Μόνο με την αγάπη

Μακάριος είναι ο άνθρωπος που μπορεί ν’ αγαπάει εξίσου όλους τους ανθρώπους· αυτός αγαπάει πραγματικά. Όποιος αγαπάει τους δικούς του ανθρώπους, αγαπάει μόνο για ν’ αγαπηθεί. Γι’ αυτούς που έχουν δοκιμάσει την πραγματική αγάπη, η συγγένεια του αίματος δεν προσθέτει τίποτε. Όταν αγαπάει κανείς πραγματικά, η διάθεσή του για τους άλλους ανθρώπους δεν εξαρτάται από τις ιδέες τους, αλλά αποβλέποντας στην ανθρώπινη φύση, που όλοι έχουμε κοινή, τους αγαπάει όλους εξίσου.

Τίποτε δεν μαστίζει τόσο το ανθρώπινο γένος, όσο η κατάψυξη της αγάπης, και τίποτε δεν το ανορθώνει, όσο η με κάθε τρόπο επιδίωξή της. Η κατάψυξη της αγάπης δημιουργεί και τις διχογνωμίες και τις ιδεολογικές συγκρούσεις, γιατί με το να μην αγαπούμε τους αδελφούς μας, τους φθονούμε όταν ευδοκιμούν και ο φθόνος γεννά τη φιλαρχία και η φιλαρχία τις ιδεολογικές συγκρούσεις. Τίποτε δεν ψυχραίνει την αγάπη τόσο, όσο οι διχόνοιες και τίποτε δεν αυξάνει τόσο το κακό, όσο η ψύχρανση της αγάπης. Γιατί η ψύχρανση της αγάπης οδηγεί στον εγωκεντρισμό και ο εγωκεντρισμός διαιρεί, διαλύει και διασπά την ενότητα των ανθρώπων.

Η ψυχική υγεία δεν επιτυγχάνεται στον χωρισμό αλλά στην ενότητα, που έχει τη δύναμη περισσότερο από κάθε τι άλλο να μας εξασφαλίζει το έλεος του Θεού. Άλλος τρόπος να σωθεί ο άνθρωπος δεν υπάρχει παρά διά του πλησίον. Η σχέση με τον συνάνθρωπο είναι φάρμακο της ζωής και της αθανασίας.

Η απομόνωση του ανθρώπου, είναι το πρώτο πράγμα που ο Θεός χαρακτήρισε ως κακό. Η μοναξιά και η απομόνωση είναι αντιφάσεις στη δημιουργική πράξη του Θεού. Ο Θεός έφτιαξε το άνθρωπο για να ζει με άλλους κ ο πρώτος «άλλος» ήταν η γυναίκα. Η κατανόηση των τόσο θεμελιώδους σημασίας για τον άνθρωπο ανθρωπίνων σχέσεων, είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη μελέτη και κατανόηση του γάμου, που θα πρέπει να είναι η κατ’ εξοχήν ανθρώπινη σχέση.

π. Φιλόθεου Φάρου – π. Σταύρου Κοφινά, Γάμος, έκδ. Ακρίτας, 2005, σσ. 37, 39-40.