Δευτέρα 30 Αυγούστου 2010

Πρότυπο της συζυγίας ο Χριστός


[...] Ο Γάμος για να καταξιωθεί, να επιτύχει και να σωθεί, πρέπει να περάσει μέσα στην Εκκλησία και να ζει μέσα στην ιερά ατμόσφαιρά της, τη μυστηριακή και πνευματική ζωή, όπου εκεί κανείς καθαρίζεται από τα πάθη, φωτίζεται, και αγιάζεται.

Πρέπει ο Γάμος και γενικά η συμβίωση να υπερβεί τον βιολογικό, τον φυσικό χαρακτήρα του και να γίνει ένα εκκλησιαστικό γεγονός, το οποίο πραγματοποιείται κυρίως διά της μετοχής στο κατ' εξοχήν Μυστήριον της Θ. Ευχαριστίας. Διά του Μυστηρίου αυτού ο άνθρωπος ενώνεται με τη ζωοποιό Χάρη του Θεού και διά του Θεού με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Η σχέση των μελών της οικογένειας, πλέον, δεν είναι μόνο σαρκική και συναισθηματική, μία σχέση ανθρώπινη, αλλά μία πραγματική - οντολογική σχέση με ισχυρό και ακλόνητο σύνδεσμο την πνευματική ζωή. Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι θεωρούν τον γάμο και τα οικογενειακά βάρη και φροντίδες ως εμπόδια για να εκκλησιάζονται και να εκκλησιοποιούνται. Όταν η ζωή της οικογένειας συνδεθεί με τη ζωή της Εκκλησίας γίνεται ευλογημένος ο γάμος. Επειδή είναι αναπόφευκτο να βιώσει η οικογένεια προβλήματα, ασθένειες, πειρασμούς και αντιξοότητες, η μετοχή στη ζωή της Εκκλησίας ελαφρώνει το βάρος και αφήνει άνοιγμα για να περάσει ο Θεός στη ζωή μας, να την ανακαινίσει, να τη στηρίξει και να τη βοηθήσει να υπερβεί τις πολυποίκιλες δυσκολίες. Έρχεται ο Θεός, ή καλύτερα του δίνουμε εμείς τη δυνατότητα να κάνει όσα δεν μπορούμε εμείς ως άνθρωποι να κάνουμε.

Όλοι πρέπει να ζουν την ενότητα με τον Χριστό, μιμούμενοι αφ' ενός τη ζωή Του και αφ' ετέρου ζώντας τη μυστηριακή ένωση. Όπως ο Χριστός αγαπά την Εκκλησία, έτσι και οι σύζυγοι πρέπει να αγαπούν ο ένας τον άλλο.

α) Ο Χριστός δεν καταργεί τον άνθρωπο. Όταν ο Υιός και Λόγος του Θεού προσέλαβε την ανθρώπινη φύση και την ένωσε με τη θεία Του φύση, δεν την κατήργησε. [...] Τη σάρκα που προσέλαβε ο Θεός την έκανε δική Του σάρκα χωρίς να την καταργεί ή μετατρέπει σε κάτι άλλο. Στο πρόσωπό Του έχουμε την τελεία ένωση. Το ίδιο καλούνται να κάνουν και οι σύζυγοι μέσα από το Μυστήριο του Γάμου. Να προσλάβει ο ένας τον άλλο χωρίς να τον καταργεί. Χωρίς να θέλει να τον κάνει να σκέπτεται, να συμπεριφέρεται, να ενεργεί ως να είναι κάποιος άλλος. Όπως ο Χριστός προσέλαβε την ανθρώπινη φύση, για να την ενώσει με τη θεία Του, με σκοπό να τη θεραπεύσει και να την καταστήσει αγία και άμωμη, έτσι και οι σύζυγοι πρέπει να προσλαμβάνουν ο ένας τον άλλο για να τον θεραπεύσει και βοηθήσει να φθάσει στην πνευματική ολοκλήρωση.

β) Σέβεται την ελευθερία του άλλου, δεν τον πνίγει, του αφήνει χώρο, τον αλληλοπεριχωρεί. Η τελευταία αυτή λέξη έχει μεγάλη σημασία. Σημαίνει ότι ο ένας μπαίνει μέσα στον άλλο και ταυτόχρονα μιλούν, σκέπτονται και ενεργούν με τέτοιο τρόπο, που ο ένας αναπαύει τον άλλο. Του κάνει χώρο να αισθάνεται άνετα και να κινείται άνετα. Είναι τέτοια η σχέση τους που ο ένας λαχταρά να είναι μαζί με τον άλλο.

γ) Συγχωρεί. Το να λέει ο ένας στον άλλο συγγνώμη και να μη κρατεί μέσα του κακία για τα λάθη που γίνονται δεν είναι ένδειξη αδυναμίας, αλλά πνευματικής δύναμης και εσωτερικής ευγένειας και ανωτερότητας, που προλαβαίνει και θεραπεύει όλα τα προβλήματα, με πνευματικό και όχι ανθρώπινο τρόπο.

δ) Τρέφει τους πιστούς. Το ίδιο και οι σύζυγοι, ο ένας τρέφει και διατηρεί στη ζωή τον άλλο με τη φροντίδα, με την αγάπη και την ανοχή του.

ε) Δεν θέλει την τιμωρία τους, αλλά τη σωτηρία τους. Όταν γίνεται κάποιο λάθος, που είναι αναπόφευκτο να γίνουν λάθη, πρέπει να προσπαθούμε να τα διορθώσουμε και όχι να αναζητούμε ευθύνες και τιμωρία. Κάτι το οποίο έγινε αποτελεί τετελεσμένο γεγονός και όσο και αν αναζητούμε τα γιατί δεν διορθώνεται. Η αιτία της διάσπασης της οικογένειας φρονώ ότι είναι τα πολυποίκιλα γιατί. Γιατί να το πει. Γιατί να το κάνει. Γιατί να πάει εκεί. Γιατί να μιλήσει έτσι... γιατί... γιατί... γιατί... Η θεραπεία των προβλημάτων επιτυγχάνεται μέσα από την ταπείνωση, την ανοχή, την αναζήτηση των βαθύτερων αιτιών τους και κυρίως με τη Χάρη του Θεού.

Ο σκοπός του ανθρώπου είναι, μέσα από όλες τις εκφάνσεις της ζωής του, να αποκτήσει τη Χάρη του Χριστού και να σωθεί. Και ο Γάμος με την οικογενειακή του ζωή είναι ένα πεδίο και μέσο για να φθάσει κάποιος μέσα από την πνευματική συμβίωση στην τελειότητα και τη θέωση. [...]


Επίσκ. Καρπασίας Χριστοφόρου

Γάμος: Μία άφθαρτη σχέση, εκδ. Σχολής Γονέων Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου, σελ.104-8

Μια άφθαρτη σχέση!



Ο γάμος και γενικά η οικογενειακή ζωή είναι ένα όντως μεγάλο Μυστήριο.
Δύο εντελώς διαφορετικοί χαρακτήρες ανθρώπου καλούνται να συνυπάρξουν και να συμβιώσουν. Καλούνται, ακόμα, όχι να καταργήσουν, αλλά να υπερβούν τους εαυτούς τους με πραγματική αγάπη. Φέρνουν στον κόσμο νέες υπάρξεις, τα παιδιά τους, για να τα μεγαλώσουν "εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου". Ενώνονται μυστηριακά με τη Χάρη του Θεού και αγωνίζονται για να τη διατηρήσουν και αυξήσουν μέσα από τον καθημερινό τους αγώνα.

Έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός από τους εαυτούς τους, και τις πολυποίκιλες προκλήσεις και τα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας.

Μέσα από την κοινοβιακή ζωή της οικογένειας αναζητούν να δώσουν απαντήσεις στα υπαρξιακά προβλήματα της ζωής: Ποιος είμαι, από πού έρχομαι και πού πηγαίνω; Ψάχνουν να βρουν το πραγματικό νόημα και τον σκοπό της ζωής τους.

Πολλές φορές αισθάνονται μόνοι, χωρίς στήριγμα, βοήθεια, συμπαράσταση, χωρίς απαντήσεις στα βασανιστικά ερωτήματα και προβλήματα της ζωής.

Και όμως δεν είσαστε μόνοι σας. Κοντά σας είναι η Εκκλησία του Χριστού.
Η Εκκλησία δεν σας ευλόγησε απλώς με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος την ημέρα του Μυστηρίου του Γάμου σας και σας εγκατέλειψε μέσα στον ωκεανό της σύγχρονης κοινωνίας μόνους σας.

Είναι κοντά σας. Νοιάζεται για σας και φροντίζει -μέσα από τη διδασκαλία, τη ζωή και τα μυστήριά της- για να σας βοηθήσει, ώστε η οικογένειά σας να είναι υγιής και ζωντανή. Να είναι μία άφθαρτη σχέση. (...)

Πρόλογος Αρχ. Κύπρου Χρυσοστόμου Β' στο Γάμος: Μία άφθαρτη σχέση, εκδ. Σχολής Γονέων Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κύπρου.

Κυριακή 29 Αυγούστου 2010

Η πίστη, βάση της αγάπης


Η πίστη είναι η βάση της αγάπης. Ξαγρύπνα ασταμάτητα, για να κρατάς την πίστη, και ξαγρύπνα ασταμάτητα ώστε ο σταύρος της αγάπης, τον οποίο η πίστη φέρνει μέσα της, να αυξηθεί και να σου φέρει χαρά. Εφόσον μόνη της η πίστη χωρίς την αγάπη θα παρέμενε κρύα και άχαρη. Όμως και όταν μέσα σου κρυώσει η αγάπη και δεν αυξηθεί και δεν φέρει καρπό χαράς, κράτα την πίστη και περίμενε.

Κράτα την πίστη με κάθε κόστος. Και περίμενε, ακόμα και χρόνια, μέχρι η αγάπη να φυτρώσει από την πίστη. Εάν χάσεις την αγάπη, θα έχεις χάσει πολλά, όμως εάν χάσεις και την πίστη, τα έχεις χάσει όλα. Εάν χάσεις την αγάπη, θα έχεις χάσει τον καρπό από το δέντρο, όμως εάν χάσεις την πίστη, θα έχεις κόψει το δέντρο.

Όταν μία χρονιά ο αγρός δεν φέρει καρπούς, ο υπομονετικός νοικοκύρης καλλιεργεί τον αγρό με διπλάσιο κόπο, ώστε την επόμενη χρονιά να φέρει σοδειά. Του λένε οι γείτονες να πουλήσει τον αγρό, ενώ αυτός σιωπά και εργάζεται. Όταν και την επόμενη χρονιά ο αγρός δεν φέρει σοδειά, ο υπομονετικός νοικοκύρης καλλιεργεί τον αγρό με τριπλάσιο κόπο. Ακόμαπιο δύνατα του φωνάζουν οι γείτονες να πουλήσει τον αγρό, ενώ αυτός σιωπά και εργάζεται. Και όταν την τρίτη χρονιά ο αγρός φέρει σοδειά, είναι τριπλάσια η χαρά του νοικοκύρη. Τότε οι γείτονές του σιωπούν και αυτός χαίρεται. Ενώ εάν είχε πουλήσει τον αγρό την πρώτη χρονιά, τι θα χαιρόταν;

Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς, Στοχασμοί περί καλού και κακού, εκδ. Εν
πλω, σ. 98-99.

Σάββατο 28 Αυγούστου 2010

Αγάπη Χριστιανική


Όπως η μνήμη της φωτιάς δεν ζεσταίνει το σώμα, έτσι και η πίστη χωρίς αγάπη δεν φωτίζει την ψυχή με τη γνώση του Θεού. Αγάπη είναι μια αγαθή διάθεση της ψυχής, που κάνει τον άνθρωπο να μην προτιμά τίποτε άλλο περισσότερο από το να γνωρίσει τον Θεό. Είναι αδύνατον όμως ν' αποκτήσει σταθερά μέσα του αυτή την αγάπη, όποιος έχει εμπαθή προσκόλληση σε κάτι από τα γήινα.

