[...] Το 1780 ο Πρόχορος (άγιος Σεραφείμ τού Σαρώφ) ασθένησε βαριά. Όλο του το σώμα πρήσθηκε, ώστε υπέφερε φρικτούς πόνους και έμεινε ακίνητος πάνω στο σκληρό του κρεβάτι. Ιατρός δεν υπήρχε και κανένα φάρμακο δεν τον βοήθησε. Κατά τα φαινόμενα έπασχε από υδρωπικία που κράτησε τρία χρόνια, από τα οποία το ενάμισι το πέρασε κατάκοιτος. Όλο αυτό το διάστημα δεν βγήκε από το στόμα του ούτε λέξη γογγυσμού, ολόκληρος με την ψυχή και το σώμα του είχε παραδοθεί στον Κύριο και προσευχόταν αδιάλειπτα, ποτίζοντας την κοίτη του με τα δάκρυά του.
Τελικά, φοβούμενος για την ίδια τη ζωή του αρρώστου, ο ηγούμενος π. Παχώμιος πρότεινε αποφασιστικά στον ασθενή να καλέσουν ιατρό, αλλά ο μακάριος ακόμη αποφασιστικότερα αρνήθηκε την ιατρική βοήθεια.
Πάτερ άγιε, του είπε, εγώ αφιερώθηκα στον Κύριο και την Άχραντη Μητέρα Του και αν η αγάπη σας ευαρεστείται εφοδιάστε με με το ουράνιο φάρμακο, τη Θεία Κοινωνία. Ο ιερομόναχος π. Ιωσήφ ύστερα από την παράκληση του αρρώστου και επειδή και ο ίδιος πολύ το επιθυμούσε, έκανε ολονύκτια αγρυπνία και Λειτουργία, όπου συγκεντρώθηκαν οι αδελφοί και προσευχήθηκαν για τον πάσχοντα.
Μετά τη Θεία Λειτουργία, ο Πρόχορος, όπως ήταν κατάκοιτος, εξομολογήθηκε και κοινώνησε των Αχράντων του Χριστού Μυστηρίων. Και να που μετά την Θεία Μετάληψη του εμφανίστηκε η Υπεραγία Θεοτόκος μέσα σε άρρητο φως, συνοδευόμενη από τους αποστόλους Ιωάννη τον Θεολόγο και Πέτρο. Στρέφοντας το θείο πρόσωπό Της προς τον Ιωάννη έδειξε τον Πρόχορο και είπε: «Αυτός είναι από το γένος μας!».
Κατόπιν ακούμπησε το δεξί Της χέρι στο κεφάλι του Προχόρου και αυτοστιγμεί το υγρό, το οποίο είχε γεμίσει το σώμα του, άρχισε να ρέει ποταμηδόν από ένα άνοιγμα που δημιουργήθηκε στον δεξιό του μηρό. Ο Πρόχορος σύντομα θεραπεύθηκε και μόνο το σημάδι της πληγής, από την οποία έτρεξε το υγρό, έμεινε στο σώμα του για πάντα.
Πηγή: Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, Οσίου Σεραφείμ του Σαρώφ βίος, σ. 14-15
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου