Τετάρτη 30 Νοεμβρίου 2011

Η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει


Πριν επιτρέψει ο Θεός να έρθει μια δοκιμασία, εργάστηκε με καλό τρόπο, αλλά δεν τον καταλάβαιναν, γι' αυτό μετά επέτρεψε την δοκιμασία. Βλέπετε, και όταν ένα παιδί είναι ανάποδο, στην αρχή ο πατέρας του το παίρνει με το καλό, του κάνει τα χατίρια, αλλά, όταν εκείνο δεν αλλάζει, τότε του φέρεται αυστηρά, για να διορθωθεί.

Έτσι και ο Θεός μερικές φορές, όταν κάποιος δεν καταλαβαίνει με το καλό, του δίνει μια δοκιμασία, για να συνέλθει. Αν δεν υπήρχε λίγος πόνος, αρρώστιες κ.λπ., θα γίνονταν θηρία οι άνθρωποι· δεν θα πλησίαζαν καθόλου στον Θεό.

Η ζωή αυτή είναι ψεύτικη και σύντομη· λίγα είναι τα χρόνια της. Και ευτυχώς που είναι λίγα, γιατί γρήγορα θα περάσουν οι πίκρες, οι οποίες θα θεραπεύσουν τις ψυχές μας σαν τα πικροφάρμακα.

Βλέπεις, οι γιατροί, ενώ οι καημένοι οι άρρωστοι πονούν, τους δίνουν πικρό φάρμακο, γιατί με το πικρό θα γίνουν καλά, όχι με το γλυκό. Θέλω να πω ότι και η υγεία από το πικρό βγαίνει, και η σωτηρία της ψυχής από το πικρό βγαίνει.


Γέροντας Παΐσιος
Αποδελτίωση: Αγιορείτικο Βήμα

Τρίτη 29 Νοεμβρίου 2011

Η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός


Όλα τα φυσικά σώματα τείνουν στο κέντρο της γης και όλες οι ανθρώπινες ψυχές φυσικά στρέφονται στο πνευματικό τους Κέντρο ή το Αρχέτυπό τους, τον Θεό. Η αμαρτία ήταν που διέστρεψε αυτή τη φυσική κατεύθυνση της ψυχής. Στην καρδιά του ανθρώπου συμβαίνει άλλοτε να προσεγγίζει προς τον Θεό και άλλοτε να απομακρύνεται από τον Θεό. Πότε ησυχία και χαρά, άλλοτε σύγχυση, φόβος και στενοχώρια∙ πότε ζωή και πότε θάνατος πνευματικός.

Η εγγύτητα στον Θεό συμβαίνει μέσα στις θλίψεις. Το κυριότερο ζητούμενο της ζωής μας είναι η ένωση με τον Θεό, αλλά η αμαρτία εμποδίζει απόλυτα τον σκοπό αυτό. Γι’ αυτό απέφευγε την αμαρτία και πρόσφερε ενώπιον του Θεού μεταμέλεια για τα κακά που πράττεις με καθαρή καρδιά, μετάνοια. Η μετάνοια, κατά τη διδασκαλία της Ορθόδοξης Εκκλησίας, είναι ανάκληση του Βαπτίσματος, Δευτέρα Χάρις, κάθαρση της συνειδήσεως, υπόθεση στον Θεό νέας ζωής, συμφιλίωση με τον Θεό με το μέσο των καλών έργων που είναι αντίθετα από την πτώση στις αμαρτίες.

Αλλά ποιος γνωρίζει πόσο δύσκολο είναι για τον αμαρτωλό, χωρίς την ιδιαίτερη χάρη του Θεού να στραφεί από την προσφιλή σ’ αυτόν οδό της αμαρτίας στην οδό της αρετής;
Πόσο βαθιές ρίζες πιάνει η αμαρτία στην καρδιά του ανθρώπου και σ’ όλη την ύπαρξή του, πώς δίνει στον αμαρτωλό τη δική της όραση, η οποία βλέπει τα πράγματα τελείως αλλιώτικα! Γι’ αυτό βλέπουμε ότι οι αμαρτωλοί δεν βάζουν στον νου τους τη μεταστροφή τους και δεν θεωρούν τους εαυτούς τους μεγάλους αμαρτωλούς, επειδή η φιλαυτία και η υπερηφάνεια τυφλώνουν τα μάτια τους∙ κι αν θεωρήσουν τους εαυτούς τους ως μεγάλους αμαρτωλούς, τότε παραδίδονται στην απελπισία.

Οι ανομίες, όπως έρχονται τον άνθρωπο, έτσι και αναχωρούν, δια της ειλικρινούς μετανοίας. Σκέψου ότι οι ανομίες είναι όνειρα , ανοησία και παραφροσύνη. Κράτησε την απόφασή σου από δω και στο εξής να ζεις με επιμέλεια και ο Θεός θα σε καθαρίσει δια του λειτουργού των μυστηρίων του. Είναι κακό όταν αμαρτάνεις και δεν σπεύδεις να διορθωθείς. Ας μη δώσει ο Θεός να φύγουμε με αμαρτίες για εκεί, όπου πλέον δεν είναι δυνατόν να τις αποβάλουμε. Μην αναβάλεις την μετάνοια και τη διόρθωση της ζωής σου για αύριο. Σ’ αυτό το αύριο δεν θα υπάρχει τέλος.
Αρχή της μετανοίας είναι η συναίσθηση των αμαρτιών μας και η συντριβή γι’ αυτές: «Όταν αποστραφείς στενάξης, τότε σωθήση» ( Ησ. 30,15 ) .

Μερικοί από άγνοια ή απροσεξία στο έργο της μετανοίας, εναποθέτουν το μυστήριο της μετανοίας σε μία μόνο εξομολόγηση. Νομίζουν ότι με την προφορική εξομολόγηση των αμαρτιών στον πνευματικό πατέρα καθαρίζονται τελείως απ’ αυτές. Αλλά είναι μάταιη η ελπίδα τους. Δεν περιμένει τέτοιου είδους μετάνοια από μας ο Κύριος. Θέλει εμείς να αισθανθούμε όλο το βάρος των αμαρτιών μας, να πονέσουμε γι’ αυτές, να τις πλύνουμε με καρδιακά δάκρυα συντριβής και να δώσουμε στην καρδιά μας σταθερή υπόσχεση ότι διορθώσουμε την ζωή μας. Τότε μόνο η μετάνοιά μας είναι πραγματικά ευάρεστη στον Θεό.

Παραδείγματα τέτοιας μετάνοιας χρησιμεύουν σε μας: ο άσωτος υιός, ο τελώνης, η Μαρία η Αιγυπτία, ο απόστολος Παύλος, ο ιερομάρτυς Κυπριανός και άλλοι. Με βαθιά λύπη πρέπει να πούμε ότι μεγάλο μέρος των σημερινών χριστιανών δεν προσφέρει την πρέπουσα μετάνοια και εξ αυτού δεν διορθώνεται η ζωή τους, η αμαρτία τους κυριεύει, τα πάθη τους δεν τιθασεύονται κι αυτοί, αφού δεν καθαρίζονται από τις εσωτερικές πληγές , δεν αφήνουν τις κακές τους συνήθειες και δεν φέρουν καρπούς άξιους της μετανοίας.
Η εξομολόγηση πρέπει να γίνεται εκ βάθους καρδίας, χωρίς την παραμικρή απόκρυψη ή δικαιολογία του εαυτού μας. Και όποιος καλύπτει κάτι στην εξομολόγηση , εκείνος ιδιαίτερα διπλή αμαρτία παίρνει στην ψυχή του.

Αν, έχοντας ανάγκη τον γιατρό για την ανημποριά σου, κρύβεις την ασθένειά σου, τότε δεν σώζεσαι από την αθεράπευτη σήψη. Δεν πρέπει να ντρέπεσαι να αποκαλύπτεις στον πνευματικό σου πατέρα τις αμαρτίες σου, όσο μεγάλες κι αν είναι. Συνεχώς πρέπει να πονάς για τις αμαρτίες σου και πάντοτε να τις έχεις ενώπιον των οφθαλμών σου, όπως λέγει ο Ψαλμωδός: «Η αμαρτία μου ενώπιόν μου εστί διαπαντός» ( Ψαλμ. 50,5 ).

Υπάρχουν δύο είδη ασθένειας, τα οποία χρησιμεύουν σε κάποιους σαν αιτία της αμετανοησίας, της μη εγκαταλείψεως των αμαρτιών τους. Η πρώτη αρρώστια είναι η πλήρης απελπισία για τη σωτηρία τους και η δεύτερη η υπερβολική ελπίδα στη φιλανθρωπία του Θεού. Η απελπισία συνίσταται στο ότι ο άνθρωπος, συναισθανόμενος το πλήθος των αμαρτιών του, δεν ελπίζει πλέον να λάβει γι’ αυτές συγχώρηση από τον Θεό, βυθιζόμενος ακόμη περισσότερο στην άβυσσο της ανομίας. Τα κακά πνεύματα χρησιμοποιούν την απελπισία και οδηγούν τον άνθρωπο στον τέλειο όλεθρο.

Μέχρι να πέσουμε, οι δαίμονες μας παρουσιάζουν τον Θεό ως φιλάνθρωπο, αλλά μετά την πτώση μας ως αδυσώπητο. Μην πιστεύεις τον ψεύτη διάβολο, μη χάνεις την ελπίδα σου στη φιλανθρωπία του Θεού, έχοντας στο νου σου τον προφητικό λόγο: «Μη επίχαιρέ μοι, η έχθρα μου, ότι πέπτωκα∙ και αναστήσομαι, διότι εάν καθίσω εν τω σκότει, Κύριος φωτιεί μοι» (Μιχ.7, 8 ).


Στάρετς Σάββας ο Παρηγορητής

Δευτέρα 28 Νοεμβρίου 2011

Το τραγούδι της Αγάπης



Λένε πως η αγάπη είν’ πολλών ειδών
μα εγώ θαρρώ πως είναι μόνο μία!

Αλλάζει η περίσταση, τα πρόσωπα κι ο χρόνος.
Όμως αν το καλοσκεφτείς και αν δύσκολο να το κατανοήσεις:

Αγάπη είναι ν’ αγαπάς
κι όταν δεν αγαπιέσαι

Αφού απ’ αυτή γεννήθηκες
και ζεις κι αναγεννιέσαι

Και στ’ ουρανού τα έσχατα
αυτήν θε ν’ ανταμώσεις

Της μάνας είναι χάρισμα
της γυναικός στολίδι

Μαζί στοργής αγκάλιασμα
κι έρωτα δαχτυλίδι

Μικρού παιδιού χαμόγελο,
πόνου εξιλαστήρι

Προσευχή κι έργο μυστικό
της κοινωνιάς ποτήρι

Δε βάζει όρια η αγάπη,
ούτε και όρους έχει

Υπάρχει για να δίνεται
κι ος δίνει την κατέχει

Αγάπη είναι ν’ αγαπάς
με νου, καρδιά και αίμα

Με αγκαλιά ορθάνοιχτη
σαν του Θεού το βλέμμα.


Πηγή: Το ημερολόγιο ενός ταξιτζή

Σάββατο 26 Νοεμβρίου 2011

Νηπίων προστάτης και φύλαξ νεογνών



Ο Όσιος Στυλιανός ήταν γιος πλουσίων γονέων (που μάλλον γεννήθηκε στην Παφλαγονία, χωρίς αυτό να είναι σίγουρο, διότι εκεί φυλασσόταν και ιερό λείψανο του), διδάχτηκε νωρίς απ' αυτούς να είναι εγκρατής και να θεωρεί το χρήμα μέσο για την ανακούφιση και περίθαλψη των φτωχών και των αρρώστων.

Αφού έτσι ανατράφηκε, και οι γονείς του πέθαναν, διαμοίρασε όλη την κληρονομιά του και πήγε σαν ασκητής στην έρημο. Εκεί γνωρίστηκε με άλλους ασκητές, που ζούσε μαζί τους με αδελφική αγάπη, χριστιανική συγκατάβαση και επιείκεια. Δεν λύπησε ποτέ κανένα, μεγάλη του χαρά μάλιστα, ήταν να επαναφέρει τη γαλήνη στις ταραγμένες ψυχές. Η φήμη της θαυμαστής ασκητικής του ζωής έφθασε μέχρι τις πόλεις, και πολλοί έτρεχαν να τον βρουν για να ζητήσουν απ' αυτόν τις πνευματικές του οδηγίες.

Ο όσιος Στυλιανός, παρά την ερημική ζωή του, έτρεφε στοργή και συμπάθεια προς τα παιδιά, που τόσο αγαπούσε και ο Κύριος. Αν, έλεγε, η ταπεινοφροσύνη αποτελεί θεμέλιο των αρετών, η παιδική ηλικία από τη φύση της είναι περισσότερο ενάρετη, απ' ό,τι οι μεγαλύτεροι των φιλοσόφων. Πολλές φορές οι γονείς έφεραν προς αυτόν τα παιδιά τους, και τότε η αγαλλίαση του οσίου ήταν πολύ μεγάλη. Ο Θεός βραβεύοντας το Ιερό αυτό αίσθημα του, προίκισε τον όσιο με το χάρισμα να θεραπεύει τα άρρωστα παιδιά και να καθίστα εύτεκνους άτεκνες γυναίκες.

Ο Όσιος Στυλιανός κοιμήθηκε πλήρης ήμερων αλλά και αρετών.


Ἀπολυτίκιον
Στήλη ἐμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς ἐκκλησίας, Στυλιανέ, ἀνεδείχθης, μακάριε. Τὸν γὰρ σὸν πλοῦτον σκορπίσας τοῖς πένησιν, ἐν οὐρανοῖς ἐκομίσω τὸν ἄφθαρτον, καὶ ἐγκρατείᾳ καὶ πόνοις, πανόλβιε, χάριν εἴληφας νηπίων προστάτης γενόμενος καὶ φύλαξ νεογνῶν ἀπροσμάχητος.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
(Ἦχος γ’. Θείας πίστεως.)
Στήλη ἔμψυχος τῆς ἐγκρατείας, στῦλος ἄσειστος τῆς Ἐκκλησίας, Στυλιανὲ ἀνεδείχθης, μακάριε· ἀνατεθεὶς γὰρ Θεῷ ἐκ νεότητος κατοικητήριον ὤφθης τοῦ Πνεύματος. Πάτερ ὅσιε Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε δωρίσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.



Παρασκευή 25 Νοεμβρίου 2011

Πάρτε δύναμη από το όνομα του Ιησού



Τα τελευταία λόγια του Αγίου Λουκά

Παιδιά μου, πολύ σας παρακαλώ, ντυθείτε με την πανοπλία που δίνει ο Θεός για να μπορέσετε να αντιμετωπίσετε τα τεχνάσματα του διαβόλου. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο πονηρός είναι. Δεν έχουμε να παλέψουμε με ανθρώπους, αλλά με αρχές και εξουσίες δηλαδή με τα πονηρά πνεύματα.

Προσέξτε! Τον διάβολο δεν τον συμφέρει να δέχθεί κανείς την ύπαρξη του να σκέφτεται και να αισθάνεται ότι είναι κοντά στον άνθρωπο. Ένας κρυφός και άγνωστος εχθρός είναι πιο επικίνδυνος από έναν ορατό εχθρό.

Πόσο μεγάλος και τρομερός είναι ο στρατός των δαιμόνων! Πόσο αμέτρητο είναι το μαύρο τους πλήθος! Αμετάβλητα, ακούραστα, μέρα και νύχτα, επιδιώκουν να σπρώξουν όλους εμάς που πιστεύουμε στο όνομα του Χριστού, να μας παρασύρουν στον δρόμο της απιστίας της κακίας και της ασέβειας. Αυτοί οι αόρατοι εχθροί του Θεού, έχουν βάλει ως μοναδικό τους σκοπό μέρα και νύχτα να επιδιώκουν την καταστροφή μας.

Όμως, μη φοβάστε, πάρτε δύναμη από το όνομα του Ιησού!


 Άγιος Λουκάς Αρχιεπίσκοπος Κριμαίας ο ιατρός

Σημ.: Τα τελευταία λόγια του Αγίου μαγνητοσκοπήθηκαν σε video και αυτή είναι η ακριβής μετάφρασή τους.

Πέμπτη 24 Νοεμβρίου 2011

Σχέση αγάπης και ελευθερίας


Ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με ελευθερία, και θέλησε τα πλάσματα που δημιούργησε κατ’ εικόνα Του να είναι εξίσου ελεύθερα. Ο Τριαδικός Θεός, Θεός της διαπροσωπικής, κοινής αγάπης, θέλησε εμείς οι άνθρωποι με τη σειρά μας να ενωθούμε μαζί Του με μια σχέση αμοιβαίας αγάπης. Η αμοιβαία αγάπη, ωστόσο, προϋποθέτει την ελευθερία, διότι όπου δεν υπάρχει δυνατότητα επιλογής, αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει. Η αγάπη δεν μπορεί να περιοριστεί, μπορεί μόνο να προσφέρει εκούσια∙ ο Θεός είναι σε θέση να κάνει τα πάντα εκτός από το να μας αναγκάσει να τον αγαπάμε. Η αγάπη έρχεται πάντα ως προσφορά, στην οποία ο αγαπημένος καλείται να ανταποκριθεί με ελευθερία.

Δημιουργώντας μ’ αυτόν τον τρόπο έναν κόσμο προσώπων ικανών να ανταποκριθούν ελεύθερα σ’ Εκείνον με την αγάπη, ο Θεός δέχτηκε να περιορίσει, σε κάποιο βαθμό, την άσκηση της Παντοδυναμίας Του. «Αποσύρθηκε», κατά κάποιο τρόπο, από τη δημιουργία Του και «απομακρύνθηκε», έτσι ώστε τα πλάσματά Του να έχουν χώρο για να αγαπήσουν.
Ο Blake περιέγραψε πολύ καλά την κατάσταση του ανθρώπου στα Τραγούδια της Αθωότητας:

Και μας δίνεται στη γη λίγος χώρος,
Για να μάθουμε να κρατάμε τις
ακτίνες
της αγάπης.

Ο χρόνος είναι λοιπόν μια πολύ σημαντική διάσταση της κτιστής προσωπικότητάς μας, το σκηνικό που μας δίνει τη δυνατότητα να επιλέξουμε την αγάπη. Είναι ο χρόνος που μας επιτρέπει να ανταποκριθούμε στον Θεό με την ελεύθερη συγκατάθεσή μας, που καθιστά ικανή την αγάπη μας να ωριμάσει, που μας επιτρέπει να αυξανόμαστε στην αγάπη. Ο χώρος πρέπει επίσης να κατανοηθεί με παρόμοιους όρους, ως έκφραση της αποστασιοποίησης του Θεού, έτσι ώστε να είμαστε ελεύθεροι να ανταποκριθούμε σ’ Αυτόν με αγάπη. Μας δίνει τη δυνατότητα, λέγει ο π. Στανιλοάε, «της ελεύθερης κίνησης… την ελευθερία να πλησιάσουμε ή να απομακρυνθούμε». Χωρίς τον χρόνο και τον χώρο δεν μπορούμε να βιώσουμε το «μεταξύ», που ενώνει με την αγάπη το «Εγώ» και το «Εσύ».

Επισκ. Κάλλιστου Ware, Η εντός ημών Βασιλεία, εκδ. Ακρίτας, 2006, σσ. 294, 297

Τετάρτη 23 Νοεμβρίου 2011

Στην κοπέλα που δεν μπορεί ν’ αποφασίσει αν πρέπει να παντρευτεί ή να πάει στο μοναστήρι


«Εφόσον αμφιταλαντεύεσαι, κόρη, να ξέρεις ότι είσαι περισσότερο για γάμο παρά για μοναστήρι. Για μοναχικό βίο είναι εκείνοι στους οποίους δεν υπάρχει αμφιβολία. Ο άγιος Σάββας δεν δίσταζε, ούτε η αγία Θεοδώρα, ούτε η αγία Ξένια, ούτε η Ευφημία, ούτε τόσες πολλές άλλες, οι οποίες υπήρξαν πραγματικές καλλιτέχνιδες του μοναχικού βίου. Επειδή " ού πάντες χωρούσι τον λόγον τούτον, αλλ΄οις δέδοται. " (Ματθ. 19,11)

Εσύ λές πως συχνά τα βράδια κάθεσαι μαζί με τη μητέρα σου δίπλα στη φωτιά, και απαριθμείτε λόγους υπέρ και λόγους κατά. Ενώ εγω σου λέω: όσοι λόγοι και να είναι, και πάλι δεν θα αποφασίσουν οι λόγοι σε ποια πλευρά θα γύρεις αλλά η έλξη. Η αγάπη στέκει πάνω απο όλους τους λόγους. Και εάν δεν σε οδηγήσει η αγάπη προς τον Χριστό στη μοναχική ησυχία του μοναστηριού, τότε η αγάπη για τον κόσμο θα σε κρατήσει στον κόσμο και θα σε καθοδηγήσει στο γάμο. Όμως και σ’ αυτή την δεύτερη περίπτωση εσύ μπορείς να είσαι ευλογημένη με την ευλογία της Σάρας και της Ραχήλ, μα και της ίδιας της μητέρας σου.

Η μεγάλη αγάπη προς τον Θεό δεν αντέχει τον κόσμο, δεν αγαπά συντροφιές, ζητά την μοναξιά. Τούτη η αγάπη κίνησε χιλιάδες ψυχές, ώστε να απομακρυνθούν από τον πλατύ δρόμο του κόσμου στις βουβές ερημιές. Ώστε να συναντηθούν μόνες με τον αγαπητό Κύριο. Ώστε να έχουν μυστική συνάντηση με τον Δημιουργό τους, ο Οποίος είναι όλος αγάπη και κατ’ όνομα και κατ’ ουσία. Όμως πριν απ’ όλα, για να αξιωθούν αυτού του οράματος και τούτης της συνάντησης, oι μοναχοί και οι μοναχές επωμίζονται και τη νηστεία και τον κόπο, και την ταπείνωση και την αγρυπνία, και την φτώχεια και την υπακοή και όλες τις άλλες ασκήσεις μόνο και μόνο για να αξιωθούν αυτής της πνευματικής συνάντησης με τον Κύριο τους.

Και σ’ αυτό τον στενό δρόμο η ψυχή αξιώνεται αυτής της συνάντησης όταν απελευθερωθεί, καθαριστεί και στολιστεί. Από τι έχει απελευθερωθεί η ψυχή των απομονωμένων; Από όλους τους γήινους δεσμούς και τη μεροληψία. Από τι να καθαριστεί; Από κάθε σωματική και γήινη αγάπη, από την αγάπη για το σώμα, για τους συγγενείς και τους φίλους, για το χωριό τους ή την πόλη, για την περιουσία, τα ενδύματα, τα φαγητά, τα κοσμήματα κ.λπ. Με τι η ψυχή να στολιστεί; Μόνο με την αγάπη προς τον Χριστό, η οποία περιέχει μέσα της όλα τα άλλα στολίδια, όλο το μαργαριτάρι της πίστης, όλο τον άργυρο της ελπίδας και όλα τα πολύτιμα πετράδια όλων των άλλων αρετών.

Το σώμα που νηστεύει εξυπηρετεί τον μοναχό μόνο ως καθαρισμένο και ελαφρύ σκέπασμα τούτου του απέραντου ουράνιου πλούτου. 

Έτσι σου γράφω όχι για να σε προσελκύσω στην μοναχική ζωή αλλά περισσότερο να σε αποτρέψω απ’ αυτήν. Επειδή εάν με ταλαντευμένο πνεύμα απομακρυνθείς από τον κόσμο, η λαχτάρα για τον κόσμο θα δυναμώσει μέσα σου και φοβάμαι θα σε καταβάλει. Και θα είσαι με το σώμα στο μοναστήρι και με την ψυχή στον κόσμο. Και ο κόσμος περισσότερο βασανίζει στον καθρέφτη της ψυχής παρά στην πραγματικότητα.

Να ευχαριστείς τον Θεό που εκτός από τον στενό δρόμο των μοναχών έδειξε και ένα λίγο πλατύτερο δρόμο προς την σωτηρία και την αιώνια ζωή. Ξεκίνα κόρη αυτόν τον πλατύτερο δρόμο, που αρμόζει περισσότερο στην κλίση σου. Ξεκίνα αυτόν τον δρόμο αλλά και πάλι με φόβο Θεού και εξ ολοκλήρου με εμπιστοσύνη στον Θεό. Αφού να ξέρεις και αυτός ο ευκολότερος δρόμος, δίχως Θεό δεν αντέχεται».

Η ευλογία του Θεού να είναι μαζί σου.

Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, Δρόμος δίχως θεό δεν αντέχεται, Ιεραποστολικές επιστολές Α, εκδ. Εν πλω, Αθήνα: 2009, σ. 31-33

Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011

«Το μέρος που είναι η καρδιά επήγαινε να πετάξει»


Στο «Μετά φόβου Θεού» πολλοί πατέρες κοινώνησαν. Έβαλα κι εγώ μετάνοια και μετέλαβα. Από τη στιγμή που μετέλαβα, μου ήλθε μια χαρά υπερβολική, ένας ενθουσιασμός. Μετά την ακολουθία έφυγα στο δάσος μόνος μου, γεμάτος χαρά και αγαλλίαση. Τρέλα! Νοερώς έλεγα την Ευχαριστία πηγαίνοντας για την Καλύβα. Με πάθος έτρεχα μες στο δάσος, πηδούσα απ' τη χαρά μου, άνοιγα σ' έκταση τα χέρια μ' ενθουσιασμό, δυνατά και φώναζα: «Δόξα Σοι ο Θεοοοός! Δόξα Σοι ο Θεοοοός!» 

Ναι, τα χέρια μου μείνανε ξερά, γίνανε κόκκαλο, ξύλο κι ανοιγμένα ίσια σχημάτιζαν με το σώμα μου σταυρό. Δηλαδή, αν με έβλεπες απ' το πίσω μέρος, θα έβλεπες ένα σταυρό. Το κεφάλι μου σηκωμένο προς τον ουρανό, το στέρνο ετέντωνε με τα χέρια να φύγει για τον ουρανό. Το μέρος που είναι η καρδιά επήγαινε να πετάξει. 

Αυτό που σας λέω είναι αλήθεια, το είχα πάθει. Πόση ώρα ήμουν σ'αυτή την κατάσταση δεν ξέρω. Όταν συνήλθα, έτσι όπως ήμουν, κατέβασα τα χεράκια μου και σιωπηλός με δάκρυα προχώρησα πάλι με βρεγμένα τα μάτια μου.


Πηγή: Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Βίος και Λόγοι, εκδ. Χρυσοπηγής
Αποδελτίωση: Αόρατη γωνιά (15/11/2011)

Δευτέρα 21 Νοεμβρίου 2011

Ο καθαρότατος ναός του Σωτήρος

Η τιμή των Ορθοδόξων προς τη Θεοτόκο

Η Ορθόδοξος Εκκλησία διδάσκει για την Παναγία μας ό,τι μας παραδίδει η Ιερά Παράδοση και η Αγία Γραφή, και καθημερινά Τη δοξάζει στους ναούς της, ζητώντας τη βοήθεια και την προστασία της. Γνωρίζοντας ότι χαροποιείται μόνο από αυτούς τους αίνους που ανταποκρίνονται στην πραγματική της δόξα, οι Άγιοι Πατέρες και υμνογράφοι έχουν ικετεύσει Αυτήν και τον Υιό της να διδαχθούν πώς να την υμνούν. «Τείχισόν μου τὰς φρένας Σωτήρ μου, τὸ γὰρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ, τὴν ἄχραντον Μητέρα σου». (οίκος Κοίμησης) «Η Εκκλησία διδάσκει ότι ο Χριστός πραγματικά γεννήθηκε από την Αειπάρθενο Μαρία» (Άγ. Επιφάνιος). «Είναι απαραίτητο για εμάς να ομολογούμε ότι η Παναγία είναι πραγματικά Θεοτόκος, έτσι ώστε να μην υποπέσουμε σε βλασφημία· διότι εκείνοι που αρνούνται ότι η Αγία Παρθένος είναι πράγματι Θεοτόκος δεν είναι πλέον πιστοί, αλλά μαθητές των Φαρισαίων και των Σαδδουκαίων». (Άγ. Εφραίμ ο Σύρος)

Από την Παράδοσή μας γνωρίζουμε ότι η Θεοτόκος ήταν θυγατέρα των ηλικιωμένων Ιωακείμ  και Άννης· ο Ιωακείμ  καταγόταν από τη βασιλική γενιά του Δαυίδ και η Άννα από ιερατική οικογένεια. Παρά την τόσο ευγενή καταγωγή τους, ήταν φτωχοί. Όμως, δεν ήταν αυτό που στενοχωρούσε αυτούς τους ενάρετους, όσο το γεγονός ότι δεν είχαν παιδιά και δεν μπορούσαν να ελπίζουν ότι οι απόγονοί τους θα έβλεπαν τον Μεσσία. Και ιδού, κάποτε, όντας περιφρονημένοι από τους Εβραίους για την ατεκνία τους, με πόνο ψυχής και οι δυο προσέφεραν προσευχές στον Θεό· ο Ιωακείμ σε βουνό στο οποίο είχε αποσυρθεί όταν ο ιερές δεν θέλησε να προσφέρει τη θυσία του στον Ναό, και η Άννα στον κήπο της κλαίγοντας για τη στειρότητά της -εκεί τους εμφανίστηκε άγγελος που τους γνωστοποίησε ότι θα γεννήσουν μία κόρη. Καταχαρούμενοι, υποσχέθηκαν να αφιερώσουν το παιδί τους στον Θεό.

Σε εννέα μήνες γεννήθηκε μία κόρη, ονομαζόμενη Μαρία, η οποία από τη πρώιμη παιδική ηλικία της επέδειξε τις μεγαλύτερες αρετές. Όταν ήταν τριών χρόνων, οι γονείς της, εκπληρώνοντας την υπόσχεσή τους, με επισημότητα οδήγησαν τη μικρή Μαρία στον Ναό της Ιερουσαλήμ· ανέβηκε τα ψηλά σκαλιά, και από αποκάλυψη από τον Θεό οδηγήθηκε στα Άγια των Αγίων, από τον Υψηλό Ιερέα που τη συνάντησε· πήρε τη χάρη του Θεού που αναπαυόταν επάνω της μαζί της στον Ναό που μέχρι τότε ήταν δίχως χάρη. Εγκαταστάθηκε στα κατάλυμα για τις παρθένες που υπήρχε στον Ναό· αφιέρωνε τόσο πολύ χρόνο για προσευχή στα Άγια των Αγίων που μπορεί να πει κάποιος ότι ζούσε σε αυτό. Όντας στολισμένη με όλες τις αρετές, επεδείκνυε εξαιρετικά αγνή ζωή. Ήταν υποτακτική και υπάκουη προς όλους, δεν προσέβαλε κανένα, δεν είπε καμία σκληρή λέξη σε κανένα, ήταν φιλική προς τους πάντες, και δεν αποδέχθηκε κανένα ρυπαρό λογισμό.

«Παρά την τίμια και άμεμπτη ζωή που ζούσε η Παναγία, η αμαρτία και ο θάνατος έκαναν την παρουσία τους σε Αυτή. Δεν μπορούσαν παρά να εμφανιστούν. Αυτή είναι η ακριβής και πιστή διδασκαλία της Ορθοδόξου Εκκλησίας σχετικά με τη Θεοτόκο όσον αφορά το προπατορικό αμάρτημα και τον θάνατο.» (επίσκοπος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνοφ)

Ήταν ξένη σε κάθε πτώση προερχόμενη από την αμαρτία, «δεν ήταν ξένη προς τους αμαρτωλούς πειρασμούς». «Μόνο ο Θεός είναι αναμάρτητος», ενώ ο άνθρωπος πάντα θα έχει μέσα του κάτι που θα χρειάζεται διόρθωση και τελειοποίηση για να εκπληρωθεί η εντολή του Θεού· «να είστε άγιοι, γιατί εγώ ο Κύριος, ο Θεός σας, είμαι άγιος» (Λευιτικό ιθ' 2). Όσο πιο αγνός και τέλειος είναι κάποιος, τόσο πιο πολύ προσέχει τις ατέλειές του και θεωρεί τον εαυτό του ολοένα και περισσότερο ανάξιο. 

Η Παρθένος, έχοντας αφιερωθεί τελείως στον Θεό, παρόλο που απώθησε κάθε παρόρμηση προς αμαρτία, ένιωσε την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης πολύ περισσότερο από άλλους και επιθυμούσε διακαώς την έλευση του Σωτήρα. Μέσα στην ταπείνωσή της θεωρούσε τον εαυτό της ανάξιο ακόμη και να διακονήσει την Παρθένο που θα Τον κυοφορούσε. Για να μην Την αποσπά τίποτα από την προσευχή και την εγρήγορση, η Μαρί έδωσε στον Θεό όρκο να μην νυμφευθεί, έτσι ώστε να ευχαριστεί μόνον Αυτόν σε όλη της τη ζωή. Ήταν αρραβωνιασμένη με τον ηλικιωμένο Ιωσήφ· όταν η ηλικία της δεν της επέτρεπε να παραμείνει στον Ναό, εγκαταστάθηκε στην οικία του στη Ναζαρέτ. Εδώ η Παρθένος συγκατατέθηκε στον αρχάγγελο Γαβριήλ που της έφερε τα χαρμόσυνα νέα της γέννησης του Υιού του Υψίστου από Αυτήν· «Χαῖρε, κεχαριτωμένη· ὁ Κύριος μετὰ σοῦ· εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξίν... Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σέ καὶ δύναμις ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι· διὸ καὶ τὸ γεννώμενον ἅγιον κληθήσεται υἱὸς Θεοῦ.» (Λουκ. α' 28-35)

Η Μαρία αποδέχθηκε την αγγελική χαρμόσυνη είδηση ταπεινά και υποτακτικά. «Τότε ο Λόγος, με τρόπο γνωστό σε Αυτόν, κατήλθε και, όπως Αυτός ο ίδιος θέλησε, εισήλθε στη Μαρία και κατοίκησε μέσα σε Αυτή.» (Άγ. Εφραίμ ο Σύρος) [...]

Η Μαρία δεν είπε σε κανένα για την εμφάνιση του αγγέλου, αλλά ο ίδιος ο άγγελος αποκάλυψε στον Ιωσήφ τη θαυμαστή σύλληψη της Μαρίας από το Άγιο Πνεύμα· μετά τη γέννηση του Χριστού με πλήθος επουρανίων στρατιών των αγγέλων, το ανήγγειλε στους ποιμένες. Οι ποιμένες, ερχόμενοι να προσκυνήσουν το νεογέννητο, είπαν πως είχαν ακούσει για Αυτό. Έχοντας προηγουμένως υπομείνει την υποψία με σιωπή και συνετήρησε στην καρδιά της τα ρήματα σχετικά με τη μεγαλοσύνη του Υιού της. Σαράντα ημέρες αρχότερα άκουσε τη δοξαστική προσευχή του Συμεών και την προφητεία σχετικά με τη ρομφαία που θα διαπερνούσε την ψυχή της. Αργότερα είδε πως ο Ιησούς προόδευσε στη σοφία· Τον άκουσε σε ηλικία δώδεκα ετών να διδάσκει στον Ναό, και όλα τα συνετήρησε στην καρδιά της.

Παρ' όλο που ήταν κεχαριτωμένη, δεν είχε ακόμα καταλάβει σε τιθα συνίστατο το λυτρωτικό έργο και η μεγαλοσύνη του Υιού της. Οι εβραϊκές αντιλήψεις για τον Μεσσία τής ήταν οικείες και φυσιολογικά συναισθήματα την έκαναν να ανησυχεί για Αυτόν, προστατεύοντάς Τον από εργασίες και κινδύνους που μπορούσαν να φανούν υπερβολικοί. Επομένως, στην αρχή ακουσίως ευνοούσε τον Υιό της κάτι που προκάλεσε την υπόδειξή του για την ανωτερότητα της πνευματικής συγγένειας από τη σαρκική. (Ματθ. ιβ' 46-49) «Ανησυχούσε βέβαια για την τιμή της Μητέρας του, αλλά πιο πολύ για τη σωτηρία των ανθρώπων, για τους οποίους είχε ενδυθεί τη σάρκα.» (Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος) Η Παναγία το κατανοούσε αυτό και άκουσε τον λόγο του Θεού και τον εφύλαξε. Όπως κανείς άλλος άνθρωπος, είχε τα ίδια αισθήματα με τον Χριστό, αγόγγυστα σηκώνοντας τον πόνο μιας μητέρας, όταν έβλεπε τον Υιό της να διώκεται και να υποφέρει· συναγαλλόμενη την ημέρα της Αναστάσεως, ενδεδυμένη την ημέρα της Πεντηκοστής με «δύναμη εξ ύψους». Το Άγιο Πνεύμα που κατήλθε σε αυτήν, την εδίδαξε τα πάντα και «την οδήγησε εις πάσα την αλήθεια» (Ιωάν. ιστ' 13). Όντας πεφωτισμένη, ξεκίνησε να εργάζεται όλο και περισσότερο ενθουσιωδώς για να εκτελέσει ό,τι έχει ακούσει από τον Υιό της και Σωτήρα, έτσι ώστε να ανέλθει σε Αυτόν και να είναι μαζί Του.

Το τέλος της επίγειας ζωής της Υπεραγίας Θεοτόκου ήταν η αρχή της μεγαλοσύνης της. «Όντας κεκοσμημένη με θεία δόξα», στέκεται και θα στέκεται, και την ημέρα της Κρίσεως και στον μέλλοντα αιώνα, στα δεξιά του θρόνου του Υιού της. Βασιλεύει μαζί με Αυτόν και έχει παρρησία προς Αυτόν ως η κατά σάρκα Μητέρα Του, και ως ένα πνεύμα με Αυτόν· ως μία που ποίησε το θέλημα του Θεού και δίδαξε άλλους. Ελεήμων και γεμάτη αγάπη, επιδεικνύει την αγάπη της προς τον Υιό της και Θεό, από αγάπη για το ανθρώπινο γένος. Μεσιτεύει γι' αυτό ενώπιον του Ελεήμονος, και ασχολούμενη με τον κόσμο, βοηθάει τους ανθρώπους.

Έχοντας ζήσει όλες τις δυσκολίες της επίγειας ζωής, η Μεσίτρια του γένους των Χριστιανών βλέπει κάθε δάκρυ, ακούει κάθε στεναγμό και ικεσία απευθυνόμενη προς Αυτή. Ιδιαίτερα κοντά της είναι όσοι εργάζονται στη μάχη κατά των παθών και ποθούν ένθερμα μια θεάρεστη ζωή. Αλλά ακόμα και για τις επίγειες έγνοιες είναι αναντικατάστατη βοηθός. «Πάντων θλιβομένων ἡ χαρά, καὶ ἀδικουμένων προστάτις, καὶ πενομένων τροφή, ξένων τε παράκλησις, καὶ βακτηρία τυφλῶν, ἀσθενούντων ἐπίσκεψις, καταπονουμένων σκέπη καὶ ἀντίληψις, καὶ ὀρφανῶν βοηθός, Μῆτερ τοῦ Θεοῦ τοῦ Ὑψίστου, σῦ ὑπάρχεις, Ἄχραντε»· «Η ελπίς και μεσιτεία και καταφύγιο των Χριστιανών», «η εν πρεσβείαις ακοίμητη Θεοτόκος», «η κραταιά βοήθεια του κόσμου»· «ημέρας γαρ και νυκτός πρεσβεύεις υπέρ ημών και τα σκήπτρα της βασιλείας ταις σαις ικεσίαις κρατύνονται».

Δεν υπάρχει νους ή λόγια για να εκφραστεί το μεγαλείο Αυτής που γεννήθηκε στην αμαρτωλή ανθρώπινη φυλή αλλά έγινε «τιμιωτέρα τῶν Χερουβείμ καί ἐνδοξοτέρα ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ», «ὁ καθαρώτατος ναὸς τοῦ Σωτῆρος, ἡ πολυτίμητος παστὰς καὶ Παρθένος, τὸ ἱερὸν θησαύρισμα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ, σήμερον εἰσάγεται, ἐν τῷ οἴκῳ Κυρίου, τὴν χάριν συνεισάγουσα, τὴν ἐν Πνευματι Θείῳ· ἣν ἀνυμνοῦσιν Ἄγγελοι Θεοῦ· αὕτη ὑπάρχει σκηνὴ ἐπουράνιος»· ενώ «Ἀπορεῖ πᾶσα γλῶσσα, εὐφημεῖν πρὸς ἀξίαν, ἰλιγγιᾷ δὲ νοῦς, καὶ ὑπερκόσμιος, ὑμνεῖν σε Θεοτόκε· ὅμως ἀγαθὴ ὑπάρχουσα τὴν πίστιν δέχου· καὶ γὰρ τὸν πόθον οἶδας, τὸν ἔνθεον ἡμῶν· σὺ γὰρ Χριστιανῶν εἶ προστάτις, σὲ μεγαλύνομεν».


Άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς, Η τιμή της Θεοτόκου στην Ορθόδοξη Εκκλησία, εκδ. «Μυριόβιβλος», Αθήνα: 2006, σελ. 83-92.

Σημ.:
(α) Για την πληθώρα των υποσημειώσεων του πρωτοτύπου παρακαλώ δέστε το βιβλίο. 
(β) Επισημαίνεται ότι στο πρωτότυπο ο Άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσανίνοφ αναφέρεται μόνο ως επίσκοπος, αφού η αναγνώρισή του από τη Ρωσική Εκκλησία ως αγίου έγινε μόλις το 1988.

Κυριακή 20 Νοεμβρίου 2011

Η οσιακή κοίμησή του


Νύχτα της 20ης Νοεμβρίου - πρωί της 21ης. Ήρθε η ώρα να τελειώσει το μαρτύριο της ζωής αυτής. Αρκετά οι αρρώστιες, αρκετά και η άσκηση του μεγάλου βιαστή. Ο ίδιος ο μακαριστός γέροντας το γνώριζε καλά. Έπεφτε η αυλαία στο μικρόκοσμο και άνοιγε η αυλαία στον απέραντο, τον ατελεύτητο κόσμο της μακαριότητας και της δόξας. Γι' αυτόν που προορίζονται όσοι πόνεσαν πολύ και όσοι αγάπησαν τον Κύριο χωρίς όρια.


Ο μακαριστός γέροντας Ιάκωβος αγρύπνησε αποβραδίς με προσευχή. Μα ο εξουθενωμένος δεν λησμόνησε και τους πονεμένους. Διάβασε τα τελευταία γράμματα και απάντησε περίπου σε δεκαπέντε. Παρηγόρησε, συμβούλεψε κατά περίπτωση. 21 του Νοέμβρη. Ξημερώνοντας θα γιόρταζε τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ετοιμαζόταν όλη τη νύχτα, θα κατέβαινε. Κανονικά δεν θα 'πρεπε, μα το ήθελε πολύ, τόσο πολύ που τίποτα δεν μπορούσε να τον αποκλείσει από την τελευταία του θεία Κοινωνία. Με κόπο κατέβηκε, σκοτάδι ακόμα, στην Ακολουθία. Μερικοί μοναχοί πρόσεξαν μιαν άλλη διάθεση στο πρόσωπο του γέροντα. Ιλαρότητα υπέρμετρη, αγάπη ξεχείλιζε ολόκληρος, το αγγελικό του χαμόγελο ατέλειωτο. Έγινε η Ακολουθία. Έψαλε γονατιστός τόσο άνετα και αναστάσιμα, λες και δεν ήταν άρρωστος.

Η θεία φωνή του γέμιζε το ναό, εξαίσια μελωδία, λες και ψέλνανε πολλοί άγγελοι μαζί. Ημέρα ιερή για τον Ιλαρίωνα, γιατί το πρωί εκείνο, στα Φύλλα, τον χειροτονούσε ιεροδιάκονο ο μητροπολίτης Χαλκίδας. Φαινότανε πως η Λειτουργία τούτη δεν έμοιαζε συνηθισμένη. Όμως, ούτε είπε ούτ' έδειξε τι έζησε στην τελευταία του Λειτουργία. Είδε πάλι τα Χερουβείμ και τα Σεραφείμ; Είδε γύρω του Αγίους; Είδε το πανάγιο Αίμα του Κυρίου ή τον ίδιο τον Κύριο αμνό στην Άγια Τράπεζα. Όπως άλλοτε; Δεν το ξέρουμε.

Το πρωί, λίγο πριν τις 9, βγήκε από το ναό, πήγε στην κουζίνα με καλή διάθεση και ήπιε καφέ. Τον περίμεναν όμως για εξομολόγηση. Σηκώθηκε σιγά-σιγά, βγήκε, κατέβηκε τα σκαλιά μπροστά στην κεντρική πύλη της Μονής, προχώρησε για την απέναντι πτέρυγα και ανέβηκε τα λίγα σκαλιά. Σε λίγα μέτρα το εκκλησάκι του Αγίου Χαράλαμπου. Εκεί συνήθως εξομολογούσε. Το ίδιο και τώρα. Στις 10 η ώρα εξομολόγησε τον αγιορείτη διάκονο Γεννάδιο, στον οποίο ευχάριστα μα σταθερά είπε μεταξύ άλλων:

- Καλά που ήρθες, να είσαι που θα με αλλάξετε, μη φεύγεις.

Ο διάκος διαμαρτυρήθηκε με διάφορα λόγια για τα περί θανάτου του γέροντα, μα εκείνος επέμενε.
Τελειώνοντας την εξομολόγηση έδειχνε κουρασμένος, αλλά διατηρούσε χαρμόσυνη διάθεση. Σηκώθηκε, πήρε από το χέρι το διάκο και βγήκανε από το εκκλησάκι. Προχώρησαν, κατεβήκανε τα σκαλιά και μπήκανε στο ναό. Έκανε την προσευχή του, ασπάστηκε όλες τις εικόνες, ευχαρίστησε και δοξολόγησε. Μα πλέον ζούσε άλλες καταστάσεις. Μέσα του κι έξω του αυγαζόταν από θείο φως, γι' αυτό η ευφροσύνη και ιλαρότητα του προσώπου του. Τη θαυμαστή κατάσταση τούτη αξιώθηκε να δει μόνο ένας μοναχός, ο Εφραίμ. Καθάριζε τα μανουάλια του ναού και είδε το μακαριστό γέροντα να μπαίνει μεταμορφωμένος. Έλαμπε ολόκληρος και ακτινοβολούσε χαρά και αγαλλίαση. Στάθηκε ακίνητος και τον παρατηρούσε πλημμυρισμένος και ο ίδιος ο Εφραίμ από αγαλλίαση και έκπληξη.

Βγήκε από το ναό και με το διάκο φέρανε γύρω-γύρω τη Μονή εσωτερικά. Έβλεπε όλους τους χώρους, όλους τους μοναχούς, τους ευλογούσε ειρηνικά και τους μετέδιδε αγαλλίαση, που διαχυνόταν άφθονη από το αγγελικό του πρόσωπο. Αφού τελείωσε ο γύρος αυτός, ήθελε να βγουν έξω από τη Μονή. Βγήκανε από τη νότια πόρτα. Προχώρησε σιγά-σιγά δεξιά. Σταμάτησε στο εργαστήριο κι ευλόγησε με άπειρη αγάπη τους εκεί μοναχούς. Πάλι προς τα δεξιά, ενώ σταματούσε στα εκκλησάκια και σταυροκοπιότανε πολλές φορές. Ανέβηκε ακόμα ψηλότερα, βορειοδυτικά. Ζήτησε να τον βοηθήσει ο διάκος ν’ ανεβούνε ακόμα λίγο. Από 'κει το μοναστήρι φαινότανε όλο. Σαν από αεροπλάνο. Ήταν ωραίο, ανακαινισμένο, φροντισμένο και το 'χε βρει ερείπιο, διαλυμένο, ξεχαρβαλωμένο και πολύ μικρότερο. Τώρα και ανακαινισμένο και γεμάτο με καλούς μοναχούς.

Το κοίταζε από 'κεί ψηλά και δεν το χόρταινε. Το βλέμμα του είχε τόση αγάπη για το μοναστήρι. Έμεινε να το κοιτάει αρκετά. Συλλογιζότανε άραγε πώς βρήκε παλιά το μοναστήρι; Μάλλον όχι, γιατί δεν έφευγε από το πρόσωπο του καθόλου η ευφροσύνη. Δεν ήταν ώρα για δυσάρεστες μνήμες, τώρα μόνο δοξολογούσε, οι στιγμές λίγες και αφιερώνονται στα μεγάλα.

Τα πόδια δεν τον κρατούσαν.

- Έλα, παιδί μου. πάμε.

Γυρίσανε από την άλλη μεριά. Σχεδόν μεσημέρι. Μεσημέρι της 21ης.

Κατάκοπος, μετά το μεσημέρι, αποσύρθηκε για λίγο στο κελί του. Έφτασε όμως ο π. Αλέξιος, που έπρεπε για πρώτη φορά να κάνει κηδεία. Νέος ιερέας και δεν ήξερε το τυπικό και πώς ψάλλεται. Με υπομονή ο μακαριστός γέροντας του είπε πώς θα κάνει τούτο, πώς εκείνο. Κι έπιασε να του ψέλνει τροπάρια της νεκρώσιμης Ακολουθίας. Έψελνε και ο Αλέξιος, μα ο γέροντας έψελνε πολύ ωραία. Έκπαγλα και χαιρότανε όλο και περισσότερο. Σε κάποια στιγμή ο Αλέξιος νόμισε ότι έμαθε να ψέλνει τη νεκρώσιμη Ακολουθία και ήθελε να φύγει, ευχαριστώντας και παίρνοντας την ευχή του γέροντα. Εκείνος όμως επέμενε να την ψάλουνε όλη από την αρχή. Έτσι κι έγινε. Την ψάλανε ολόκληρη, και ο γέροντας ήτανε όλο χαρά κι ευφροσύνη.

Έφυγε μετά τις 2 η ώρα ο π. Αλέξιος κι έμεινε μόνος ο γέροντας. Στις 3:15 του χτύπησαν την πόρτα για καφέ και του είπαν ότι ήρθε η Γερασιμία. Κι ενώ δύσκολα δεχότανε στο κελί, είπε μόνος του:

-Να έρθει. Αυτό το παιδί έχει ανάγκη, πρέπει να το δω!

Αργότερα δέχτηκε τη Γερασιμία, για εξομολόγηση.Έβαλε το πετραχήλι του, έκατσε στην άκρη του κρεβατιού, βλέποντας τον Εσταυρωμένο, και άρχισε. Την άκουσε προσεχτικά, τη συμβούλεψε, της έδωσε κουράγιο, και ξαφνικά με αλλοιωμένη όψη της λέει: -Εδώ, παιδί μου, είναι ο όσιος Δαβίδ. Και ο άγιος Ιάκωβος ο Αδελφόθεος, ψάλε το Απολυτίκιο τους.

Στο μεταξύ τα λεπτά περνούσαν και μέσα του ο γέροντας είχε πολλή αγωνία. Ήθελε να προλάβει να δει διάκο τον υποτακτικό του Ιλαρίωνα, που εκείνο το πρωί, στη Λειτουργία, τον χειροτόνησε ιεροδιάκονο ο Σεβασμιώτατος μητροπολίτης Χαλκίδας Χρυσόστομος. Και χωρίς ν' ακούγεται κάποιος θόρυβος, στις 4:15 λέει στη Γερασιμία:

-Παιδί μου, άνοιξε την πόρτα, ήρθαν οι πατέρες.

Πράγματι, έφταναν στην πόρτα οι πατέρες. Τη στιγμή που στράφηκε στην πόρτα η Γερασιμία, δοκίμασε ο γέροντας να σηκωθεί, να σταθεί στα πόδια του. Μα την ίδια στιγμή είπε «ζαλίζομαι, ζαλίζομαι...» κι έγειρε, χάνοντας την ευστάθεια του. Πρόλαβε η κοπέλα κι έπιασε λίγο το γέροντα και τον βοήθησε να μη χτυπήσει πολύ, πέφτοντας στο πάτωμα. Η αναπνοή του ήτανε πολύ δύσκολη και προσπαθούσε. Συγχρόνως έμπαιναν και οι πατέρες με πρώτο τον π. Ιλαρίωνα. Αμέσως σύγχυση, φόβος, πανικός, κλάματα. Γονάτισε δίπλα του ο π. Κύριλλος, πήρε να του τρίψει τα χέρια, άλλοι μοναχοί τρέξανε στον Άγιο Χαράλαμπο και κλαίγοντας κάνανε Παράκληση. Άλλος έτρεξε να τηλεφωνήσει σε γιατρό. Ο σφυγμός του μεγάλου ασκητή φάνηκε νηματοειδής, ανεπαίσθητος... Το πρόσωπο του πήρε λίγο κοκκινωπό χρώμα... έμεινε ήρεμο, χωρίς αγωνία... και μια στιγμή έκανε με τα σεπτά χείλη του ένα μικρό φύσημα...

Αυτό ήταν, σαν πουλάκι παρέδωσε το πνεύμα. Όλα είχα­νε τελειώσει. Στις 4:17 το απόγευμα, ο μακαριστός γέροντας άφησε το φθαρτό κόσμο του πόνου. Μπήκε σε μακάρια μονή του Τριαδικού Θεού.

Οι πατέρες της Μονής δε θέλανε να πιστέψουν ότι ο γέρο­ντας έφυγε. Κάτι προσπαθούσανε να του προσφέρουν, σύγ­χυση απερίγραπτη, μιλούσαν κλαίγοντας και η συνεννόη­ση δύσκολη. Πάντως όλα είχανε τελειώσει.

Σάββατο 19 Νοεμβρίου 2011

Από Μένα ήταν αυτό


Ο άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα (1866-1949) είναι ένας από τους περίπου 1200 αγίους τους οποίους ανακήρυξε η Αρχιερατική Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ρωσίας. Η σύνοδος συνήλθε 13-16 Αυγούστου του 2000 στον ναό του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα.

Το παρακάτω κείμενο αποτελεί ένα γράμμα που στάλθηκε από το πατέρα Σεραφείμ σ' ένα πνευματικό του παιδί, επίσκοπο, ο οποίος βρισκόταν στη φυλακή. Είναι ένας λόγος παρηγοριάς και νουθεσίας που ο Δημιουργός Θεός απευθύνει στην ψυχή του ανθρώπου:

"Έχεις ποτέ σκεφτεί ότι όλα που αφορούν εσένα, αφορούν και Εμένα; Διότι αυτά που αφορούν εσένα αφορούν την κόρη του οφθαλμού Μου;
Είσαι πολύτιμη στα μάτια Μου και σε έχω αγαπήσει, για αυτό είναι ιδιαίτερη χαρά για Μένα να σε εκπαιδεύσω.
Όταν οι πειρασμοί έρχονται επάνω σου και ο πολέμιος, σαν το ποτάμι, θέλω να ξέρεις ότι,
Από Μένα ήταν αυτό.

Θέλω να ξέρεις ότι η αδυναμία σου έχει ανάγκη από τη δύναμη Μου, και η ασφάλεια σου βρίσκεται στο να Με αφήσεις να σε προστατεύω.
Θέλω να ξέρεις ότι, όταν βρίσκεσαι σε δύσκολες συνθήκες, μεταξύ των ανθρώπων που δεν σε καταλαβαίνουν, δεν λογαριάζουν αυτά που σου είναι ευάρεστα, και σε απομακρύνουν
Από Μένα ήταν αυτό.

Είμαι ο Θεός σου, οι περιστάσεις τις ζωής είναι στα χέρια μου, δεν βρέθηκες τυχαία στη θέση σου, είναι ακριβώς η θέση που σου έχω ορίσει.
Δεν Με παρακαλούσες να σου μάθω την ταπείνωση; Και να, σε έβαλα σ' αυτό ακριβώς το περιβάλλον, στο σχολείο όπου διδάσκουν αυτό το μάθημα.
Το περιβάλλον σου, και αυτοί που ζουν γύρω σου, μόνο εκτελούν το θέλημά Μου. Έχει οικονομικές δυσκολίες και μόλις τα βγάζεις πέρα, να ξέρεις ότι,
Από Μένα ήταν αυτό.

Θέλω να ξέρεις ότι Εγώ διαθέτω τα χρήματα σου και να καταφεύγεις σε μένα, και να γνωρίζεις ότι εξαρτάσαι από Μένα.
Θέλω να ξέρεις ότι τα αποθέματά Μου είναι ανεξάντλητα, και να βεβαιωθείς ότι είμαι πιστός στις υποσχέσεις Μου.
Να μη συμβεί ποτέ να σου πουν την ανάγκη σου «Μην πιστεύεις στον Κύριο και Θεό σου»
Έχεις περάσει ποτέ νύχτα μέσα στη θλίψη; Είσαι χωρισμένος από τους συγγενείς σου, τους ανθρώπους που αγαπάς;
Σου το επέτρεψα για να στραφείς σε Μένα, και σε Μένα να βρεις την αιώνια παρηγοριά και ανακούφιση.
Σε ξεγέλασε ο φίλος σου ή κάποιος που του είχες ανοίξει την καρδιά σου,
Από Μένα ήταν αυτό.

Εγώ επέτρεψα να σε αγγίξει αυτή η απογοήτευση, για να μάθεις ότι ο καλύτερος φίλος σου είναι ο Κύριος.
Θέλω να τα φέρνεις όλα σε Μένα και όλα να Μου τα λες.
Σε συκοφάντησε κάποιος, να το αφήσεις σ' εμένα, σε Μένα να προσκολληθείς, σε Μένα η καταφυγή σου, για να κρυφτείς από την αντιλογία εθνών.
Θα κάνω την δικαιοσύνη σου να λάμψει σαν το φως και την ζωή σου, σαν μέρα μεσημέρι. Καταστράφηκαν τα σχέδιά σου, λύγισε η ψυχή σου και είναι εξαντλημένη,
Από Μένα ήταν αυτό.

Έκανες σχέδια και είχες δικούς σου σκοπούς Μου, τα έφερες να τα ευλογήσω.
Αλλά Εγώ θέλω να αφήσεις σε Μένα, να κατευθύνω και να χειραγωγώ τις περιστάσεις της ζωής σου, διότι είσαι το ορφανό, και όχι ο πρωταγωνιστής.
Σε βρήκαν απροσδόκητες αποτυχίες, και η απελπισία κατέλαβε την καρδιά σου, να ξέρεις,
Από Μένα ήταν αυτό.

Διότι μ' αυτή την κούραση και το άγχος δοκιμάζω πόσο ισχυρή είναι η πίστη σου στις υποσχέσεις Μου και την παρησσία σου στην προσευχή για τους συγγενείς σου.
Δεν ήσουν εσύ που εμπιστεύτηκες τις φροντίδες γι' αυτούς στην προνοητική αγάπη Μου; Δεν είσαι συ που και τώρα τους αφήνεις στην προστασία της Πανάγνου Μητέρας Μου; Σε βρήκε σοβαρή ασθένεια, που μπορεί να γιατρευτεί ή είναι αθεράπευτη και σε κάρφωσε στο κρεβάτι σου,
Από Μένα ήταν αυτό.

Επειδή θέλω να Με γνωρίσεις πιο βαθιά, μέσω της σωματικής ασθένειας και να μην γογγύζεις γι' αυτή την δοκιμασία που σου στέλνεται και να μην προσπαθείς να καταλάβεις τα σχέδια Μου, της σωτηρίας της ψυχής των ανθρώπων με διάφορους τρόπους, αλλά αγόγγυστα και ταπεινά να σκύψεις το κεφάλι σου μπροστά στην αγαθότητά Μου. Ονειρευόσουν να κάνεις κάτι ξεχωριστό και ιδιαίτερο για Μένα και αντί να το κάνεις έπεσες στο κρεβάτι του πόνου
Από Μένα ήταν αυτό.

Διότι τότε θα ήσουν βυθισμένος στα δικά σου έργα, και Εγώ δεν θα μπορούσα να προσελκύσω τις σκέψεις σου σε Μένα, αλλά Εγώ θέλω να διδάσκω τις βαθύτατες σκέψεις και τα μαθήματα Μου, για να Με υπηρετείς.
Θέλω να σε μάθω να συναισθάνεσαι πως είσαι τίποτα χωρίς Εμένα.

Μερικοί από τους καλύτερους υιούς Μου είναι αυτοί, οι οποίοι είναι αποκομμένοι από την δραστική ζωή, για να μάθουν να χειρίζονται το όπλο της αδιάλειπτης προσευχής.
Κλήθηκες απροσδόκητα να αναλάβεις μία δύσκολη και υπεύθυνη θέση, στηριγμένη σε Μένα. Σου εμπιστεύομαι τις δυσκολίες αυτές, και γι' αυτό θα σε ευλογήσει Κύριος ο Θεός σου σ' όλα τα έργα σου, σ' όλους τους δρόμους σου, σ' όλα, Καθοδηγητής και Δάσκαλος σου θα είναι ο Κύριος σου.

Την ημέρα αυτή, στα χέρια σου, τέκνο Μου έδωσα αυτό το δοχείο με το θείο μύρο, να το χρησιμοποιείς ελεύθερα. Να θυμάσαι πάντοτε ότι κάθε δυσκολία που θα συναντήσεις, κάθε προκλητική λέξη, κάθε διαβολή και κατάκριση, κάθε εμπόδιο στα έργα σου, που θα μπορούσε να προκαλέσει αγανάκτηση και απογοήτευση, κάθε φανέρωση της αδυναμίας και της ανικανότητας σου, θα χρίεται μ' αυτό το έλαιο. Από Μένα ήταν αυτό.

Να θυμάσαι πως κάθε εμπόδιο είναι νουθεσία από τον Θεό, και γι' αυτό να βάλεις στην καρδιά σου αυτόν τον λόγο, που σου έχω αποκαλύψει την ημέρα αυτή. Από Μένα ήταν αυτό.

Να ξέρεις και να θυμάσαι - πάντα, όπου και να είσαι, ότι οποιοδήποτε κεντρί, θα αμβλυνθεί μόλις θα μάθεις σε όλα να βλέπεις Εμένα.
Όλα σου στάλθηκαν από Μένα, για την τελείωση της ψυχής σου, Όλα αυτά ήταν από μένα "

Άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα
Πηγή: Ψήγματα Ορθοδοξίας (21/11/2009)

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2011

Το χάρισμα να υποφέρουμε γι' Αυτόν



Διαβάζοντας την προς Φιλιππησίους επιστολή του Απόστολου Παύλου, είδα στο 1ο κεφάλαιο στο στίχο 29 να γράφει κάτι που σήμερα φαντάζει κάπως παράξενα: «ὑμῖν ἐχαρίσθη τὸ ὑπὲρ Χριστοῦ, οὐ μόνον τὸ εἰς αὐτὸν πιστεύειν, ἀλλὰ καὶ τὸ ὑπὲρ αὐτοῦ πάσχειν». Δηλαδή «Σ' εσάς δόθηκε το χάρισμα, όχι μόνο να πιστεύετε στον Χριστό, αλλά και να υποφέρετε γι' Αυτόν».

Μας έχουν μάθει από μικρούς να έχουμε μια σχέση με τον Θεό που αγγίζει τα όρια του συμφέροντος. Αυτός είναι ο δυνατός, εμείς οι αδύνατοι κι άρα το να Τον πιστεύομε σημαίνει ότι δημιουργούμε αποθέματα δυνάμεως, για να τα χρησιμοποιήσουμε σε δύσκολες ώρες. Γι’ αυτό και κλονίζεται η εμπιστοσύνη μας, όταν σ’ αυτές τις δύσκολες ώρες ο Θεός σιωπά.

Όμως ο Απόστολος Παύλος μας λέει ότι η πίστη είναι χάρισμα, δωρεά, ευλογία. Μας δίνεται από τον Θεό ως δυνατότητα σχέσης. Όποιος πιστεύει έχει μια κοινωνία μαζί Του, έχει χαρά, γίνεται «οικείος Θεού». Όπως το μικρό παιδί, με τα νάζια του κάνει ό,τι θέλει τον πατέρα του, έτσι κι εμείς μπορούμε «να κάνουμε ό,τι θέλουμε» τον ουράνιο Πατέρα μας. Με την πίστη αποκτούμε «παρρησία», δηλαδή θάρρος και άνεση με τον Θεό. Αυτό που είχαν οι άγιοι. Γι’ αυτό και «απαιτούσαν» να τους κάνει κάτι που ήθελαν για χάρη των άλλων.

Αλλά οι «οικείοι» του Θεού δεν έχουν μόνο το χάρισμα της πίστης, αλλά και το μαρτύριο, τη δυσκολία, τον πόνο. Ο σταυρός τους αποδεικνύει τη γνησιότητά τους. Το να υποφέρουν για τον Χριστό δείχνουν ότι ανήκουν σ’ Αυτόν, ότι Τον αγαπούν κι άρα έχουν σχέση μαζί Του.

Η κοινωνία μας βέβαια δεν χαρακτηρίζεται από το πνεύμα της άνεσης και των ευκολιών. Είναι η εποχή που μικροί και μεγάλοι επιδιώκουμε ν’ απαλλαγούμε από τις όποιες δοκιμασίες και δυσκολίες μάς βρίσκουν. Δεν υπάρχει υπομονή. Γι’ αυτό και η επισήμανση ότι το να υποφέρουμε είναι χάρισμα όπως και η πίστη, ακούγεται κάπως ανεδαφικό.

Σήμερα το να επιδιώκει κανείς τη δυσκολία και τον πόνο, για να εκφράσει τη αγάπη του στον Χριστό, νομίζω είναι υπερβολή. Αν και τέτοιες υπερβολές οι άγιοι τις κάνουν... Τουλάχιστο ας υπομένουμε κι ας προσπαθούμε να διεισδούμε πίσω από αυτά που μας έρχονται ως δοκιμασίες, για να βλέπουμε την ετοιμαζόμενη ευλογία και χάρη. Ας είναι η υπομονή μας έκφραση της εμπιστοσύνης μας σ’ Εκείνον που μας χαρίζει, ως τέκνα Του γνήσια, την πίστη και το «υπέρ αυτού πάσχειν».


π. Ανδρέας Αγαθοκλέους
Πηγή: Γράμματα πνευματικού πατέρα, ιστοσελίδα Εκκλησιαστικής Κοινότητας Αγίου Γεωργίου Μακρή

Τρίτη 15 Νοεμβρίου 2011

Αγάπη πέρα από τη ζωή και πέρα από τον θάνατο

 
Πηγαίνω σ’ ένα ανώτερο Πνευματικό Ίδρυμα να χαιρετίσω το φίλο μου Χ.... Είναι ένας χαρωπός ασπρομάλλης κι αξιοσέβαστος κύριος που φθάνει πια στα 70 χρόνια.

-Καλά που ήλθες, μου λέγει, γιατί το απόγευμα φεύγω για την νήσο Κ. Πάω να κάμω το ετήσιο μνημόσυνο της γυναίκας μου.

Ο εκλεκτός άνθρωπος μου είχε μιλήσει άλλη φορά για την εξαίρετη σύντροφο της ζωής του που, αφ’ ότου την πήρε, ήταν σχεδόν άρρωστη πάντα και του πέθανε ενωρίς και χωρίς να του αφήσει παιδιά. Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Κι όμως μένει πιστός στη μνήμη και την αγάπη της.

Μερικές μέρες από τις διακοπές του τις περνά στο Κολλέγιο που πέρασε μαθήτρια η γυναίκα του και κάθε χρόνο στον μήνα που πέθανε παίρνει άδεια από την υπηρεσία του και ταξιδεύει μακριά για να πάει να κάμει μνημόσυνο και να σκορπίσει λουλούδια στον τάφο της.

Σ’ ένα Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο που βρισκόμουνα κάποτε, πήγαινα συχνά τα βράδια να συντροφεύσω ένα ηλικιωμένο καθηγητή. Καθόταν στο σπουδαστήριό του και πάνω στο τραπέζι του γραφείου του, ανάμεσα σε όγκους βιβλίων, ξεχώριζε η φωτογραφία της πεθαμένης του γυναίκας. Ζούσε μοναχικός, δεν είχε ούτε παιδιά ούτε άλλους συγγενείς κι ετοίμαζε σχεδόν μονάχος το φαγητό του...

-Δεν είμαι μονάχος, εδώ που κάθομαι και μελετώ. Δίπλα μου στέκει και η γυναίκα μου, η αγαπημένη κι αγνή ψυχή της, μου 'λεγε συχνά πάνω στη συζήτησή μας, και αναλυόταν σε δάκρυα. Ο σοφός Σολομών είπε πως «η αληθινή αγάπη είναι δυνατή σαν τον θάνατο». Μα ο Σολομών έζησε πριν από τον Χριστό και δεν ήξερε πως ο Χριστός κατήργησε τον θάνατο και μας έδωσε το δικαίωμα να ζούμε και να αγαπούμε και πέρα από τον θάνατο ακόμη. Έτσι βλέπει κανείς αυτό το σχεδόν απίστευτο μα και υπέροχο φαινόμενο ν' αγαπούμε κείνους π’ αγαπήσαμε αληθινά στη ζωή και πέρα από τον θάνατο τους.

Όμορφες και δυνατές καρδιές δίνουν συχνά τον όρκο της αληθινής αγάπης που δεν τον σβήνει ούτε ο θάνατος ακόμη. Κι είναι στ’ αλήθεια να θαυμάζει κανείς αυτόν τον ηρωισμό κι αυτήν την ευγένεια της ανθρώπινης καρδιάς. Εδώ μια κοπέλα τάζει την καρδιά της σ’ έναν νέο που τον παίρνει ξαφνικά ο θάνατος, μα κείνη μένει πιστή στον όρκο της και δεν ζητά άλλο δεσμό στη ζωή της. Εκεί μια νιόπαντρη γυναίκα χηρεύει από νωρίς, ντύνει τη νιότη της στα μαύρα ρούχα και μένει πιστή και αφοσιωμένη στη μνήμη εκείνου που αγάπησε και στα παιδιά του. Κι αλλού ένας σοφός κι ανώτερος από αδυναμίες και αισθηματικότητες άνδρας μαγειρεύει, μελετά και γράφει με μόνη συντροφιά τη φωτογραφία της πεθαμένης αγαπημένης του γυναίκας.

Μα κι αν αυτά δεν είναι γενικός κανόνας, είναι όμως μια εξαίρεση ή πολλές μαζί εξαιρέσεις, που τιμούν τον άνθρωπο και τον υψώνουν μέσα στον υλικό κόσμο που ζει, μέσα στην ίδια τη συνείδησή του. Και είναι ακόμη μια εξαίρεση που μας κάνει να ελπίζομε και να περιμένομε πολλά από τον άνθρωπο. Και θέλω να πω ακόμη πως αυτές τις ηρωικές και ιδανικές μορφές της πιστής αγάπης μπορούμε να τις δώσομε γι’ απάντηση σε κείνες τις άλλες, τις αχαμνές και προδομένες αγάπες των μικρών και τιποτένιων καρδιών. Κι ακόμη μπορούμε να τις μαζέψομε αυτές τις όμορφες και ανώτερες αγάπες της ανθρώπινης καρδιάς, να τις περάσομε στα βιβλία μας, στα θέατρα και στα τραγούδια μας για να τις δώσομε μνημείο και έξοχο μαρτύριο στις καρδιές των εκλεκτών και των ηρωικών εφήβων κάθε γενεάς στην ανθρωπότητα. Αγάπη ως την άκρη της ζωής κι αγάπη πέρα από τη ζωή και πέρα από τον θάνατο. Αγάπη μέσα στην ευτυχία της ζωής και μέσα στην δυστυχία της.

Αγάπη των λησμονημένων, αγάπη των ξενιτεμένων κι αγάπη των νεκρών. Αγάπη που δεν μιλείς σε ζωντανούς και δεν φανερώνεις την ύπαρξή σου σε ξένα κι αδιάντροπα βλέμματα, αγάπη που μένεις κρυμμένη βαθιά στη στάχτη της καρδιάς που άναψες μια φορά και της δίνεις ακόμη τη θέρμη και το φως να ζει και μέσα στην ερημιά της έντιμης χηρείας και της μοναξιάς.


μητροπολίτης πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος
Πηγή: Ενοριακή ευλογία, τεύχος Αυγούστου - Σεπτεμβρίου, Αριθμ. Τεύχους 110-111.

Κυριακή 13 Νοεμβρίου 2011

Γιατί ενώ ζητώ κάτι με πίστη, δεν το δίνει ο Θεός;


-Γέροντα, γιατί, ενώ ζητώ κάτι με πίστη, δεν το δίνει ο Θεός; 

-Πιστεύεις, ζητάς, αλλά, αν δεν έχεις ταπείνωση ή έχεις προδιάθεση υπερηφανείας, δεν δίνει ο Θεός. Μπορεί να έχει κανείς πίστη όχι μόνο σαν ένα «κόκκον σινάπεως» αλλά σαν ένα κιλό σινάπι. Εάν όμως δεν έχει και ανάλογη ταπείνωση, δεν ενεργεί ο Θεός, γιατί δεν θα τον ωφελήσει. 'Οταν υπάρχει υπερηφάνεια, δεν ενεργεί η πίστη.

-Να αισθάνεσαι ότι είσαι μικρό παιδί και ο Θεός Πατέρας σου. Άρχισε τότε να του γυρεύεις. Αν του γυρέψεις και τίποτε χαζά πράγματα, μη στεναχωρηθείς, δε θυμώνει. Αυτός κοιτάει την καρδιά σου και θα σου δώσει ό,τι είναι καλύτερο για σένα.

-Όσο πιο μακριά από τον Θεό είναι ο άνθρωπος, τόσο πιο πολύ στενοχωριέται και ταλαιπωρείται από διάφορα πράγματα. Απλοποίησε την ζωή σου με την απόλυτη εμπιστοσύνη στον Θεό, για να ελευθερωθείς από το άγχος και την αγωνία.

-Τα ψυχιατρεία θα ήταν άδεια, αν οι χριστιανοί εξομολογούντο ορθόδοξα, καθαρά, με ειλικρίνεια, ταπείνωση και υπακοή σε διακριτικό πνευματικό, και μετά να κοινωνούν. Τότε κανείς δεν θα είχε άγχος, προβλήματα και μεγάλους πειρασμούς. Όλα ξεκινούν από τον εγωισμό, την ανυπακοή και τους κακούς λογισμούς.

-Με τις δοκιμασίες που επιτρέπει ο Θεός, μας κάνει να ετοιμαζόμαστε για την ουράνια βασιλεία του, έχοντας το διαβατήριο των δοκιμασιών στο χέρι.

-Η ανώτερη χαρά βγαίνει από τη θυσία. Μόνον όταν θυσιάζεται κανείς, συγγενεύει με τον Χριστό, γιατί ο Χριστός είναι θυσία.


γέροντας Παΐσιος

Σάββατο 12 Νοεμβρίου 2011

Τοὺς πτωχοὺς ἀγαπήσας...



Απολυτίκιο (Ἦχος πλ. δ')

Ἐν τῇ ὑπομονῇ σου ἐκτήσω τὸν μισθόν σου Πάτερ, Ὅσιε, ταῖς προσευχαῖς ἀδιαλείπτως ἐγκαρτερήσας, τοὺς πτωχοὺς ἀγαπήσας, καὶ τούτοις ἐπαρκέσας, Ἀλλὰ πρέσβευε Χριστῷ τῷ Θεῷ, Ἰωάννη Ἐλεῆμον μακάριε, σωθῆναι τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2011

Ήταν ο ίδιος παρουσία Θεού...


ΑΓΙΟΣ ΑΡΣΕΝΙΟΣ Ο ΚΑΠΠΑΔΟΚΗΣ Ο ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΟΣ

Ο όσιος Αρσένιος γεννήθηκε κατά το 1840 στην Καππαδοκία, την κοιτίδα των Πατέρων της Εκκλησίας, στην οποία παρά την τουρκική καταπίεση ο χριστιανισμός διατηρούσε στις αρχές του 20ού αιώνα μια εκπληκτική ζωτικότητα.

Προικισμένος με οξύνοια, τελείωσε τις σπουδές του, έγινε μοναχός και στάλθηκε ως ιερέας στο χωριό που γεννήθηκε, τα Φάρασα, να μάθει γράμματα στα εγκαταλελειμμένα στη μοίρα τους παιδιά.

Αφότου πήγε πεζός να προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, ένα προσκύνημα που επαναλάμβανε κάθε δέκα χρόνια, ο κόσμος πήρε τη συνήθεια να τον φωνάζει Χατζη-Εφέντη. Ταπεινός ιερέας του Θεού, στάθηκε σε όλη του τη ζωή ο πατέρας και η ψυχή των κατοίκων της περιοχής. Δεν αρκούνταν να διδάσκει τα στοιχειώδη της απαγορευμένης από τις τουρκικές αρχές ελληνικής παιδείας, αλλά έδινε στους φτωχούς και καταπιεσμένους Έλληνες ένα ζωντανό παράδειγμα της χριστιανικής μεγαλοφροσύνης και ευγένειας ήθους. Πέρα από κάθε του λόγο ή διδαχή, ήταν ο ίδιος παρουσία του Θεού, πηγή ακένωτη χάριτος και θαυματουργικών ιαμάτων, όχι μόνον για τους Έλληνες, αλλά και για τους Τούρκους.

Όταν κάποιος ερχόταν σε αυτόν με εμπιστοσύνη, όποιος κι αν ήταν, δεν ενδιαφερόταν να μάθει την καταγωγή του, ή τη θρησκεία του, αλλά αναζητούσε μόνο την ευχή την πλέον αρμοστή στην περίπτωσή του.

Αν δεν την έβρισκε στο Ευχολόγιο, έπαιρνε έναν ψαλμό, διάβαζε ένα εδάφιο από το Ευαγγέλιο ή αρκούνταν μόνον να επιθέτει στο κεφάλι του αρρώστου το τετραβάγγελο. Τα θαύματα του πατρός Αρσενίου έγιναν κάτι το τόσο φυσικό που δεν υπήρχε στα Φάρασα άλλο ιατρείο.

Ήταν για όλους ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Όσοι δεν μπορούσαν να μετακινηθούν, του έστελναν κάποιο ρούχο τους, εκείνος διάβαζε την προσφυή ευχή ή την έγραφε σε ένα κομμάτι ύφασμα και η θεραπεία ήταν σίγουρη. Ενίοτε όμως, η θεραπεία δεν ερχόταν παρά μόνον σιγά-σιγά, προς όφελος εκείνων που είχαν ανάγκη να ταπεινωθούν και να αποκτήσουν βαθμιαία την επίγνωση της Θεϊκής βοήθειας.

Ο πατήρ Αρσένιος αρνούνταν όλα τα δώρα που του πρόσφεραν ως ευχαριστία για τις ευεργεσίες του, λέγοντας: «Η πίστη μας δεν πουλιέται!». Απέκρυπτε δε τις αρετές του υποκρινόμενος εκκεντρικότητες ή εξάψεις οργής, για να αποφύγει την εκτίμηση των ανθρώπων και να διαφυλάξει την ησυχία του. Όταν η θαυματουργική του δύναμη γεννούσε τον θαυμασμό, απαντούσε αυστηρά: «Ε, τι θαρρείτε, πως είμαι άγιος; Αμαρτωλός είμαι, χειρότερος από σας. Δεν βλέπετε, ακόμη και τον θυμό μου δεν μπορώ να συγκρατήσω. Ο Χριστός κάμνει τα θαύματα που βλέπετε. Εγώ τα χέρια μου μόνον υψώνω και Τον παρακαλώ.»

Όντως, όταν ύψωνε τα χέρια προς τον ουρανό για να ικετεύσει υπέρ κάποιου άλλου, έμοιαζε να είναι με την ψυχή στο στόμα. Έδινε την εντύπωση ότι έπιανε τον Χριστό από τα πόδια, και δεν Τον άφηνε, παρά μόνον όταν η δέησή του είχε πλέον εισακουσθεί.

Ζούσε σε ένα στενό κελί με δάπεδο από πατημένο χώμα, νηστεύοντας, αγρυπνώντας και προσευχόμενος αδιαλείπτως. Δυο μέρες την εβδομάδα, και συχνά περισσότερες, έμεινε έγκλειστος για να δοθεί στην καθαρή θεωρία, φορώντας σάκο και γονατισμένος πάνω σε στάχτη. Τις ημέρες αυτές, όσοι έρχονταν να ζητήσουν τη βοήθειά του, βρίσκοντας την πόρτα κλειστή, έπαιρναν σκόνη από το κατώφλι και έβρισκαν σίγουρη γιατρειά. Αυστηρός με τον εαυτό του, ο πατήρ Αρσένιος ήταν γεμάτος αγάπη και ευσπλαχνία απέναντι στο ποίμνιό του, ιδιαιτέρως για εκείνους που έρχονταν να εξομοληγηθούν για τις αμαρτίες τους.

Θεράπευε τους αμαρτωλούς περισσότερο με την αγάπη, παρά με τα επιτήμια και τις επιπλήξεις.

Συχνά πήγαινε να τελέσει αγρυπνίες σε απομονωμένα εξωκκλήσια, βαδίζοντας ανυπόδητος και δίχως να χρησιμοποιεί ζώο, για να μιμηθεί τον Χριστό που πήγαινε πάντα πεζός και από συμπόνια για τα ζώα.

Πολλές φορές φανερώθηκαν Άγιοι δίπλα του κατά τη Θεία Λειτουργία και πιστοί είχαν τη δυνατότητα να θαυμάσουν τότε το πρόσωπό του, μεταμορφωμένο από το θείο φως.

Προικισμένος με το χάρισμα της προορατικότητας, ο πατήρ Αρσένιος προείπε, πολύ πριν, τον ξεριζωμό των Ελλήνων από τη Μικρά Ασία και οργάνωσε την αναχώρηση των κατοίκων από τα Φάρασα. Στις 14 Αυγούστου 1924, ο Γέροντας μπήκε επικεφαλής του ποιμνίου του, σαν ένας άλλος Μωυσής, για μια έξοδο 300 χιλιόμετρα με τα πόδια, εν μέσω απειλητικών Τούρκων.

Ενωμένος πάντα με τον Θεό, δεν έπαυσε να επιχέει το έλεος του Θεού σε χριστιανούς και μουσουλμάνους αδιακρίτως. Όπως είχε αναγγείλει στους πιστούς, δεν έζησε παρά σαράντα μέρες μετά τον ερχομό τους στα χώματα της Ελλάδας.

Όταν νοσηλευόταν στο νοσοκομείο, ένας φίλος του θέλησε να συνθλίψει μια ψείρα που είχε βρει. Ο πατήρ Αρσένιος όμως αναφώνησε: «Μην τη σκοτώσεις τη φτωχιά! Άφησέ την να φάει κι αυτή λίγη σάρκα. Τι, να μείνει όλη για τα σκουλήκια;» Έπειτα στράφηκε προς τους επισκέπτες του και είπε: «Την ψυχή, την ψυχή να τη φροντίζετε περισσότερο από τη σάρκα που θα πάει στο χώμα και θα τη φάνε τα σκουλήκια!» Ήταν η τελευταία του νουθεσία και διαθήκη.

Δύο μέρες αργότερα, στις 10 Νοεμβρίου 1924, παρέδωσε εν ειρήνη την ψυχή του στον Θεό, με την εμπιστοσύνη του πιστού δούλου. Ήταν 83 ετών. Από το 1970, ο όσιος Αρσένιος, με πολλές εμφανίσεις του και θαύματα που συνδέονται με τα τίμια λείψανά του, αποτεθειμένα στη Μονή της Σουρωτής, κοντά στη Θεσσαλονίκη, δεν έπαυσε να δίνει μαρτυρίες για την οικειότητά του με τον Θεό. Η τιμή του αναγνωρίσθηκε από το Οικουμενικό Πατριαρχείο το 1986.


Πηγή: Ιερός Συναξαριστής
Αποδελτίωση: περιοδ. Ο Άγιος Λάζαρος, Νοέμβριος 2011, έκδ. Ι.Ν. Αγ. Λαζάρου Λάρνακος, σ. 1-3.

Τετάρτη 9 Νοεμβρίου 2011

Σαν φαρμακερό φίδι η υπερηφάνεια...



ὑπερηφάνεια τοῦ νοῦ εἶναι ἡ σατανικὴ ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία ἀρνεῖται τὸ Θεὸ καὶ βλασφημεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γι’ αὐτὸ καὶ πολὺ δύσκολα θεραπεύεται. Εἶναι ἕνα βαθὺ σκοτάδι, τὸ ὁποῖο ἐμποδίζει τὰ μάτια τῆς ψυχῆς νὰ δοῦν τὸ φῶς ποὺ ὑπάρχει μέσα της καὶ ποὺ ὁδηγεῖ στὸ Θεό, στὴν ταπείνωση, στὴν ἐπιθυμία τοῦ ἀγαθοῦ.

Ἀντίθετα, ἡ ὑπερηφάνεια τῆς καρδιᾶς δὲν εἶναι γέννημα τῆς σατανικῆς ὑπερηφάνειας, ἀλλὰ δημιουργεῖται ἀπὸ διάφορες καταστάσεις καὶ γεγονότα: πλοῦτο, δόξα, τιμές, πνευματικὰ ἢ σωματικὰ χαρίσματα (εὐφυΐα, ὀμορφιά, δύναμη, δεξιοτεχνία κλπ). Ὅλα αὐτὰ σηκώνουν ψηλὰ τὰ μυαλὰ τῶν ἀνόητων ἀνθρώπων, ποὺ γίνονται ἔτσι ματαιόφρονες, χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι καὶ ἄθεοι... Αὐτοὶ πολλὲς φορὲς ἐλεοῦνται ἀπὸ τὸ Θεό, παιδαγωγοῦνται καὶ σωφρονίζονται. Ἡ καρδιά τους συντρίβεται, παύει νὰ ἐπιζητεῖ δόξες καὶ ματαιότητες, κι ἔτσι θεραπεύονται.

Ἡ πνευματική σας ἐργασία νὰ εἶναι ἡ ἐξέταση τῆς καρδιᾶς σας. Μήπως φωλιάζει σ’ αὐτὴν σὰν φαρμακερὸ φίδι ἡ ὑπερηφάνεια, τὸ πάθος ποὺ γεννάει πολλὰ κακά, ποὺ ἀπονεκρώνει κάθε ἀρετή, ποὺ δηλητηριάζει τὰ πάντα; Σ’ αὐτὴ τὴν ἑωσφορικὴ κακία πρέπει νὰ στραφεῖ ὅλη σας ἡ φροντίδα. Μέρα καὶ νύχτα νὰ σᾶς γίνει ἔργο ἀδιάλειπτο ἡ ἔρευνά της.

Θὰ εἶναι ἀλήθεια, νομίζω, ἂν πῶ ὅτι ὅλη ἡ πνευματική μας φροντίδα συνίσταται στὴν ἀναζήτηση καὶ ἐξόντωση τῆς ὑπερηφάνειας καὶ τῶν παιδιῶν της. Ἂν ἀπαλλαγοῦμε ἀπ’ αὐτὴν καὶ θρονιάσουμε στὴν καρδιά μας τὴν ταπεινοφροσύνη, τότε ἔχουμε τὸ πᾶν. Γιατί ὅπου βρίσκεται ἡ ἀληθινὴ κατὰ Χριστὸν ταπείνωση, ἐκεῖ βρίσκονται μαζεμένες καὶ ὅλες οἱ ἄλλες ἀρετές, ποὺ μᾶς ὑψώνουν ὡς τὸ Θεό.


Άγιος Νεκτάριος Πενταπόλεως
Πηγή: Η φωνή των Πατέρων, Ιερά Μονή Παρακλήτου Ωρωπού Αττικής.
Αποδελτίωση: Orthodox Fathers

Κυριακή 6 Νοεμβρίου 2011

Αναβολή: το όπλο του πονηρού



Ο Εωσφόρος κάποτε κάλεσε όλα τα διαβολάκια και ζήτησε από το καθένα να του προτείνει ένα σατανικό σχέδιο που θα είναι ιδιαίτερα καταστρεπτικό για τους ανθρώπους.

Τα διαβολάκια πρότειναν το καθένα το δικό του σχέδιο, αλλά ο Εωσφόρος βράβευσε εκείνο το διαβολάκι που πρότεινε το σατανικό σχέδιο της αναβολής. «Εγώ, είπε ο μικρός διαβολάκος, θα λέω σ' όλους τους Χριστιανούς πως όλα όσα τους λέει η Εκκλησία είναι ορθά και αληθινά, αλλά δεν είναι ανάγκη από τώρα να τα παίρνουν στα σοβαρά. Τώρα μπορούν να ζούνε όπως θέλουν και στα γεράματά τους μπορούν να αποφασίσουν και για τη σωτηρία της ψυχής τους. Όλα να τα ακούνε αλλά με διάθεση αναβολής

Η αναβολή αποδεικνύεται το ισχυρότερο όπλο στα χέρια του διαβόλου. Πολλοί χριστιανοί πέφτουν ακριβώς σ' αυτήν την παγίδα. Είναι η ώρα της προσευχής, ο πονηρός ζητά την αναβολή. Δεν πειράζει, είσαι κουρασμένος, αύριο προσευχήσου. Σου δίνεται μια ευκαιρία να κάνεις μια ελεημοσύνη; Ο πονηρός με χίλιες δύο προφάσεις σε αποτρέπει. Και συ είσαι πτωχός. Μπορεί αύριο να βρεις κάποιον πτωχότερο από αυτόν. Είναι η ώρα του εκκλησιασμού; Ο πονηρός λέει: Δεν πειράζει, εκκλησιάζεσαι την άλλη Κυριακή. Πλησιάζει η ώρα της μελέτης του Νόμου του Θεού; Ο πονηρός υπαγορεύει: Δεν χάθηκε ο κόμσος που δεν θα μελετήσεις και μια ημέρα. Έρχεται η ώρα της ιεράς εξομολογήσεως; Ο πονηρός συμβουλεύει: Καλή η εξομολόγηση, αλλά όχι και κάθε τόσο. Άλλωστε, δεν έκανες κανένα σπουδαίο αμάρτημα. Ακολουθεί η Θεία Κοινωνία, η μετάληψη των Αχράντων Μυστηρίων; Ο διάβολος συγκατανεύει: Καμία αντίρρηση να μεταλαμβάνεις τα Άχραντα Μυστήρια, αλλά όχι και τόσο συχνά. Μια ή το πολύ δυο φορές τον χρόνο φθάνει. Και έτσι, χωρίς πολύ κόπο, ο διάβολος κερδίζει έδαφος και εμείς συνεχώς υποχωρούμε χωρίς να το αντιλαμβανόμεθα. 

Η οδός της αναβολής, χωρίς αμφιβολία, μας οδηγεί στη χώρα του ποτέ. Το σήμερα είναι δικό μας. Το αύριο μάς είναι άγνωστο, άδηλο και αβέβαιο. Ακόμη και το θέμα της σωτηρίας της ψυχής μας, το σοβαρότερο όλων των προβλημάτων μας, όταν εμπλακεί εις τα δίκτυα της αναβολής, υπάρχει ο κίνδυνος να το χάσουμε. Αυτό που μπορούμε σήμερα να κάνουμε, ποτέ δεν πρέπει να το αφήνουμε για την αυριανή ημέρα, διότι κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί το αύριο να μας φέρει.


Πηγή: από έντυπο πνευματικού περιεχομένου

Σάββατο 5 Νοεμβρίου 2011

Η αληθινή συγχώρηση


Πριν πολλά χρόνια και μετά τη λήξη του εμφυλίου σπαραγμού και του αδελφοκτόνου πολέμου, σε κάποιο χωριό, έγινε ένας φόνος, για πολιτικούς μάλλον λόγους και εξαιτίας του μεγάλου φανατισμού, που επικρατούσε εκείνη την εποχή. Κατηγορήθηκε, λοιπόν, κάποιος χωριανός, ο Πέτρος Γ. και με τις μαρτυρίες πέντε συγχωριανών του δικάστηκε και καταδικάστηκε σε 30 χρόνια φυλάκιση. Ο κατηγορούμενος όμως ισχυρίζετο συνεχώς ότι ήτο αθώος. Κλείσθηκε σε αγροτικές φυλακές, αλλά μέρα-νύχτα διαλαλούσε και μονολογούσε ότι ήτο αθώος. Σ' αυτές τις φυλακές πήγαινε μια φορά τον μήνα ένας ευλαβέστατος ιερεύς και λειτουργούσε στο εκκλησάκι που υπήρχε και κατόπιν εδέχετο για εξομολόγηση όσους εκ των φυλακισμένων το επιθυμούσαν. Ύστερα από 5-6 μήνες, πήγε και ο εν λόγω χωριανός στον ευλαβή εκείνον ιερέα και εξομολόγο, και ενώπιον του Αγίου Θεού και μπροστά στο πετραχήλι του Πνευματικού, βεβαίωνε με όρκους ότι ήταν αθώος.

Από τότε που εξομολογήθηκε μέσα στις φυλακές ο Πέτρος Γ., άλλαξε τελείως διαγωγή και έγινε ο άνθρωπος της προσευχής και της μελέτης του Ευαγγελίου, που του δώρησε εκείνος ο καλός ιερεύς. Μέσα σ' έναν χρόνο αλλοιώθηκε τόσο πολύ, που όλοι οι συγκρατούμενοί του και βαρυποινίτες άρχισαν να τον σέβωνται και να του φέρωνται φιλικά. Και με την Χάρι και τον φωτισμό του Θεού γρήγορα πείσθηκε ο ευλαβής ιερεύς για την αθωώτητά του, ώστε του επέτρεπε να κοινωνή κάθε φορά που λειτουργούσε στις φυλακές.

