Η ζωή θα είναι αγάπη και η αγάπη θα είναι ζωή

Θυμηθείτε: Ο απόστολος Παύλος λέει ότι η αγάπη είναι το θεμέλιο του νόμου. Η Παλαιά Διαθήκη δεν νομοθετεί πρακτικά αυτή την αγάπη· απλώς εδραιώνει τη δικαιοσύνη στις σχέσεις ανάμεσα στους ανθρώπους και ανάμεσα στον Θεό και στους ανθρώπους. Αυτή είναι και η σύγχρονη ανθρωπιστική αγάπη: είναι ένα μέσο και μια δύναμη που οργανώνει και μεταμορφώνει τη ζωή. Και στις δύο περιπτώσεις, αυτό προκύπτει από την ανικανότητα των ανθρώπων να εξοικονομήσουν μέσα τους αρκετό χώρο γι' αυτή την αγάπη. Όμως, πράγματι, η στάση του Θεού έναντι των ανθρώπων είναι πάντα η ίδια, επειδή ο Θεός δεν αλλάζει.

Στην Καινή Διαθήκη, όμως, η ωφελιμιστική αυτή έννοια της αγάπης εξαφανίζεται. Και έτσι προκύπτει το «τω θέλοντί σοι κριθήναι και τον χιτώνα σου λαβεί, άφες αυτώ και το ιμάτιον» και το «όστις σε αγγαρεύσει μίλιον εν, ύπαγε μετ' αυτού δύο». Στην περίπτωση αυτή, αυτός που δίνει ξανά το κίνητρο του δώρου του και επικεντρώνεται στο πρόσωπο αυτού που ζητά, οπότε καταργούνται τα σύνορα ανάμεσα στο εγώ και στον άλλο. Και βέβαια, το αποκορύφωμα είναι το πλύσιμο των ποδιών των μαθητών και το σταυρικό πάθος.

Το ίδιο και με την παραβολή του Ασώτου: η Παλαιά Διαθήκη περιορίζεται στην επιθυμία του υιού να επιστρέψει στον πατέρα του ως μεροκαματιάρης, ενώ ο Θεός δείχνει την πληρότητα των σχέσεών του με τον άνθρωπο, ξαναντύνοντάς τον με την πρώτη στολή, φορώντας το δαχτυλίδι και θυσιάζοντας τον μόσχο τον σιτευτό.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στη ζωή του μέλλοντος αιώνος, δεν θα υπάρχει ούτε πίστη ούτε ελπίδα· θα μείνει μόνο η αγάπη απελευθερωμένη από κάθε ωφεμιλισμό. Αυτή η αγάπη είναι, αναμφισβήτητα, το ίδιο το περιεχόμενο της ζωής, επειδή η ζωή δημιουργήθηκε από αγάπη -ο Θεός είναι αγάπη- και συνίσταται στο να επιστρέφει στην αρχική της αιτία: στην αγάπη. Όλα τα υπόλοιπα δοκιμάζουν τη θέλησή μας. Θέλουμε να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση και να πραγματοποιήσουμε αυτή την επιστροφή; Καθετί θετικό αυξάνεται ξεκινώντας από την αγάπη, καθετί αρνητικό -λανθασμένη έκφραση αγάπης- είναι ένα παράσιτο στο σώμα της.

Αυτή είναι λοιπόν η προέλευση κάθε αμαρτίας, της οποίας συνέπεια είναι ο πόνος, η απομάκρυνση από την αγάπη. Ο τρόπος με τον οποίο βλέπω την αμαρτία είναι ίσως αιρετικός, αλλά νομίζω ότι στην αμαρτία υπάρχει κάτι ακόμη χειρότερο: μια αγάπη υπολογιστική, με αγάπη υπολογιστική, μια αγάπη για τον Θεό και τους ανθρώπους χωρίς ρομαντισμό. Είναι τρομακτικό, επειδή ο σκοπός της ζωής είναι η επιστροφή στην πηγή της αγάπης που είναι ο Χριστός. Η αμαρτία εκβάλλει στη συνειδητοποίηση του κενού, ενώ η ωφελιμιστική αγάπη είναι μια αίρεση που καθιστά τη ζωή αυτοσκοπό. Πράγματι, ο σκοπός της ζωής είναι να δοκιμάσει την αγάπη. Στη ζωή του μέλλοντος αιώνος, η ζωή θα είναι αγάπη και η αγάπη θα είναι ζωή.

Άγιος Δημήτριος Κλεπινίν

Πηγή: Ελέν Αρζακοφσκί-Κλεπινίν, Η ζωή θα είναι αγάπη - Και η αγάπη θα είναι ζωή: Η ζωή του π. Δημητρίου Κλεπινίν, εκδ. Ακρίτας, σ. 121-122.