Εκείνος που φοβάται τον Θεό, έχει πάντοτε σύντροφό του την ταπεινοφροσύνη. Και η ταπεινοφροσύνη τον οδηγεί στην αγάπη και την ευχαριστία του Θεού. Σκέφτεται δηλαδή την προηγούμενη ζωή του, τα διάφορα αμαρτήματα και τους πειρασμούς τους, και πως απ' όλα αυτά τον γλύτωσε ο Κύριος και τον μετέφερε από τη ζωή των παθών στον κατά Θεόν βίο. Με τέτοιες σκέψεις λοιπόν αποκτά και την αγάπη προς τον Θεό, τον ευεργέτη και κυβερνήτη της ζωής του, τον οποίο αδιάλειπτα ευχαριστεί με πολλή ταπεινοφροσύνη. Εκείνος που αγαπάει τον Θεό, ζει αγγελικό βίο πάνω στη γη. Νηστεύει και αγρυπνεί, ψάλλει και προσεύχεται, και για κάθε άνθρωπο σκέφτεται πάντοτε το καλό.

Η ανέκφραστη ειρήνη, που έχουν οι άγιοι άγγελοι, οφείλεται σ' αυτά τα δύο: στην αγάπη προς τον Θεό και στην αγάπη αναμεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει και με τους αγίους όλων των αιώνων. Πολύ καλά λοιπόν έχει λεχθεί από τον Σωτήρα μας, ότι σ' αυτές τις δύο εντολές συνοψίζονται όλος ο νόμος και η διδασκαλία των προφητών. (Ματθ. 22, 40).
Όποιος αγαπάει τον Θεό, δεν είναι δυνατό να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του. Και όσους ακόμα είναι υπόδουλοι στα πάθη τους, κι αυτούς τους αγαπάει σαν τον εαυτό του, και χαίρεται με αμέτρητη και ανείπωτη χαρά, όταν τους βλέπει να διορθώνονται.

«Όποιος με αγαπάει», λέει ο Κύριος, «θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14, 23). «Και η δική μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο» (Ιω. 15,12). Εκείνος λοιπόν που δεν αγαπάει τον πλησίον του, αθετεί την εντολή του Κυρίου. Και όποιος αθετεί την εντολή του Κυρίου, ούτε τον Κύριο είναι δυνατό ν' αγαπήσει. Σε όλες μας τις πράξεις ο Θεός εξετάζει το σκοπό για τον οποίο τις εκτελούμε, αν δηλαδή τις κάνουμε γι' Αυτόν ή για κάτι άλλο. Όταν λοιπόν θέλουμε να κάνουμε ένα καλό, ας μην έχουμε σκοπό ν' αρέσουμε στους ανθρώπους, αλλά μόνο στον Θεό. Σ' Αυτόν ν' αποβλέπουμε και όλα να τα κάνουμε για τη δική του δόξα. Διαφορετικά, θα κουραζόμαστε χωρίς να κερδίζουμε τίποτα.

Έργο αγάπης είναι η ολόψυχη ευεργεσία προς τον πλησίον μας, η μακροθυμία και η υπομονή που δείχνουμε απέναντί του, καθώς επίσης και η φρόνιμη και συνετή χρησιμοποίηση των πραγμάτων. Η διάθεση της αγάπης δεν φανερώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση πνευματικού λόγου και με τη σωματική διακονία.

Εκείνος που αγαπάει τον Χριστό, Τον μιμείται όσο μπορεί. Ο Χριστός, για παράδειγμα, δεν έπαψε να ευεργετεί τους ανθρώπους, έδειχνε μακροθυμία, όταν του συμπεριφέρονταν με αχαριστία και Τον βλαστημούσαν, υπέμεινε, όταν Τον χτυπούσαν και Τον θανάτωναν, χωρίς καθόλου να σκέφτεται για κανέναν το κακό που Του έκανε.

Αυτά τα τρία έργα είναι εκφραστικά της αγάπης προς τον πλησίον. Χωρίς αυτά, απατάται εκείνος που λέει ότι αγαπάει το Χριστό ή ότι θα κερδίσει τη βασιλεία Του. Γιατί ο Κύριος μας βεβαιώνει: «Δεν θα μπει στη βασιλεία των ουρανών εκείνος που μου λέει «Κύριε, Κύριε», αλλά εκείνος που κάνει το θέλημα του Πατέρα μου» (Ματθ.7,21). Και πάλι:«Όποιος με αγαπάει, θα τηρήσει τις εντολές μου» (Ιω. 14,15). «Εγώ σάς λέω», είπε ο Κύριος, «αγαπάτε τους εχθρούς σας, ευεργετείτε όσους σάς μισούν, προσεύχεστε για όσους σάς βλάπτουν» (Ματθ. 5,44). Γιατί έδωσε αυτές τις εντολές; Για να ελευθερώσει από το μίσος, τη λύπη, την οργή και τη μνησικακία και να σε αξιώσει ν' αποκτήσεις την τέλεια αγάπη. Αυτή είναι αδύνατο να την έχει όποιος δεν αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους, όπως και ο Θεός τους αγαπάει όλους εξίσου.

Όποιος έχει την τέλεια αγάπη, δεν κάνει διακρίσεις στους ανθρώπους. Ξέρει πως όλοι μας έχουμε την ίδια ανθρώπινη φύση, και γι' αυτό ανεξαίρετα τους αγαπάει όλους το ίδιο. Τους ενάρετους τους αγαπάει ως φίλους, ενώ τους κακούς τους αγαπάει ως εχθρούς και τους ευεργετεί και μακροθυμεί και υπομένει, αν τον βλάψουν, χωρίς να υπολογίζει καθόλου το κακό που του γίνεται. Αντίθετα, αν το καλέσει η περίσταση, πάσχει για χάρη τους, για να τους κάνει κι αυτούς φίλους, αν είναι δυνατόν. Κι αν αυτό δεν το κατορθώσει, δεν αλλάζει τη διάθεσή του, αλλά συνεχίζει να τους αγαπάει όλους εξίσου.

Αγωνίσου, όσο μπορείς, ν' αγαπήσεις κάθε άνθρωπο. Αν αυτό δεν μπορείς να το κάνεις ακόμα, τουλάχιστον μη μισήσεις κανέναν. Αλλά ούτε αυτό θα μπορέσεις να το πετύχεις, αν δεν καταφρονήσεις τα πράγματα του κόσμου. Αν «η αγάπη δεν κάνει κακό στον πλησίον» (Ρωμ. 13,10), εκείνος που φθονεί τον αδελφό και λυπάται για την προκοπή του και με ειρωνείες προσπαθεί να κηλιδώσει την υπόληψή του ή τον επιβουλεύεται με κάποια κακοήθεια, αυτός ο άνθρωπος δεν αποξενώνει άραγε τον εαυτό του από την αγάπη και δεν τον κάνει ένοχο για την αιώνια καταδίκη;

Ο Χριστός δεν θέλει να έχεις εναντίον κανενός ανθρώπου μίσος ή λύπη ή οργή ή μνησικακία οποιασδήποτε μορφής και για οποιοδήποτε πρόσκαιρο πράγμα. Κι αυτό το διακηρύσσουν παντού τα τέσσερα Ευαγγέλια. Η λύπη είναι στενά συνδεδεμένη με τη μνησικακία. Όταν λοιπόν ο νους σκέφτεται το πρόσωπο του αδελφού και αισθάνεται λύπη, είναι φανερό ότι του κρατάει κακία. «Οι δρόμοι όμως των μνησίκακων οδηγούν στον πνευματικό θάνατο» (Παρ. 12,28), γιατί «ο κάθε μνησίκακος είναι παραβάτης του νόμου» (Παρ. 21,24). Την ώρα της ειρήνης σου, μη θυμάσαι εκείνα που σου είπε ο αδελφός όταν σε στενοχώρησε είτε σ' εσένα κατά πρόσωπο τα είπε, είτε σε άλλον και μετά τα άκουσες-, για να μην πέσεις στο πάθος της μνησικακίας.

Όταν συνομιλείς με άλλους, πρόσεχε μήπως εξαιτίας της λύπης, που διατηρείς ακόμα κρυμμένη μέσα σου, νοθεύσεις τους επαίνους σου για τον αδελφό, αναμιγνύοντας ασυναίσθητα στα λόγια σου την κατηγορία. Να χρησιμοποιείς στις συνομιλίες σου αγνό έπαινο για τον αδελφό και να προσεύχεσαι γι' αυτόν ειλικρινά, σαν να προσεύχεσαι για τον εαυτό σου. Έτσι, πολύ σύντομα θα ελευθερωθείς από το ολέθριο μίσος. Αν θέλεις να μην ξεπέσεις από την αγάπη του Θεού, μην αφήσεις τον αδελφό σου να κοιμηθεί λυπημένος μαζί σου ούτε κι εσύ να κοιμηθείς λυπημένος μαζί του. Πήγαινε, συμφιλιώσου με τον αδελφό σου, και τότε πρόσφερε στον Χριστό το δώρο της αγάπης σου με καθαρή συνείδηση και θερμή προσευχή.

Μην αφήσεις τ' αυτιά σου ν' ακούνε τα λόγια όποιου καταλαλεί, ούτε και τα δικά σου λόγια να φτάνουν στ' αυτιά του φιλοκατήγορου, μιλώντας ή ακούγοντας με ευχαρίστηση κατά του πλησίον σου, για να μη χάσεις τη θεία αγάπη και βρεθείς απόκληρος της αιώνιας ζωής. Δεν υπάρχει βαρύτερος πόνος της ψυχής από τη συκοφαντία, είτε στην πίστη συκοφαντείται κάποιος είτε στη διαγωγή. Και κανείς δεν μπορεί να μένει αδιάφορος όταν συκοφαντείται, παρά μόνο εκείνος που στρέφει τα μάτια του στο Θεό, τον μόνο που μπορεί να μας λυτρώσει από τον κίνδυνο, να φανερώσει στους ανθρώπους την αλήθεια και να παρηγορήσει την ψυχή με την ελπίδα. Όσο εσύ προσεύχεσαι μ' όλη σου την ψυχή για εκείνον που σε συκοφάντησε, τόσο και ο Θεός πληροφορεί για την αθωότητά σου όσους σκανδαλίστηκαν εξαιτίας της συκοφαντίας.

Γνήσιος φίλος είναι εκείνος που, στον καιρό του πειρασμού, συμμερίζεσαι αθόρυβα και ατάραχα τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές του πλησίον, σαν να είναι δικές του. Δεν έχει ακόμα τέλεια αγάπη ούτε βαθιά γνώση της θείας πρόνοιας εκείνος που σε καιρό πειρασμού δεν κάνει υπομονή για όσα λυπηρά του συμβαίνουν, αλλά αποκόπτεται από την αγάπη των πνευματικών αδελφών. Αν εκείνος που έχει όλα τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος, δεν έχει όμως αγάπη, τίποτα δεν ωφελείται, όπως λέει ο θείος Απόστολος (α' Κορ. 13,2), άραγε πόση προθυμία και ζήλο οφείλουμε να δείξουμε για να την αποκτήσουμε;

Πολλοί βέβαια έχουν πει πολλά για την αγάπη. Αν όμως την αναζητήσεις, θα τη βρεις μόνο στους μαθητές του Χριστού, γιατί μόνο αυτοί είχαν για δάσκαλό τους στην αγάπη την αληθινή Αγάπη, το Χριστό, και έλεγαν: «Αν έχω το χάρισμα να προφητεύω και να γνωρίζω όλα τα μυστήρια, κι αν έχω όλη τη γνώση, αλλά δεν έχω αγάπη, σε τίποτα δεν ωφελούμαι» (α' Κορ. 13,2).
Εκείνος λοιπόν που απέκτησε την αγάπη, απέκτησε τον ίδιο το Θεό, γιατί «ο Θεός είναι αγάπη» (α' Ιω. 4,16). Σ' Αυτόν ανήκει η δόξα και το κράτος στους αιώνες. Αμήν.

Οσίου Μάξιμου του Ομολογητή
Πηγή: http://orthodox-world.pblogs.gr

Παρασκευή 27 Αυγούστου 2010

Η καλλιέργεια της ησυχίας


Πολλοί άνθρωποι νομίζουν ότι οι αρετές της σιωπής κ της μόνωσης, αυτές που οδηγούν στην ησυχία, θα 'πρεπε να αποτελούν μέλημα μόνο των μοναχών.Με τον τρόπο που χρησιμοποιούμε τον χρόνο μας και με το επίπεδο της ηχορύπανσης που αντιμετωπίζουμε στο σπίτι, στους δρόμους ή στον χώρο της δουλειάς μας, οι αρετές αυτές μοιάζουν πολυτέλεια που πολύ λίγο μπορούμε να διαθέσουμε. Ακόμη κι αν πραγματικά θέλουμε να επαναδιαμορφώσουμε τη ζωή μας και να εισαγάγουμε σ' αυτήν στιγμές "ιερού χρόνου" και "ιερού χώρου", η προσπάθεια που απαιτείται φαντάζει υπερβολική. Είμαστε πολύ βιαστικοί το πρωί, πολύ κουρασμένοι τη νύχτα και πολύ απασχολημένοι ενδιάμεσα, ακόμη και για να προφέρουμε λίγα λόγια προσευχής ή να μελετήσουμε λίγους στίχους από τη Γραφή. Πώς ναπεριμένουμε ότι θα καλλιεργήσουμε τη σιωπή, τη μόνωση και μια ησυχία διαρκείας κάτω απ' αυτές τις συνθήκες;

Δυστυχώς, το ερώτημα είναι συνήθως ρητορικό. Αντιπροσωπεύει μια ένσταση και μια άρνηση. Παρά ταύτα, για κείνους που το επιθυμούν, η καλλιέργεια αυτών των αρετών, τουλάχιστον σ' ένα μέτριο βαθμό, είναι απολύτως εφικτή. Απαιτεί κάποια πειθαρχία και, στην αρχή, αρκετή υπομονή. Σιγά-σιγά όμως, η εμπειρία της εσωτερικής ησυχίας δημιουργεί μια νοσταλγία για τον Θεό που αυτο-διαιωνίζεται. Σταδιακά γίνεται μια αναγκαιότητα για τη ζωή μας, όπως το φαγητό, ο ύπνος, ή η αναπνοή. Δεν μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτήν.

Η ησυχία αυτή, ωστόσο, είναι δώρο της χάριτος. Δεν μπορούμε να την κατασκευάσουμε, μπορούμε όμως να κάνουμε μικρά-μικρά βηματάκια για να ανοιχτούμε σ' αυτήν. Και στα μικρά αυτά βήματα το Πνεύμα ανταποκρίνεται πλουσιοπάροχα.



π. Ιωάννης Μπρεκ, Στα χέρια του Θεού: Κείμενα πίστης και ελπίδας, εκδ.
Εν πλω, σ. 107-8.

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Λόγοι περί ταπείνωσης


Μακάριοι είναι εκείνοι οι άνθρωποι που κατόρθωσαν να μιμηθούν την ταπεινή γη, η οποία, ενώ πατιέται από όλους, όμως όλους τους σηκώνει με την αγάπη της και τους τρέφει με στοργή σαν καλή μάνα, η οποία έδωσε και το υλικό για την σάρκα μας στην πλάση. Δέχεται επίσης με χαρά και ό,τι της πετάμε, από καλούς καρπούς μέχρι ακάθαρτα σκουπίδια, τα οποία επεξεργάζεται αθόρυβα σε βιταμίνες και τις προσφέρει πλουσιοπάροχα με τους καρπούς της αδιακρίτως σε καλούς και κακούς ανθρώπους.

Ο ταπεινός άνθρωπος, όπως φαίνεται, είναι ο δυνατότερος του κόσμου, διότι και νικάει, αλλά και σηκώνει πολλά ξένα βάρη με ελαφριά την συνείδησή του. Ενώ ζει περιφρονημένος και αδικημένος για τα ξένα σφάλματα που οικειοποιείται από αγάπη, εσωτερικά νιώθει την μεγαλύτερη χαρά του κόσμου, γιατί είναι περιφρονημένος πια από αυτόν ο μάταιος τούτος κόσμος. Οι ύβρεις, οι αδικίες κλπ. είναι τα καλύτερα νυστέρια για όσους έφταιξαν, διότι με αυτά καθαρίζουν οι παλιές πληγές. Για εκείνους όμως που δεν έφταιξαν είναι μαχαίρια δημίου, και Μάρτυρες θεωρούνται αυτοί που τα δέχονται χαρούμενοι για την αγάπη του Χριστού.

Οι μεγάλοι στην ηλικία που δεν δέχονται ύβρεις και αυστηρές παρατηρήσεις, για να θεραπευθούν η για να λάβουν μισθό (όταν δεν φταίνε), είναι πιο ανόητοι και από τα μωρά παιδιά, που δεν θέλουν ούτε να ακούσουν τον γιατρό, διότι φοβούνται την ένεση (μην τους τρυπήσει με την βελόνα), και υποφέρουν τον πυρετό συνέχεια και τον βήχα.
Περισσότερη ευγνωμοσύνη οφείλουμε σ’ αυτούς που μας κέντησαν και βγήκαν τα αγκάθια της ψυχής μας, παρά σ’ εκείνους που θα έσκαβαν δωρεάν την περιοχή μας και θα μας φανέρωναν τον κρυμμένο μας άγνωστο θησαυρό.

Δεν ωφελεί να τρίβει κανείς τα γόνατά του με αμέτρητες μετάνοιες, εάν δεν τρίβει παράλληλα και την μούρη του με την ταπείνωση (την εσωτερική μετάνοια).
Εκείνος που ζητάει ταπείνωση από τον Θεό, αλλά δεν δέχεται τον άνθρωπο που του στέλνει ο Θεός, για να τον ταπεινώσει, δεν ξέρει τι ζητάει, διότι οι αρετές δεν αγοράζονται τα ψώνια στον μπακάλη (όσα κιλά θέλουμε), αλλά μας στέλνει ο Θεός ανθρώπους να δοκιμαστούμε, να εργαστούμε, να την αποκτήσουμε και να στεφανωθούμε.

Όποιος σκύβει ταπεινά και δέχεται τα χτυπήματα από τους άλλους, διώχνει τα δικά του εξογκώματα, ομορφαίνει πνευματικά σαν Άγγελος και έτσι χωράει από την στενή πύλη του Παραδείσου. Μακάριος εκείνος ο άνθρωπος που έδωσε τα εξογκώματά του και βαδίζει την τεθλιμμένη οδό του Κυρίου με ξένο βάρος (συκοφαντίες κλπ) και αφήνει τους ανθρώπους να του πλέκουν αμαράντινα στεφάνια με τις κατηγορίες, διότι αυτό φανερώνει την γνήσια ταπεινοφροσύνη που δεν εξετάζει τι λένε οι άνθρωποι, αλλά τι θα πει ο Θεός την ημέρα της Κρίσεως.
Εκείνος που μιλάει λογικά σε φιλοκατήγορο, η σε ολιγόμυαλο και έχει την απαίτηση να βρει κατανόηση, φανερώνει ότι και ο ίδιος δεν είναι καλά, διότι ο κακότροπος είναι χειρότερος από τον ολιγόμυαλο, γιατί είναι σκοτισμένο το μυαλό του από την κακία και τον εγωισμό.

Όσοι όμως έχουν ταπείνωση, έχουν και καλοσύνη και θείο φωτισμό και δεν συκοντάφτουν ποτέ στη πνευματική τους πορεία από τα εμπόδια του πονηρού.
Τους περισσότερους πειρασμούς, τις περισσότερες φορές, τους δημιουργεί ο ίδιος μας ο εαυτός μας, όταν βάζουμε τον εαυτό μας στις συνεργασίες μας μαζί με τους άλλους, όταν δηλαδή θέλουμε να υψώνουμε τον εαυτό μας. Στον Ουρανό δεν ανεβαίνει κανείς με το κοσμικό ανέβασμα αλλά με το πνευματικό κατέβασμα. Όποιος βαδίζει χαμηλά, βαδίζει πάντα με σιγουριά και ποτέ δεν πέφτει.
Εκείνος που δεν συμβουλεύεται στην πνευματική του πορεία, μπερδεύει τους δρόμους και κουράζεται πολύ και καθυστερεί. Εάν δεν ταπεινωθεί να ρωτήσει έστω και αργότερα, δύσκολα θα φτάσει στον προορισμό του. Ενώ αυτοί που συμβουλεύονται βαδίζουν ξεκούραστα, με σιγουριά, και σκεπάζονται με την Χάρη του Θεού και φωτίζονται επειδή ταπεινώνονται.

Όσοι κινούνται όλο απλά με καλούς λογισμούς, και λένε όλους τους λογισμούς τους και πιστεύουν από πολλή ταπείνωση ότι δεν έχουν τίποτα το καλό, ενώ αγωνίζονται με φιλότιμο πολύ, αυτοί κρύβουν τον μεγαλύτερο πνευματικό θησαυρό μέσα τους, χωρίς να τον γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι ούτε οι άλλοι άνθρωποι, και έτσι δεν σπαταλιέται από τους ίδιους και δεν κλέβεται από τους άλλους.

Στον πολύ ταπεινό και ευαίσθητο άνθρωπο όταν ταπεινώνεται κανείς, βοηθιέται πολύ, ενώ στον άνθρωπο που αγνοεί την ταπείνωση, εάν ταπεινωθείς – τον συμβουλευθείς ή πεις τα ελαττώματά σου-, τον κάνεις πιο περήφανο και αναιδή. Ο άνθρωπος που δεν έχει ταπείνωση και καλούς λογισμούς, είναι γεμάτος από αμφιβολίες και ερωτηματικά. Κι επειδή θα βρίσκεται συνέχεια ζαλισμένος, έχει ανάγκη στις αρχές από Γέροντα με μεγάλη υπομονή, για να του δίνει συνέχεια εξηγήσεις, μέχρι να καθαρίσει ο νους και η καρδιά, για να μπορεί να βλέπει καθαρά.

Ο ταπεινός και καλοκάγαθος άνθρωπος, επειδή έχει την καθαρότητα και την εσωτερική και εξωτερική ηρεμία, έχει και βάθος πνευματικό και βλέπει βαθιά τα θεία νοήματα και βοηθιέται περισσότερο, και αυξάνεται και η πίστη του πιο πολύ, ζώντας τα μυστήρια του Θεού.

Ο υπερήφανος, εκτός που είναι σκοτισμένος, είναι και συνέχεια εσωτερικά και εξωτερικά ταραγμένος από την ελαφρότητα του εγωισμού στέκεται πάντα στην επιφάνεια των πραγμάτων και δεν μπορεί να προχωρήσει στο βάθος, όπου βρίσκονται τα θεία μαργαριτάρια, για να πλουτίσει πνευματικά.

Αντιγραφή από το Κατ’ εικόνα Θεού - Ορθοδοξία

Τετάρτη 25 Αυγούστου 2010

Η ίδια η ζωή είναι μία μορφή άσκησης


[...] Οι λαϊκοί πρέπει να αναπτύξουν μία αίσθηση εσωτερικής ελευθερίας από εξωτερικά αγαθά, κοινωνικές θέσεις και αισθήματα σπουδαιότητας. Τους ζητείται να χρησιμοποιούν τα αντικείμενα αυτού του κόσμου, αλλά να μην προσκολλώνται, ούτε να υποδούλωνονται σε αυτά. Οι καθημερινοί άνθρωποι, εκείνοι που ζουν στον κόσμο μπορούν επίσης να επιδοθούν σε άσκηση, γιατί, σύμφωνα με τους αγίους πατέρες, η ίδια η ζωή είναι μία μορφή άσκησης. Όταν ακολουθεί κανείς αυτή την πρακτική, κάθε γεγονός που συμβαίνει στη ζωή του πρέπει να το βλέπει ως έναν "πειρασμό" τον οποίο μπορεί να "εκμεταλλευτεί" πνευματικά για την απόκτηση ταπείνωσης, η οποία είναι ο πραγματικός και μοναδικός δρόμος προς τον Θεό. Η ταπείνωση, ή η υπέρβαση των εγωιστικών παθών, μπορεί να επιτευχθεί είτε μέσα στα πλαίσια του μοναχισμού, είτε μέσα στη ζωή του ευρύτερου κόσμου, με τους μυριάδες θετικούς και αρνητικούς"πειρασμούς" του.Ο γάμος για παράδειγμα, θεωρείται από την εκκλησία μια μορφή άσκησης, μία αρένα στην οποία ο άνθρωπος υπερβαίνει τον εγωκεντρισμό του για χάρη του άλλου Είναι λάθος, υποστήριζε ο πατήρ Μάξιμος, να θεωρούμε τον γάμο -όπως κάνουν πολλοί παραδοσιακοί χριστιανοί- ως ένα μέσο αναπαραγωγής κατά κύριο λόγο. Ο βασικός σκοπός του γάμου είναι η άσκηση στην οποία επιδίδονται δύο άνθρωποι από τους οποίους ζητείται να ξεπεράσουν τον διαχωρισμό τους στην κοινή τους άνοδο προς τον Θεό.

Όταν ο άνθρωπος αδειάσει τον εαυτό του από τις εγκόσμιες προσκολλήσεις και έγνοιες και επιτύχει την κένωση, ο νους μπορεί να γεμίσει από την πραγματικότητα του Θεού. Η ακατάπαυστη προσευχή αντικαθιστά την αποκλειστική εξάρτηση από τη λογική και τη διάνοια για την κατανόηση της φύσης της πραγματικότητας. Είτε κάποιος ζει στον κόσμο, είτε στο μοναστήρι, η πρακτική της προσευχής παραμένει στο επίκεντρο της πνευματικής ζωής.

Κυριάκος Μαρκίδης, Το όρος της σιωπής: Αναζητώντας την ορθόδοξη
πνευματικότητα, εκδ. Διόπτρα, σελ. 337

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

Κύριε μη με ελεήσεις!


Πριν από πολλά χρόνια ζούσε σε κάποιο χωριό της πατρίδος μας ένας νέος, που από μικρός είχε τον πόθο να γίνει ασκητής. Υπήρχαν όμως κάποιες δυσκολίες: Ήταν αγράμματος, βραδύγλωσσος, λίγο βραδύνους και με οικογενειακές υποχρεώσεις.

Όμως στην ηλικία των 40 περίπου ετών μπόρεσε να πραγματοποιήσει τη κρυφή του αγία επιθυμία. Έφυγε από το χωριό του και περιπλανώμενος από τόπο σε τόπο κατέληξε σ' ένα ερημονήσι, όπου βρήκε ένα γέρο ασκητή που του ανέπαυε την καρδιά και έγινε υποτακτικός του.

Με έκπληξη λοιπόν παρατηρούσε ότι όταν προσευχόταν ο Γέροντάς του έλαμπε ολόκληρος, και ιδιαιτέρως όταν παρακλητικά και μετά δακρύων έλεγε: "Κύριε, ελέησόν με".

Ο Γέρο-ασκητής ήταν και αυτός αγράμματος, αλλά οι συμβουλές του ήταν
πολύτιμες και γεμάτες σοφία και όλη του η πνευματική προσπάθεια
συγκεντρωνόταν στο πως να μάθει να προσεύχεται και ο υποτακτικός του με το "Κύριε, ελέησόν με".

Την τελευταία ημέρα της ζωής του ο Γέρο ασκητής χάρισε στον υποτακτικό του το τρίχινο μισοτριμμένο ράσο του, ξάπλωσε κάτω, έκανε τον σταυρό του και λέγοντας τρεις φορές το "Κύριε, ελέησόν με", "Κύριε, ελέησόν με", "Κύριε, ελέησόν με", η οσιακή του ψυχή πέταξε στον ουρανό.

Μετά την κοίμηση και ταφή του Γέροντος του, ο εν λόγω υποτακτικός ζούσε πλέον ολομόναχος στο ερημονήσι ως ασκητής και ησυχαστής μέσα σε μια σπηλιά, ακολουθώντας το ίδιο τυπικό προσευχής και κανόνων που παρέλαβε από τονΓέροντά του.
Έτσι πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια, χωρίς να δει ποτέ του άνθρωπο. Με το πέρασμα όμως των ετών και με την βραδυγλωσσία και βραδύνοια που τον διέκρινε, μπέρδευε τα λόγια της Ευχής προσευχόμενος έλεγε "Κύριε, μη με ελεήσεις". Η καρδιά του όμως ήταν δοσμένη ολόκληρη στον Θεό, για αυτό και δάκρυα έτρεχαν άφθονα από τα γεροντικά του μάτια, όταν μέρα-νύχτα προσευχόταν με κατάνυξη και συντριβή, επαναλαμβάνοντας χιλιάδες φορές το "Κύριε, μη με ελεήσεις".

Κάποια ανοιξιάτικη μέρα ένα καράβι άραξε κοντά στο ερημονήσι.Ένας από τους επιβάτες του ήταν και ο επίσκοπος της επαρχίας εκείνης και ο καπετάνιος για να τον ξεκουράσει και να τον ευχαριστήσει τον πήρε με μια βάρκα και πήγαν στο νησί για να περπατήσουν.Αντίκρισαν εκεί ένα μονοπάτι το οποίο ακολούθησαν και έφτασαν μπροστά σε μια σπηλιά όπου από μέσα άκουσαν την πονεμένη προσευχή του ασκητή που έλεγε συνεχώς "Κύριε, μη με ελεήσεις".

Προχώρησε ο επίσκοπος και είδε ένα σκελετωμένο γέροντα ασκητή, με μάτια βαθουλωμένα μέσα στις κόγχες τους, να είναι γονατιστός και ολόλαμπρος να προσεύχεται και να κλαίει.
Ο δεσπότης με πολλή συστολή προσπάθησε να του πει ότι αυτή η προσευχή του δεν είναι σωστή και πρέπει να λέει "Κύριε, ελέησόν με". Ταράχθηκε ο ασκητής πιστεύοντας, ότι 30 τόσα χρόνια έκανε κακό στη ψυχή του και ξέσπασε σε κλάματα ικετεύοντας τον επίσκοπο να τον μάθει να λέει σωστά την προσευχή. Κι εκείνος με δέος προσπάθησε για αρκετή ώρα να του "στρώσει" τη γλώσσα στο να λέει "Κύριε, ελέησόν με".

Φεύγοντας ο επίσκοπος τον συνόδευσε ο ασκητής μέχρι την ακροθαλασσιά, επαναλαμβάνοντας μαζί του το "΄Κύριε, ελέησόν με", για να μην το ξεχάσει .Το καράβι έφυγε και ο ασκητής το παρακολουθούσε με το βλέμμα του λέγονταςσυνεχώς "Κύριε, ελέησόν με".

Δεν πέρασαν πέντε λεπτά και ο ερημίτης ξέχασε το "Κύριε, ελέησόν με", σάστισε και ζαλίστηκε!!!
- Και τώρα τι θα γίνω; και ξέσπασε σε δάκρυα.
Στην απελπισία του πετάει στην θάλασσα το κουρελιασμένο ράσο του και βαδίζει πάνω σε αυτό προς το καράβι.
-Φάντασμα, φάντασμα...!φώναζαν τρομαγμένοι οι ναύτες.
Με τις φωνές ανέβηκε ο δεσπότης στο κατάστρωμα και είδε τον ασκητή να του φωνάζει:
- Τι να λέω; Τι να λέω δεσπότη μου;
Και εκείνος με συγκίνηση του απάντησε:
- Ότι έλεγες να λες παιδί μου! Αυτή είναι η καλύτερη προσευχή για την ψυχή σου. Συγχώρεσέ με και κάνε και για μένα ένα σταυρό!

Μητροπολίτου Χίου Παντελεήμονος Φωστίνη, (διασκευή από) Το βιβλίο της ζωής, τ.Α' Πειραιάς 1987, σ. 25
Πρωτοπρεσβύτερου Στέφανου Κ. Αναγνωστόπουλου, Η Ευχή μέσα στον κόσμο Πειραιάς 20ο7 σ.σ.20-22

Δευτέρα 23 Αυγούστου 2010

Να δέχεσαι την προσφορά της αγάπης!



Ήμουν πάντα επιφυλακτικός στην αποδοχή προσφορών, ακόμη και εκ μέρους φίλων, με αποτέλεσμα να τους πληγώνω, άθελα μου. Ο γέροντας «είδε» αυτή την αδυναμία μου που, μέσα στην εξιδανίκευσή της, έκρυβε στοιχεία εκλεπτυσμένης υπερηφάνειας και θέλησε να την μεταμορφώσει. Ενώ δεν του είχα κάνει ποτέ λόγο γι’ αυτήν, σε μια συζήτησή μας, μου είπε ξαφνικά: «Ξέρεις , όταν σου προσφέρουν κάτι από αγάπη, εσύ πρέπει να το δέχεσαι». Ήταν μια άμεση και εύστοχη παρέμβασή του, με την οποία μου ξαναθύμιζε μια ξεχασμένη φράση, που με είχε συγκινήσει στα εφηβικά μου χρόνια: «Ματαιότητα ό,τι παίρνεις από εγωισμό. Αιωνιότητα, ό,τι αποδέχεσαι με αγάπη, για να δώσεις τη χαρά της αμοιβαιότητας σ’ αυτόν που σου προσφέρει από αγάπη».


Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου, Ανθολόγιο Συμβουλών, εκδ. Ι.Γ.ΗΣ. Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, Μήλεσι Ωρωπού

Οι θλίψεις στη ζωή μας



* Οι θλίψεις προξενούν στους ανθρώπους τα αγαθά, ενώ με την κενοδοξία και τις ηδονές προξενούνται τα κακά.

* Οι κατηγορίες των ανθρώπων προξενούν λύπη στην καρδιά, γίνονται όμως αφορμή καθαρισμού σε αυτόν που υπομένει.

* Εάν τυχόν ζημιώθηκες, κατηγορήθηκες και καταδιώχθηκες από κάποιον, μη σκέπτεσαι το παρόν, αλλά βλέπε στο μέλλον, και τότε θα αντιληφθείς ότι αυτά σου έχουν προξενήσει πολλά καλά, όχι μόνο στην εδώ ζωή, αλλά και στην μέλλουσα και χωρίς τέλος.

* Όπως στους αρρώστους είναι ωφέλιμα τα πικρά φάρμακα, έτσι και στους κακότροπους ανθρώπους. άλλους τους οδηγούν οι δοκιμασίες σε υγεία ψυχής και άλλους ετοιμάζει η αρρώστια για μετάνοια.

* Όλα τα θλιβερά που σου συμβαίνουν στην πρόσκαιρη αυτή ζωή να τα συγκρίνεις με τα αγαθά της αιώνιας ζωής και δε θα σε βρει ποτέ αμέλεια στον αγώνα αυτής της ζωής.

* Αυτός που αποφεύγει θεληματικά τις θλίψεις, για την αλήθεια, θέλοντας και μη θα παιδευθεί σκληρά από την Θεία Πρόνοια.

* Είναι μεγάλη αρετή η υπομονή στις διάφορες δοκιμασίες που θα μας έλθουν και παράλληλα η αγάπη σε εκείνους που μας μισούν.

* Αρετή χωρίς θλίψη είναι αδόκιμος επειδή έγινε χωρίς στενοχώρια.

* Στις θλίψεις επαναπαύεται ο Θεός, στις ανέ¬σεις ο διάβολος που είναι ο αίτιος των κακών. Οι πειρασμοί πάντα ωφελούν αρκεί να τους υπομένουμε με καρτερία και με δοξολογία προς τον Θεό.

* Να αποφεύγεις τον πειρασμό με την υπομονή και με την προσευχή. Και αν θέλεις να αντισταθείς στον πειρασμό χωρίς αυτές, ο πειρασμός θα έλθει σκληρότερος κατεπάνω σου.

Οσίου Μάρκου του Ασκητού

Τετάρτη 18 Αυγούστου 2010

Αλυσίδες αγάπης



Όπου υπάρχει αγάπη, μπορεί κανείς όλα να τα αντέξει. «Να προσπαθείτε να διατηρείτε, με την ειρήνη που σας συνδέει μεταξύ σας, την ενότητα που δίνει το Πνεύμα του Θεού» λέει ο απόστολος Παύλος. Τι είναι η ενότητα που δίνει το πνεύμα του Θεού; Μέσα στο σώμα, αυτό που συγκρατεί τα πάντα και ενοποιεί τα διαφορετικά μέλη είναι το πνεύμα μας. Το ίδιο και ανάμεσα στους ανθρώπους.

Γι’ αυτό ακριβώς δόθηκε το Άγιο Πνεύμα, για να ενώσει αυτούς που τους χωρίζουν διαφορετική καταγωγή και συνήθεια.Με την ενότητα του Πνεύματος, ο γέρος και ο νέος, ο φτωχός και ο πλούσιος, το παιδί και ο έφηβος, η γυναίκα και ο άντρας, και κάθε άνθρωπος γίνονται ένα, σαν να είχαν το ίδιο σώμα.

Η σχέση των ψυχών, βλέπετε, είναι πολύ πιο σημαντική και πιο στενή από τη σχέση των μελών του σώματος. Πιο στενή, γιατί είναι απόλυτη και μοναδική. Και πως την προστατεύουμε αυτή την σχέση; «Με την ειρήνη που μας συνδέει μεταξύ μας». Τέτοια σχέση δεν υπάρχει μέσα στην έχθρα και τη διχόνοια. […]

Είναι ωραία αυτή η σχέση. Αυτή ας μας ενώσει μεταξύ μας και με τον Θεό. […] Έτσι ο δυνατός, όταν συνδεθεί με τον αδύναμο, τον στηρίζει και δεν τον αφήνει να καταστραφεί. Κι αν συνδεθεί με τον αδρανή, τον δραστηριοποιεί. «Ο αδελφός όταν βοηθιέται από τον αδελφό γίνεται πόλη οχυρή», λέει η Γραφή. Αυτή την αλυσίδα δεν μπορεί να την σπάσει ούτε η απόσταση, ούτε ο ουρανός, ούτε η γη, ούτε ο θάνατος, ούτε τίποτα άλλο, κι είναι από όλα ανώτερη και ισχυρότερη.

Ιωάννης Χρυσόστομος

«Όταν αγαπάς γίνεσαι Παράδεισος»


Κονδύλη Ελένη, Μικρή Φιλοκαλία της καρδιάς, εκδ. Ακρίτας

Πραγματική αγάπη


Όποιο αληθινό ζευγάρι γνώρισα και προσεχτικά παρατήρησα, είδα πως τα καταφέρνει τόσο θεαματικά στην αγάπη, γιατί είναι… ζευγάρι ταπεινών!

Πλάσματα συντετριμμένα από κάποιο μαρτύριο στη ζωή τους – μαρτύριο που τους έμαθε ν’ αποξεχνούν τον εαυτό τους – είτε πλάσματα χαρισματικά.

Από κάποια πρόσωπα-δείγματα που ο ουρανός στέλνει κατά καιρούς ανάμεσά μας για να μας παρακινήσει στην αρετή και την ανδρεία.

Θα τα καταφέρουν να είναι μαζί, πραγματικά μαζί, ακόμα και πέρα από το πρόσκαιρο εμπόδιο του θανάτου, γιατί θα καταφέρουν εκείνο που εχω ακούσει και θεωρώ σαν τον καλύτερο προσδιορισμό της αγάπης.

ΑΓΑΠΗ σημαίνει να αναζητώ να γεμίσω τις δικές σου ανάγκες και όχι να θέλω, χρησιμοποιώντας σε, να καλύψω τις δικές μου ανάγκες!

Μονάχα ο έρωτας που έχει το ΘΑΡΡΟΣ να γίνει αγάπη ΝΙΚΑΕΙ το χρόνο και ΖΕΙ! Εξάλλου, κι επειδή η ΑΓΑΠΗ είναι ΘΑΥΜΑ , ..πρέπει το θαύμα να σου ανήκει!

Να το αξίζεις!!!

Ο πόνος στη ζωή μας


Είναι εύκολο κάποιος να φιλοσοφεί ή να θεολογεί για τον πόνο. Αλλά είναι δύσκολο να αντιμετωπίζει σωστά τον πόνο, όταν ο ίδιος περνά ένα δυνατό πόνο στην ζωή του. Θεωρώ πολύ τολμηρό να μιλά κανείς για τον πόνο, όταν ο ίδιος δεν πονά. Σκέπτομαι όλους τους αδελφούς μας απανταχού της γης, που πονούν σωματικά ή ψυχολογικά ή πνευματικά.

Σωματικά πονούν οι άνθρωποι από αρρώστιες, κακουχίες, πείνα. Ψυχολογικά πονούν από κατατρεγμούς, συκοφαντίες, έλλειψη αγάπης και μη ανταπόκριση στην προσφερόμενη σε άλλα προσφιλή πρόσωπα αγάπη, ανεκπλήρωτες επιθυμίες, ασθένειες και θανάτους προσφιλών ανθρώπων και άλλα αίτια. Πνευματικά πονούν όσοι αγαπούν τον Θεό και τον άνθρωπο και όμως βλέπουν ότι με τις αμαρτίες τους λυπούν τον Θεό και προσβάλλουν την εικόνα του Θεού, τον άνθρωπο.

Δεν εισήλθε ασφαλώς κατ' ευδοκία Θεού. Μπήκε κατά παραχώρηση Θεού, όταν ο άνθρωπος με την εγωιστική παρακοή του έχασε την Πηγή της Ζωής, τον Πλάστη του. Από την άπονο κατάσταση της Θείας Βασιλείας, βρέθηκε σε μία άλλη κατάσταση, στην οποία αφού δεν βασίλευε η αληθινή Ζωή, κυριαρχούσε μια ζωή φθαρμένη, συνυφασμένη με τον θάνατο, τα πάθη και την αμαρτία.

Σ' αυτήν την νέα κατάσταση, ο θάνατος και ο πόνος φαίνονταν να έχουν ένα θετικό νόημα, όπως άλλωστε και οι άλλοι δερμάτινοι χιτώνες με τους οποίους ο Θεός ένδυσε τους πρωτοπλάστους, όταν εκείνοι έφευγαν από τον Παράδεισο, για να τους παρηγορήσει στην εξορία τους. Ο θάνατος θέτει τέρμα στο κακό, που αλλιώς θα ήταν αθάνατο επί της γης.

Ο σωματικός πόνος ειδοποιεί για την ασθένεια, ώστε να υπάρχει η κατάλληλη θεραπεία. Οι ιατροί γνωρίζουν πόσο ευεργετικός είναι ο πόνος. Επίσης, όλων των ειδών οι πόνοι μας βοηθούν να λάβουμε αίσθηση της φθαρτότητάς μας και έτσι να γνωρίσουμε τα πεπερασμένα μας όρια γλιτώνοντας από κάθε μορφή αυτοθεοποιήσεως.

Ο πόνος μας βοηθά να αναθεωρήσουμε την πορεία της ζωής μας και να την επαναπροσανατολίσουμε στο σωστό κέντρο της, που είναι ο Τριαδικός Θεός.
Ο πόνος μας βοηθά να λαμπικάρουμε την αγάπη μας προς τον Θεό, ώστε να αγαπούμε τον Θεό όχι γιατί μας δίνει τα δώρα Του (όπως η υγεία, η οικογενειακή ευτυχία κλπ.), αλλά γι' Αυτόν τον Ίδιο.

Έτσι ο πολύαθλος Ιώβ, με τον τρόπο που αντιμετώπισε τις ασθένειες και τις άλλες αβάστακτες δοκιμασίες, απέδειξε ότι αγαπά τον Θεό για τον Θεό και όχι τον Θεό για τα δώρα Του. Αγαπούσε τον Θεό τόσο δυνατά, όταν βρισκόταν ριγμένος, πάνω στις κοπριές, γεμάτος πληγές και με σκοτωμένα τα δέκα παιδιά του τόσο δυνατά, όσο και όταν ευτυχούσε.

Ο πόνος μας βοηθά ακόμη να τοποθετηθούμε σωστά απέναντι στους συνανθρώπους μας, τους οποίους πολλές φορές όταν δεν πονάμε, τους καταφρονούμε, τους αδικούμε τους κάνουμε να πονούν με την εγωιστική μας στάση. Όταν η ηδονή με την οποία απομυζούμε τους συνανθρώπους μας γίνεται οδύνη, καταλαβαίνουμε ότι οι παράνομες ηδονές μας καταστρέφουν.

Πολλές φορές άνθρωποι που πόνεσαν δυνατά βρήκαν διά του πόνου το αληθινό τους πρόσωπο ξεπερνώντας τα προσωπεία, και γι' αυτό ευχαρίστησαν τον Θεό για το δώρο του πόνου, έστω και αν αυτό ήταν μια ανίατος και οδυνηρά ασθένεια.

Άλλοτε πάλι ο πόνος βοηθά και τους ωρίμους πνευματικά ανθρώπους να φθάσουν σε υψηλότερες μορφές πνευματικής τελειώσεως, να στηρίξουν και να παρηγορήσου πολλές ψυχές.

Ως παράδειγμα αναφέρω τον μακαριστό γέροντα Παΐσιο, που δέχθηκε την λεγόμενη "επάρατη" νόσο με χαρά, κάνοντας τον λογισμό ότι οι κοσμικοί που πάσχουν παρηγορούνται, όταν μαθαίνουν, ότι πάσχουν και οι μοναχοί. Έτσι η επάρατη νόσος έγινε για τον π. Παίσιο ευλογημένη νόσος.


Αρχιμανδρίτη Γεώργιου Καψάνη, καθηγουμένου της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους

Δευτέρα 16 Αυγούστου 2010

Τελικά η πίστη επιστρέφει!



Η πίστη δεν εμψυχώνει πάντα την ψυχή του πολεμιστή του φωτός. Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες δεν πιστεύει σε τίποτα απολύτως. Και ρωτάει την καρδιά του: «Αξίζει τον κόπο που κουράζομαι τόσο;»

Μα η καρδιά παραμένει βουβή. Και ο πολεμιστής πρέπει ν' αποφασίσει μόνος του.

Τότε αναζητά ένα παράδειγμα. Και θυμάται ότι ο Ιησούς, για να μπορέσει να ζήσει την ανθρώπινη κατάσταση σε όλη την υπόστασή της, πέρασε μια παρόμοια στιγμή.

«Απομάκρυνε από εμένα το ποτήρι τούτο», είπε ο Ιησούς. Είχε χάσει κι εκείνος το κουράγιο και το θάρρος του, αλλά δε σταμάτησε.

Ο πολεμιστής του φωτός συνεχίζει να μην πιστεύει, αλλά προχωράει και τελικά η πίστη επιστρέφει!

Πηγή: Πάολο Κοέλο, Το εγχειρίδιο του πολεμιστή του φωτός, εκδ. Λιβάνη, σ. 76.

Σάββατο 14 Αυγούστου 2010

Συγχώρηση και Συμφιλίωση



Πολλοί άνθρωποι δυσκολεύονται να καταλάβουν τη διαφορά ανάμεσα στη συγχώρηση και τη συμφιλίωση! Προσπαθούν ν' αποφύγουν την κατευθείαν σύγκρουση με αυτούς που θα τους προβάλουν αντίσταση στα όριά τους, γιατί τότε θ' αναγκαστούν να υποχωρήσουν, επειδή νομίζουν πως αν δεν το κάνουν αυτό, θα είναι σαν να μη τους συγχωρούν. Μερικοί μάλιστα φτάνουν στο σημείο να φοβούνται να συγχωρήσουν αυτούς που τους εκμεταλλεύονταν ή τους κακομεταχειρίζοταν, επειδή νομίζουν ότι η συγχώρηση σημαίνει να παραιτηθεί κανείς από τα όριά του και ν' αφήσει τους άλλους να τον χρησιμοποιούν ή να τον πληγώνουν ξανά.

Η Αγία Γραφή διδάσκει δύο βασικές αρχές:
1. Πρέπει πάντοντε να συγχωρούμε. 2. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι πάντοτε να συμφιλιωθούμε.
Η συγχώρηση είναι κάτι που πρέπει να γίνει μέσα στην καρδιά μας. Σημαίνει ότι ελευθερώνουμε κάποιον από την ενοχή και την ευθύνη που έχει απέναντί μας. Διαγράφουμε και σβήνουμε ό,τι έγινε σε βάρος μας. ώστε αυτός να μη μας χρωστάει τίποτε πια. Δεν τον καταδικάζουμε και δεν τον κατηγορούμε πια για τίποτε. Είναι ελεύθερος και καθαρός. Για τη συγχώρεση ενεργεί μονάχα η μια πλευρά, η δική μας. Εκείνος που μας χρωστάει δεν χρειάζεται να μας ζητήσει συγνώμη. Η συγχώρηση είναι μια πράξη χάρης μεσα στην καρδιά μας.

