«Σκιές της νύχτας κυνηγούν κάθε μου βήμα, κάθε μου κίνηση. Νιώθω τον θάνατο σε κάθε γωνιά. Η φύση νεκρή, ένα θέαμα αποκρουστικό. Σου είναι αδύνατο να πιστέψεις ότι υπάρχει κάτι ζωντανό εδώ μέσα. Μόνο εγώ που προσπαθώ να κρατηθώ. Είμαι ζωντανός-νεκρός, παγιδευμένος σ’ έναν εφιάλτη και μάταια αγωνίζομαι να σωθώ. Και οι σκιές πέφτουν πάνω μου σαν θηρία, έτοιμα να με κατασπαράξουν. Κάπου μακριά διακρίνω το φεγγάρι, τόσο χλομό και λυπημένο, να συμπάσχει μαζί μου. Και εγώ προσπαθώ και απεγνωσμένα ψάχνω να βρω κάτι να με κρατήσει, να μου δώσει ελπίδα και δύναμη να συνεχίσω να αγωνίζομαι μέσα στη θανατική μου καταδίκη. Μάταιη όμως η προσπάθεια, οι αλυσίδες βαριές, και σ’ αυτήν τη σκοτεινή ερημιά που σου γυρίζει τ’ άντερα, δεν βλέπεις παρά μόνο σκιές και πανικό, ενώ κυριαρχεί η μυρωδιά του θανάτου. Δεν υπάρχει πλέον δύναμη, νιώθω πως χάνομαι. Μόνο τα δάκρυα βρίσκουν τη δύναμη να κυλούν... Ξέρω πως όπου να ’ναι θα σε βρουν. Θα μαζέψουν το παγωμένο σου κορμί, ένα κορμί γεμάτο σάπια όνειρα και ελπίδες. Ένα κορμί χλομό και ματωμένο, σαν το φεγγάρι της τελευταίας σου νύχτας. Και όλα οδηγούν σ’ ένα τέλος. Και φυσικά σειρά μετά έχει κάποιος άλλος και άλλος και άλλος και η αλυσίδα συνεχώς μεγαλώνει. Μια αλυσίδα δίχως άκρες, χωρίς αρχή και τέλος. Θεέ μου, αν στ’ αλήθεια όπως λέει η μάνα μου υπάρχεις, σώσε με, είσαι η μόνη μου ελπίδα.»
Λόγια αληθινά, λόγια βγαλμένα με πόνο ψυχής. Μιας ψυχής που από μικρή έζησε τον πόνο, τη μοναξιά, την καταπίεση. Μιας ψυχής που έζησε πολλές απογοητεύσεις στη ζωή της. Έτσι η Σοφία βρήκε καταφύγιο και ανακούφιση στη μάστιγα της εποχής μας, τα ναρκωτικά.
Συνηθίσαμε πάρα πολύ εύκολα να κρίνουμε αυτούς τους ανθρώπους. Οι «αλήτες». Εμμένουμε στο να αποστρεφόμαστε το εξωτερικά «παλιόπαιδο». Θεωρούμε τον ναρκομανή «βδέλυγμα» και το μόνο που κάνουμε είναι να τον απορρίπτουμε, να τον ρίχνουμε στη φυλακή, να τον δικάζουμε, να τον χτυπούμε, να τον χτυπούμε. Το χειρότερο χτύπημα είναι η απόρριψη. Προσωπικά, όταν με απορρίπτουν, πονάω και λυπάμαι. Πόσο μάλλον ένας τέτοιος άνθρωπος που ζει την κόλαση των ναρκωτικών! Που έχει καταλάβει το λάθος του, που θα ήθελε τον χρόνο να γύριζε λίγο πίσω, όμως πλέον είναι αργά. Ψάχνει για στήριξη, για ελπίδα. Πού όμως στήριξη, πού ελπίδα; Λίγη ζεστασιά, λίγη αγάπη, πού χάθηκαν όλα αυτά; Σου τυγχάνει να έχεις ένα πάθος, μια αδυναμία, να προσπαθείς να αλλάξεις μα κάθε φορά να πέφτεις στα ίδια; Να πονάς, να λυπάσαι και όμως να ξαναπέφτεις στο ίδιο πάθος. Θα σου άρεσε να σε κρίνουν, να σε αποστρέφονται; Δεν νομίζω. Ας αγαπήσουμε αυτούς τους τόσο ταλαιπωρημένους και πονεμένους ανθρώπους. Ας αποτοξινωθούμε επιτέλους από το ναρκωτικό του εγωισμού μας, της φιλαυτίας μας και της αποστρέφειας προς τον συνάνθρωπό μας, όποιος και αν είναι αυτός.
Η Σοφία σήμερα, 8 χρόνια καθαρή βροντοφωνάζει: «ΕΙΜΑΙ ΚΑΘΑΡΗ!»
Στις 06/02/2007 γράφει:
«Η ζωή τελικά αξίζει και είναι όμορφη όταν ξέρεις να τη ζεις σωστά. Έχει εμπόδια και δοκιμασίες και απογοητεύσεις, όμως έχει και τις χαρές και τις όμορφες στιγμές της. Η πορεία είναι δύσκολη πολλές φορές, τόσο, που μπορεί να μας λυγίσει, να μας απογοητεύσει και να φωνάξουμε “φτάνει, δεν αντέχω, τα παρατάω”. Και εκεί δυστυχώς βρίσκεται η μεγάλη παγίδα και αν τα παρατήσεις μπορεί να σου κοστίσει ακριβά, να καταστραφείς. Είναι που πρέπει να κρατηθείς και να βάλεις την υπομονή σου να δουλέψει στο έπακρο ώστε να αντέξεις, να δυναμώσεις και με την επιμονή σου να τα καταφέρεις και να βγεις νικητής στο τέλος. Και αν καμιά φορά δεν τα καταφέρεις, μην αφήσεις να σε πάρει από κάτω. Το σημαντικό είναι ότι προσπάθησες, δεν τα παράτησες. Αλήθεια, πόσο όμορφο είναι να αγωνίζεσαι και να προσπαθείς συνεχώς, νιώθεις ότι αξίζεις και ότι μπορείς να βοηθήσεις κάποιον που χρειάζεται ένα χέρι για να κρατηθείς. Μαθαίνεις την αλληλοβοήθεια και τη σημασία της, μαθαίνεις την καλοσύνη και την αγάπη. Και η αγάπη είναι θείο χάρισμα και είναι λίγοι αυτοί που έχουν την ευλογία να τη βιώνουν. Γιατί η αγάπη δεν έχει όρια, είναι απέραντη, σε γεμίζει και σε ολοκληρώνει... Και νιώθεις τον Θεό που σε αγαπά και σε συγχωρεί. Νιώθεις τη μητέρα Παναγία που σε σκεπάζει με την αγάπης της και σε προστατεύει. Κύριε, βοήθα με να είμαι δυνατή και να Σε κρατώ κοντά μου, γιατί Εσύ είσαι η αλήθεια και δίνεις νόημα στη ζωή μου. Και εσύ μητέρα, Παναγία μου, που με πήρες στην αγκαλιά σου, με πήρες νεκρή και αναστήθηκα, βοήθησε και άλλους που έχουν την ανάγκη της προστασίας σου. Εσύ με βοήθησες να βαδίζω να βαδίσω σωστά και να βρω τον χαμένο μου εαυτό. Εσύ με κράτησες και με βοήθησες στον ΑΓΩΝΑ ΖΩΗΣ που έδωσα και τελικά βγήκα ΝΙΚΗΤΗΣ.»
Γιώργος Ινιάτης
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου