Εγώ από μόνος μου είμαι χαμένος!

Σε ευχαριστώ Κύριέ μου, διότι για χάρη μου υπέμεινες της προδοσίας το φίλημα. Και πάλι φέρθηκες με φιλοφρόνηση λέγων: «εταίρε, εφ’ ω πάρει;» (Ματθ.κστ΄50). Δηλαδή, σύντροφε κάνε εκείνο για το οποίο ήρθες. Ο Ιούδας έπρεπε εκείνη την ώρα συγκλονισμένος να πέσει στα πόδια Σου και να πει: «Κύριε φιλάνθρωπε και ανεξίκακε, εμένα τον προδότη αποκαλείς σύντροφο; Συγχώρεσέ με τον ανάξιο». Και Συ θα τον συγχωρούσες και θα τον αποκαθιστούσες στο αποστολικό αξίωμα. Όμως ο δυστυχής είχε κυριευθεί από το σατανά και χάθηκε. Αν, λοιπόν, χάθηκε ένας απόστολος που έκανε θαύματα και αν χάθηκαν ο πιο λαμπρός άγγελος και τόσοι πολλοί άλλοι άγγελοι, εγώ από μόνος μου είμαι χαμένος. Ελέησέ με Κύριέ μου και σώσε με, είτε θέλω είτε δεν θέλω. Και όλους τους ανθρώπους προς δόξαν Σου.

Νικόλαος Βοϊνέσκος
Πηγή: Ιερός Ναούς Αγίας Βαρβάρας Πατρών (Απρίλιος 2011)

Η αιτία και το δώρο του γάμου

 
Πρώτα μάθε ποια είναι η αιτία του γάμου και για ποιο λόγο έχει εισαχθεί στη ζωή μας και μη ζητάς τίποτε περισσότερο. Ποια, λοιπόν, είναι η αιτία του γάμου και για ποιο λόγο τον έδωσε ο Θεός; Άκουσε τον Παύλο που λέει: «Διὰ δὲ τὰς πορνείας ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἐχέτω». (Α' Κορ. ζ' 2) Δεν είπε «για την απαλλαγή της φτώχειας ή για την απόκτηση πλούτου», αλλά τι; Για να αποφύγουμε τις πορνείες, για να συγκρατήσουμε την επιθυμία, για να συζητήσουμε με σωφροσύνη, για να ευαρεστήσουμε τον Θεό, αρκούμενοι στη δική μας σύζυγο. 

Αυτό είναι το δώρο του γάμου, αυτός ο καρπός, αυτό το κέρδος. Μη λοιπόν αφήνοντας τα μεγαλύτερα, ζητάς τα μικρότερα, διότι ο πλούτος είναι πολύ μικρότερος από τη σωφροσύνη. Γι’ αυτό λοιπόν το ένα πρέπει να παντρευόμαστε, για να αποφύγουμε την αμαρτία, για να απαλλαγούμε από κάθε πορνεία. Γι’ αυτό πρέπει να γίνεται κάθε γάμος, για να μας βοηθάει στην άσκηση της σωφροσύνης. Και θα γίνει αυτό, αν παίρνουμε τέτοιες γυναίκες, που μπορούν να μας προσφέρουν πολλή ευλάβεια, πολλή σωφροσύνη, καθώς και ευγένεια στην συμπεριφορά.

Διότι η ομορφιά του σώματος, όταν δεν συνδυάζεται παράλληλα με την αρετή της ψυχής, θα μπορέσει να σκλαβώσει έναν άντρα για είκοσι και τριάντα μέρες, περισσότερο όμως δε θα προχωρήσει, αλλά αφού δείξει την κακία της θα διαλύσει όλη την αγάπη. Εκείνες όμως που λάμπουν από το κάλλος την ψυχής, όσο προχωράει ο καιρός και κάνουν γνωστή την ευγένειά τους, τόσο περισσότερο θερμότερο κάνουν τον έρωτα στους άνδρες τους, και ανάβουν την αγάπη τους γι’ αυτόν. Και όταν υπάρχει αυτό και φιλία θερμή και γνήσια υπάρχει ανάμεσά τους, απομακρύνεται κάθε είδος πορνείας, και ούτε θα εισχωρήσει ποτέ κάποια σκέψις ακολασίας σε αυτόν που αγαπάει τη γυναίκα του, αλλά αρκείται πάντοτε στη δική του αποσπώντας από τον Θεό με τη σωφροσύνη του κάθε εύνοια και προστασία για το σπίτι του.

Έτσι έπαιρναν γυναίκες οι γενναίοι από τους παλιούς άνδρες, επιζητώντας ευγένεια ψυχής και όχι πλούτο χρημάτων. Και ότι αυτό είναι αλήθεια (σ.μ. θυμηθείτε τον γάμο του Ισαάκ…).

Πηγή: Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, Χρυσοστομικός Άμβων Γ': Ο Γάμος, η Οικογένεια και τα προβλήματά τους, έκδ. Συνοδίας Σπυρίδωνος Ιερομονάχου, Νέα Σκήτη Αγίου Όρους.

Αποδελτίωση: Serafeimtousarof (2/3/2011)

Υ/γ. (α) Αφιερωμένο σε δύο όμορφους ανθρώπους που ευλογούν σήμερα την κοινή τους πορεία με το μυστήριο του γάμου. Ο Θεός μαζί σας! 

(β) Σε σένα που ευωδιάζει η ψυχή σου από ευγένεια:)

«60 λεπτά» στο Άγιο Όρος

Παρακολουθήστε το εξαιρετικό αφιέρωμα που έκανε η γνωστή εκπομπή «60 λεπτά» του τηλεοπτικού σταθμού CBS News ης Αμερικής για το Άγιο Όρος.



Μία επίσκεψη στο Άγιο Όρος
Μέρος Α' (με ελληνικούς υποτίτλους)


Μέρος Β'


A' Ο Bob Simon γυρίζει πίσω στον χρόνο, όταν αποκτά μία σπάνια πρόσβαση στους μοναχούς στα αρχαία μοναστήρια της απόμακρης ελληνικής χερσονήσου, όπου διατηρείται ο σπαρτιατικός τρόπος ζωής της προσευχής με μια παράδοση σχεδόν αδιαφοροποίητη για χιλιάδες χρόνια.

B' Οι κάμερες των «60 λεπτών» καταγράφουν τη μοναστική ζωή, περιλαμβανομένων των ύμνων, των προσευχών, των τελετουργιών και των ανεκτίμητων λειψάνων και εικόνων από τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία που φυλάσσονται στο «Άγιο Όρος».


Η χαρά στο Άγιο Όρος - Life on Mt. Athos

Οι μοναχοί που ζουν στο όρος Άθως στη βόρεια Ελλάδα είναι πιο χαρούμενοι από τους ανθρώπους που ζουν έξω στον κόσμο; Ο πατήρ Ματθαίος το πιστεύει ακράδαντα και εξηγεί γιατί.

Οι επάλξεις της Ορθοδοξίας - Bastions of Orthodox faith

Ο πατήρ Ιάκωβος, ο οποίος ζει για 25 χρόνια στην Ιερά Μονή Σιμονόπετρας, εξηγεί γιατί τα μοναστήρια είναι κτισμένα σαν φρούρια.

Δεν είναι απλώς τέχνη! - Don't call it art!

Ο πατήρ Μάξιμος λέει στον Bob Simon ότι οι θησαυροί που υπάρχουν στα μοναστήρια του Άθω δεν είναι τέχνη, αλλά αφιερώματα. Το να βάλει χρηματική αξία στη συλλογή, λέει, είναι κάτι το αδύνατο.

Η Αυτονομία του Αγίου Όρους - Mt. Athos autonomy

Το όρος Άθως είναι μία αυτόνομη, αυτοδιοικούμενη περιοχή εντός της Ελλάδας. Ο πατήρ Μάξιμος εξηγεί σχετικά.

Στα παρασκήνια της παραγωγής - Behind-the-scenes travelogue to holy Mt. Athos
Ο παραγωγών των «60 λεπτών», Μιχάλης Καρζής, είναι ο τέλειος ξεναγός για να σε μεταφέρει στα παρασκήνια της εκπομπής για την ιστορία του όρους του Άθω. Ο Καρζής είναι τέκνο Ελλήνων μεταναστών και μιλά ελληνικά. Αυτά τα στοιχεία σίγουρα βοηθούν καθώς προσπαθούν αυτός και ο βοηθός παραγωγός Harry Radliffe να πάρουν έγκριση για την εκπομπή των «60 λεπτών» για το απόκοσμο όρος του Άθω, μία αυτοδιοικούμενη χερσόνησο στην Ελλάδα όπου είναι το σπίτι 20 μοναστηριών και περί των 2.000 μοναχών.

Αλλά η απόκτηση της άδειας δεν ήταν ένας εύκολος στόχος. «Η βουλή που υπάρχει εκεί, η Ιερά Κοινότητα, είναι η μόνη βουλή στον κόσμο που συνεδριάζει ανελλιπώς από τον 10ο αιώνα» λέειο Καρζής. «Και αυτοί είναι οι άνθρωποι από τους οποίους ζητούσαμε άδεια για να κινηματογραφήσουμε το όρος Άθως.»


Η Ιερά Κοινότητα απέρριψε τις αιτήσεις των «60 λεπτών». Είπαν «σας ευχαριστούμε πολύ, αλλά αναμένατε στη σειρά», όπως θυμάται ο Καρζής. «Εννοώ ότι το BBC χτυπά την πόρτα για 40 χρόνια, οι Γάλλοι, οι Γερμανοί, όσοι θέλησαν να έρθουν.»

Έπειτα προσέφυγαν στους ισχυρούς ηγουμένους που διοικούν τις διάφορες μονές στο όρος Άθως και τελικά πέτυχαν ένα σημαντικό επίτευγμα.

Παρακολουθήσε το μέρος Α' και Β' της αναφοράς του Bob Simon.

«Έχουμε απλώς θεμελιώσει εμπιστοσύνη μεταξύ μας», λέει ο Καρζής. «Και αυτοί αντιλήφθηκαν ότι θα κάναμε το καλύτερο για να αποκρυσταλλώσουμε την ουσία του μοναχικού βίου, την ομορφιά του χώρου και αυτού που κάνει μοναδικό ανά το παγκόσμιο το όρος του Άθωνα.

Μόλις ο Καρζής και ο Radliffe έλαβαν την πρόσκλησή τους, πολλές άλλες προκλήσεις ήρθαν, όπως θα μάθετε στο οδοιπορικό των «60 λεπτών». Βρίσκεται στην Ευρώπη, αλλά το όρος Άθως έχει εξαιρετικά δύσκολη πρόσβαση. Η χερσόνησος είναι προσιτή μόνο διά θαλάσσης και οι περιβάλλουσες θάλασσες είναι δύσκολες. Πιστεύεται ότι η ίδια η Παρθένος Μαρία ναυάγησε εκεί, κάτι που είναι από τα πολλά πράγματα που κάνουν το όρος του Άθω τόσο ιερό για τους μοναχούς και τις χιλιάδες των προσκυνητών που επισκέπτονται τον χώρο κάθε χρόνο.

Η ομάδα των «60 λεπτών» ήταν καθηλωμένη στο όρος Άθως όταν έπιασε θαλασσοταραχή μετά από δύο εβδομάδων ανάπαυλα. Τώρα πίσω στη Νέα Υόρκη, ο Καρζής και ο Radliffe μοιάζουν ακόμη να έχουν μεταφερθεί πίσω στον χρόνο στα καταπληκτικά βουνά. Αν ενδιαφέρεσαι να επισκεφθείς το όρος του Άθωνα ως προσκυνητής, αυτά τα βίντεο των «60 λεπτών» είναι αναμφισβήτητα η καλύτερη οπτική καταγραφή που έγινε ποτέ για να ξεκινήσετε την έρευνά σας.

Εάν είστε γυναίκα, αυτά τα βίντεο μπορεί να είναι ο μόνος τρόπος να δείτε ποτέ το όρος του Άθωνα. Δεν επιτρέπονται οι γυναίκες.

*Εάν έχετε πρόβλημα στην προβολή των βίντεο, δοκιμάστε τον παρακάτω σύνδεσμο για απ' ευθείας σύνδεση την ιστοσελίδα του σταθμού:

Mt. Athos: A visit to the Holy Mountain

πηγή: εκπομπή 60 minutes (24/4/2011)

Σήκω να φύγουμε απ' εδώ!

Ύστερα πιάνει τον Αδάμ από το χέρι, τον σηκώνει επάνω και του λέει:

«Σήκω συ που κοιμάσαι και ανάστα από τους νεκρούς, γιατί σε καταφωτίζει ο Χριστός! Εγώ ο Θεός που για χάρη σου έγινα υιός σου, έχοντας δικούς μου πλέον και σένα και τους απογόνους σου, με τη θεϊκή εξουσία μου δίνω ελευθερία και λέω στους φυλακισμένους του Άδη "εξέλθετε". Εσένα, Αδάμ, σε προστάζω· σήκω από τον αιώνιο ύπνο σου. Δεν σε έπλασα για να μένεις φυλακισμένος στον Άδη. Ανάστα εκ των νεκρών, γιατί εγώ είμαι η Ζωή των θνητών. Σήκω επάνω, πλάσμα δικό μου, σήκω επάνω συ που είσαι η μορφή μου, που σε δημιούργησα κατ' εικόνα μου. Σήκω να φύγουμε απ' εδώ...»

Άγιος Επιφάνιος, Λόγος εις την εις Άδου κάθοδον

Πηγή: φυλλάδιο Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι..., έκδ. Χριστιανικών Συνδέσμων Γυναικών Ι. Αρχιεπισκοπής Κύπρου, 2011.

Ανάσταση στην καρδιά της Ορθοδοξίας

«Χριστός Ανέστη»

Ο θρήνος της Παναγίας μας

Μήτηρ του Θεού, Θεοτόκος, Χώρα του Αχωρήτου, Ζωοδόχος Πηγή, Αγία Σκέπη, Γλυκοφιλούσα, Γοργοϋπήκοος, Παραμυθία, η Παναγία μας ή απλώς η Μητέρα όλων. Στη συνείδηση του απλού ορθόδοξου λαού η Παναγία δεν είναι ένα απόμακρο, απόκοσμο πρόσωπο σε κάποιο θρόνο κι ας τη λέει Παντάνασσα εικονίζοντας τη δόξα της. Ούτε είναι ισόθεος, αλλά οι ορθόδοξοι την τιμούν ιδιαιτέρως. Περισσότερο την αισθάνονται ως τον πιο δικό τους άνθρωπο στον οποίο μπορούν να καταφύγουν σε κάθε δύσκολη στιγμή. Η φράση «Παναγία μου» εκφέρεται πρώτη στο στόμα του κόσμου. Στην Παναγία τρέχουν ασθενείς και πεφορτισμένοι για να βρουν ανάπαυση και στην Παναγία εναποθέτουν οι πιστοί τις ελπίδες τους. Ξέρουν ότι η γλυκύτατη Μητέρα του Χριστού δεν παραβλέπει τις αιτήσεις μας και γίνεται ο καλύτερος πρεσβευτής μας ενώπιον του Θεού και Υιού της.

Τέτοιες ημέρες των παθών, της Σταύρωσης και του θανάτου του Χριστού μας, ο λαός στρέφεται προς το πρόσωπο της Παναγίας του συναισθανόμενος τον σπαραγμό της πάναγνης ψυχής της βλέποντας τον γυιο της να χύνει το άμωμο αίμα Του για να μας σώσει. Η υμνωδία της Εκκλησίας αλλά και η λαϊκή μούσα αναπαράγει εις τους αιώνες τον πόνο και τον θρήνο της, τον πόνο και τον θρήνο της μάνας που βλέπει το τέλος του γυιου της, που παρά την φύσιν των πραγμάτων θάβει πρώτη εκείνη το σπλάχνο της.