Τώρα ερχόμαστε στη δεύτερη Δεν είναι πάντα δυνατό ν' ακολουθήσει τη συγχώρηση μια συμφιλίωση. Ο Θεός συγχωρεί τον κόσμο, αλλάαρχή: ο κόσμος, στο σύνολό του, δεν ειναι συμφιλιωμένος με το Θεό. Παρόλο που όλοι άνθρωποι μπορούν να λάβουν τη συγχώρησή Του, δεν έχουν όλοι μετανοήσει και δεν έχουν κάνει το βήμα της αποδοχής. Αν το έκαναν, τότε θα υπήρχε μια συνολική συμφιλίωση με το Θεό. Για τη συγχώρηση χρειάζεται ένα πρόσωπο. Για τη συμφιλίωση χρειάζονται δύο.
Ως προς τη συμφιλίωση, δεν ανοιγόμαστε άνευ όρων στον άλλο, μέχρι να δούμε αν αυτός πραγματικά ανταποκρίνεται στο μέρος της ευθύνης του. Πολλές φορές μας υποδεικνύει η Γραφή να διατηρούμε τα όριά μας απένταντι στον άλλο, μέχρι να παραδεχτεί την κατάστασή του και να παρουσιάσει "καρπούς μετανοίας" (Ματθαίος 3:8). Η πραγματική μετάνοια είναι κάτι περισσότερο από το να πει κανείς "λυπάμαι". Μετάνοια σημαίνει αλλάζω κατεύθυνση.

Ο καθένας μας πρέπει να συγχωρεί με όλη του την καρδιά, αλλά πρέπει να ελέγχουμε, αν το πρόσωπο που συγχωρέσαμε είναι άξιο και της εμπιστοσύνης μας, για να κανονίσουμε τη στάση μας στη συνέχεια. Χρειάζεται κάποιος χρόνος και κάποιες έμπρακτες αποδείξεις, για να βεβαιωθούμε αν έγινε μια πραγματική αλλαγή.

Ο Θεός είναι το υπόδειγμά μας. Δεν περίμενε να μετανοήσουν πρώτα οι άνθρωποι για να τους συγχωρήσει. Δια του Χριστού ολοκληρώθηκε και τελειοποιήθηκε το έργο της σωτηρίας και της απαλλαγής μας. Υπάρχει τέλεια συγχώρηση για κάθε άνθρωπο, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι ο κάθε άνθρωπος έχει συμφιλιωθεί με το Θεό. Μόνο όποιος μετανιώνει για τις αμαρτίες του και στρέφεται προς Αυτόν, αποκτά μια ζωντανή σχέση μαζί Του και συμφιλιώνεται. Σ΄αυτόν ανοίγεται η καρδιά του Θεού. Γιατί για μια συμφιλίωση απαιτούνται δύο πρόσωπα.

Δεν είμαστε λοιπόν υποχρεωμένοι να συμφιλιωθούμε και να εμπιστευθούμε ξανά ορισμένους ανθρώπους, μόνο και μόνο επειδή τους έχουμε συγχωρέσει. Οφείλουμε πάντοτε να συγχωρούμε, αλλά η συμφιλίωση εξαρτάται κι απο το πως το άλλο πρόσωπο θα συμπεριφερθεί και απο το αν θα δώσει ικανοποιητικά δείγματα αλλαγής.

Dr. Henry Cloud and Dr. John Townsend, Όρια Ζωής (Πρέπει να έχεις ενα εαυτό για να τον προσφέρεις), εκδ. Έλαφος

Παρασκευή 13 Αυγούστου 2010

Παράκλησις εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον (ωδές ζ'-θ')



Ὠδὴ ζ'.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τὴν ἡμῶν σωτηρίαν, ὡς ἠθέλησας Σῶτερ, οἰκονομήσασθαι, ἐν μήτρᾳ τῆς Παρθένου, κατώκησας τῷ κόσμῳ, ἢν προστάτιν ἀνέδειξας, Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἴ.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Θελητὴν τοῦ ἐλέους, ὂν ἐγέννησας, Μῆτερ ἁγνὴ δυσώπησον, ῥυσθήναι τῶν πταισμάτων, ψυχῆς τε μολυσμάτων, τοὺς ἐν πίστει κραυγάζοντας, Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἴ.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Θησαυρὸν σωτηρίας, καὶ πηγὴν ἀφθαρσίας, τὴν σὲ κυήσασαν, καὶ πύργον ἀσφαλείας, καὶ θύραν μετανοίας, τοῖς κραυγάζουσιν ἔδειξας, Ὁ τῶν Πατέρων ἡμῶν Θεός, εὐλογητὸς εἴ.

Και νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν

Σωμάτων μαλακίας, καὶ ψυχῶν ἀρρωστίας, Θεογεννήτρια, τῶν πόθῳ προσιόντων, τῇ σκέπῃ σου τῇ θείᾳ, θεραπεύειν ἀξίωσον, ἡ τὸν Σωτηρὰ Χριστόν, ἡμῖν ἀποτεκούσα.


Ὠδὴ η΄.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τοὺς βοηθείας τῆς παρὰ σοῦ δεομένους, μὴ παρίδῃς Παρθένε, ὑμνούντας, καὶ ὑπερυψούντας σέ, Κόρη, εἰς αἰῶνας.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Τῶν Ἰαμάτων τὸ δαψιλές, ἐπιχέεις τοῖς πιστῶς ὑμνούσι σὲ Παρθένε, καὶ ὑπερυψούσι τὸν ἄφραστον σοῦ τόκον.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Τάς ἀσθενείας μου τῆς ψυχῆς ἰατρεύεις, καὶ σαρκὸς τάς ὀδύνας, Παρθένε, ἵνα σὲ δοξάζω τὴν Κεχαριτωμένην.

Και νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν

Τῶν πειρασμῶν σὺ τάς προσβολὰς ἐκδιώκεις, καὶ παθὼν τάς ἑφόδους Παρθένε, ὅθεν σὲ ὑμνοῦμεν εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.


Ὠδὴ θ'.

Κυρίως Θεοτόκον, σὲ ὁμολογοῦμεν, οἱ διὰ σοῦ σεσωσμένοι, Παρθένε ἁγνή, σὺν Ἀσωμάτων χορείαις, σὲ μεγαλύνοντες.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Ῥοήν μου τῶν δακρύων, μὴ ἀποποιήσῃς, ἡ τὸν παντὸς ἐκ προσώπου πᾶν δάκρυον, ἀφηρηκότα Παρθένε, Χριστὸν κυήσασα.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Χαράς μου τὴν καρδίαν, πλήρωσον, Παρθένε, ἡ τῆς χαρᾶς δεξαμένη τὸ πλήρωμα, τῆς ἁμαρτίας τὴν λύπην, ἐξαφανίσασα.

Ὑπεραγία Θεοτόκε σῶσον ἡμᾶς.

Λιμὴν καὶ προστασία, τῶν σοι προσφευγόντων, γενοῦ Παρθένε, καὶ τεῖχος ἀκράδαντον, καταφυγή τε καὶ σκέπη, καὶ ἀγαλλίαμα.

Δόξα Πατρὶ καὶ Υἱῷ καὶ Ἁγίῳ Πνεύματι.

Φωτός σου ταῖς ἀκτῖσι, λάμπρυνον, Παρθένε, τὸ ζοφερὸν τῆς ἀγνοίας διώκουσα, τοὺς εὐσεβῶς Θεοτόκον, σὲ καταγγέλλοντας.

Και νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν

Κακώσεως ἐν τόπῳ, τῷ τῆς ἀσθενείας, ταπεινωθέντα, Παρθένε, θεράπευσον, ἐξ ἀρρωστίας εἰς ῥώσιν, μετασκευάζουσα.


Μεγαλυνάρια

Ἄξιόν ἐστιν ὡς ἀληθῶς, μακαρίζειν σὲ τὴν Θεοτόκον, τὴν ἀειμακάριστον καὶ παναμώμητον, καὶ Μητέρα τοῦ Θεοῦ ἡμῶν. Τὴν τιμιωτέραν τῶν Χερουβείμ, καὶ ἐνδοξοτέραν ἀσυγκρίτως τῶν Σεραφείμ, τὴν ἀδιαφθόρως Θεὸν Λόγον τεκούσαν, τὴν ὄντως Θεοτόκον, σὲ μεγαλύνομεν.

Τὴν ὑψηλοτέραν τῶν οὐρανῶν, καὶ καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν, τὴν λυτρωσαμένην ἡμᾶς ἐκ τῆς κατάρας, τὴν Δέσποιναν τοῦ κόσμου, ὕμνοις τιμήσωμεν.

Ἀπὸ τῶν πολλῶν μου ἁμαρτιῶν, ἀσθενεῖ τὸ σῶμα, ἀσθενεῖ μου καὶ ἡ ψυχή, πρὸς σὲ καταφεύγω τὴν Κεχαριτωμένην, ἐλπὶς ἀπηλπισμένων, σύ μοι βοήθησον.

Δέσποινα καὶ μήτηρ τοῦ Λυτρωτοῦ, δέξαι παρακλήσεις, ἀναξίων σῶν ἱκετῶν, ἵνα μεσιτεύσης πρὸς τὸν ἐκ σοῦ τεχθέντα. Ὢ Δέσποινα, τοῦ κόσμου γενοῦ μεσίτρια.

Ψάλλομεν προθύμως σοι τὴν ᾠδήν, νῦν τῇ πανυμνήτω, Θεοτόκω χαρμονικώς, μετὰ τοῦ Προδρόμου, καὶ πάντων τῶν Ἁγίων, δυσώπει, Θεοτόκε, τοῦ οἰκτειρήσαι ἡμᾶς.

Ἄλαλα τὰ χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μὴ προσκυνούντων, τὴν εἰκόνα σου τὴν σεπτήν, τὴν ἰστορηθείσαν, ὑπὸ τοῦ ἀποστόλου, Λουκᾶ ἱερωτάτου, τὴν Ὁδηγήτριαν.

Πᾶσαι τῶν Ἀγγέλων αἱ στρατιαί, Πρόδρομε Κυρίου, Ἀποστόλων ἡ δωδεκάς, οἱ Ἅγιοι Πάντες, μετὰ τῆς Θεοτόκου, ποιήσατε πρεσβείαν, εἰς τὸ σωθῆναι ἡμάς.


Αντιγραφή από τον Ιστοχώρο «Άγιον Όρος»

Πέμπτη 12 Αυγούστου 2010

Αδύνατο να σωθούμε μόνοι μας!




Όταν συνήλθε κάπως από την έκπληξή του, τον ξαναρώτησε:
- Σε παρακαλώ, γέροντα, μια και γνωρίζεις όλες τις σκέψεις μου, πες μου: Από πού ήρθε αυτός ο λογισμός; Από μένα γεννήθηκε ή ήρθε από αλλού;

-Απ’ τον διάβολο γεννήθηκε, που ήθελε να διαστρέψει τη σωστή σου άποψη και να σου δημιουργήσει σύγχυση. Αλλά καλά έκανες και τον φανέρωσες αμέσως, γιατί αλλιώς θα χωνόταν βαθιά μέσα στην καρδιά σου και δύσκολα θα ξερριζωνόταν. Ο άνθρωπος, βλέπεις, έχει τους φυσικούς του λογισμούς, με τους οποίους διακρίνει τι πρέπει να κάνει και τι όχι. Έχει όμως και δυο λογιών ακόμα λογισμούς, που τον διατάζουν: Τους δαιμονικούς (πονηρούς) και τους αγγελικούς (αγαθούς). Πρέπει λοιπόν να εξετάζει προσεκτικά όλους τους λογισμούς που μπαινοβγαίνουν στον νου του, να ξεχωρίζει αυτούς που του βάζει ο πονηρός και να τους διώχνει. Αυτό όμως μπορεί να το κάνει μόνο όταν έχει νου καθαρό και αμέριμνο. Ο νους που είναι θολωμένος απ’ τις πολλές βιοτικές φροντίδες και σκοτισμένος απ’ τις απολαύσεις και τις ηδονές, εύκολα γλιστράει στο κακό, μη μπορώντας να ξεχωρίσει το ψωμί από την πέτρα. Αυτός ποτέ δεν μπορεί να νιώσει τι λογής είναι τα έργα του, καλά ή πονηρά, γιατί ο σατανάς εύκολα τον ξεγελάει. Το γλυκό απ’ το πικρό δεν μπορεί να το ξεχωρίσει. Ανακατεύει άκριτα το μέλι με τ’ αψίνθι... Και ποιος μπορεί να φάει τέτοιο παρασκεύασμα;

- Μα τότε... ποιος μπορεί λοιπόν να σωθεί; ρώτησε μισοαπελπισμένος ο άρχοντας.

- Άκουσε, παιδί μου... Ναι, είναι αδύνατο να σωθούμε μόνοι μας. Αλλά ο Θεός τα πάντα μπορεί να κάνει για τη σωτηρία μας. Βλέπεις ότι πολλοί άνθρωποι, μολονότι προσφέρουν δώρα και υπηρεσίες στον επίγειο βασιλιά, με μεγάλη δυσκολία πετυχαίνουν αυτό που του ζητάνε. Άλλοι πάλι, χωρίς να του προσφέρουν τίποτα, κερδίζουν τη συμπάθεια και τη βοήθειά του. Έτσι και ο Θεός· άλλους δοξάζει για τα έργα τους, άλλους ελεεί για τη βαθιά τους μετάνοια και άλλους σπλαχνίζεται χάρη στις πρεσβείες των αγίων Του. Πολλούς πάλι τους χτυπάει και τους παιδεύει εδώ, ενώ εκεί τους χαρίζει την αιώνια μακαριότητα, φτάνει να μη γογγύσουν για όσα υποφέρουν.


Ένας ασκητής επίσκοπος: Όσιος Νήφων επίσκοπος Κωνσταντιανής, έκδ. Ι.Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής, σ. 255-6.

Στη Μαχαιριώτισσα


Όλες οι εικόνες Σου στην Κύπρο

Παναγία μου,

δοξάζω τ’ όνομά Σου και την χάριν Σου,

άγιες προσκυνητές και τιμημένες.

Και η Κυκκώτισσα η Βασίλισσα

κι η Τρικουκιώτισσα κι η Τροοδίτισσα·

όλες πολύχαρες, πανέμορφες και άξιές Σου.

Μα τούτη η εικόνα Σου στον Μαχαιρά

με το μεγάλο σοβαρό κεφαλομάντηλο,

τα μάτια τα συλλοϊσμένα και θλιμμένα

και το ύφος το πολλά παρακαλεστικό

προς τον Υιό Σου,

θυμίζει μου,

δοξάζω τ’ όνομά Σου και την χάριν Σου,

μάνα Λυσιώτισσα να ικετεύει

για τον υγιόκα της τον αγνοούμενο,

και μαχαιρώνει την καρδιά μου.



Εκ Κρήτης Μητροπολίτη Προικονήσου, Ιωσήφ
Πηγή: Περιοδικό "Παράκληση", εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού

Στην Κυρία της Κύπρου



Σ’ είπαν βασίλισσα του
Κύκκου, Αγία.
Σ’ είπαν προστάτιδα του
Μαχαιρά, Τιμία.
Σ’ είπαν Αγριώτισσα,
Αγγέλων Κυρία,
Εγκλειστριώτισσα,
Κανακαρία.
Σ’ είπαν Τροοδίτισσα,
Ασπροφορούσα,
Χρυσορρογιάτισσα και
Τριχερούσα,
Μακεδονίτισσα,
Χρυσελεούσα,
Χρυσοσπηλιώτισσα και
της Ποδύθου,
Χρυσοπαντάνασσα και της
Ασίνου,
Αχειροποίητη,
Φανερωμένη,
Γλυκιώτισσα και του
Μνασή,
Γλυκοφιλούσα και
Ιαματική.
Σ’ είπα κι εγώ,
Κυπριώτισσα,
κι ολωνών Αρχόντισσα,
Αφέντρα και Κυρά,
όλη της Κύπρου
Παναγιά,
από τον νότο ως τον
βορρά.
Παντάνασσα και Ρήγισσα,
Μαστόρισσα, Βασίλισσα.
Και Μάνα σ’ είπα των Ρωμιών,
Μάνα των Αγαρηνών,
Ρωμιών και Τούρκων
Μάνα!
Το μελισμό σταμάτα.

Μητροπολίτη Κυρήνης Αθανασίου
Πηγή: Περιοδικό "Παράκληση", εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού

Τετάρτη 11 Αυγούστου 2010

...δεν έχω καρδίαν θλιβομένην



"... δέν ἔχω καρδίαν θλιβομένην πρός ἀναζήτησίν σου, 
δεν ἔχω μετάνοιαν, 
δέν ἔχω κατάνυξιν, 
οὐδέ δάκρυα, τά ὁποῖα ἐπαναφέρουσι τά τέκνα είς τήν ἰδίαν αὐτῶν πατρίδα.

Δεν ἔχω, δέσποτα, δάκρυον παρακλητικόν·
ἐσκοτίσθη ὁ νοῦς μου ἀπό τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, 
καί δέν δύναται ν' ἀτενίσῃ πρός σέ μετά πόνου· 
ἐψυχράνθη ἡ καρδία μου ἀπό τό πλῆθος τῶν πειρασμῶν, 
καί δέν δύναται νά θερμανθῇ διά τῶν δακρύων τῆς πρός σέ ἀγάπης. 

Ἀλλά σύ, Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός μου, ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν, 
δώρησαί μοι τελείαν μετάνοια, 
καί καρδίαν ἐπίπονον, ἵνα ὁλοψύχως ἐξέλθω εἰς ἀναζήτησίν σου· 
διότι ἄνευ σοῦ θέλω ἀποξενωθῆ ἀπό παντός ἀγαθοῦ. 

Χάρισαί μοι λοιπόν, ὦ ἀγαθέ, τήν χάριν σου· 
ὁ πατήρ, ὅστις σ' ἐγέννησεν ἐκ τῶν κόλπων αὐτοῦ ἀχρόνως καί ἀϊδίως, 
ἄς ἀνανεώσῃ εἰς ἐμέ τάς μορφάς τῆς εἰκόνος σου· 
σ' ἐγκατέλιπον, μή μ' ἐγκαταλείπῃς· 
ἐχωρίσθην ἀπό σοῦ, ἔξελθε εἰς ἀναζήτησίν μου, 
καί εὑρών εἰσάγαγέ με εἰς τάς νομάς σου, 
καί συναρίθμησόν με μετά τῶν προβάτων τῆς ἐκλεκτῆς σου ποίμνης, 
καί διάθρεψόν με μετ' αὐτῶν ἐκ τῆς χλόης τῶν θείων σου μυστηρίων, 
τῶν ὁποίων ὑπάρχει κατοικητήριον ἡ καθαρά καρδία, 
εἰς τήν ὁποίαν ἀναφαίνεται ἡ ἔλλαμψις τῶν ἀποκαλύψεών σου, 
ἡ ὁποία ἔλλαμψις εἶναι παρηγορία καί ἀναψυχή τῶν κοπιόντων διά σέ ἐν θλίψεσι 
καί διαφόροις ἀτιμίαις· 
τῆς ὁποίας ἐλλάμψεως εἴθε ν' ἀξιωθῶμεν καί ἡμεῖς διά τῆς χάριτος καί φιλανθρωπίας σου, 
τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, εἰς τους αἰῶνας τῶν αἰώνων". 
Ἀμήν.

Αγ. Ισαάκ του Σύρου
Αντιγραφή από την ιστοσελίδα Εμμαούς

Τρίτη 10 Αυγούστου 2010

Αληθινή αγάπη και αυτογνωσία


Αγάπη καθαρή για τον Ιησού και αγάπη προς τους ανθρώπους διά του Ιησού εγγυάται την απαλλαγή της από κάθε εγωιστικό στοιχείο, χωρίς την προσδοκία οποιασδήποτε ωφέλειας, υλικής ή πνευματικής εκ μέρους των άλλων, έστω και ενός «ευχαριστώ», έστω και με είσπραξη πικρίας αντί ευγνωμοσύνης ή ακόμη και προδοτικής συκοφαντίας γιατί αυτό σημαίνει μίμηση της αγάπης του Ιησού, που αγάπησε πρώτος Αυτός την Εκκλησία χωρίς να υπολογίσει καθόλου τον εαυτό Του θυσιαζόμενος προς χάριν της. Μόνον η αγάπη κατά μίμηση και χάριν του Χριστού μπορεί να είναι απαλλαγμένη από κάθε στοιχείο ωφελιμισμού εγωιστικού.

Ο Ιησούς Χριστός αγάπησε και ως άνθρωπος πλήρως και τελείως τον ουράνιο Πατέρα Του και δέχθηκε την πλήρη υποταγή στο θέλημά Του «γενόμενος υπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δε σταυρού». Και με τον τρόπον αυτόν αποτελεί το αιώνιο και ανυπέρβλητο παράδειγμα της τέλειας αγάπης, όχι μόνον ως Θεός Λόγος του Πατρός, αυτό είναι αυτονόητο, αλλά και ως άνθρωπος, έχοντας την τέλεια ανθρώπινη φύση. Επομένως, αν θέλουμε να είμαστε πραγματικοί ακόλουθοι του Κυρίου Ιησού, πρέπει να μαθητεύουμε πάντα παρά τους πόδας Του για να μαθαίνουμε όλο και περισσότερο και συνεπέστερα να αγαπούμε πάντοτε, όπως Αυτός, ό,τι κι αν μας κοστίσει, αφού το έργο αυτό θέλησε να ασκείται αδιάλειπτα και πάντοτε και στη γη και στον ουρανό. Γιατί η «αγάπη ουδέποτε εκπίπτει» (Α’ Κορ. ιγ’ 8), αφού είναι αιώνια και ο ίδιος ο Θεός είναι αγάπη (Α’ Ιω. δ’ 8).

[…] Η αληθινή γνώση του εαυτού μας και η ειλικρίνεια έναντί του θα μας πείσει, ότι βασικά έχουμε μια σχεδόν ακατανίκητη τάση να αναζητούμε φανερά ή όχι, συνειδητά ή όχι, θεληματικά ή όχι, τον ίδιο τον εαυτό μας διά μέσου της αγάπης προς τους άλλους. Μπορεί να αναζητούμε τη δική μας συναισθηματική ευφορία και μια συγκινησιακή έκσταση, μια ευχαρίστηση προσωπική μόνο μέσω της αγάπης, πράγμα, που άλλοι θα επεδίωκαν με άλλα μέσα. Και το ερώτημα είναι: κάνουμε τα έργα της αγάπης και γενικά αγαπούμε, για να ικανοποιούμε τον εαυτό μας με το ευάρεστο συναίσθημα, που αυτή δημιουργεί, και αυτό θέλουμε μόνο και όχι τη χαρά και την ευτυχία του άλλου; Και μπορεί έτσι να κάνουμε το έργο της αγάπης π.χ. μόνο για να ακούμε ευχαριστίες, για να μας αναγνωρίζουν ως ευεργέτες, για να κάνουν λόγο για μας, και να αποφεύγουμε δύσκολες περιπτώσεις αγάπης και κόπους και θυσίες, που δεν πρόκειται να αναγνωρισθούν. Γι' αυτό πρέπει να μάθουμε και να κάνουμε φρόνημά μας, πως το κύριο χαρακτηριστικό της αγάπης είναι η αυτολησμοσύνη και το «μη ζητείν τα εαυτής». Γι' αυτό άλλωστε συνιστά ο Κύριος το «μη γνώτω η αριστερά (μας) τί ποιεί η δεξιά» μας και την όσο γίνεται με περισσότερη επιμέλεια «εν τω κρυπτώ» διενέργειά της.


Η αληθινή αγάπη απαιτεί για την εξάσκησή της κατά το θέλημα του Κυρίου εσωτερική καθαρότητα, με άλλα λόγια απαλλαγή από τα πάθη, που αποτελούν την «παλαιότητα» και την ακαθαρσία της ψυχής και μολύνουν κάθε ενέργειά μας, ακόμη και την πιο ευγενική κατ’ άνθρωπον. Και αυτό σημαίνει διαρκή ανίχνευση του εσωτερικού μας και ανακάλυψη όλων των αρνητικών στοιχείων, που κρύβονται επιμελώς μέσα μας. Η αυτοεξέταση θα μας πληροφορήσει για την ύπαρξη των αρνητικών στοιχείων της παλαιότητός μας, όπως είναι η εγωιστικότητα και η αυτοφιλία ή φιλαυτία. Και γι’ αυτό έχουμε ανάγκη του θείου φωτισμού, που μας αποκαλύπτει καθαρά το εσωτερικό μας.


