Άνθρωποι με απέραντη αγάπη προς την Εκκλησία

Στις 17 Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας πανηγύριζε τον πολιούχο Άγιό μας, τον Άγιο Θεόδωρο τον Τήρωνα. Την παραμονή της εορτής τους αγίου και καθώς περιμέναμε τον επίσκοπο Αμαθούντος να έρθει στην Εκκλησία μας, σκεφτόμουνα εάν θα έρθει κόσμος να τιμήσει τον Άγιο μας.

Η Εκκλησία μας δυστυχώς σχεδόν άδεια. Θα είχε και δεν θα είχε καμιά εικοσαριά πιστούς που ήρθαν από νωρίς και περίμεναν με αγωνία να ακούσουν την καμπάνα του χωριού για να ξεκινήσει ο εσπερινός μας. Άλλωστε αυτοί οι άνθρωποι είναι οι ίδιοι που έρχονται και κάθε Κυριακή και με ευλάβεια συμμετέχουν ο κάθε ένας με τον δικό του τρόπο στη θεία λειτουργία. Από τη μια το ακατάλληλο της ώρας (Πέμπτη 4:30 μ.μ.), αφού αρκετός κόσμος ήταν στις δουλειές του, αλλά και πολύς κόσμος προτίμησε το σπίτι του, ή έναν περίπατο στην πόλη από την Εκκλησία μας, με κρατούσε σε αγωνία. Παρακαλούσα τον Θεό να έρθει κόσμος για να τιμήσουμε τον πολιούχο Άγιό μας όπως συνηθίζεται στις πανηγύρεις να εκκλησιάζεται όλο το χωριό τη μέρα αυτή.

Η ώρα όλο και πλησιάζει, και μεγάλη στεναχώρια άρχισε να με κυριεύει μιας και θα ερχόταν ο Χωρεπίσκοπος την πιο σημαντική ημέρα του χωριού και ο κόσμος θα είναι απών. Ξαφνικά μέσα μου άρχισα να νιώθω περίεργα. Ένα γλυκό αεράκι φυσούσε γύρω μου. Ένιωθα μέσα μου ότι κάτι καλό θα γίνει σήμερα. Γυρίζω και αυτό που αντίκρισαν τα μάτια μου ήταν ό,τι πιο ωραίο είχα δει τις τελευταίες μέρες. Ήταν για μένα το καλύτερο δώρο στην πανήγυρη του χωριού μου.

Ο παππούς ο Κουλλής, ο παππούλης αυτός που για χρόνια είναι επίτροπος στην Εκκλησία, αλλά τους τελευταίους δέκα σχεδόν μήνες βρισκόταν κατάκοιτος στο κρεβάτι και δεν μπορούσε να έρθει στην Εκκλησία, ξεπρόβαλε από το δρομάκι και με τη βοήθεια του περιπατήρα ερχόταν σιγά-σιγά στον Εσπερινό του πολυαγαπημένου του Αγίου.

Εκείνη την στιγμή, πήγα κοντά του να δω αν θέλει βοήθεια και παρόλη την ταλαιπωρία που πέρασε το τελευταίο διάστημα, παρόλο το πρόβλημα που έχει στα πόδια του, δεν με άφησε και μου είπε θα ότι θα τα κατάφερνε μόνος του.

Μέσα στα μάτια του, έβλεπα ένα νεανικό ενθουσιασμό, τα μάτια του ολοκόκκινα από την συγκίνηση. Ξαφνικά ο κόσμος που ήταν εκεί άρχισε να καλεί ο ένας τον άλλο για να δουν τον παππού τον Κουλλή να έρχεται στην Εκκλησία.

Αυτό για μένα ήταν το πιο ωραίο μάθημα που πήρα στην εορτής του Αγίου μου. Να βλέπω έναν ηλικιωμένο, που παρόλη την ασθένεια του, ήρθε στην Εκκλησία για να τιμήσει τον Άγιο Θεόδωρο. Κατά τη διάρκεια του εσπερινού τον έβλεπα, τα μάτια του δεν σταμάτησαν να τρέχουν από τη συγκίνηση και από τη χαρά.

Δόξασα το Θεό που στο ευλογημένο αυτό χωριό υπάρχουν άνθρωποι σαν τον παππού τον Κουλλή, άνθρωποι με πείσμα και αποφασιστικότητα, αλλά κυρίως με απέραντη αγάπη προς την Εκκλησία. Είμαι σίγουρος ότι σε αυτό το χωριό, σε αυτό τον τόπο η ελπίδα δεν χάθηκε. Η ελπίδα υπάρχει και ο καλός Θεός θα μας ανταμείψει όσο ελπίζουμε σε Αυτόν.

Καλό Στάδιο σε όλους και Καλή Ανασταση.

π. Γεώργιος Κόρτας

Πηγή: περιοδ. Ο Τήρων, τεύχ. 6, Μάρτιος 2012, έκδ. Ι.Ν. Αγίου Θεοδώρου του Τήρωνος Μοναγρουλίου, σ. 7.