Η «πόλη» του Σιλουανού

«...ξέρω ότι είμαι άξιος κάθε κόλασης, κάθε καταδίκης... 

όμως ο Κύριος με αγαπάει πολύ και θα με σώσει» 

(Άγ. Σιλουανός, 1938)

Η Πόλις

Είπες· «Θα πάγω σ' άλλη γη, θα πάγω σ' άλλη θάλασσα,

Μια πόλις άλλη θα βρεθεί καλλίτερη από αυτή.

Κάθε προσπάθειά μου μια καταδίκη είναι γραφτή·

κ' είν' η καρδιά μου -σαν νεκρός- θαμένη.

Ο νους μου ως πότε μες στον μαρασμό αυτόν θα μένει.

Όπου το μάτι μου γυρίσω, όπου κι αν δω

ερείπια μαύρα της ζωής μου βλέπω εδώ,

που τόσα χρόνια πέρασα και ρήμαξα και χάλασα».

Καινούριους τόπους δεν θα βρεις, δεν θάβρεις άλλες θάλασσες.

Η πόλις θα σε ακολουθεί. Στους δρόμους θα γυρνάς

τους ίδιους. Και στες γειτονιές τες ίδιες θα γερνάς·

και μες στα ίδια σπίτια αυτά θ' ασπρίζεις.

Πάντα στην πόλι αυτή θα φθάνεις. Για τα αλλού -μη ελπίζεις-

δεν έχει πλοίο για σε, δεν έχει οδό.

Έτσι που τη ζωή σου ρήμαξες εδώ

στην κώχη τούτη την μικρή, σ' όλην την γή την χάλασες.

(Κωνσταντίνος Π. Καβάφης, 1910)

Μια ίδια πόλη υπάρχει και στον Σιλουανό σαν του Καβάφη, ρημαγμένη με μαύρα ερείπια γεμάτη, όμως η πόλη του Σιλουανού έχει και κάτι άλλο...

Στην πόλη του Σιλουανού μέσα από τις τρύπες των τοίχων της μπήκε κάτι που μπορεί και γεμίζει τα πάντα με νόημα και που ο Σιλουανός τρυφερά -χωρίς όνομα- αποκαλεί Κύριο.


Ο Σιλουανός νεαρός, μικρός, δεκαεννιάρης, είχε παρατήσει όλα αυτά που λέγονται «καλά» και που τώρα κινδυνεύουνε με κρίση οικονομική, ψάχνοντας μανιακά να βρει αυτό το ένα που όπου μπει φέρνει ζωή σε πληρότητα.


Και εκεί στα χαλάσματα εκεί στα ερείπια βρήκε αυτό το ένα που λέγεται Κύριος και που την πόλη του Σιλουανού αυτό είχε επισκεφθεί.

Έτσι όταν πια κοιτούσε ο Σιλουανός την πόλη του, έβλεπε ακόμη τα ερείπιά της, όμως έβλεπε ακόμη εκεί κι αυτόν τον ίδιο τον Κύριο σε φως, γι’ αυτό και μπορούσε πια η λύπη του να απλώνει και από ιδιωτική να γίνεται μια λύπη για όλους... κι όσο αυτός λυπότανε με αυτή την καινούρια του λύπη, τόσο αύξανε σ’ αυτόν αυτό το φως της άπειρης ζωής:

«Ξέροντας πόσο αγαπά ο Κύριος τον λαό Του, ιδίως τους νεκρούς, έχυνα κάθε βράδυ δάκρυα γι' αυτούς.

Πονούσε η καρδιά μου, που στερούνται οι άνθρωποι από τέτοιο σπλαχνικό Θεό.

Και μια φορά είπα στον πνευματικό:
Λυπάμαι όσους υποφέρουν στον άδη και κλαίω κάθε νύχτα γι΄αυτούς και τόσο καταπονείται η ψυχή μου, ώστε λυπάμαι ακόμα και για τους δαίμονες.


Και ο πνευματικός μού απάντησε πως μια τέτοια προσευχή προέρχεται από τη Χάρη του Θεού» 

(από τις γραφές του αγ. Σιλουανού)

Κι έγινε στον Σιλουανό εκείνο το μεγάλο που λέει πως: αληθεύει ότι κοινωνεί -ότι οι άνθρωποι γεμίζουν με αληθινή ζωή κάθε φορά που τους επισκέπτεται Αυτός ο ένας Κύριος του Σιλουανού- και ότι είναι η αγάπη που δίνει στους ανθρώπους ταυτότητα, αντίθετα με τη σημερινή λογική των μεγάλων οικονομικών τραστ και οίκων αξιολόγησης που θέλουν τους ανθρώπους αυτόνομες μονάδες, για να γίνονται μετά μοναχικοί ιδιώτες, για να γίνονται τελικά πειθήνια υποχείρια σ’αυτούς.

π. Σιλουανός

Πηγή: Αναζητώντας την αλήθεια (24/9/2011)