Η δημοτική μας παράδοση μάς κατέλιπε μέσω του στόματος του απλού λαού -ο οποίος δεν θεολογεί αλλά αισθάνεται βαθύτατα τη θλίψη της Μητέρας του και συμπονεί- μερικά από τα συγκλονιστικότερα μοιρολόγια. Όπως είναι φυσικό δεν αναμένουμε ούτε μια πεζή ιστορική καταγραφή των γεγονότων, ούτε μια θεολογική προσέγγιση. Με το ύφος του δημοτικού τραγουδιού και την επιτρεπόμενη ανθρωποκεντρική υπερβολή, το μοιρολόι της Παναγίας συγκλονίζει τον πιστό Έλληνα ακόμη και σήμερα. Όπως γράφει η Μιράντα Τερζοπούλου (δίσκος: Δόμνα Σαμίου, Τα Πασχαλινά):

Το ευρύτατα διαδεδομένο σ' όλο τον ελληνικό χώρο Μοιρολόι ή Καταλόι της Παναγιάς είναι ένα μεσαιωνικό μακροσκελές ομοιοκατάληκτο στιχούργημα λόγιας προέλευσης, αλλά εντυπωσιακά πλατιάς λαϊκής αποδοχής. Επηρεασμένο από τις σχετικές περικοπές των Ευαγγελίων και την υμνογραφία της Εκκλησίας αποτελεί έναν ανθρωποκεντρικό αφηγηματικό θρήνο για τη μαρτυρική πορεία του Χριστού προς τον σταυρικό θάνατό Του, ιδωμένη μέσα από τα μάτια και τα συναισθήματα της τραγικής του μάνας. Τραγουδισμένο από τις γυναίκες γύρω από τον «τάφο» του Χριστού, κατά το ήθος και το ύφος των οικείων τους κοσμικών μοιρολογιών, εκφράζει τη συμπόνοια, την ταύτισή τους με τη μητρική, ανθρώπινη πλευρά της Παναγιάς. Ωστόσο ο τρόπος της τελετουργικής του επιτέλεσης αποκαλύπτει τις προχριστιανικές ρίζες του εθίμου.

Αν και υπάρχουν κατά τόπους διαφορές, σε επί μέρους στοιχεία του τραγουδιού ή στη μελωδική του εκφορά, η δομή και η φόρμα του Μοιρολογιού καθώς και η λειτουργία του παρουσιάζουν εντυπωσιακές ομοιότητες από την Κάτω Ιταλία μέχρι τον Πόντο και την Κύπρο.

Επιπρόσθετα μαθαίνουμε πως στην Κύπρο

Ο θρήνος της Παναγίας τραγουδιόταν τη νύχτα της Μ. Παρασκευής μετά την περιφορά του Επιταφίου, μέσα ή στο προαύλιο της εκκλησίας. Τον τραγουδούσαν μέσα από χειρόγραφα τετράδια δύο-τρία άτομα (συνήθως πάντα τα ίδια) ο ένας μετά τον άλλο με θρηνώδες ύφος, παρασέρνοντας σε δάκρυα τους πιστούς που συμμετείχαν με τον τρόπο αυτόν στον πόνο της Μητέρας του Θεού, μα και στον ανθρώπινο πόνο της μάνας Μαρίας. (δίσκος: Μιχάλης Τερλικκάς, Των Γεννών τζαι της Λαμπρής: Θρησκευτικά τραγούδια της Κύπρου και ύμνοι).

Μέσα σ' αυτό το λαϊκό πνεύμα κινούνται και οι στίχοι του Κώστα Βάρναλη που μελοποιήθηκαν από τον Λουκά Θάνου και έγιναν γνωστοί με μοναδική φωνή του Ξυλούρη.

Πού να σε κρύψω γιόκα μου 

να μη σε φτάνουν οι κακοί 

σε ποιο νησί του ωκεανού 

σε πια κορφή ερημική. 

Δεν θα σε μάθω να μιλάς 

και τ' άδικο φωνάξεις 

ξέρω πως θα 'χεις την καρδιά 

τόσο καλή τόσο γλυκή 

που μες τα βρόχια της οργής 

ταχιά, ταχιά θε να σπαράξεις. 

Συ θα'χεις μάτια γαλανά 

θα 'χεις κορμάκι τρυφερό 

θα σε φυλάω από ματιά κακή 

και από κακό καιρό 

Από το πρώτο ξάφνιασμα 

της ξυπνημένης νιότης 

δεν είσαι συ για μάχητες 

δεν είσαι συ για το σταυρό 

εσύ νοικοκερόπουλο 

όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης 

Κι αν κάποτε τα φρένα σου 

το δίκιο φως της αστραπής 

κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε 

παιδάκι μου να μην τα πεις 

Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν 

το φως να το σηκώσουν 

δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή

απ' την αλήθεια της σιωπής 

χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, 

τόσες θα σε σταυρώσουν.

Επιτρέψτε μου, όμως, λίγο λόγω καταγωγής, λίγο λόγω ερμηνείας και μελωδίας και λίγο λόγω άλλων συνειρμών, να θέλω να κλείσω με μια κυπριακή παραλλαγή του θρήνου της Παναγίας τραγουδημένη από την Κυριακού Πελαγία.

Αδέ μαντάτο σκοτεινόν τζαι μέρα λυπημένη
όπου μου ήρτε σήμερα στην πολλοπικραμένη
επιάσαν τον υιούλην μου τζι είμαι φαρμακωμένη
τζαι πώς με κλαίεις ουρανέ τζαι γη σκοτεινιασμένη.

Θωρώντας πως επιάσασιν τον Ποιητήν του κόσμου
τα φύλλα της καρδούλας μου, τα μάθκια μου, το φως μου
μανάδες κουβεντιάστε με, πέτε μου πού 'ν' ο γυιος μου!
Άγιε Γιάννη τίμιε τζαι μαθητή του γυιου μου
δείξε μου τον υιούλην μου τζαι σέν' τον δάσκαλόν σου.

Θαυμάζουμε σε Δέσποινα τα λόγια που μου λέεις
εβύζασες, ενίωσες τζαι δεν Τον ιγνωρίζεις
τζι εγιώ ο φτωχός ο μαθητής πώς θα τον ιγνωρίσω;
Εβάλαν με στα βάσανα να μεν το 'μολοήσω,
μ' αφού 'σαι η Κυρία μου θα σου το μαρτυρήσω!

Βλέπεις Τον τζείνον τον χλομό στη μέση σταυρωμένον
τζείνος εν ο υιούλης σου τζαι μέν' ο δάσκαλός μου! 
Βρίσκεται πάνω στο σταυρό νεκρός τζαι σταυρωμένος
να σώσει ορθόδοξον λαόν όπου 'ναι κολασμένος.

Ως το δρικά η Δέσποινα έγειρεν τζι ελιώθην
τρία κανιά ροδόσταμμαν αγγέλοι μυροφόροι
όσον τζαι πολλιώσαν την τζι εσύφφερεν τον νουν της
επολοήθην Δέσποινα τζαι λέει του υιού της:

Τζαι πού μασιαίριν να σφαώ, λάκκον να δώσω μέσα
τζαι πού κρεμμόν κρεμμύτερον να πάω να κρεμμίσω
τον γυιον μου τον μονογενήν να τον 'πολησμονήσω!

Οι μυροφόρες του Χριστού εστέκασιν κοντά της
η μι' έπιανε τα χέρια της τζι η άλλη τα γόνατά της
τζείνη έδερνε τα στήθη της τζι ετράβαν τα μαλλιά της!

(Όσοι θέλουν να κατεβάσουν και να ακούσουν τον κυπριακό θρήνο μπορούν να πατήσουν εδώ.)

Πηγή: Ερετικό Ιστολόγιο (2/4/2010)

Ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε!

Σήμερον ὁ Ἰούδας, καταλιμπάνει τὸν Διδάσκαλον, καὶ παραλαμβάνει τὸν διάβολον, τυφλοῦται τῷ πάθει τῆς φιλαργυρίας, ἐκπίπτει τοῦ φωτός, ὁ ἐσκοτισμένος· πῶς γὰρ ἠδύνατο βλέπειν, ὁ τὸν φωστῆρα πωλήσας, τριάκοντα ἀργυρίων, ἀλλ' ἡμῖν ἀνέτειλεν ὁ παθῶν ὑπὲρ τοῦ Κόσμου, πρὸς ὃν βοήσωμεν· Ὁ παθών, καὶ συμπαθῶν ἀνθρώποις, δόξα σοι.

Σήμερον ὁ Ἰούδας, παραποιεῖται θεοσέβειαν, καὶ ἀλλοτριοῦται τοῦ χαρίσματος, ὑπάρχων μαθητής, γίνεται προδότης, ἐν ἤθει φιλικῷ, δόλον ὑποκρύπτει, καὶ προτιμᾶται ἀφρόνως τῆς τοῦ Δεσπότου ἀγάπης, τριάκοντα ἀργύρια ὁδηγὸς γενόμενος, συνεδρίου παρανόμου. Ἡμεῖς δὲ ἔχοντες σωτηρίαν τὸν Χριστόν, αὐτὸν δοξάσωμεν.

Τὴν φιλαδελφίαν κτησώμεθα, ὡς ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καὶ μὴ τὸ ἀσυμπαθὲς πρὸς τοὺς πλησίον ἡμῶν, ἵνα μὴ ὡς ὁ δοῦλος κατακριθῶμεν, ὁ ἀνελεήμων, διὰ τὰ δηνάρια, καὶ ὡς ὁ Ἰούδας μεταμεληθέντες, μηδὲν ὠφελήσωμεν.[...]

Σήμερον ἔλεγεν ὁ Κτίστης Οὐρανοῦ καὶ γῆς, τοῖς ἑαυτοῦ Μαθηταῖς. Ἤγγικεν ἡ ὥρα, καὶ ἔφθασεν Ἰούδας ὁ παραδιδούς με, μὴ τίς με ἀρνήσηται, βλέπων με ἐν τῷ Σταυρῷ, ἐν μέσῳ δύο λῃστῶν· πάσχω γὰρ ὡς ἄνθρωπος, καὶ σώζω ὡς φιλάνθρωπος, τοὺς εἰς ἐμὲ πιστεύοντας. [...]

Σήμερον τῷ σταυρῷ προσήλωσαν, Ἰουδαῖοι τὸν Κύριον, τὸν διατεμόντα τὴν θάλασσαν ῥάβδῳ, καὶ διαγαγόντα αὐτοὺς ἐν ἐρήμῳ. Σήμερον τῇ λόγχῃ τὴν πλευρὰν αὐτοῦ ἐκέντησαν, τοῦ πληγαῖς μαστίξαντος, ὑπὲρ αὐτῶν τὴν Αἴγυπτον, καὶ χολὴν ἐπότισαν, τὸν μάννα, τροφὴν αὐτοῖς ὀμβρήσαντα.

Κύριε ἐπὶ τὸ πάθος τὸ ἑκούσιον παραγενόμενος, ἐβόας τοῖς Μαθηταῖς σου· κἂν μίαν ὥραν οὐκ ἰσχύσατε, ἀγρυπνῆσαι μετ΄ ἐμοῦ, πῶς ἐπηγγείλατε ἀποθνῄσκειν δι' ἐμὲ; κὰν τὸν Ἰούδαν θεάσασθε, πῶς οὐ καθεύδει, ἀλλὰ σπουδάζει προδοῦναί με τοῖς παρανόμοις; ἐγείρεσθε, προσεύξασθε, μὴ τίς με ἀρνήσηται, βλέπων με ἐν τῷ σταυρῷ. Μακρόθυμε δόξα σοι. [...]

Ποῖός σε τρόπος Ἰούδα, προδότην τοῦ Σωτῆρος εἰργάσατο; μὴ τοῦ χοροῦ σε τῶν Ἀποστόλων ἐχώρισε; μὴ τοῦ χαρίσματος τῶν ἰαμάτων ἐστέρησε; μὴ συνδειπνήσας ἐκείνοις, σὲ τῆς τραπέζης ἀπώσατο; μὴ τῶν ἄλλων νίψας τοὺς πόδας, τοὺς σοὺς ὑπερεῖδεν; ὢ πόσων ἀγαθῶν, ἀμνήμων ἐγένου! καὶ σοῦ μὲν ἡ ἀχάριστος, στηλιτεύεται γνώμη, αὐτοῦ δὲ ἡ ἀνείκαστος, μακροθυμία κηρύττεται, καὶ τὸ μέγα ἔλεος. [...] 

Σταυρωθήτω ἔκραζον, οἱ τῶν σῶν χαρισμάτων ἀεὶ ἐντρυφῶντες, καὶ κακοῦργον ἀντ' εὐεργέτου, ᾐτοῦντο λαβεῖν, οἱ τῶν δικαίων φονευταί, ἐσιώπας δὲ Χριστέ, φέρων αὐτῶν τὴν προπέτειαν, παθεῖν θέλων, καὶ σῶσαι ἡμᾶς ὡς φιλάνθρωπος. [...]

Ἔστησαν τὰ τριάκοντα ἀργύρια, τὴν τιμὴν τοῦ τετιμημένου, ὃν ἐτιμήσαντο ἀπὸ υἱῶν Ἰσραήλ. Γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν, τὸ μὲν πνεῦμα πρόθυμον, ἡ δὲ σάρξ ἀσθενής, διὰ τοῦτο γρηγορεῖτε.[...]

Ὢ πῶς Ἰούδας ὁ ποτέ σου μαθητής, τὴν προδοσίαν ἐμελέτα κατὰ σοῦ! συνεδείπνησε δολίως, ὁ ἐπίβουλος καὶ ἄδικος, πορευθεὶς εἶπε τοῖς Ἱερεῦσι· Τί μοι παρέχετε, καὶ παραδώσω ὑμῖν ἐκεῖνον, τὸν νόμον λύσαντα, καὶ βεβηλοῦντα τὸ Σάββατον; Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι. [...] 

Ὁ ἀναβαλλόμενος φῶς ὡς ἱμάτιον, γυμνὸς εἰς κρίσιν ἵστατο, καὶ ἐν σιαγόνι, ῥάπισμα ἐδέξατο, ὑπὸ χειρῶν ὧν ἔπλασεν, ὁ δὲ παράνομος λαός, τῷ σταυρῷ προσήλωσε, τὸν Κύριον τῆς δόξης, τότε τὸ καταπέτασμα τοῦ Ναοῦ ἐσχίσθη, ὁ ἥλιος ἐσκότασε, μὴ φέρων θεάσασθαι, Θεὸν ὑβριζόμενον, ὃν τρέμει τὰ σύμπαντα. Αὐτὸν προσκυνήσωμεν.

Ὁ μαθητὴς ἠρνήσατο, ὁ Λῃστὴς ἐβόησε· Μνήσθητί μου Κύριε, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου. [...]

Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα; τοὺς τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε· οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, κᾀκεῖνα με δοξάσουσι, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι, κᾀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωὴν τὴν αἰώνιον. 

Σήμερον τοῦ Ναοῦ τὸ καταπέτασμα, εἰς ἔλεγχον ῥήγνυται τῶν παρανόμων· καὶ τὰς ἰδίας ἀκτῖνας, ὁ ἥλιος κρύπτει, Δεσπότην ὁρῶν σταυρούμενον.

Οἱ νομοθέται τοῦ Ἰσραήλ, Ἰουδαῖοι καὶ Φαρισαῖοι, ὁ χορὸς τῶν Ἀποστόλων βοᾷ πρὸς ὑμᾶς. Ἰδε ναός, ὃν ὑμεῖς ἐλύσατε, ἴδε ἀμνός, ὃν ὑμεῖς ἐσταυρώσατε, τάφῳ παρεδώκατε, ἀλλ' ἐξουσίᾳ ἑαυτοῦ ἀνέστη. Μὴ πλανᾶσθε Ἰουδαῖοι· αὐτὸς γάρ ἐστιν ὁ ἐν θαλάσσῃ σώσας, καὶ ἐν ἐρήμῳ θρέψας, αὐτός ἐστιν ἡ ζωὴ καὶ τὸ φῶς, καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Κόσμου. [...]

Ὅτε παρέστης τῷ Καϊάφᾳ ὁ Θεός, καὶ παρεδόθης τῷ Πιλάτῳ ὁ Κριτής, αἱ οὐράνιαι δυνάμεις, ἐκ τοῦ φόβου ἐσαλεύθησαν, τότε δὲ καὶ ὑψώθης ἐπὶ τοῦ ξύλου ἐν μέσῳ δύο λῃστῶν, καὶ ἑλογίσθης μετὰ ἀνόμων ὁ ἀναμάρτητος, διὰ τὸ σῶσαι τὸν ἄνθρωπον. Ἀνεξίκακε Κύριε, δόξα σοι. [...]

Ὃν πάντα φρίσσει καὶ τρέμει, καὶ πᾶσα γλῶσσα ὑμνεῖ, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν, καὶ Θεοῦ σοφίαν οἱ Ἱερεῖς ἐρράπισαν, καὶ ἔδωκαν αὐτῷ χολήν, καὶ πάντα παθεῖν κατεδέξατο, σῶσαι θέλων ἡμᾶς ἐκ τῶν ἀνομιῶν ἡμῶν, τῷ ἰδίῳ αἵματι, ὡς φιλάνθρωπος. [...]

Κύριε, ὁ τὸν Λῃστὴν συνοδοιπόρον λαβών, τὸν ἐν αἵματι χεῖρας μολύναντα, καὶ ἡμᾶς σὺν αὐτῷ καταρίθμησον, ὡς ἀγαθὸς καὶ φιλάνθρωπος. 

Μικρὰν φωνὴν ἀφῆκεν ὁ Λῃστὴς ἐν τῷ σταυρῷ, μεγάλην πίστιν εὗρε, μιᾷ ῥοπῇ ἐσώθη, καὶ πρῶτος Παραδείσου, πύλας ἀνοίξας εἰσῆλθεν. Ὁ αὐτοῦ τὴν μετάνοιαν προσδεξάμενος, Κύριε δόξα σοι. [...] 

Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου, ὁ ἐν ὕδασι τὴν γῆν κρεμάσας. Στέφανον ἐξ ἀκανθῶν περιτίθεται, ὁ τῶν Ἀγγέλων Βασιλεύς. Ψευδῆ πορφύραν περιβάλλεται, ὁ περιβάλλων τὸν οὐρανὸν ἐν νεφέλαις. Ῥάπισμα κατεδέξατο, ὁ ἐν Ἰορδάνῃ ἐλευθερώσας τὸν Ἀδάμ. Ἥλοις προσηλώθη, ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας. Λόγχῃ ἐκεντήθη, ὁ Υἱὸς τῆς Παρθένου. Προσκυνοῦμέν σου τὰ Πάθη Χριστέ. Δεῖξον ἡμῖν, καὶ τὴν ἔνδοξόν σου Ἀνάστασιν. 

Μὴ ὡς Ἰουδαῖοι ἑορτάσωμεν· καὶ γὰρ τὸ Πάσχα ἡμῶν, ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστὸς ὁ Θεός, ἀλλ' ἐκκαθάρωμεν ἑαυτοὺς ἀπὸ παντὸς μολυσμοῦ, καὶ εἰλικρινῶς δεηθῶμεν αὐτῷ. Ἀνάστα Κύριε, σῶσον ἡμᾶς ὡς φιλάνθρωπος. [...]

Ὁρῶσά σε κρεμάμενον, Χριστέ, ἡ σὲ κυήσασα, ἀνεβόα· Τί τὸ ξένον ὃ ὁρῶ, μυστήριον Υἱέ μου; πῶς ἐπὶ ξύλου θνῄσκεις, σαρκὶ πηγνύμενος, ζωῆς χορηγὲ; [...] 

Διὰ ξύλου ὁ Ἀδάμ, Παραδείσου γέγονεν ἄποικος, διὰ ξύλου δὲ σταυροῦ, ὁ Λῃστὴς Παράδεισον ᾤκησεν. Ὁ μὲν γὰρ γευσάμενος ἐντολὴν ἠθέτησε τοῦ ποιήσαντος. Ὁ δὲ συσταυρούμενος, Θεὸν ὡμολόγησε τὸν κρυπτόμενον. Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου. [...]

Τῶν θεοκτόνων ὁ ἑσμός, Ἰουδαίων ἔθνος τὸ ἄνομον, πρὸς Πιλᾶτον ἐμμανῶς, ἀνακράζων ἔλεγε· Σταύρωσον, Χριστὸν τὸν ἀνεύθυνον. Βαραββᾶν δὲ μᾶλλον οὗτοι ᾐτήσαντο. Ἡμεῖς δὲ φθεγγόμεθα, Λῃστοῦ τοῦ εὐγνώμονος, τὴν φωνὴν πρὸς αὐτόν. Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ Βασιλείᾳ σου. [...] 

Ἐσταυρώθης δι' ἐμέ, ἵνα ἐμοὶ πηγάσῃς τὴν ἄφεσιν, ἐκεντήθης τὴν πλευράν, ἵνα κρουνοὺς ζωῆς ἀναβλύσῃς μοι, τοῖς ἥλοις προσήλωσαι, ἵνα ἐγὼ τῷ βάθει τῶν παθημάτων σου, τὸ ὕψος τοῦ κράτους σου, πιστούμενος κράζω σοι ζωοδότα Χριστέ. Δόξα καὶ τῷ Σταυρῷ Σῶτερ, καὶ τῷ Πάθει σου. 

Μακάριοι οἱ δεδιωγμένοι ἕνεκεν δικαιοσύνης, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. [...]

Μακάριοι ἐστὲ ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς, καὶ διώξωσι, καὶ εἴπωσι πᾶν πονηρὸν ῥῆμα καθ' ὑμῶν, ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ. [...]

Ὁ ὑψωθεὶς ἐν τῷ Σταυρῷ, καὶ τοῦ θανάτου λύσας τὴν δύναμιν, καὶ ἐξαλείψας ὡς Θεός, τὸ καθ' ἡμῶν χειρόγραφον Κύριε, Λῃστοῦ τὴν μετάνοιαν, καὶ ἡμῖν παράσχου μόνε φιλάνθρωπε, τοῖς πίστει λατρεύουσι, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, καὶ βοῶσί σοι· Μνήσθητι καὶ ἡμῶν Σωτήρ, ἐν τῇ βασιλείᾳ σου.[...]

Τὸν ἴδιον Ἄρνα, ἡ ἀμνὰς θεωροῦσα πρὸς σφαγὴν ἑλκόμενον, ἠκολούθει Μαρία, τρυχομένη μεθ' ἑτέρων γυναικῶν, ταῦτα βοῶσα· Ποῦ πορεύῃ Τέκνον, τίνος χάριν, τόν ταχὺν δρόμον τελεῖς; μὴ ἕτερος γάμος πάλιν ἐστὶν ἐν Κανᾷ; Κᾀκεὶ νῦν σπεύδεις, ἵνα ἐξ ὕδατος αὐτοῖς οἶνον ποιήσης; συνέλθω σοι Τέκνον, ἢ μείνω σοι μᾶλλον, δός μοι λόγον Λόγε, μὴ σιγῶν παρέλθῃς με, ὁ ἁγνὴν τηρήσας με· σὺ γὰρ ὑπάρχεις ὁ Υἱὸς καὶ Θεός μου.


Συναξάριον
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Παρασκευῇ, τὰ ἅγια καὶ σωτήρια καὶ φρικτὰ Πάθη τοῦ Κυρίου καὶ Θεοῦ καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπιτελοῦμεν, τοὺς ἐμπτυσμούς, τὰ ῥαπίσματα, τὰ κολαφίσματα, τὰς ὕβρεις, τοὺς γέλωτας, τὴν πορφυρᾶν χλαίναν, τὸν κάλαμον, τὸν σπόγγον, τὸ ὄξος, τοὺς ἥλους, τὴν λόγχην, καὶ πρὸ πάντων, τὸν σταυρόν, καὶ τὸν θάνατον, ἃ δι' ἡμᾶς ἑκὼν κατεδέξατο, ἔτι δὲ καὶ τὴν τοῦ εὐγνώμονος Λῃστοῦ, τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ, σωτήριον ἐν τῷ Σταυρῷ ὁμολογίαν.

Ζῶν εἶ Θεὸς σύ, καὶ νεκρωθεὶς ἐν ξύλῳ,
Ὦ νεκρὲ γυμνέ, καὶ Θεοῦ ζῶντος Λόγε.[...]

Ἐκύκλωσαν κύνες ὡσεὶ πολλοί, ἐκρότησαν, Ἄναξ, σιαγόνα σὴν ῥαπισμῷ, ἠρώτων σε, σοῦ δέ, ψευδῆ κατεμαρτύρουν, καὶ πάντα ὑπομείνας, ἅπαντας ἔσωσας. [...]

Τὸν Λῃστὴ αὐθημερόν, τοῦ Παραδείσου ἠξίωσας Κύριε, κᾀμὲ τῷ ξύλῳ τοῦ Σταυροῦ, φώτισον καὶ σῶσόν με. [...]

Δύο καὶ πονηρὰ ἐποίησεν, ὁ πρωτότοκος υἱός μου Ἰσραήλ, ἐμὲ ἐγκατέλιπε, πηγὴν ὕδατος ζωῆς, καὶ ὤρυξεν ἑαυτῷ φρέαρ συντετριμμένον, ἐμὲ ἐπὶ ξύλου ἐσταύρωσε, τὸν δὲ Βαραββᾶν ᾐτήσατο, καὶ ἀπέλυσεν· ἐξέστη ὁ οὐρανὸς ἐπὶ τούτῳ, καὶ ὁ ἥλιος τὰς ἀκτῖνας ἀπέκρυψε· σὺ δὲ Ἰσραὴλ οὐκ ἐνετράπης, ἀλλὰ θανάτῳ με παρέδωκας. Ἄφες αὐτοῖς Πάτερ ἅγιε· οὐ γὰρ οἴδασι τί ἐποίησαν. 

Ἕκαστον μέλος τῆς ἁγίας σου σαρκός, ἀτιμίαν δι' ἡμᾶς ὑπέμεινε, τὰς ἀκάνθας ἡ κεφαλή, ἡ ὄψις τὰ ἐμπτύσματα, αἱ σιαγόνες τὰ ῥαπίσματα, τὸ στόμα τὴν ἐν ὄξει κερασθεῖσαν χολὴν τῇ γεύσει, τὰ ὦτα τὰς δυσσεβεῖς βλασφημίας. Ὁ νῶτος τὴν φραγγέλωσιν, καὶ ἡ χεὶρ τὸν κάλαμον, αἱ τοῦ ὅλου σώματος ἐκτάσεις ἐν τῷ σταυρῷ, τὰ ἄρθρα τοὺς ἥλους, καὶ ἡ πλευρὰ τὴν λόγχην. Ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ παθῶν ἐλευθερώσας ἡμᾶς. Ὁ συγκαταβὰς ἡμῖν φιλανθρωπίᾳ, καὶ ἀνυψώσας ἡμᾶς, παντοδύναμε Σωτήρ, ἐλέησον ἡμᾶς.

Σταυρωθέντος σου Χριστέ, πᾶσα ἡ Κτίσις βλέπουσα ἔτρεμε, τὰ θεμέλια τῆς γῆς, διεδονήθησαν φόβῳ τοῦ κράτους σου· σοῦ γὰρ ὑψωθέντος σήμερον, γένος Ἑβραίων ἀπώλετο, τοῦ Ναοῦ τὸ καταπέτασμα, διερράγη διχῶς, τὰ μνημεῖα ἠνεῴχθησαν, καὶ νεκροὶ ἐκ τῶν τάφων ἐξανέστησαν. Ἑκατόνταρχος ἰδὼν τὸ θαῦμα, ἔφριξε· παρεστῶσα δὲ ἡ Μήτηρ σου, ἐβόα θρηνῳδοῦσα μητρικῶς· Πῶς μὴ θρηνήσω, καὶ τὰ σπλάγχνα μου τύψω, ὁρῶσά σε γυμνόν, ὡς κατάκριτον ἐν ξύλῳ κρεμάμενον; Ὁ σταυρωθεὶς καὶ ταφείς, καὶ ἀναστὰς ἐκ τῶν νεκρῶν, Κύριε δόξα σοι. [...] 

Ἐξέδυσάν με τὰ ἱμάτιά μου, καὶ ἐνέδυσάν με χλαμύδα κοκκίνην, ἔθηκαν ἐπὶ τὴν κεφαλήν μου, στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, καὶ ἐπὶ τὴν δεξιάν μου χεῖρα, ἔδωκαν κάλαμον, ἵνα συντρίψω αὐτούς, ὡς σκεύη κεραμέως. [...] 

Τὸν νῶτόν μου ἔδωκα εἰς μαστίγωσιν, τὸ δὲ πρόσωπόν μου οὐκ ἀπεστράφη ἀπὸ ἐμπτυσμάτων, βήματι Πιλάτου παρέστην, καὶ σταυρὸν ὑπέμεινα, διὰ τὴν τοῦ κόσμου σωτηρίαν. [...]

Πᾶσα ἡ Κτίσις, ἠλλοιοῦτο φόβῳ, θεωροῦσά σε, ἐν σταυρῷ κρεμάμενον Χριστέ. Ὁ ἥλιος ἐσκοτίζετο, καὶ γῆς τὰ θεμέλια συνεταράττετο, τὰ πάντα συνέπασχον, τῷ τὰ πάντα κτίσαντι, ὁ ἑκουσίως δι' ἡμᾶς ὑπομείνας, Κύριε δόξα σοι.

Διεμερίσαντο τὰ ἱμάτιά μου ἑαυτοῖς, καὶ ἐπὶ τὸν ἱματισμόν μου ἔβαλον κλῆρον.

Λαὸς δυσσεβὴς καὶ παράνομος, ἵνα τί μελετᾷ κενὰ; ἵνα τί τὴν ζωὴν τῶν ἁπάντων, θανάτῳ κατεδίκασε; Μέγα θαῦμα! ὅτι ὁ Κτίστης τοῦ Κόσμου, εἰς χεῖρας ἀνόμων παραδίδοται, καὶ ἐπὶ ξύλου ἀνυψοῦται ὁ φιλάνθρωπος, ἵνα τοὺς ἐν ᾍδῃ δεσμώτας ἐλευθερώσῃ, κράζοντας· Μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι. 

Ἔδωκαν εἰς τὸ βρῶμά μου χολήν, καὶ εἰς τὴν δίψαν μου ἐπότισάν με ὄξος.

Σήμερον σὲ θεωροῦσα, ἡ ἄμεμπτος Παρθένος ἐν Σταυρῷ, Λόγε ἀναρτώμενον, ὀδυρομένη μητρῷα σπλάγχνα, ἐτέτρωτο τὴν καρδίαν πικρῶς, καὶ στενάζουσα ὀδυνηρῶς ἐκ βάθους ψυχῆς, παρειὰς σὺν θριξὶ καταξαίνουσα, κατετρύχετο· διὸ καὶ τὸ στῆθος τύπτουσα, ἀνέκραγε γοερῶς· Οἴμοι θεῖον Τέκνον! οἴμοι τὸ φῶς τοῦ Κόσμου! τί ἔδυς ἐξ ὀφθαλμῶν μου, ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ. ὅθεν αἱ στρατιαὶ τῶν Ἀσωμάτων, τρόμῳ συνείχοντο λέγουσαι· Ἀκατάληπτε Κύριε δόξα σοι. [...]

Ἐπὶ ξύλου βλέπουσα, κρεμάμενον Χριστέ, σὲ τὸν πάντων Κτίστην καὶ Θεόν, ἡ σὲ ἀσπόρως τεκοῦσα, ἐβόα, πικρῶς· Υἱέ μου, ποῦ τὸ κάλλος ἔδυ τῆς μορφῆς σου; οὐ φέρω καθορᾶν σε, ἀδίκως σταυρούμενον· σπεῦσον οὖν ἀνάστηθι, ὅπως ἴδω κᾀγώ, σοῦ τὴν ἐκ νεκρῶν, τριήμερον ἐξανάστασιν. [...]