Ο ιερεύς προσπάθησε κάτι να κάμη μέσω κάποιων δικηγόρων, αλλά οι μάρτυρες ήσαν απολύτως κατηγορηματικοί, γιατί ήσαν δήθεν παρόντες στον φόνο. Παρά ταύτα ο Εξομολόγος πίστευε ότι όντως ήτο αθώος και θύμα σκευωρίας. Ο Πέτρος Γ. όχι μόνο προσηύχετο με το Όνομα του Ιησού Χριστού, που το έμαθε από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού», αλλά μελετούσε το Ευαγγέλιο και κοινωνούσε των αχράντων Μυστηρίων, σκορπώντας σε όλους τους συγκρατουμένους του πολλή καλωσύνη. Συγχωρούσε δε με όλη του την καρδιά και τους κατηγόρους του και αυτόν ακόμα τον άγνωστο φονιά. Δεν φταίνε, οι καημένοι, έλεγε. Φταίει το πολιτικό και ιδεολογικό πάθος, φταίει και ο διάβολος που τους σκοτείνιασε το μυαλό κι έτσι κρύψανε την αλήθεια. Θεέ μου, συγχώρεσέ τους. και από μένα να 'ναι συγχωρεμένοι. Και χάρισέ τους πλούτη και αγαθά πολλά, αλλά χάρισέ τους προπαντός και ιδιαιτέρως φωτισμό και υγεία.

Έτσι πέρασαν 19 χρόνια. Κατόπιν, λόγω της καλής και αρίστης διαγωγής και επειδή έκανε και στις τότε αγροτικές φυλακές, όπου εμειώνετο η ποινή, αποφυλακίσθηκε. Ήτο πλέον 50 ετών. Στο χωριό όμως δεν έγινε δεκτός, επειδή τον πίστευαν όλοι για φονιά και κυρίως οι συγγενείς του φονευμένου. Έτσι, μετακόμισε σε μια γειτονική πόλι και έκαμε τον εργάτη, τον οικοδόμο και κυρίως τον μαραγκό, δουλειά που την έμαθε στην φυλακή. Η ζωή του όμως εξακολουθούσε να είναι ζωή ενός αληθινού χριστιανού, με την ακριβή συμμετοχή στα Μυστήρια, με την σωστή τήρηση των ευαγγελικών εντολών και ιδιαιτέρως με την προσευχή. Η προσευχή ήταν το οξυγόνο της ζωής του. Η Ευχή και το Ευαγγέλιο ήσαν γι' αυτόν «άρτος ζωής» και «ύδωρ ζων». Μία κοπέλα 42 ετών, θεολόγος σε κάποιο Γυμνάσιο της περιοχής, πληροφορήθηκε από τον Πνευματικό των φυλακών, που ήτο και δικός της Πνευματικός, τα πάντα για τον Πέτρο Γ. και ιδιαιτέρως για το πόσο ήτο αφοσιωμένος στον Χριστό και στην Εκκλησία Του. Πήγε, τον βρήκε και κατόπιν τον ζήτησε η ίδια σε γάμο!. Από τον ευλογημένο αυτό γάμο προήλθαν δυό παιδιά, υγιέστατα.

Ύστερα από μερικά χρόνια, στο χωριό που έγινε ο φόνος, κάποιος αρρώστησε βαρειά με ανεξήγητους φοβερούς πόνους σε όλο του το σώμα. Η επιστήμη με τους γιατρούς και τις κλινικές εξετάσεις, που ήσαν προηγμένες, στάθηκαν αδύνατον να τον βοηθήσουν!!! Ούτε καν την αιτία δεν μπόρεσαν να εντοπίσουν!

Έτσι, μια βραδυά στο σπίτι του, αφού επέστρεψε από το νοσοκομείο, σ' αυτήν την φοβερή κατάστασι, άρχισε να κραυγάζη μέσα στους φοβερούς του πόνους ότι αυτός ήτο ο φονιάς και με τους 4 ψευδομάρτυρες, τους οποίους εξηγόρασε με μεγάλα χρηματικά ποσά, κατηγόρησαν τον Πέτρο Γ., που συμπτωματικά περνούσε από εκείνο το σταυροδρόμι, την ώρα που έγινε ο φόνος.
Φώναξαν τον αστυνόμο του τμήματος του χωριού, υπέγραψε την ομολογία του κατονομάζοντας και τους 4 ψευδομάρτυρες και συνεργούς του. Ποια νομική διαδικασία ακολουθήθηκε μετά, δεν γνωρίζω. Η ομολογία του όμως έκανε κρότο στο χωριό, προκαλώντας σύγχυσι, ταραχές και πολλές κατάρες, οι οποίες βάραιναν τον φονιά. Παρά ταύτα, η ψυχή του φονιά δεν έφευγε. Κι αυτός εξακολουθούσε να τσιρίζη και να κραυγάζη.

Ο Πέτρος Γ., όπως ήτο επόμενον, το έμαθε. Δεν κίνησε όμως καμιά διαδικασία για την αποκατάστασι της τιμής του με αναθεώρησι της δίκης, με μηνύσεις κατά των ενόχων και άλλων ενδίκων νομίμων μέσων. Αλλά τι έκανε; Πήγε στο σπίτι του φονιά!...Οι πάντες πάγωσαν. Οι περισσότεροι χωρικοί, όταν τον είδαν να περνάη μέσα από το χωριό, από την ντροπή τους κρύφθηκαν. Πάγωσε και ο φονιάς όταν τον αντίκρυσε, και με γουρλωμένα τα μάτια από την έκπληξι και την φρίκη, τον άκουσε να του λέη: Γιώργο, σε συγχωρώ με όλη μου την καρδιά. Και σ' ευχαριστώ, γιατί ήσουν η αιτία να γνωρίσω τον Χριστό με την Εκκλησία Του και τα άγια Μυστήριά της. Εύχομαι να Τον γνωρίσεις κι εσύ, με μετάνοια και προσευχή!

Τον αγκάλιασε, τον φίλησε και έφυγε, ενώ κάποια δάκρυα κρυφά έτρεχαν από τα μάτια του.

Ο θρίαμβος της δικαιοσύνης του Θεού ήλθε, ύστερα από 35 χρόνια! Αλλά υπήρξε και θρίαμβος της εμπιστοσύνης, της πίστεως και της αδιαλείπτου προσευχής του αδικημένου Πέτρου Γ. στην Πρόνοια του Θεού. Και ταυτόχρονα στέφανος δόξης στην υπομονή και μακροθυμία, που έδειξε τόσα χρόνια. Ευλογήθηκε η μετέπειτα ζωή του, όπως προείπαμε, μ' έναν χριστιανικό γάμο και με οικογένεια που ήτο «κατ' οίκον εκκλησία» και με δύο τρισευλογημένα παιδιά. Και μάλιστα, μετά την ολοκάρδια συγχώρησι που έδωσε και την αγάπη που έδειξε προς όλους, πολλαπλασιάσθηκε η ευλογία του Θεού στο σπιτικό του. Είχε την Χάρι του Θεού πάνω του, την ευλογία της Παναγίας, την προστασία των Αγίων και την συμπαράστασι των Αγγέλων.

Εκοιμήθη οσιακώς σε ηλικία 80 ετών, το 1999. Παρών στην κοίμησί του ήτο και ο εννενηντάχρονος ιερεύς των φυλακών, που μού διηγήθηκε αυτό το γεγονός, για να με διαβεβαιώση ότι λίγο πριν το τέλος του Πέτρου Γ., Άγγελοι και Αρχάγγελοι πλημμύρισαν το δωμάτιο του, τους οποίους έβλεπε όχι μόνο ο ψυχορραγών με τα μάτια του, αλλά και ο εν λόγω ιερεύς. Αυτοί και παρέλαβαν την ψυχή του, μετά το τελευταίο σημείον του σταυρού που έκανε ο Πέτρος Γ., λέγοντας:

- Άγγελέ μου! Άγγελέ μου. , δεν την αξίζω αυτή την τιμή. Και τούτο ειπών, εκοιμήθη!.

Ο άνθρωπος αυτός, παρ' όλο που ήταν έγγαμος και ζούσε μέσα στον σημερινό κόσμο, μετά από την τεράστια και άδικη δοκιμασία και ταλαιπωρία του στη φυλακή, μαζί με βαρυποινίτες, είχε καρπούς της Ευχής, της θείας Κοινωνίας και της ευαγγελικής ζωής. Η έγγαμη ζωή του δεν τον εμπόδισε να λέγη μερα-νύχτα την Ευχή, όπως την έμαθε από το βιβλίο «Οι περιπέτειες ενός προσκυνητού».

Από το βιβλίο: Η Ευχή Μέσα στον κόσμο, Πρωτοπ. Στέφανου Αναγνωστόπουλου

Παρασκευή 4 Νοεμβρίου 2011

Ο θείος έρωτας είναι τρέλα!


- Γέροντα, ο θείος έρως είναι η αγάπη για τον Θεό;

- Ο θείος έρως είναι κάτι ανώτερο από την αγάπη για τον Θεό. Είναι τρέλα. Αγάπη - έρως - τρέλα, όπως φθόνος - μίσος - φόνος. Η ακριβή αγάπη προς τον Θεό, με τις θυσίες της, γλυκοβράζει την καρδιά, και σαν τον ατμό πετιέται ο θείος έρως, ο οποίος δεν μπορεί να συγκρατηθεί, και ενώνεται με τον Θεό.

Ο θείος έρως λυγίζει τα σκληρά κόκκαλα και γίνονται τόσο μαλακά, που ο άνθρωπος δεν μπορεί να σταθεί όρθιος, πέφτει κάτω! Γίνεται σαν την λαμπάδα που βρίσκεται σε θερμό χώρο και δεν μπορεί να σταθεί όρθια. Πότε λυγίζει από εδώ, πότε λυγίζει από εκεί. Τη σιάζεις, αλλά πάλι λυγίζει, πάλι πέφτει, γιατί είναι θερμός ο χώρος, πολύ θερμός... Όταν κανείς βρίσκεται σ' αυτήν την κατάσταση και πρέπει να πάει κάπου η να κάνει κάποια δουλειά, δεν μπορεί. Παλεύει, προσπαθεί να βγει από αυτήν την κατάσταση...

- Γέροντα, όταν βρίσκεται κανείς στην κατάσταση του θείου έρωτος, αν πονάει, το αισθάνεται;

- Ο πόνος, αν είναι πολύ δυνατός μετριάζεται και γίνεται υποφερτός. Αν είναι λίγος χάνεται. Βλέπεις όσοι είναι ερωτευμένοι, συνεπαίρνονται τελείως, ούτε ύπνος τους πιάνει. Μου έλεγε ένας μοναχός: «Γέροντα, ο αδελφός μου έχει ερωτευθεί μια γύφτισσα, και ούτε να κοιμηθεί μπορεί. Συνέχεια "Παρασκευούλα μου, Παρασκευούλα μου" λέει. Μάγια του έχουν κάνει; δεν ξέρω! Εγώ τόσα χρόνια καλόγερος, δεν αγαπώ την Παναγία ούτε όσο αγαπάει ο αδελφός μου αυτήν τη γύφτισσα! Καθόλου να μη σκιρτάει η καρδιά μου!».

Δυστυχώς υπάρχουν πνευματικοί άνθρωποι που σκανδαλίζονται με την λέξη «θείος έρως». Δεν έχουν καταλάβει τι θα πει «θείος έρως» και θέλουν να βγάλουν τη λέξη αυτή από τα Μηναία και από την Παρακλητική, γιατί λένε ότι σκανδαλίζει. Πού φθάσαμε! Αντίθετα, οι κοσμικοί που έχουν ζήσει τον κοσμικό έρωτα, αν τους μιλήσεις για θείο έρωτα, αμέσως λένε : «Κάτι ανώτερο θα είναι αυτό». Πόσα παιδιά που γνώρισαν τον κοσμικό έρωτα τα φέρνω αμέσως σε λογαριασμό, όταν τους μιλώ για τον θείο έρωτα! «Εσείς πέσατε κάτω καμιά φορά από την αγάπη που νοιώσατε; τα ρωτάω, Νιώσατε ποτέ εσείς έτσι που να μην μπορείτε να κουνηθείτε, να μην μπορείτε να κάνετε τίποτε;». Αμέσως καταλαβαίνουν ότι αυτό είναι κάτι ανώτερο και συνενοούμαστε. «Αν εμείς, λένε, από αυτό το κοσμικό κάτι νιώθουμε, φαντάσου τι θα είναι εκείνο το ουράνιο!»

- Πώς μπορείς να παλαβώσεις, Γέροντα, από την αγάπη του Θεού;

- Να συναναστρέφεσαι με... παλαβούς, να να σου μεταδώσουν την τρέλα τους την πνευματική! Θα εύχομαι να σε δω... θεότρελη! Αμήν

Έχω κι εγώ μια μικρή πείρα από την πνευματική τρέλα, η οποία προέρχεται από τον θείο έρωτα. Φθάνει τότε ο άνθρωπος στη θεία αφηρημάδα και δεν θέλει να σκέφτεται τίποτε εκτός από τον Θεό, τα θεία, τα πνευματικά, τα ουράνια. Ερωτευμένος πια θεϊκά, καίγεται εσωτερικά, γλυκά, και ξεσπάει εξωτερικά, παλαβά, μέσα στον θείο χώρο της σεμνότητος δοξολογώντας σαν άγγελος μέρα-νύχτα τον Θεό και Πλάστη του.

- Είναι έκστασις αυτό, Γέροντα;

- Ναι, είναι εκτός εαυτού τότε ο άνθρωπος, με την καλή έννοια. Αυτό είναι .....«έκστηθι φρίττων ουρανέ» (από τον ειρμό της η' ωδής του κανόνος του Μ. Σαββάτου).

Η θεία τρέλα βγάζει τον άνθρωπο έξω από την έλξη της γης, τον ανεβάζει στον θρόνο του Θεού, και νιώθει πια ο άνθρωπος τον εαυτό του σαν το σκυλάκι στα πόδια του αφεντικού του και του γλείφει τα πόδια με χαρά και ευλάβεια.


Πηγή: Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου, Λόγοι Ε': Πάθη και Αρετές, έκδ. Ι.Ησ. «Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος», Σουρωτή Θεσσαλονίκης: 2006, σελ. 205-207.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...