Ένας ύμνος στη γυναίκα

Ωσάν το κρίνο ανάμεσα στ’ αγκάθια

η αγαπημένη μου μες τις κοπέλες.

Ωσάν την κόκκινη κλωστή τα χείλια σου

κι είναι γλυκιά η λιαλιά σου·

σαν την σκελίδα του ροδιού το μάγουλό σου

μεσ’ απ’ το πέπλο σου.

Eίσαι πανέμορφη αγαπημένη μου

χωρίς ψεγάδι.

...H αγκάλη σου είναι πιο καλή από το κρασί

κι η ευωδιά των μύρων σου απ’ όλα τα αρώματα

μέλι σταλάζει απ’ τα χείλια σου νύφη·

μέλι και γάλα κάτω απ’ τη γλώσσα σου

κι η ευωδιά της φορεσιάς σου σαν την ευωδιά του λιβάνου.

Ποια είναι τούτη που προβαίνει σαν αυγή

ωραία σαν φεγγάρι, λαμπερή ωσάν ήλιος.

...Kι ο ανασασμός σου σαν του μήλου·

τα λόγια σου σαν το καλό κρασί

που δίκαια χύνεται για τον αγαπημένο

και που γλιστρά στα ναρκωμένα χείλη.

Kάτω απ’ τη μηλιά σε ξύπνησα

εκεί που η μάνα σου σε γέννησε

εκεί που πόνεσε και σε γέννησε.

Γιώργος Σεφέρης, Άσμα Ασμάτων, 1963

Αποδελτίωση: εφημερίδα «Η Αλήθεια» Χίου (13/8/2003)