Η Γέννησίς σου Θεοτόκε, χαράν, εμήνυσε πάση τη Οικουμένη

Οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί αρχίζουν και τελειώνουν το λειτουργικό έτος με εορτές αφιερωμένες στην Παρθένο Μαρία, την οποία τιμούν ως Θεοτόκο. Στις 8 Σεπτεμβρίου, στο τέλος της πρώτης εβδομάδος του νέου εκκλησιαστικού έτους, τιμούμε τη Γέννησή Της. Στις 15 Αυγούστου, κλείνουμε το έτος με την Κοίμηση και τη μετάστασή Της στους ουρανούς.

Όπως φανερώνουν οι ύμνοι των εορτών αυτών αλλά και των υπολοίπων Θεομητορικών εορτών, η προσκύνηση της Παναγίας Μητέρας του Θεού, αποτελεί ουσιαστικά την ομολογία της πίστης μας στο Πρόσωπο του Υιού της. (...)

Στο απολυτίκιο της εορτής της Γεννήσεώς Της, επιβεβαιώνουμε την αλήθεια ότι εξ Αυτής "ανέτειλεν ο ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών". Εκ του γεγονότος ότι αυτή γέννησε Αυτόν που είναι και Μεσσίας (Χριστός) και Κύριος (Θεός), ακυρώθηκε η "κατάρα" της αμαρτίας μας και η εξ αυτής απορρέουσα καταδίκη μας. (...)

Ένα από τα τροπάρια της Κοιμήσεως συνεχίζει το θέμα αυτό, αναφερόμενο σ’ Αυτήν ως εις το πρωτότυπο όλων αυτών που θα "μεταβούν" εκ του θανάτου εις τη ζωή κατά τη γενική Ανάσταση. Ο ύμνος αρχίζει επιβεβαιώνοντας το διπλό θαύμα: παρότι γέννησε κατά σάρκα τον προαιώνιο Υιό του Θεού, Εκείνη δεν έχασε την ιδιότητα της παρθενίας. (...) Αυτό το θαύμα συμπληρώνεται με ένα δεύτερο: το γεγονός του θανάτου Της σε καμία περίπτωση δεν την εχώρισε από τον κόσμο, από τα ανθρώπινα αντικείμενα της άπειρης αγάπης του Υιού της. Συνεπώς είναι σε θέση να πρεσβεύει για μας ενώπιον του Υιού Της και Θεού μας, "εκ θανάτου λυτρουμένη τας ψυχάς ημών".

(...) η μητέρα του Ιησού ποτέ δεν σταματά να πρεσβεύει για μας και, πράγματι, να γίνεται το μέσον διά του οποίου φθάνει η προσευχή μας ενώπιον του Θεού.

Γι' αυτό και οι περισσότερες από τις Ακολουθίες μας τελειώνουν με δυο λόγια ικεσίας που για πολλούς, ακόμη και Χριστιανούς, ηχούν ως σκανδαλώδη και βλάσφημα: "Υπεραγία Θεοτόκε, σώσον ημάς!".

"Πώς μπορείτε να προσεύχεστε έτσι", με ρώτησε τις προάλλες ένας φίλος Βαπτιστής.

Εάν ο Ιησούς είναι αληθινά ο αΐδιος Υιός του Θεού, ο Θεάνθρωπος που "σαρξ εγένετο" στη μήτρα της Παρθένου, (...) αν το σωτήριο και λυτρωτικό έργο Του υλοποιήθηκε χάρη στη συγκατάθεση της Μαρίας, στην πρόθυμη αποδοχή της εν παρθενία κυοφορίας διά της δυνάμεως του Αγίου Πνεύματος -αν όλα αυτά είναι αλήθεια, τότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο παρά να παραδεχθούμε τον ρόλο Της στην οικονομία της σωτηρίας, και να τιμήσουμε αυτόν τον ρόλο, με χαρά και πίστη, στις Ακολουθίες της Εκκλησίες.

Αν ο Ιησούς είναι όντως Αυτός που πιστεύουμε και ομολογούμε ότι είναι, τότε δεν μπορούμε τίποτε άλλο και τίποτε λιγότερο να κάνουμε, παρά να δοξάζουμε την ταπεινή μητέρα Του ως αληθώς Θεοτόκον: ένα ανθρώπινο πρόσωπο σαν κι εμάς, της οποίας όμως η μήτρα ανεδείχθη "πλατύτερα των Ουρανών" διά της κυοφορίας του ενσαρκωθέντος Υιού του Θεού. Και αν, από τη Γέννηση ως την Κοίμησή Της και ακόμη πιο πέρα, είναι όντως Αυτή που πιστεύουμε και ομολογούμε ότι είναι -Μήτηρ Θεού- τότε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε άλλο και τίποτε λιγότερο, από το να Της ζητούμε να πρεσβεύει αδιάκοπα για μας, για χάρη της σωτηρίας μας.

π. Ιωάννης Μπρεκ, Στα χέρια του Θεού: Κείμενα πίστης και ελπίδας,
εκδ. Εν πλω, σ. 151-5.