Εις την Θεομήτοραν Κόρην

Δέσποινά μου Θεοτόκε
η ελπίς μου η ισχύς μου
η το αγαλλίαμά μου
η του κόσμου σωτηρία
η των εναθλούντων μόνη
έτοιμος επικουρία,
Σε Παρθένε ικετεύω
και θερμώς επικαλούμαι,
την Σην χάριν μοι παράσχου
ολοψύχως εξαιτούμαι.
Ίλεων μοι τον Θεόν μου
προσπαθώ να αποκτήσω
και ασκήσεσι και πόνοις
Αυτώ να ευαρεστήσω.
Αλλά όσον κοπιάζω
αγωνίζομαι στενάζω,
τόσον εν τη αμαρτία
τη φρικτή αλαζονεία
εν τω φθόνω εν τω μίσει
τη οργή και τη κακία
ανευρίσκω ότι κείμαι
και ως δέσμιος κρατούμαι.
Πάντα πόνον καταβάλλω
πάσαν την προσπάθειάν μου
όπως Κόρη κατορθώσω
επί τέλους ν’ αποκτήσω
εκ των αρετών καμμίαν
την αγάπην την φιλίαν
της ψυχής μου την γαλήνην
της καρδίας την ειρήνην
την προς τον Θεόν λατρείαν
ένθερμον, αγνήν, αγίαν
αφοσίωσιν τελεία
και αγάπην επαξίαν·
την ελπίδα την βεβαίαν
και την πίστην την εδραίαν.
Αι δυνάμεις ατονούσι
και ουδόλως ενεργούσι
προς την τελειότητά μου
προς την αγιότητά μου.
Οίδα ως ουδέν ανύω
άνευ θείας βοηθείας,
οίδα ότι καταλύω
άνευ θείας συνεργείας.
Δια τούτο Σοι προσπίπτω
και θερμώς παρακαλώ Σε,
Δέσποινα μου Παναγία,
δυσωπώ αντιβολώ Σε
τον Δεσπότην τον Θεόν μου
τον σοφόν Δημιουργόν μου,
ίλεων απέργασαί μοι
ευμενή δε ποίησόν μοι,
όπως κοινωνόν με δείξη
της αγίας χάριτός Του
και καλώς με ενισχύση
διά της δυνάμεως Του,
όπως, Κόρη, εξαγνίση
την ψυχήν και την καρδίαν
και δωρήσησηταί μοι χάριν
σύνεσίν τε και σοφίαν,
πλημμυρίση την καρδίαν
θείας και σφοδράς αγάπης
και παράσχη μοι ελπίδα
ακλινή τε και βεβαίαν,
σταθεράν μοι δω δε πίστιν
ζώσαν, ενεργόν, εδραίαν.
Διαψιλεύση μοι ειρήνην
και χαράν και ευφροσύνην
και παράσχοι μοι γαλήνην
την Θεόδοτον εκείνην.
Ταύτα πάντα Σαις πρεσβείαις
δύναμαι, ω Παναγία,
ο Σος δούλος ν’ αποκτήσω
εις Θεόν δε να πλουτήσω
και Αυτώ ευαρεστήσω
και τη θεία ευδοκία
προς τας τρίβους τας ευθείας
τας οδούς της σωτηρίας
τας αμώμους τας αγίας
απροσκόπτως να βαδίσω
και τη του Θεού δυνάμει
και τη θεία βοηθεία
δύναμαι να κατισχύσω
εν τη πάλη του αγώνος
κατά του απατεώνος
του σκοτίου του αιώνος·
δύναμαι δε να νικήσω
εν τω δρόμω εν σταδίω
ως στερρός Χριστού οπλίτης
φέρων θείαν πανοπλίαν
την των θείων χαρισμάτων
άτρωτος να διαμείνω
και υπάρχων στεφανίτης
προς τον Κύριόν μου δράμω
τον δοτήρα των χαρίτων
και της θείας απολαύσω,
όψεως ποθεινοτάτης
και ακούσω του Κυρίου
της φωνής της γλυκυτάτης
δεύρο είσελθε ω δούλε,
σ’ την χαράν του σου Κυρίου.

Αγίου Νεκταρίου, Ύμνοι και ωδές προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον, σ. 33-36.