Γίνε ασκητής κι εσύ (α')
Ο πατήρ Ανδρέας αναφέρεται στη σημασία, ή καλύτερα στην ΑΝΑΓΚΗ της Άσκησης στη ζωή των Χριστιανών μετά τη δύσκολη εποχή των διωγμών, αλλά και των πολλών μαρτύρων και της πραγματικής βίωσης της πίστης στον Χριστό.
Όπως επισημαίνει στην ομιλία του: «Είχαμε τους διωγμούς κι ήμασταν σ' επιφυλακή! Τώρα που δεν έχουμε τους διωγμούς θα το ρίξουμε στο φαΐ, στην καλοπέραση, στη χλιδή; Μα βλέπουμε ότι αυτά δεν μας κάνουνε καλό! Βλέπουμε ότι αυτά δεν οδηγούνε στη ζωντανή σχέση με τον Χριστό. Χαλαρώσαμε! Τι να κάνουμε τώρα; Και άρχισαν να σκέφτονται, να επινοούν μόνοι τους αυτό το ασκητικό ύφος, ασκητικό πνεύμα για να μην αφήνουν τον εαυτό τους χαλαρό.» Άλλωστε «η χαρά δεν αρκεί να έρθει να σε βρει στη ζωή σου απ' τον Χριστό, αλλά πρέπει να μάθεις να την κρατάς σωστά» διότι «το πιο εύκρατο κλίμα για να κάνει κανείς αμαρτία είναι η ευκολία στη ζωή του»! Δεν πρέπει, όμως, να παρεξηγούμε τη χαρά. Άλλωστε «για χαρά μας έφερε ο Θεός στη ζωή, για ευτυχία, για απόλαυση. Αλλά για να κρατάς αυτήν την κατάσταση στην ψυχή σου σωστά, είναι ανάγκη να έχεις μια ζωντανή σχέση με τον Θεό.» Εδώ και υπό αυτές τις συνθήκες εμφανίζεται η αξία του πόνου και η ανάγκη της άσκησης που «δημιουργεί μια ατμόσφαιρα στην ψυχή εγρήγορσης».
Η άσκηση μοιάζει με μια θυσία, είναι «μαρτύριο συνειδήσεως». Με την άσκηση «θυσιάζεις ένα θέλημά σου, μια ευχαρίστησή σου, σαν θυσία στον Χριστό. [...] Η άσκηση ταπεινώνει την ψυχή μας. Όταν κάνεις μια πνευματική άσκηση πατάς το εγώ σου, το πιέζεις το εγώ σου, το συντρίβεις, δεν του κάνεις τα χατίρια. Κι όταν δεν κάνεις το χατίρι στο εγώ σου, αυτό ταπεινώνεται. Κι όταν δει ο Θεός ταπεινωμένη ψυχή, που θυσιάζεται για χάρη της αγάπης του Χριστού, από φιλότιμο στον Χριστό, τότε ο Χριστός κατεβαίνει, μπαίνει στην ψυχή αυτή και τη βοηθάει.»
«[Η άσκηση] κάνει την ψυχή μας να καμπυλώσει, να γίνει σαν μια κοιλάδα, κι όχι σαν μια οροσειρά εγωιστική κι απότομη, αλλά σαν μια κοιλάδα, σαν μια καμπύλη, σαν μια λακκούβα, για να στείλει ο Θεός εκεί μέσα τη Χάρη του και ο Έλεός Του.»
«Ο Χριστός δίνει νόημα σ' όλ' αυτά που κάνουμε. Για τον Χριστό τα κάνουμε!» Και «το ζητούμενο είναι να μη χάσουμε τον Χριστό!»
Όπως και στον ανθρώπινο έρωτα, έτσι και ο θείος έρωτας. Όταν αγαπώ, για το πρόσωπο που αγαπώ δεν υπολογίζω τίποτε! Κι όλ' αυτά που κάνω, τον κόπο, τη θυσία, τα έξοδα, τις ταλαιπωρίες. «Και πόσα άλλα κάνει κανείς για το πρόσωπο που αγαπά! [...] Όταν αγαπάς δεν μπαίνεις στη λογική και γιατί να το κάνω αυτό! Είναι ανάγκη; Η αγάπη δεν είναι θέμα ορθολογισμού. Δεν μπαίνει αυτή η λογική, αυτού του κόσμου, αλλά μπαίνει μια άλλη λογική που σου λέει "βεβαίως, είναι πολύ λογικό αυτό που κάνω [...] για να σου αποδείξω πόσο σε αγαπώ!"»
«Όταν ακούς πνευματική ζωή στην εκκλησία, όταν ακούς αγώνα και τέτοια πράματα να 'χεις στον νου σου αυτήν την εικόνα, την εικόνα δύο αγαπημένων προσώπων που το ένα θυσιάζεται για το άλλο χωρίς να νιώθει κόπο! Ενώ ιδρώνει, ενώ κοπιάζει, ενώ ξοδεύεται, ανανεώνεται, ευχαριστιέται, το απολαμβάνει!»
«Άρα η άσκηση γίνεται γιατί αγαπάμε τον Χριστό ή άσκηση θα κάνουμε επειδή θέλουμε να αγαπήσουμε τον Χριστό.» «Η αγάπη δεν είναι λόγια» «είναι βίωμα, είναι εμπειρία», γι' αυτό και η αγάπη του Χριστού είναι έμπρακτη, φανερώνεται μέσω των παθών Του και της σταυρικής θυσίας Του.
«Η δοξολογία και η ταπείνωση αναπληρώνει την άσκηση! [...] Αλλά, αν δεν έχεις τη δοξολογία και την ταπείνωση, τότε πρέπει να κάνεις κάτι για να ελκύσεις αυτήν την αγάπη του Χριστού, να δημιουργήσεις συνθήκες μέσα σου τέτοιες ασκητικές για να ενεργοποιηθεί η Χάρις του Θεού μες στην ψυχή σου.»
Τελικά, «ο Χριστιανός είναι αυτός που είναι μάρτυρας, που για τον Χριστό θυσιάζεται, που από αγάπη στον Χριστό τα δίνει όλα, όπου μάθει κάτι, ότι υπάρχει ανάγκη ξυπνάει η ψυχή του, ευαισθητοποιείται, δεν κοιτάει τη βόλεψή του, την καλοπέρασή του, τον ύπνο του, τη χαλάρωσή του!»
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου