Γιατί κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις...

Είναι φορές που ο χρόνος περνά βιαστικός κι ανεκμετάλλευτος από μπροστά μας ή γεμάτος με σκέψεις δίχως νόημα κι ανούσια μικρά καθημερινά. Είναι στιγμές που σκοτιζόμαστε για την εμφάνιση μας, την κίνηση στους δρόμους και ξεχνάμε τους ανθρώπους γύρω μας. Πόσες φορές είδαμε το ποτήρι μισοάδειο; Πόσες φορές ξεχάσαμε να κοιτάξουμε τον άνθρωπο δίπλα μας και απλά να του ψιθυρίσουμε μια καλημέρα; Πόσες φορές το χαμόγελο μας πνίγηκε στον ποταμό του δικού μας εγωκεντρικού παρόντος;

Ώσπου μια ανυπόφορη στιγμή, που ο αδιάφορος ρυθμός μας μετατρέπεται άδοξα σ’ έναν πανικόβλητο, τρελό αγώνα δρόμου προς τους ανθρώπους που τόσο απερίσκεπτα «σβήσαμε» από τη μνήμη μας και την ενεργή ζωή μας. Τότε, που μαθαίνουμε ότι αυτός ο άνθρωπος φεύγει… φεύγει αργά προς μια άλλη παράξενη κι απόκοσμη όχθη του ποταμού. Δεν θέλουμε ούτε καν να προφέρουμε την αιτία: μεταστατικός όγκος, είπαν οι γιατροί, καρκίνος… Στρέφω αλλού το βλέμμα καθώς σε κοιτάζω ανυποψίαστο, μέσα απ’ τα θολά μου μάτια, να παλεύεις για τη ζωή.

Είναι κάτι τέτοιες στιγμές που δεν μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όπως τη θέλουμε, γιατί υπάρχουν πάντα οι εξωτερικοί παράγοντες, αυτοί που δεν ορίζουμε, που έρχονται και μας βρίσκουν, ανατρέπουν δεδομένα, ορίζουν, περιορίζουν, καθορίζουν, επαναπροσδιορίζουν. Είναι έξω από μας και η δύναμη του καθενός μας φαίνεται από την ικανότητά του να προσαρμόζεται κάθε φορά στις νέες καταστάσεις που φέρνει μπρος του η ζωή. Απ’ την ικανότητα του να μην εξευτελίζει τη ζωή όταν πια δεν θα μπορεί να την κάνει όπως τη θέλει. Να μην περιφέρουμε μια ύπαρξη βαριεστημένη, καλουπωμένη, συμβιβασμένη. 

          «Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέπτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν αυτά που λέω εδώ. Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι' αυτό που αξίζουν αλλά γι' αυτό που σημαίνουν. Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια μας, χάνουμε 60 δευτερόλεπτα φωτός. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου. Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα με ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι και ένα τραγούδι του Σεράτ θα ήταν η σερενάτα που θα τη χάριζα στη Σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυα μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο απ' τα αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...

Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή...Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα. Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν που νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται. Στους γέρους θα έδειχνα ότι τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά, αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από εσάς τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

 Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα. Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από εσάς, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ' αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς, θα πεθαίνω.Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ' αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ' έβλεπα να βγαίνεις απ' την πόρτα, θα σ' αγκάλιαζα και θα σου 'δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. 

Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ' έβλεπα, θα έλεγα ότι σ' αγαπώ και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη. Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα 'θελα να σου πω πόσο σ' αγαπώ και ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.

Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι' αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’ το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μία τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις "συγνώμη", "συγχώρεσε με", "σε παρακαλώ", "ευχαριστώ" κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις. 

Κανείς δε θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ' τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.»   (Γκαμπριέλ Γκαρσία Μαρκές)

Υ/γ. Σ’ έναν υπέροχο άνθρωπο που ήταν πάντα κάτι περισσότερο από πατέρας, που παρά τη μάχη με τον καρκίνο δεν παύει να μου θυμίζει τα σημαντικά της ζωής, στον λατρεμένο μου παππού με την ευχή να βγει νικητής, μα όπως σωστότερα λέει κι ο ίδιος, ας γίνει το θέλημά Του…