Θα είμαι για σένα η αγάπη σου και το αίμα σου που έχασες...

ΑΥΓΟΥΣΤΙΑΤΙΚΟ ΜΑΚΡΟΣΚΕΛΕΣ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ...

Επιτρέψτε μου να μελαγχολήσω λίγο απόψε... Από αδυναμία ή από ανθρώπινη ανάγκη να μιλήσω... Να θυμηθώ κάτω απ' την πορτοκαλόχρου πανσέληνο που ονειρευτήκαμε και με τις νότες της μελωδίας που αγαπήσαμε... Συγχωρέστε με που μου βγαίνει αυτή η διάθεση!

Ίσως είναι που σμίγουν διαφορετικοί πόνοι στο σημερινό μου μονοπάτι. Αυτά που έγιναν, αυτά που δεν έγιναν κι αυτά που θα γίνουν. Μοιάζει κάποτε πως τίποτα δεν μπορείς να αλλάξεις ό,τι κι αν θέλησες, όσο κι αν προσπάθησες. Αδιέξοδα και διλήμματα. Και πόνος.

Ο χωρισμός από κάποιο αγαπημένο σου πρόσωπο κουβαλά πάντοτε μαζί του πολύ πόνο. Η διάσπαση δύο αγαπώμενων καρδιών διασπά συνάμα και το είναι σου, τα όνειρα και το μέλλον σου και το παρόν σου... σε αποσυνθέτει. Δεν είναι εύκολο να διαγράψεις το χτες και να ξεχάσεις ό,τι αγάπησες πολύ...

Ο χωρισμός από κάποιον που δέθηκες μαζί του προκαλεί σύγχυση, αναστάτωση. Αποδομεί τη ζωή σου, την οποία καλείσαι να ξαναχτίσεις μ' άλλα υλικά, νέα.

Πάνε χρόνια... Τίποτα από τότε δεν άλλαξε. Ψέματα! Μπορεί ο πόνος να γλύκανε στην πορεία, η σύγχυση να υποτάσσεται πιο εύκολα σ' ένα μανδύα ψυχρότητας που ενδύεις την καρδιά, αλλά μου φαίνεται πως ο χρόνος -ναι αυτός που λένε πως όλα τα γιατρεύει- αυτός ο ίδιος χρόνος αυξάνει την απόσταση, βαθαίνει τα χάσματα, νεκρώνει κάθε επικοινωνία, αποκλείει κάθε πιθανότητα επανασύνδεσης...

Μοιάζει η ζωή μας να μας εγκλωβίζει κάποτε σ' ένα αδιέξοδο. Τώρα πια ξένοι, σκέφτομαι... Γίνεται στο αυλάκι του αίματος να κυλά νερό; Βαθιά νιώθω πως αυτό δεν γίνεται, κατά τη λαϊκή σοφία. Μα τα χρόνια κυλάνε, σαν ποτάμι που δεν μας περιμένει. Μπορεί να κράτησες -με μια πρωτόγνωρα καθολική αποδοχή και σιωπή- τις ίδιες φωτογραφίες εκεί στο έπιπλο, λες και προσπαθήσεις να ξεγελάσεις τον εαυτό σου αρνούμενος τον χρόνο, μα σαν κοιτάξεις τα παιδιά που μεγάλωσαν τόσο απότομα και τ' άλλα που γεννήθηκαν μετά, δέχεσαι το αλύπητο πλήγμα της αλήθειας. Γιατί Θε μου, ρωτάς... Ας είναι κι αυτό για το καλό μας!

Δεν σ' το κρύβω, συχνά σκέφτομαι πως συγγενείς δεν είναι μόνο αυτοί που κουβαλούν του ίδιου γένους γονίδια, μα πιότερο όσοι έγιναν μέσα από την τριβή της καθημερινότητας, την ελεύθερή τους επιλογή και την προσφορά της καρδιάς τους δικοί μας άνθρωποι. Η συγγένεια της καρδιάς δεν μπορεί παρά να βαραίνει περισσότερο από κάθε άλλη συγγένεια. Έτσι το νιώθω μέσα μου...

Δεν σ' το κρύβω, είναι νύχτες σαν κι αυτές που πονώ πάλι πολύ. Παίρνω αγκαλιά την Παναγία που με συνοδεύει από τα παιδικά μου χρόνια στο προσκεφάλι μου. Τα μάτια της τόσο όμορφα και ζωηρά -πιο όμορφα κι απ' της γυναίκας που αγαπήσαμε!- άλλοτε μου γελούν, άλλοτε με νουθετούν, πονούν μαζί μου, μου δίνουν δύναμη ή με μαλώνουν. Είναι στιγμές που το κορμί και η ψυχή μου παραλύουν. Δεν μου μένει δύναμη για τίποτα, ούτε καν για να προσευχηθώ ο ανάξιος... Μα η Αγάπη Της με τυλίγει για λίγο και με ξεκουράζει. Με γαληνεύει, σαν να 'θελε να μου πει: Εγώ θα είμαι για σένα η αγάπη σου και το αίμα σου που έχασες... Εγώ θα είμαι για σένα τα πάντα! Άσε με να γίνω τα πάντα στην καρδιά σου! Σ' αγαπώ. Το ξέρεις. Άσε με να ευλογήσω τη δοκιμασία σου και να σε παρηγορήσω. Άσε με να ξέρω καλύτερα από σένα γιατί συμβαίνουν όλ' αυτά! Πίστεψε και άκου τα λόγια του πνευματικού σου: «Δεν υπάρχουν καλά και κακά πράγματα στη ζωή μας. Και τα καλά και τα κακά μπορούν να λειτουργήσουν για τη σωτηρία μας.»