Έτσι δεν είναι δύσκολο να ανακαλύψουμε προς μεγάλη μας έκπληξη στοιχεία, που δεν τα φανταζόμασταν να υπάρχουν σε τέτοιο βαθμό. Αν προσέξουμε με τέτοια διάθεση και εκζήτηση του θείου φωτισμού, θα διαπιστώσουμε π.χ. πόσο εύκολα δεν θέλουμε να μας ενοχλούν οι άλλοι. Πόσο μας είναι δυσάρεστο να μας μιλούν οι άλλοι για τις δυσκολίες τους, τις ανάγκες τους, τις θλίψεις τους, τον πόνο τους, τα ποικίλα προβλήματά τους, μάλιστα, αν υποπτευόμαστε, ότι πιθανόν θα ζητήσουν και τη δική μας συμπαράσταση. Πολύ επιθυμούμε να μη μας χαλάσουν την ησυχία μας κατά τον χρόνο, που θέλουμε απολύτως να τον έχουμε δικό μας. Δεν μας ευχαριστεί να μας ενοχλούν οι άλλοι, μάλιστα αν δεν είναι ευχάριστοι τύποι.

Συγκεντρωμένοι στα δικά μας προβλήματα, απορροφημένοι από τις δικές μας δυσκολίες, γινόμαστε σιγά σιγά αναίσθητοι έναντι των άλλων, αδιάφοροι, σκληροί και τελικά ανάπηροι πνευματικά ως προς τους άλλους. Με τον καιρό και με κυρίαρχη αυτήν την κατάσταση μέσα μας, δεν μας ενδιαφέρει τίποτε άλλο, παρά μονάχα ό,τι έχει σημασία μόνο για τον εαυτό μας, για ό,τι μας βολεύει και για ό,τι μας κολακεύει φανερά ή κρυφά.


[...] Εφόσον υπάρχουν στην ψυχή μας τέτοια επιθέματα και την παραμορφώνουν, πώς είναι δυνατόν να είμαστε διαφανείς, διαυγείς και πεντακάθαροι στις εκδηλώσεις αγάπης, αν τυχόν προβαίνουμε και όσες φορές μπορεί να προβαίνουμε σε τέτοιες; Αν είναι γυαλιά μαυρισμένα από την κάπνα των παθών μας, πώς θα διαπεράσουν φωτεινές ακτίνες της καρδιάς για να φωτίσουν άλλες καρδιές και πώς θα μπορούσε να εκπεμφθεί θερμότητα για να τις θερμάνει; Πώς μπορεί με άλλα λόγια να είναι αγνή, φωτεινή και θερμουργός η αγάπη μας, όταν έχουμε τόσο καταλερωμένο εσωτερικό;

Ιερομ. Ευσέβιος Βίττης, Εμείς και η αγάπη μας, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη

Δευτέρα 9 Αυγούστου 2010

Μη μεριμνάτε...



Νομίζουμε ότι είναι μια σύσταση, μια συμβουλή, μα εδώ είναι η μεγάλη παγίδα, δεν θεωρούμε τις μέριμνες για αμαρτία. Η πορνεία, η κλοπή, το μίσος… είναι οπωσδήποτε αμαρτίες. Μα οι μέριμνες; Δεν τις κατατάσσουμε σ' αυτήν την κατηγορία της αμαρτίας. Μπορεί να είναι μια κουταμάρα, λέμε, μπορεί να ζημιώνουμε τον εαυτό μας, λέμε, μα όχι και αμαρτία. Και όμως κάθε παρακοή εντολής είναι αμαρτία και έχει συνέπειες. Και όταν έρχονται αυτές οι συνέπειες, μπορούμε να κάνουμε και προσευχή στο Θεό να μας απαλλάξει από αυτά που μας βρήκαν και δεν σκεπτόμαστε πως εμείς τα προκαλέσαμε. Θα έπρεπε πρώτα να ζητήσουμε από το Θεό να μας συγχωρήσει. Μα ούτε διανοηθήκαμε να κάνουμε κάτι τέτοιο, γιατί δεν το θεωρούμε αμαρτία.

Κάποιος ανήσυχος με ρωτά: "Πού τη βλέπεις την αμαρτία; Και τι κακό κάνω, και σε ποιον;" Αυτό είναι το πρώτο θέμα μας. Να δούμε την αμαρτία μας. Η κύρια παρακοή είναι γιατί εξακολουθούμε να πιστεύουμε πως ανήκουμε στον εαυτό μας. Μα αν λέμε στην προσευχή μας τον Χριστό Κύριο, τότε ήδη βεβαιώνουμε μόνοι μας, ότι έχουμε Κύριο και δεν ανήκουμε στον εαυτό μας. Μας το λέει καθαρά "δεν είσθε κύριοι εαυτών διότι ηγοράσθητε διά τιμής" (Α΄ Κορ. 6:20). Τώρα εμείς ανησυχούμε και μπαίνουμε σε ξένα κτήματα, έστω και αν αυτά είναι ο εαυτός μας. Είναι καταπάτηση της ξένης ιδιοκτησίας.

Είναι ακόμα αμαρτία απιστίας. Όσοι μεριμνούν, ενεργούν με το σκεπτικό: "Αν δεν φροντίσω εγώ, αν δεν τρέξω εγώ, αν δεν αγρυπνήσω εγώ, αν δεν κουράσω το μυαλουδάκι μου και χίλια άλλα τέτοια, τίποτα δεν γίνεται". Όλα εξαρτώνται από μας. Μα αυτό είναι σκέτη απιστία. Το Θεό Τον κάνουμε πέρα. Τον αγνοούμε.

Και όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Όλα είναι τελείως στα χέρια Του. Λέει "ο ενεργών εν υμίν και το θέλειν και το ενεργείν, κατά την ευδοκίαν Αυτού". (Φιλιπ. 2:13). Κάθε ενέργεια που νομίζουμε ότι είναι δική μας είναι από Εκείνον, που γνωρίζει τις διαθέσεις μας και ανάλογα μας δίνει εντολή χωρίς να το αντιληφθούμε.

Και εδώ είναι η κουταμάρα μας, ότινομίζουμε πως τα κάνουμε όλα και πως αν δεν κάνουμε κάτι δεν θα γίνει, και ίσως θα γίνει ταραχή, και θα χαθούν οι ψυχές. Πόσο υπερτιμημένο έχουμε τον εαυτό μας! Και το καταπληκτικό εδάφιο: "Αυτώ μέλει περί υμών" (Α΄ Πέτρου 5:7). Αυτός κάνει ό,τι θέλει. Είμαστε δικοί Του, και Τον ευχαριστούμε. Εάν δεν κάνουμε τίποτα, Αυτός τα έχει κανονίσει από πριν.

Βέβαια η λύση του προβλήματος, που μας απασχολεί, ή θα λυθεί από μας ή από τον Θεό
. Ίσως κάποιος έξυπνος να έλεγε "και από τους δυο μας" και αυτή είναι η κρατούσα αντίληψη. Θα κάνω ό,τι μπορώ εγώ, και από κει και πέρα ο Θεός βοηθός. Τον Θεό Τον θέλουμε βοηθό. Να σπρώχνει επικουρικά το καροτσάκι. Ο Θεός αναλαμβάνει τα πάντα. Ή Αυτός ή εμείς. Διαφορετικά αποσύρεται και μας αφήνει να δερνόμαστε.
Πόσο ανόητοι είμαστε!

Ο αντίκτυπος των μεριμνών μας είναι άμεσος, σαν αμαρτία, και έμμεσος. Και βλέπεις, μοντέρνες έννοιες να λέγονται και από Χριστιανούς, όπως στρες, άγχος, φόβος, δειλία, πανικός… κ.λπ. που κάνουν τη ζωή γεμάτη πόνο, αθλιότητα, απόγνωση. "Μη μεριμνάτε περί μηδενός".

Φαντάσου πώς θα ήτανε η ζωή μας χωρίς τις μέριμνες; Είναι αδύνατο! Πάρ' το απόφαση! Μου έκανε μεγάλη εντύπωση εκείνο που είναι γραμμένο, "τις λέγει τι, και γίνεται, χωρίς να προστάξη αυτό ο Κύριος;" (Θρήνοι γ΄ 37) Όλα όσα συμβαίνουν, πάρ'το απόφαση, γίνονται γιατί το προσέταξε ο Κύριος!Αν αυτό το γνώριζες και υπολόγιζες σ' αυτό, τότε θα ησύχαζες και δε θα τολμούσες να φανταστείς, πως εσύ θα έκανες τίποτα! Τότε θα έμενες εξαρτημένος από την προσευχούλα, "γενηθήτω το θέλημά Σου" (Ματθαίος ς΄ 10) και αυτό θα σου ήτανε υπέρ αρκετό και θα περίσσευε! Γιατί είσαι άνθρωπος πιστός και γνωρίζεις ότι Αυτός σε αγαπά, Αυτός μεριμνά, Αυτός φροντίζει, και όλα αυτά που εσύ σκέφτεσαι και αγωνίζεσαι, Αυτός τα έχει προαποφασίσει προ καταβολής κόσμου! Τι θα κάνεις εσύ με τις μέριμνές σου; Μόνο κοροϊδεύεις τον εαυτό σου πως κάτι κάνεις!

Το μόνο που σου επιτρέπει και σου συνιστά είναι "ας γνωρίζωνται τα ζητήματά σας προς τον Θεόν μετ' ευχαριστίας... (Φιλιππησίους δ΄ 6). Και αυτό που σου λέει ότι θα Του γνωρίσεις, μη φανταστείς ότι το θέλει για να ενεργήσει. Το λέει, να το πεις, για να ησυχάσεις εσύ και να ξαλαφρώσεις. Ότι τα είπα στο Θεό. Και δεν σου λέει να Του υπαγορεύσεις το τι θα κάνει, μα απλώς να Του αναφέρεις την περίπτωση και να ησυχάσεις. Και να Τον ευχαριστήσεις, σαν να έγινε. Και πράγματι έγινε. Γιατί αυτή η προσευχή που έκανες είναι από το Θεό. Αυτός εμπνέει τις προσευχές που πρέπει να κάνουμε, και "τα πάντα είναι εξ Αυτού, και δι' Αυτού, και εις Αυτόν (Ρωμαίους ια΄ 36).

Οι μέριμνες δεν έχουν κανένα έρεισμα για το πιστό παιδί του Θεού.
Κάνουμε ένα βασικό λάθος, να θεωρούμε τις μέριμνες σαν μια απασχόληση, που έχει σχέση με σοβαρά και λεπτά θέματα, που μπορεί να μας απασχολούν και ζητούν κάποια λύση. Μα ο Λόγος του Θεού μας πληροφορεί και μας δίνει την εντολή. Όχι για κάποια λεπτά και περίτεχνα θέματα να μην μεριμνούμε, γιατί η διάκριση είναι τόσο δύσκολη και απατηλή, αλλά για τίποτα, "μηδέν", έτσι λέει. Εάν δεν συνέβαινε αυτό, θα είχαμε μια ακόμα μέριμνα, αν γι' αυτό επιτρέπεται ή όχι να μεριμνούμε. Μια και καλή, λοιπόν, για όλα, για τίποτα δεν πρέπει να μεριμνούμε, μα να τα αφήνουμε όλα στα χέρια και στην πρόνοια του Θεού, να κάνει Εκείνος καθώς βούλεται και έχει προετοιμάσει.

Και καθόμουν και σκεφτόμουν, και προσπαθούσα να φανταστώ, πως θα ήταν η ζωή μου χωρίς τις μέριμνες. Και δεν μπορούσα να το συλλάβω. Δεν έχουμε τέτοια προηγούμενα. Μα, θα είναι ένα κομμάτι παραδείσου. Δε θα με νοιάζει για τίποτα. Αυτόν, τον Θεό, Αυτόν νοιάζει για όλα. Όχι αδιαφορία. Μα πραγματικότητα. Του τα έχω αφήσει στα χέρια Του, στην πρόνοιά Του, στην αγάπη Του. Αν κάτι δεν πάει καλά, θα Του ζητήσω λογαριασμό. Θα Του πω: "Γιατί Κύριε; Εγώ τα άφησα στα χέρια Σου. Μα Κύριέ μου, εγώ μόνο σε Σένα ατένιζα. Και μόνο από Σένα περιμένω...!"

Μοναχός Μωυσής Αγιορείτης
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...