Ο ήλιος είναι για να αντανακλά τους ήλιους του!

Να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σου

να καθαρίσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σου

να μπολιάσουμε το δικό μας,

να πάρουμε μια σταγόνα από το αίμα σου

να βάψουμε το δικό μας

να μη μπορέση πια ποτέ

να το ξεθωριάσει ο φόβος.

Να πάρουμε το τελευταίο σου βλέμμα

να μας κοιτάζει μη ξεστρατίσουμε,

να πάρουμε την τελευταία σου εκπνοή

νάχουμε οξυγόνο ν’ αναπνέουμε

χιλιάδες χρόνια,

να πάρουμε τις τελευταίες σου λέξεις

νάχουμε να τραγουδάμε

ανεξάντλητα εμβατήρια για τη λευτεριά…

Μην πέσει σκιά στον τάφο αυτό

ούτε από γιασεμί στο φεγγάρι.

Ο τάφος αυτός είναι για να παίζει

με ξίφη Αυγουστιάτικων ηλιακτίνων

και να στέλνει διπλούς ήλιους

πίσω στον ήλιο.

Κι ακόμα όχι, ο τάφος αυτός

δεν είναι για ν’ αντανακλά τον ήλιο,

ο ήλιος είναι για να αντανακλά τους ήλιους του.

Πηγή: Κώστας Μόντης, Στιγμές, 1958

Σημ. Το ποίημα γράφτηκε για τον ήρωα του απελευθερωτικού αγώνα της ΕΟΚΑ, Γρηγόρη Αυξεντίου, που έπεσε μαχόμενος για τη λευτεριά και την Ελλάδα στις 3/3/1957 στα βουνά του Μαχαιρά.