Όταν ήρθαν τα δύσκολα...

ΑΛΗΘΙΝΗ ΟΜΟΛΟΓΙΑ

Ὅλα ὄμορφα καὶ ἥσυχα κυλοῦσαν στὴ ζωὴ τῆς κυρίας Μαρίας. Τὸν Χριστὸ τὸν ἀγαποῦσε, τουλάχιστον ἔτσι νόμιζε. Ὅμως ὄρεξη πολλὴ δὲν εἶχε οὔτε καὶ χρόνο γιὰ νὰ ἀσχοληθεῖ καὶ νὰ ἐμβαθύνει στὰ νοήματα τῆς πίστεως καὶ τῆς εὐσεβείας. Τὸ Ὀρθόδοξο Περιοδικὸ ἐρχόταν τακτικὰ στὸ σπιτικό της. Τό ’νιωθε σὰν μιὰ εὐλογία νά ’ρχεται στὸ σπίτι ἕνα περιοδικὸ ποὺ μιλοῦσε γιὰ τὸ Θεὸ καὶ τὴν Ὀρθόδοξη πίστη τῆς πατρίδος μας. Ὅμως τὸ ἄφηνε κλειστό. Ὅλα τὰ τεύχη τά ’βαζε στὴν ἄκρη σὲ μιὰ γωνιά. Καὶ ἔμεναν ὅλα ἐκεῖ στοιβαγμένα, περιφρονημένα, σκονισμένα... Πέρασαν ἀπὸ τότε κάποια χρόνια...

Κάποια στιγμὴ ὅμως κάτι ἄλλαξε... Ἦρθαν δύσκολες ὧρες στὸ σπιτικό της... Καὶ τότε...

Σήμερα χτυπάει τὸ κουδούνι. Βιαστικὴ ἔτρεξε ν’ ἀνοίξει τὴν πόρτα. Εἶχε ἀκούσει ὅτι ὁ ἀντιπρόσωπος τοῦ περιοδικοῦ εἶχε φθάσει ἐκεῖνες τὶς μέρες στὸ ὄμορφο νησί τους γιὰ νὰ τακτοποιήσει τὶς συνδρομές. Ἂν εἶναι αὐτός – εἶπε ἀπὸ μέσα της – θὰ τοῦ τὰ πῶ ὅλα...

–Καλέ μου κύριε, κοπιάσατε τόσο πολύ! Ἤρθατε ἀπὸ μακριὰ στὸ γραφικὸ νησί μας... Πρὶν τακτοποιήσω τὴ συνδρομή, θέλω νὰ σᾶς ἐξομολογηθῶ:
Χρόνια τώρα τὸ ἔπαιρνα τὸ περιοδικό. Δὲν τοῦ ’δινα ὅμως καμία σημασία. Τὸ ἔβαζα στὴν ἄκρη... Ὅταν ὅμως ἦρθαν τὰ δύσκολα (ἔσπασε ἡ φωνὴ τῆς κυρίας Μαρίας), ἔτρεξα στὰ περιφρονημένα ὣς τότε αὐτὰ ἔντυπα. Ἄρχισα νὰ τὰ ξεσκονίζω καὶ νὰ τὰ μελετῶ. Στὴν ἀρχὴ δειλά. Μετὰ ἀχόρταγα. Τὰ διάβασα ὅλα! Μὲ δίψα! Μία - μία ὅλες τὶς σελίδες, ὅλα τὰ ἄρθρα. Εἶχα ἀνακαλύψει θησαυρό. Τὸν Χριστό, στὸν Ὁποῖο πίστευα, κατάλαβα τελικὰ πὼς δὲν Τὸν γνώριζα... Μέσα ἀπὸ τὶς σελίδες αὐτὲς τοῦ Περιοδικοῦ μοῦ μίλησε ὁ Χριστός, μοῦ ἔλυσε ἀπορίες, μοῦ φώτισε τὸ νοῦ, μοῦ γαλήνεψε τὴν καρδιά, μοῦ πῆρε στεναγμοὺς καὶ ἀγωνίες. Μιὰ «λεπτὴ αὔρα» εἰρήνης εἶναι ἁπλωμένη μέσα μου τώρα.

Καὶ συνέχισε ἡ κυρία Μαρία:
–Καλέ μου κύριε, εἶμαι εὐτυχισμένη γιατὶ τὸ περιοδικὸ αὐτὸ εἶναι φωνὴ ἀλήθειας. Ὅσα γράφονται σ’ αὐτὸ πείθουν ἀβίαστα πὼς ὁ δρόμος τοῦ Χριστοῦ εἶναι ὁ μόνος ποὺ κάνει τὰ «δύσκολα» εὔκολα καὶ ὁδηγεῖ στὴν εὐτυχία τοὺς ἀνθρώπους.

Ὁ ἀντιπρόσωπος ἄκουγε μὲ προσοχὴ τὴ βουρκωμένη γυναίκα, ποὺ ἔλεγε ἀπὸ τὴν καρδιά της τόσο δυνατὰ λόγια εὐγνωμοσύνης. Δοξολόγησε καὶ αὐτὸς μαζί της τὸν Θεὸ καὶ ἔφυγε...

Εἶχε χαραχθεῖ μέσα στὴ μνήμη του ἡ φράση: «Ὅταν ἦρθαν τὰ δύσκολα...».

❁ ❁ ❁

«Ὅταν ἦρθαν τὰ δύσκολα...» στὴ ζωή μας, στὴν ψυχή μας, στὸ σπιτικό μας... Καὶ ἂν δὲν ἔχουν ἔλθει ἀκόμα, θὰ ἔλθουν καὶ θὰ ἔρχονται τὰ «δύσκολα», γιὰ νὰ μᾶς ὡριμάζουν καὶ νὰ μᾶς στρέφουν πρὸς τὸν Θεό. Θὰ ἔρχονται οἱ περιφρονήσεις καὶ οἱ παρεξηγήσεις, οἱ ἀπογοητεύσεις καὶ οἱ ἀσθένειες καὶ τόσες ἄλλες δυσκολίες οἰκογενειακὲς καὶ προσωπικές. Στὶς ὧρες ἐκεῖνες τὶς δύσκολες ἡ ψυχή μας μπορεῖ νὰ βρεῖ πνευματικὸ λιμάνι εἰρήνης στὴ μελέτη, τὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν Ὀρθόδοξων βιβλίων καὶ ἐντύπων ποὺ ἀναλύουν τὶς αἰώνιες ἀλήθειες τοῦ Εὐαγγελίου.

Ὅσοι ἔζησαν τὴν ἐμπειρία αὐτὴ καὶ ἔσκυψαν καὶ μελέτησαν λόγο Θεοῦ, γεύθηκαν οὐράνιους γλυκασμούς, βγῆκαν ἀπὸ ἀδιέξοδα, δόξασαν τὸν Θεὸ καὶ ὁμολόγησαν: «Γαλήνεψε ἡ ψυχή μου», «βρῆκα τὴν εὐτυχία μου», «ἀνακάλυψα τὴν πηγὴ τῆς εὐφροσύνης μου».

Αὐτὴ ὅμως εἶναι καὶ ἡ μαρτυρία τοῦ Ψαλμωδοῦ (Ψαλμ. 118ος) ἀπὸ τὰ χρόνια ἀκόμα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης: Θυμήθηκα, Κύριε, τὰ ἱερά σου λόγια, ποὺ εἶχα μελετήσει, καὶ «παρεκλήθην» (στίχ. 52), παρηγορήθηκα πολὺ στὶς θλίψεις μου. Ἀπὸ τὴ μελέτη «τῶν μαρτυρίων σου», τῶν ἀληθειῶν σου, Κύριε, «ἐτέρφθην» (στίχ. 14), δοκίμασα ἀπερίγραπτη χαρά, ποὺ ἦταν τόσο μεγάλη σὰν νὰ εἶχα ἀνακαλύψει ὅλο τὸν πλοῦτο τῆς γῆς. Καὶ ἀλλοῦ ὁ ἴδιος συμπληρώνει: «Ἐπορευόμην ἐν πλατυσμῷ» (στίχ. 45)· πορευόμουν στὴ ζωὴ ἔχοντας ἀπέραντη ψυχικὴ ἄνεση καὶ βαθιὰ εἰρήνη, ἐπειδὴ ἐφάρμοζα μὲ ἀκρίβεια στὴ ζωή μου τὶς ἐντολές σου.

Ἂς εἶναι καὶ ἡ δική μας εὐγνωμοσύνη δυνατὴ πρὸς τὸν πανάγιο Θεό μας γιὰ τὸ πολύτιμο δῶρο του, τὸν αἰώνιο λόγο του ποὺ μᾶς τὸν χάρισε γραπτό! Καὶ ποὺ στὴ σκοτεινὴ καὶ πονηρὴ ἐποχή μας συνεχίζεται καὶ τυπώνεται καὶ κυκλοφορεῖ ἄφθονα καὶ ἀνεμπόδιστα.

Μέσα στὸ μεγάλο μας μόχθο καὶ κόπο τῆς ἡμέρας ἂς ἀφήνουμε κάποια ὥρα γιὰ ΕΚΕΙΝΟΝ. Ἡ πνευματικὴ μελέτη τῆς Ἁγίας Γραφῆς καὶ τῶν πνευματικῶν βιβλίων καὶ περιοδικῶν ἂς γίνεται μὲ προσευχή, μὲ προσοχὴ καὶ μὲ ἀφοσίωση. Τότε θὰ γαληνεύουμε. Τότε τὰ δύσκολα θὰ γίνονται εὔκολα...

Πηγή: περιοδικό Ο Σωτήρ, τεύχ. 2033, 15 Νοεμβρίου 2011, έκδ. Αδελφότητος Θεολόγων «Ο Σωτήρ», σ. 479-480.

Υ/γ. Να θυμάσαι πως κάθε στιγμή, είναι μια στιγμή που μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας. Κάθε δυσκολία που μας χτυπά, είναι μια ευκαιρία που μας χαρίζεται. Από τον τρόπο που θα την αντιμετωπίσουμε εξαρτώνται όλα!