έλθει από τη Ρώμη με τη σύζυγο του, την ενάρετη Τιμώ, για να τον βρει. Η συνάντηση των αδελφών ύστερα από τόσο καιρό υπήρξε πολύ-πολύ συγκινητική. Ο Αυξίβιος κράτησε κοντά του το αγαπητό ζευγάρι. Το κατήχησε με ιδιαίτερη χαρά στη χριστιανική πίστη και κάποια βραδιά προχώρησε στη βάπτιση του. Μετά χειροτόνησε τον Θεμισταγόρα πρεσβύτερο της Εκκλησίας των Σόλων και τη γυναίκα του διακόνισσα γιατί ύστερα από το βάπτισμα οι δύο σύζυγοι έζησαν πια σαν αδελφοί.

Η συστηματική εργασία του αγίου Αυξιβίου που συνοδευόταν από μια πολύ προσεκτική κι ενάρετη ζωή, μαζί με τα πολλά του θαύματα έγινε αφορμή, η πρώτη εκκλησία που κτίστηκε, να είναι σε λίγο χρόνο πολύ μικρή για να εξυπηρετήσει τα πλήθη των πιστών της ιστορικής πόλεως. Με τη βοήθεια όλων των χριστιανών μια νέα προσπάθεια αναλήφθηκε. Και τη μικρή εκκλησία πολύ γοργά αντικατέστησε μια καινούργια πολύ πιο μεγάλη κι ωραία.

Αλήθεια! Τι δεν κάνει η ομόνοια, ο ζήλος των πιστών κι η αγία ζωή;

Ανθρώπους με φλογερό ζήλο κι αγία ζωή χρειάζεται κι η εποχή μας, για ν' αλλάξει και να ορθοποδήσει. Μα τους ανθρώπους με την ενάρετη κι αγία ζωή μόνο ένας μπορεί να τους δημιουργήσει: Ο Χριστός.

Κοντά στον νεοποιό Χριστό καλείται να τρέξει και να σταθεί ο καθένας που θέλει και ποθεί αληθινά να γίνει ο καινούργιος και πραγματικά κοινωνικός άνθρωπος.

Τα ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας μας που συνέστησε ο Κύριος και προπαντός τα αγιαστικά Μυστήρια που λέγονται Μετάνοια κι Εξομολόγηση και Θεία Ευχαριστία είναι δύο μέσα μοναδικά για να πραγματώσει ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος εκείνο που έλεγαν oι πρόγονοι και πατέρες μας: "Ως χαρίεν εστ' άνθρωπος, όταν άνθρωπος η". Δηλαδή τι όμορφο πράγμα είναι ο άνθρωπος, όταν είναι άνθρωπος. Τότε, αυτών των ανθρώπων το παράδειγμα αποτελεί το ζωντανότερο κήρυγμα, κήρυγμα πολύ πιο εύγλωττο κι από τα ωραιότερα λόγια. Τέτοιο ήταν το κήρυγμα του μεγάλου αγίου μας, του ιερού Αυξιβίου. Κέρδισε την εμπιστοσύνη των συμπολιτών του με την άγια ζωή του. Πενήντα ολόκληρα χρόνια έζησε σαν αρχιερέας διδάσκοντας και νουθετώντας το ποίμνιο του.

Πριν κλείσει τα μάτια όρισε σαν διάδοχο κι αντικαταστάτη του στον επισκοπικό θρόνο των Σόλων τον μαθητή και συνεργάτη του Αυξίβιο.

Αυτός τον κατήχησε και τον βάπτισε και του έδωκε και τ' όνομα του. Μετά αφού αποχαιρέτησε με δάκρυα στοργής κι αγάπης κλήρο και λαό παρέδωκε το πνεύμα.

Οι χριστιανοί πένθησαν τον πνευματικό τους πατέρα και τον κήδεψαν με πολύ σεβασμό κι επιμέλεια.

Ο τάφος του αγίου έγινε "ιατρείον νοσημάτων άμισθον και θλιβομένων ψυχών παραμύθιον".

Χιλιάδες πιστοί από όλη τη νήσο προσέρχονται κάθε χρόνο μ' ευλάβεια στη χάρη του για να ζητήσουν με δάκρυα τη μεσιτεία και τη βοήθεια του. Αληθινά! Θαυμαστός ο Θεός εν τοις Αγίοις αυτού!.


Απολυτίκιο 
Ήχος α'. Της ερήμου πολίτης.
Αποστόλων την χάριν ως του Πνεύματος όργανον, διά Μάρκου του θείου, θησαυρίσας, Αυξίβιε, εδείχθης Ιεράρχης ευκλεής, και πρόεδρος των Σόλων και ποιμήν δια τούτό σου την μνήμην την ιεράν τιμώμεν ανακράζοντες· δόξα τω δεδωκότι σοι ισχύν, δόξα τω σε στεφανώσαντι, δόξα τω ενεργούντι διά σου, πάσιν ιάματα.

Μεγαλυνάριο
Ήχος πλ. δ'
Χαίροις, ώ Αυξίβιε ιερέ, Σόλων Ιεράρχα, και Κυπρίων άστρον λαμπρόν χαίροις ο παρέχων, εκάστω τας αιτήσεις, και άφεσιν πταισμάτων ημίν αιτούμενος.

 
Απολυτίκιον
Ήχος α’. Της ερήμου πολίτης
Τον Θεόν παιδιόθεν αγαπήσας, Αυξίβιε, ειδωλολατρίας την πλάνην ευτελές ώσπερ ράκος απέβαλες· και φεύγων εφημέρων χαρμονήν ουράνιον απήλαυσας τρυφήν, εν αυλαίς ταις του Κυρίου διακονών τον δι’ ημάς πτωχεύσαντα. Σεμνύνονται, μάκαρ, επί σοι Ρωμαίων άστυ άμα Κύπρος τε κώμη δ’ Αστρομερίτου, ως πολιούχόν σε έχουσα.

Κοντάκιον
Ήχος β’. Προστασία των Χριστιανών.
Ιεράρχα Χριστού, Αστραίων παραμύθιον, των Σόλων ποιμήν και Ρώμης ακροθίνιον, μη εάσης ημάς φρικταίς βολαίς του πονηρού, αλλά πρόστηθι ως αρωγός εις την κραταίωσιν ημών των πιστώς προσιόντων σοι. Φώτισον σαις ευχαίς σου και κράτυνον διδαχαίς σου, ίνα την τρίβον προς Θεόν επιμελώς αεί βαδίζωμεν.

Πηγή: Αρχιμ. Λεοντίου Χατζηκώστα, Κανών Παρακλητικός προς τον θαυματουργόν ιεράρχην Αυξίβιον, πρώτον επίσκοπον Σόλων, Αστρομερίτης Κύπρου: 1971, σ. 49 και 54.


Υ/γ.
(1)  Η μνήμη του Αγίου Αυξιβίου, πρώτου επισκόπου Σόλων, συνεορτάζεται μαζί με τον Άγιο Ηρακλείδιο πρώτο επίσκοπο Ταμασού στις 17 Σεπτεμβρίου. Εορτάζεται επίσης ξεχωριστά στις 17 Φεβρουαρίου.

(2) Ο μοναδικός ναός στην Κύπρο που είναι αφιερωμένος στον Άγιο Αυξίβιο βρίσκεται στον Αστρομερίτη, ένα χωριό της μητροπολικής περιφέρειας Μόρφου, και ανάγεται στα τέλη του 19ου αιώνα (1875). Η αφιερωματική εικόνα του αγίου Αυξιβίου είναι έργο του 17ου αιώνα. Το εικονοστάσι του ναού πλαισιώνεται κατ’ εξοχήν με εικόνες του 20ού αιώνα, αλλά στον ναό φυλάσσονται αρκετές του 19ου αιώνα, καθώς και προγενέστερες (17ου αι.).

Οι διάφορες παραδόσεις του τόπου, καθώς και ο παλαιός βίος του αγίου, συγκεράζουν γεγονότα που πρέπει να αποδοθούν μάλλον σε 4 διαφορετικούς αγίους με το όνομα Αυξίβιος (ή Ευξίφιος): (α) τον πρώτο επίσκοπο Σόλων, (β) τον διάδοχό του, (γ) ένα άγιο που έζησε μάλλον περί τον 5ο αιώνα και (δ) ένα άγιο εκ των Αλαμάνων ασκητών που ήρθαν στην Κύπρο από τη Μικρά Ασία (9ο αι.). Πιθανόν ένας από τους δύο τελευταίους αγίους να είναι και αυτός που ασκήτευσε στον «σπήλιο (=σπήλαιο) του αγίου», την ύπαρξη του οποίου πλησίον του ναού θυμούνται οι γεροντότεροι κάτοικοι του χωριού.

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...