Εκ βαθέων ψυχής

"Συχνά αισθάνομαι την ανάγκη να βρεθώ σε ερημικό τόπο, μακριά
από ανθρώπους, από ήχους και εικόνες, όπου δεν θα υπάρχουν ερεθίσματα και ο νους μου θα μένει ελεύθερος για να μπορεί να εισέρχεται στο σπήλαιο της ψυχής μου. Τότε διψάω περισσότερο και δεν βρίσκω ανάπαυση στη μονοτονία της καθημερινότητας.

Συνήθως καταφεύγω σε εγκαταλειμμένα μοναστήρια και εξωκλήσια για να ησυχάσω. Εκεί σβήνει από τα αυτιά μου κάθε ήχος και θόρυβος. Ξεχνώ τις υποχρεώσεις μου και τα καθήκοντά μου και μένω ανεπηρέαστος από τα εφήμερα, με τα οποία συνήθισα να ζω και να τα υπηρετώ. Εκεί που βλέπω μόνο τις μορφές των αγίων και το φως των καντηλιών, εκεί που η ευωδία του θυμιάματος αντικαθιστά κάθε άλλον ερεθισμό της όσφρησης. Εκεί που μόνο εγώ θορυβώ με την προσευχή μου. Και νιώθω την προσευχή μου πολύ έντονη και εκ βαθέων. Εκεί βρίσκω τον δρόμο της επιστροφής προς τον Θεό, τον οποίο όταν βρίσκομαι στον κόσμο χάνω και περιπλανώμαι σε πολλά άλλα μονοπάτια" (…)

Πρωτ. Διονύσιος Τάτσης, Εκ βαθέων ψυχής, Κείμενα για την πνευματική ζωή