Αγάπη πέρα από τη ζωή και πέρα από τον θάνατο

 
Πηγαίνω σ’ ένα ανώτερο Πνευματικό Ίδρυμα να χαιρετίσω το φίλο μου Χ.... Είναι ένας χαρωπός ασπρομάλλης κι αξιοσέβαστος κύριος που φθάνει πια στα 70 χρόνια.

-Καλά που ήλθες, μου λέγει, γιατί το απόγευμα φεύγω για την νήσο Κ. Πάω να κάμω το ετήσιο μνημόσυνο της γυναίκας μου.

Ο εκλεκτός άνθρωπος μου είχε μιλήσει άλλη φορά για την εξαίρετη σύντροφο της ζωής του που, αφ’ ότου την πήρε, ήταν σχεδόν άρρωστη πάντα και του πέθανε ενωρίς και χωρίς να του αφήσει παιδιά. Πάνε πολλά χρόνια από τότε. Κι όμως μένει πιστός στη μνήμη και την αγάπη της.

Μερικές μέρες από τις διακοπές του τις περνά στο Κολλέγιο που πέρασε μαθήτρια η γυναίκα του και κάθε χρόνο στον μήνα που πέθανε παίρνει άδεια από την υπηρεσία του και ταξιδεύει μακριά για να πάει να κάμει μνημόσυνο και να σκορπίσει λουλούδια στον τάφο της.

Σ’ ένα Ευρωπαϊκό Πανεπιστήμιο που βρισκόμουνα κάποτε, πήγαινα συχνά τα βράδια να συντροφεύσω ένα ηλικιωμένο καθηγητή. Καθόταν στο σπουδαστήριό του και πάνω στο τραπέζι του γραφείου του, ανάμεσα σε όγκους βιβλίων, ξεχώριζε η φωτογραφία της πεθαμένης του γυναίκας. Ζούσε μοναχικός, δεν είχε ούτε παιδιά ούτε άλλους συγγενείς κι ετοίμαζε σχεδόν μονάχος το φαγητό του...

-Δεν είμαι μονάχος, εδώ που κάθομαι και μελετώ. Δίπλα μου στέκει και η γυναίκα μου, η αγαπημένη κι αγνή ψυχή της, μου 'λεγε συχνά πάνω στη συζήτησή μας, και αναλυόταν σε δάκρυα. Ο σοφός Σολομών είπε πως «η αληθινή αγάπη είναι δυνατή σαν τον θάνατο». Μα ο Σολομών έζησε πριν από τον Χριστό και δεν ήξερε πως ο Χριστός κατήργησε τον θάνατο και μας έδωσε το δικαίωμα να ζούμε και να αγαπούμε και πέρα από τον θάνατο ακόμη. Έτσι βλέπει κανείς αυτό το σχεδόν απίστευτο μα και υπέροχο φαινόμενο ν' αγαπούμε κείνους π’ αγαπήσαμε αληθινά στη ζωή και πέρα από τον θάνατο τους.

Όμορφες και δυνατές καρδιές δίνουν συχνά τον όρκο της αληθινής αγάπης που δεν τον σβήνει ούτε ο θάνατος ακόμη. Κι είναι στ’ αλήθεια να θαυμάζει κανείς αυτόν τον ηρωισμό κι αυτήν την ευγένεια της ανθρώπινης καρδιάς. Εδώ μια κοπέλα τάζει την καρδιά της σ’ έναν νέο που τον παίρνει ξαφνικά ο θάνατος, μα κείνη μένει πιστή στον όρκο της και δεν ζητά άλλο δεσμό στη ζωή της. Εκεί μια νιόπαντρη γυναίκα χηρεύει από νωρίς, ντύνει τη νιότη της στα μαύρα ρούχα και μένει πιστή και αφοσιωμένη στη μνήμη εκείνου που αγάπησε και στα παιδιά του. Κι αλλού ένας σοφός κι ανώτερος από αδυναμίες και αισθηματικότητες άνδρας μαγειρεύει, μελετά και γράφει με μόνη συντροφιά τη φωτογραφία της πεθαμένης αγαπημένης του γυναίκας.

Μα κι αν αυτά δεν είναι γενικός κανόνας, είναι όμως μια εξαίρεση ή πολλές μαζί εξαιρέσεις, που τιμούν τον άνθρωπο και τον υψώνουν μέσα στον υλικό κόσμο που ζει, μέσα στην ίδια τη συνείδησή του. Και είναι ακόμη μια εξαίρεση που μας κάνει να ελπίζομε και να περιμένομε πολλά από τον άνθρωπο. Και θέλω να πω ακόμη πως αυτές τις ηρωικές και ιδανικές μορφές της πιστής αγάπης μπορούμε να τις δώσομε γι’ απάντηση σε κείνες τις άλλες, τις αχαμνές και προδομένες αγάπες των μικρών και τιποτένιων καρδιών. Κι ακόμη μπορούμε να τις μαζέψομε αυτές τις όμορφες και ανώτερες αγάπες της ανθρώπινης καρδιάς, να τις περάσομε στα βιβλία μας, στα θέατρα και στα τραγούδια μας για να τις δώσομε μνημείο και έξοχο μαρτύριο στις καρδιές των εκλεκτών και των ηρωικών εφήβων κάθε γενεάς στην ανθρωπότητα. Αγάπη ως την άκρη της ζωής κι αγάπη πέρα από τη ζωή και πέρα από τον θάνατο. Αγάπη μέσα στην ευτυχία της ζωής και μέσα στην δυστυχία της.

Αγάπη των λησμονημένων, αγάπη των ξενιτεμένων κι αγάπη των νεκρών. Αγάπη που δεν μιλείς σε ζωντανούς και δεν φανερώνεις την ύπαρξή σου σε ξένα κι αδιάντροπα βλέμματα, αγάπη που μένεις κρυμμένη βαθιά στη στάχτη της καρδιάς που άναψες μια φορά και της δίνεις ακόμη τη θέρμη και το φως να ζει και μέσα στην ερημιά της έντιμης χηρείας και της μοναξιάς.

μητροπολίτης πρώην Κισάμου και Σελίνου Ειρηναίος

Πηγή: Ενοριακή ευλογία, τεύχος Αυγούστου - Σεπτεμβρίου, Αριθμ. Τεύχους 110-111.

Αναδημοσίευση: Θησαυρός γνώσεων και ευσεβείας (4/11/2011)