Πριν από μερικές ημέρες επισκέπτης του Ζωντανού Ιστολογίου για αδιευκρίνιστους λόγους ανάρτησε το παρακάτω προσωπικό σχόλιο – βίωμα εφαρμοσμένης θεολογίας. (βλ. ανώνυμο σχόλιο 209) Τι θα λέγατε να το προωθήσουμε ως γραμμα σε μπουκάλι στον ωκεανό του διαδικτύου με την ευχή να βρει τον αποδέκτη του;
Νι…έτα στη ζωή μας υπάρχει μία λέξη πού είναι ικανή να φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή. Να αλλάξει τελείως τον άνθρωπο. Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει εύκολα. Όμως αλλάζει η ζωή. Η ζωή μου. Η ζωή σου. Η ζωή όλων. ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Όταν καθήσεις και σκεφτείς, πιο σφαιρικά, πιο ανοιχτά, πιο καλοπροαίρετα, θα δεις ότι η κακiα του κόσμου επικρατεί καλά στην εποχή μας και πως είναι ΛΑΘΟΣ να ακούς τι λέει ο κόσμος για ένα άτομο που άλλα γνώριζες. Βέβαια λένε πως «όπου υπάρχει φωτιά, υπάρχει και καπνός». Άρα τι κάνεις στην περίπτωση αυτή; Ένα πράγμα. ΜΙΛΑΣ.ΜΙΛΑΣ.ΜΙΛΑΣ. Με τον άνθρωπο σου. Το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ μάθημα που πήρα στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια. ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΜΙΛΑΜΕ. ΜΙΛΑΜΕ. ΜΙΛΑΜΕ.
Όλοι μας κάνουμε λάθη. Βέβαια αυτό έχει επιπτώσεις. Μέσα από τα λάθη θυμώνουμε τον άλλον/η, αδικούμε τον άλλον/η, πληγώνουμε τον άλλον/η, πονάμε τον άλλον/η. ΜΕΤΑΝΟΙΑ. Έρχονται στιγμές που ο θυμός φεύγει. Η ψυχή βρίσκει ξανά την τελειωτική της τροχιά. Η καρδιά γλυκαίνει. Ο νους κάνει την αυτογνωσία του. Η νοοτροπία αρχίζει και αλλάζει και διακατέχεται από λέξεις όπως «μετάνοια», «συγχωρητικότητα», «συντριβή», «δάκρυα», «πόνος», «χαρά», «λύτρωση». Η ζωή της εκκλησίας εμπεριέχει άπειρα παραδείγματα ανθρώπων που μετανόησαν ειλικρινά με συντριβή της καρδιάς, με πόνο ψυχής, ζητώντας μέσα από την εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία το έλεος του Θεού και άλλαξαν τρόπο σκέψης. Ωρίμασαν. Έγιναν ρεαλιστές. Ζωγράφισαν τη ζωή τους με ΑΓΑΠΗ. Δεν υπάρχει ομορφότερη λέξη. Ξέρετε γιατί; Γιατί αγάπη είναι ο Θεός.
Ααααααααααααααααχ……………και μόνο που το λέω ότι είναι αγάπη, ελπίζω στη ζωή. Αισιοδοξώ όταν το σκέφτομαι. Γιατί στάζει στην ψυχή μου κάθε τι όμορφο. Τους τελευταίους μήνες έζησα κάτι που με ξετίναξε. Έζησα έναν πόνο ψυχής που με διέλυσε. Πέρασα μεγάλη δοκιμασία και περνώ ακόμη. Μετανιώνω για τα λάθη μου και έχω καταθέσει την μετάνοια μου και έμπρακτα πλέον στο πετραχήλι. Το μίσος, η οργή, ο θυμός, η εκδίκηση, έσβησαν έστω και αργά. Όμως έσβησαν. Μία λέξη γνωρίζω πλέον. ΑΓΑΠΗ. Στις θλίψεις μου εμπνεόμουν από την λέξη αυτή και έλεγα «Θεέ μου πώς να αποκτήσω την αγάπη για όσα μου έκανε η … και πώς να την συγχωρήσω;». Εκεί είπα «αυτό μόνο ο Θεός το έκανε». Από την άλλη έφερα στο νου τους βίους των αγίων που συγχωρούσαν εχθρούς και φονιάδες. Άρα σκέφτηκα χρειάζεται αγώνας. Προσευχή. Μελέτη πνευματική. Ζωή μυστηριακή. Δοκίμασα. Συνέχιζα όμως να δυσκολεύομαι. Απογοητεύτηκα γιατί ήξερα ότι η καρδιά μου πάντα αγαπούσε. «Πώς είναι δυνατόν να μισώ και να θέλω να κάνω κακό;» έλεγα στον εαυτό μου. Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα νιώσει αρνητικά για κάποια. Ποτέ δεν είχα κάνει τέτοιες σκέψεις και δεν είχα πει τέτοια λόγια. Στη ζωή μας υπάρχουν δύο όροι. Όροι που καθορίζουν την προαίρεση θα έλεγα των επιλογών μας. «Πρέπει». «Θέλω». Κάνουμε κάτι επειδή «πρέπει» να γίνει ή κάνουμε κάτι επειδή «θέλουμε» να γίνει; Πάντα ενεργούσα βιαστικά και με βάση τα «πρέπει». Μέσα από την πολύμηνη δοκιμασία μου, διέγραψα τα «πρέπει», κατήργησα την βιασύνη και τον προγραμματισμό στη ζωή. Εκεί συνάντησα δύο πράγματα. Από τη μία το τι αγαπώ να κάνω και από την άλλη άφησα χώρο για να εισέλθει στη ζωή μου το θέλημα του Θεού.
Οι δοκιμασίες δεν σταμάτησαν. Η ΠΙΣΤΗ ΜΟΥ ΚΛΟΝΙΣΤΗΚΕ. Το έζησα κι αυτό. Αμφισβήτησα την θέληση του Θεού να με λυτρώσει όταν δεν άντεχα να πονώ ψυχικά. Όμως σιγά σιγά, βλέποντας ο Θεός ότι ήθελα να λυτρωθώ, ότι γνώριζα ποιο είναι το καλό και ότι ήθελα να το πράξω, ότι ήθελα να βάλω Χριστό στη ζωή μου, έδινε σιγά σιγά και η πίστη μου άρχισε να δυναμώνει. Παράλληλα οι δοκιμασίες δεν σταμάτησαν. Ο διάβολος και οι κακές μου προαιρέσεις με πολεμούσαν. Ένα πράγμα ήθελα. ΝΑ ΜΕΤΑΝΙΩΣΩ ΓΙΑ ΟΣΑ ΑΣΧΗΜΑ ΕΙΠΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ, ΝΑ ΔΕΙΞΩ ΜΕ ΜΙΑ ΚΙΝΗΣΗ ΟΤΙ ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ, ΝΑ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΩ, ΝΑ ΚΟΙΝΩΝΗΣΩ, ΝΑ ΓΙΝΩ ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ. Έτσι κι έγινε. Ύστερα από μήνες κοινώνησα. Ένιωσα αφού νωρίτερα είχα μετανιώσει, πως μέσα μου η Θεία Κοινωνία έκαψε ό,τι άσχημο ένιωθα. Χαίρομαι πλέον που έχω γαληνέψει. Που με βοήθησε εκείνη να γαληνέψω… 3 λέξεις με χαρακτηρίζουν πλέον: ώριμος, γαλήνιος, ρεαλιστής.
Στη συνέχεια στη ζωή μου άρχισα να κάνω γνωριμίες και υπήρχαν όλες οι καλές δυνατότητες, ενδείξεις και προοπτικές κατά διαστήματα για να αφήσω τη μοναξιά. Άφησα τις ευκαιρίες να περνάνε από δίπλα μου, χωρίς να θέλω συνειδητά να κάνω κάτι. Αρνήθηκα στον εαυτό μου κάτι τέτοιο. Η ψυχή μου, η καρδιά μου και ο νους μου εδώ και μήνες, δεν ήθελαν να προδώσουν εκείνη που αγάπησα. Μέσα σε 1 χρόνο σχεδόν έζησα πολύ δύσκολα. Και δεν άφησα σχεδόν κανέναν να δει τι περνούσα. Δεν ήθελα να στεναχωρήσω τους δικούς μου και τους φίλους μου. Όμως η θλίψη φαινόταν και φαίνεται στα μάτια μου. Αλήθεια τα μάτια πολλές φορές δεν ξεγελάνε. Τα μάτια μου είναι ο καθρέφτης της ψυχής μου. Θλιμμένα. Παραπονεμένα. Αδικημένα.
Μέσα λοιπόν σε 1 σχεδόν χρόνο, έγινα κακός, τα έβαλα με το Θεό, είδα να ανοίγονται νέες ευκαιρίες στη ζωή μου, αρνήθηκα κάποιες από αυτές. Κι όλα αυτά γιατί πιστεύω πως τώρα φαίνεται αυτό που όντως νιώθω για εκείνη. Δεν με ενδιαφέρει τι θα πουν οι άλλοι. Με ενδιαφέρει να έχω αυτογνωσία και να ξέρω τι θέλω πλέον. Θέλω…..θέλω….θέλω…
Μέσα λοιπόν από τα παραπάνω που έγραψα ίσως να διαβάσεις αυτά τα λόγια. Έχεις δίκιο για όσα θα σκεφτείς. Όμως σκέψου: «Πώς γίνεται μετά από 1 σχεδόν χρόνο να σε νιώθω;». Λες ότι δεν σε νιώθουν; Κι όμως…σε ένιωσα, σε πόνεσα, σε αγάπησα. Θα πεθάνω με την αγάπη μου για σένα. Το δάκρυ μου θα γίνει όνειρο, η καρδιά μου θα ματώνει, τα χείλη μου θα έχουν τη γεύση σου από το τελευταίο φιλί. Έλα όμως που πλέον ΘΕΛΩ να σου πω και κάτι άλλο, κι ας με πόνεσες πολλές φορές:
Ν………………. σ’ αγαπώ πολύ.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου