Το καλύτερο ψέμα

Άκουγα το νέο τραγούδι με τον ομώνυμο τίτλο. Παρατήρησα ότι είναι στιγμές που το μυαλό παρασύρεται από το ηχόχρωμα του ερμηνευτή και τη μελωδία των τραγουδιών και παραβλέπει τον στίχο, ή έστω την αξία του υποβιβάζει. Αλήθεια, συλλογίστηκα για μια στιγμή, δεν είναι τραγικό να ζητά τόσο απεγνωσμένα ένα ψέμα; (Κι ο συλλογισμός παίρνει ξαφνικά τον δικό του δρόμο...)

Μήπως τη ζωή μας τη κτίσαμε στο ψέμα; Έστω το καλύτερο, μα παραμένει ψέμα. Είπε ο Κύριός μας να αναζητούμε την αλήθεια, να μην αντιφάσκουμε, να μην ψευδόμαστε. Το ναι μας – ναι, το όχι – όχι. Μολοντούτο εμείς ψευδώς ζούμε, μιλούμε, κινούμαστε στην πολιτεία, ακόμη και στον μικρόκοσμο των «οικείων» μας, που και μ’ αυτούς καταστρέψαμε τις σχέσεις και τις ισορροπίες στο όνομα μάλιστα κάποτε και της ειλικρίνειας και της αλήθειας. 

Την ασυδοσία τη βαφτίσαμε ελευθερία, την παρανομία - εξυπνάδα, την κλοπή - επιτυχία, την κοροϊδία - χιούμορ. Αδιαφορούμε για τον πόνο του δίπλα και για το σύνολο. Μάθαμε να θεωρούμε ανύπαρκτο το ξένο. Αγανακτούμε για τα ατομικά «δικαιώματά» μας. Εξουδενώσαμε την υπομονή μας και πρωτίστως την υπακοή μας, στους νόμους, στους μεγαλυτέρους, στο χρέος. Αχ, αυτό το χρέος που δεν υπάρχει πλέον! Όλοι νομίζουμε πως οι άλλοι μονίνως μας χρωστούν, κανείς μας δεν αντιλαμβάνεται το χρέος προς τον πλησίον του, προς τις γενιές που ήρθαν και τις γενιές που θα 'ρθουν σ’ αυτήν τη γη.

Επαναστατούμε για τα λάθος πράγματα. Ξεριζώνουν συνθέμελα την πατρίδα και την ελληνική ταυτότητά μας κι εμείς χασμουριόμαστε, αν δεν συναινούμε! Στην κατεχόμενη Κύπρο οι λιγοστοί εναπομείναντες εγκλωβισμένοι δεν μπόρεσαν φέτος να γιορτάσουν Χριστούγεννα. Δεν τους επετράπη από το καθεστώς! Ο κατεχόμενος Πενταδάκτυλος δεν απόσεισε –κατά τον ποιητή–  κανέναν, όμως εμείς δεν υπάρχει περίπτωση να διενεργήσουμε τέτοια πράξη ενάντια στην κίβδηλη ειρήνη της ωστόσο βιασμένης ζωής μας.

Μαθαίνουμε να μεγαλώνουμε ολοένα και πιο απάνθρωπα, με περισσότερο τσιμέντο και σε πεπιεσμένους αγχώδεις ρυθμούς και με λιγότερη διαπροσωπική επαφή, χωρίς τη θέα του δέντρου και την αφή του χώματος. Περιπλέκουμε την απλότητα της ζωής και ξεγυμνωτικά απλουστεύουμε το μετέπειτα και το επέκεινα. Μια αόριστη ανώτερη δύναμη, λέει ο ένας. Είναι τεχνάσματα των παπάδων, λέει ο άλλος. Όλοι επαναπαυόμαστε!

Αρνούμαστε, δεν δοκιμάζουμε να βιώσουμε την Αλήθεια του Χριστού, ενώ ριψοκινδυνεύουμε κορώνα-γράμματα καθημερινά τη ζωή μας στους δρόμους, στη λευκή σκόνη. Αποφαινόμαστε μ’ ευκολία ότι είναι ακατόρθωτος ο αγώνας της νηστείας, ενώ μπορούμε να ακολουθήσουμε εξαντλητικό πρόγραμμα αυστηρής δίαιτας για να αποκτήσουμε καλλίγραμμο σώμα για την παραλία!

Δυστυχώς, μαθαίνουμε να μένουμε στην επιφάνεια, στην εικόνα και δεν εμβαθύνουμε στην ψυχή και στην ουσία. Δεν κοπιάζουμε να φθάσουμε στο βάθος. Γιορτάζουμε Χριστούγεννα με πολλά φωτάκια, δώρα, «Αγιοβασίληδες», μα χωρίς Χριστό. Τυπικά επικοινωνούμε και συναλλασσόμαστε και δεν κοινωνούμε αληθινά. Βιαζόμαστε να διεκπεραιώσουμε εντολές κι επιθυμίες. Από μικροί βιαζόμαστε να τα ζήσουμε όλα στον υπέρτατο βαθμό και χάνουμε την ουσία της ζωής. Τα ζούμε πρόωρα και βουτηγμένα στο ψέμα!

Συγκαλύψαμε τον εαυτό μας, την εικόνα του Θεού, με επάλληλα στρώματα εγωισμού. Αρνούμαστε να δώσουμε ένα μηδαμινό οβολό σ’ ένα ζητιάνο, γιατί μάθαμε πως υπάρχουν κυκλώματα ψεύτικων ζητιάνων.  Μα συχνότερα ο οβολός δεν είναι μεγάλος για κάποια νεοεμφανισθείσα υλική «ανάγκη» μας, μέχρι πρότινος απελευθερωτικά ανύπαρκτη. Κι ακόμη τραγικότερα, σκεπάζουμε την πραγματική δυστυχία του διπλανού μας, γιατί «πονάει» η ψυχή μας και «δεν αντέχει», λέμε! Ναι, έτσι λέμε.

Όπως άκουσα κάποτε, φοράμε μαύρα γυαλιά να μη δείχνουμε τα δάκρυά μας στην κηδεία, ή έτι χειρότερα, να μη δείχνουμε πως δεν κλαίμε. Φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε την αλήθεια. Κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας, να ξεγελάσουμε την αλήθεια, να ξεγλιστρίσουμε από τις ευθύνες, να μη θιγεί ο εαυτούλης μας. Δεν θιγόμαστε οι δύστηνοι από το ψέμα; Δεν ασφυκτιούμε κάτω από τα προσωπεία;

Τέτοιες σκέψεις μεταμεσονύκτιες. Σκέψεις σκληρές μα κι αυτοκριτικές, για όλους μας,  ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΓΙΑ ΜΕΝΑ! Δεν προσποιούμαι τον άγιο. Σε τέτοια και χειρότερα κι εγώ όπως κι εσύ έχω περιπέσει. Και περιπίπτω!

Το τραγούδι φτάνει στο τέλος. Ζητά να τον ξεγελάσει, να του πει ένα ψέμα, να μην αντιληφθεί την πραγματική απώλεια, να μη βιώσει τον πόνο. Τρέμουμε στην ιδέα του πόνου, αυτού του λυτρωτικού, χειρούργου και θείου Πόνου! Μας σκιάζει η ιδέα ενός εαυτού ματωμένου μα πνευματικά καθαρού, αληθινού, χωρίς ικανοποιούμενο εγωισμό, ελεύθερο από πάθη. Προτιμούμε το ψέμα του εύκολου, του υλικού και πρόσκαιρου. Την ψευδαίσθηση της παροντικής ευτυχίας. Μα χάνουμε το μετά, την αίωνιο ζωή, τα πάντα!

Θεέ μου λυπήσου μας. Είναι τόσο αληθινά ζεστή η αγκαλιά Σου να την απαρνιόμαστε, τόσο τρυφερό το χάδι Σου να το αποδιώχνουμε. Συγχώρησέ μας, μη μας κρίνεις αυστηρά. Καταπάτησε κάθε ιδέα ανθρώπινης δικαιοσύνης στην κρίση Σου. Δείξε το έλεός Σου στους αναξίους. Χάρισέ μας ΑΛΗΘΕΙΑ και ΟΥΣΙΑ στη ζωή μας και στις σχέσεις μας, με τους συνανθρώπους μας... με Σένα. Χάρισέ μας αληθινό πνεύμα θυσίας, πίστεως, ελπίδας και αγάπης να ζήσουμε αληθινά!