Κύριε, ἀναβαίνοντός σου ἐν τῷ σταυρῷ, φόβος, καὶ τρόμος ἐπέπεσε τῇ Κτίσει, καὶ τὴν γῆν μὲν ἑκώλυες, καταπιεῖν τοὺς σταυροῦντάς σε, τῷ δὲ ᾍδῃ ἐπέτρεπες, ἀναπέμπειν τοὺς δεσμίους εἰς ἀναγέννησιν βροτῶν. Κριτὰ ζώντων καὶ νεκρῶν, ζωὴν ἦλθες παρασχεῖν, καὶ οὐ θάνατον, φιλάνθρωπε δόξα σοι. [...]

Ἐξηγόρασας ἡμᾶς, ἐκ τῆς κατάρας τοῦ νόμου, τῷ τιμίῳ σου Αἵματι, τῷ Σταυρῷ προσηλωθείς, καὶ τῇ λόγχῃ κεντηθείς, τὴν ἀθανασίαν ἐπήγασας ἀνθρώποις· Σωτὴρ ἡμῶν δόξα σοι. 

Πηγή: Όρθρος Μεγάλης Παρασκευής (ψαλλόμενος την εσπέρα της Μ. Πέμπτης)

Ταπεινούμενος, ὑπερβολῇ εὐσπλαγχνίας

Ὅτε οἱ ἔνδοξοι Μαθηταί, ἐν τῷ νιπτῆρι τοῦ Δείπνου ἐφωτίζοντο, τότε Ἰούδας ὁ δυσσεβής, φιλαργυρίαν νοσήσας ἐσκοτίζετο, καὶ ἀνόμοις κριταῖς, σὲ τὸν δίκαιον Κριτὴν παραδίδωσι. Βλέπε χρημάτων ἐραστά, τὸν διὰ ταῦτα ἀγχόνῃ χρησάμενον, φεῦγε ἀκόρεστον ψυχὴν τὴν Διδασκάλῳ τοιαῦτα τολμήσασαν. Ὁ περὶ πάντας ἀγαθός, Κύριε δόξα σοι. [...]

Ἡ πανταιτία, καὶ παρεκτικὴ ζωῆς, ἡ ἄπειρος σοφία τοῦ Θεοῦ, ᾠκοδόμησε τὸν οἶκον ἑαυτῆς, ἁγνῆς ἐξ ἀπειράνδρου Μητρός· ναὸνγὰρ σωματικὸν περιθέμενος, ἐνδόξως, δεδόξασται, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν.

Μυσταγωγοῦσα, φίλους ἑαυτῆς, τὴν ψυχοτρόφον ἑτοιμάζει τράπεζαν, ἀμβροσίας δὲ ἡ ὄντως σοφία τοῦ Θεοῦ, κιρνᾷ κρατῆρα πιστοῖς. Προσέλθωμεν εὐσεβῶς καὶ βοήσωμεν· Ἐνδόξως δεδόξασται, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἡμῶν. [...]

Κύριος ὢν πάντων καὶ Κτίστης Θεός, τὸ κτιστὸν ὁ ἀπαθής, πτωχεύσας σεαυτῷ ἥνωσας, καὶ τὸ Πάσχα, οἷς ἔμελλες θανεῖν, αὐτὸς ὢν σεαυτὸν προετίθης. Φάγετε βοῶν τὸ Σῶμά μου, καὶ πίστει στερεωθήσεσθε. [...]

Ῥύσιον παντός, τοῦ βροτείου γένους, τὸ οἰκεῖον Ἀγαθέ, τοὺς σοὺς Μαθητὰς ἐπότισας, εὐφροσύνης ποτήριον πλήσας· αὐτὸς γὰρ σεαυτὸν ἱερούργεις· Πίετε βοῶν τὸ Αἷμά μου, καὶ πίστει στερεωθήσεσθε. [...]

Ὁ λίμνας καὶ πηγάς, καὶ θαλάσσας ποιήσας, ταπείνωσιν ἡμᾶς, ἐκπαιδεύων ἀρίστην, λεντίῳ ζωννύμενος, Μαθητῶν πόδας ἔνιψε, ταπεινούμενος, ὑπερβολῇ εὐσπλαγχνίας, καὶ ὑψῶν ἡμᾶς, ἀπὸ βαράθρων κακίας, ὁ μόνος φιλάνθρωπος. [...]

Ταπεινούμενος, δι' εὐσπλαγχνίαν, πόδας ἔνιψας, τῶν Μαθητῶν σου, καὶ πρὸς δρόμον θεῖον τούτους κατεύθυνας, ἀπαναινόμενος Πέτρος δὲ νίπτεσθαι, αὖθις τῷ θείῳ ὑπείκει προστάγματι, ἐκνιπτόμενος, καὶ σοῦ ἐκτενῶς δεόμενος, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος. [...]

Τῷ συνδέσμῳ τῆς ἀγάπης, συνδεόμενοι οἱ Ἀπόστολοι, τῷ δεσπόζοντι τῶν ὅλων, ἑαυτοὺς Χριστῷ, ἀναθέμενοι, ὡραίους πόδας ἐξαπενίζοντο, εὐαγγελιζόμενοι πᾶσιν εἰρήνην. [...]


Μαθηταῖς ὑποδεικνύει, ταπεινώσεως ὁ Δεσπότης τύπον· ὁ νεφέλαις δὲ τὸν πόλον περιβάλλων, ζώννυται λέντιον, καὶ κάμπτει γόνυ, δούλων ἐκπλῦναι πόδας, οὗ ἐν τῇ χειρὶ πνοὴ πάντων τῶν ὄντων. [...]

Κύριον φωνεῖτε, ὦ Μαθηταί, καὶ Διδάσκαλόν με· καὶ γὰρ πέφυκα Σωτὴρ ἐβόας· διὸ μιμεῖσθε τὸν τύπον, ὃν τρόπον ἐν ἐμοὶ ἐθεάσασθε. [...]

Τῇ μυστικῇ ἐν φόβῳ τραπέζῃ, προσεγγίσαντες πάντες, καθαραῖς ταῖς ψυχαῖς, τὸν ἄρτον ὑποδεξώμεθα, συμπαραμένοντες τῷ Δεσπότῃ, ἵνα ἴδωμεν τοὺς πόδας πῶς ἀπονίπτει τῶν Μαθητῶν, καὶ ἐκμάσσει τῷ λεντίῳ, καὶ ποιήσωμεν ὥσπερ κατίδωμεν, ἀλλήλοις ὑποταγέντες, καὶ ἀλλήλων τοὺς πόδας ἐκπλύνοντες· αὐτὸς γὰρ ὁ Χριστὸς οὕτως ἐκέλευσε, τοῖς αὐτοῦ Μαθηταῖς ὡς προέφησεν, ἀλλ' οὐκ ἤκουσεν, Ἰούδας ὁ δοῦλος καὶ δόλιος.

Συναξάριον
Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Πέμπτῃ, οἱ τὰ πάντα καλῶς διαταξάμενοι θεῖοι Πατέρες, ἀλληλοδιαδόχως ἔκ τε τῶν θείων Ἀποστόλων, καὶ τῶν ἱερῶν Εὐαγγελίων, παραδεδώκασιν ἡμῖν τέσσαρά τινα ἑορτάζειν, τὸν ἱερὸν Νιπτῆρα, τὸν μυστικὸν Δεῖπνον (δηλαδὴ τὴν παράδοσιν τῶν καθ' ἡμᾶς φρικτῶν Μυστηρίων), τὴν ὑπερφυᾶ Προσευχήν, καὶ τὴν Προδοσίαν αὐτήν. [...]

Οἱ δαιτυμόνες οἱ μακαριστοί, ἐν τῇ Σιὼν τῷ Λόγῳ προσκαρτερήσαντες, οἱ Ἀπόστολοι παρείποντο, τῷ Ποιμένι ὡς ἄρνες, καὶ συνημμένοι, ᾧ οὐκ ἐχωρίσθησαν Χριστῷ, θείῳ λόγῳ τρεφόμενοι, εὐχαρίστως ἐβόων· Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Νόμου φιλίας, ὁ δυσώνυμος, Ἰσκαριώτης γνώμῃ ἐπιλαθόμενος, οὓς ἐνίψατο ηὐτρέπισε πρὸς προδοσίαν πόδας, καὶ σοῦ ἐσθίων ἄρτον, Σῶμα θεῖον, ἐπῆρε πτερνισμόν ἐπὶ σέ, Χριστέ, καὶ βοᾶν οὐ συνῆκε· Τὸν Κύριον ὑμνεῖτε τὰ ἔργα, καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

Ὃν ἐκήρυξεν Ἀμνὸν Ἡσαΐας, ἔρχεται ἐπὶ σφαγὴν ἑκούσιον, καὶ τὸν νῶτον δίδωσιν εἰς μάστιγας, τὰς σιαγόνας εἰς ῥαπίσματα, τὸ δὲ πρόσωπον οὐκ ἀπεστράφη, ἀπὸ αἰσχύνης ἐμπτυσμάτων, θανάτῳ δὲ ἀσχήμονι καταδικάζεται, πάντα ὁ ἀναμάρτητος ἑκουσίως καταδέχεται, ἵνα πᾶσι δωρήσηται τὴν ἐκ νεκρῶν ἀνάστασιν. [...]

Ὁ τρόπος σου δολιότητος γέμει, παράνομε Ἰούδα· νοσῶν γὰρ φιλαργυρίαν, ἐκέρδησας μισανθρωπίαν· εἰ γὰρ πλοῦτον ἠγάπας, τί τῷ περὶ πτωχείας διδάσκοντι ἐφοίτας; εἰ δὲ καὶ ἐφίλεις, ἵνα τί ἐπώλεις τὸν ἀτίμητον, προδιδοὺς εἰς μιαιφονίαν. Φρῖξον ἥλιε, στέναξον ἡ γῆ, καὶ κλονουμένη βόησον· Ἀνεξίκακε Κύριε δόξα σοι. [...]

Μυσταγωγῶν σου Κύριε τοὺς Μαθητάς, ἐδίδασκες λέγων. Ὦ φίλοι, ὁρᾶτε, μηδεῖς ὑμᾶς χωρίσει μου φόβος· εἰ γὰρ πάσχω, ἀλλ' ὑπὲρ τοῦ Κόσμου· μὴ οὖν σκανδαλίζεσθε ἐν ἐμοί· οὐ γὰρ ἦλθον διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι, καὶ δοῦναι τὴν ψυχήν μου, λύτρον ὑπὲρ τοῦ Κόσμου. Εἰ οὖν ὑμεῖς φίλοι μού ἐστε, ἐμὲ μιμεῖσθε· ὁ θέλων πρῶτος εἶναι, ἔστω ἔσχατος, ὁ δεσπότης, ὡς ὁ διάκονος· μείνατε ἐν ἐμοί, ἵνα βότρυν φέρητε· ἐγὼ γάρ εἰμι τῆς ζωῆς ἡ ἄμπελος. [...]

Πηγή: Όρθρος Μεγάλης Πέμπτης (ψαλλόμενος την εσπέρα της Μ. Τετάρτης)

Η Αγία και Μεγάλη Τετάρτη

«Τη Αγία και Μεγάλη Τετάρτη της αλειψάσης τον Κύριον μύρω πόρνης γυναικός μνείαν ποιείσθαι οι θειότατοι Πατέρες εθέσπισαν, ότι προ του σωτηρίου Πάθους μικρόν τούτο γέγονεν». Το συναξάρι της Μ. Τετάρτης αναφέρει ως θέμα την άλειψη του Κυρίου με μύρο από μια γυναίκα πόρνη. Επίσης, η υμνολογία φέρνει στη μνήμη μας και τη σύγκλιση του Συνεδρίου, δηλ. του ανώτατου δικαστηρίου των Ιουδαίων, το οποίο αποφάσισε τη σύλληψη και την καταδίκη του Κυρίου, καθώς και τα σχέδια του Ιούδα για προδοσία του Διδασκάλου του.

Δυο μέρες πριν το Πάσχα, καθώς ο Κύριος ανέβαινε προς τα Ιεροσόλυμα, κι ενώ βρισκόταν στο σπίτι του λεπρού Σίμωνα, τον πλησίασε μια πόρνη γυναίκα κι άλειψε το κεφάλι Του με πολύτιμο μύρο και στη συνέχεια το σκούπισε με τις τρίχες της κεφαλής της. Η τιμή του ήταν γύρω στα τριακόσια δηνάρια, πολύτιμο άρωμα και γι’ αυτό οι μαθητές την επέκριναν και περισσότερο απ’ όλους ο Ιούδας. Γνώριζαν καλά οι μαθητές πόσο μεγάλο ζήλο έδειχνε πάντοτε ο Χριστός για την ελεημοσύνη προς τους φτωχούς. Ο φιλάργυρος Ιούδας δήθεν σκανδαλίζεται για την απώλεια τέτοιου μύρου. Ο Χριστός όμως υπερασπίστηκε τη γυναίκα για να μην αποτραπεί από τον καλό της σκοπό. Μάλιστα της απέδωσε τη μεγάλη τιμή να διακηρύσσεται το ενάρετο έργο της σε ολόκληρη την οικουμένη. Ανέφερε επίσης και τον ενταφιασμό Του, προσπαθώντας να αποτρέψει τον Ιούδα από την προδοσία, αλλά μάταια. Ο Ιούδας πήγε στους αρχιερείς, που ήταν συγκεντρωμένοι στην αυλή του Καϊάφα και έκαναν ήδη συμβούλιο προκειμένου να θανατώσουν τον Ιησού. Εκεί, συμφώνησε μαζί τους την προδοσία του διδασκάλου για 30 αργύρια και από τότε ζητούσε ευκαιρία να τον προδώσει. Επισημαίνεται εδώ ότι, από το γεγονός αυτό της προδοσίας καθιερώθηκε και η νηστεία της Τετάρτης, ακόμα από τα αποστολικά χρόνια. Η υμνογραφική παράδοση συγκρίνει τη μετάνοια της πόρνης με το φοβερό ολίσθημα του Ιούδα και παραλληλίζει τις δύο ψυχικές καταστάσεις. Η πόρνη ελευθερώνεται από την αμαρτία και μετανοεί, ενώ ο Ιούδας αιχμαλωτίζεται από τη φιλαργυρία και αποχωρίζεται απ’ τον Θεό.
Η αφιέρωση της ημέρας αυτής στη μακάρια πρώην πόρνη γυναίκα έγινε σκόπιμα από τους Άγιους Πατέρες. Η μορφή της προβάλλει ως φωτεινό ορόσημο καταμεσής στην οδοιπορία προς το Θείο Πάθος, για να δείξει και σε μας πως αν δεν συντριβούμε σαν και εκείνη, και δεν δείξουμε έμπρακτη μετάνοια δεν θα μπορέσουμε να ακολουθήσουμε τον Χριστό στο πάθος και την Ανάσταση. Επίσης, με τη στάση που έδειξε ο Χριστός προς την πρώην αμαρτωλή γυναίκα, εγκαινίασε μια νέα αντίληψη για τον αμαρτωλό άνθρωπο, εντελώς διαφορετική από εκείνη της ιουδαϊκής κοινωνίας. Δεν είναι ο αμαρτωλός άνθρωπος μιασμένος από τη φύση του, αλλά ένας πνευματικά ασθενής που χρειάζεται βοήθεια. Ο Χριστός έθεσε ως αντίδοτο της πνευματικής ασθένειας τη μετάνοια, η οποία είναι ο ισχυρότατος εκείνος μοχλός, ο οποίος γκρεμίζει το οικοδόμημα της αμαρτίας και αναγεννά τον άνθρωπο.

Ιδιαίτερα συγκινητικό είναι το γνωστό «τροπάριο της Κασσιανής», το οποίο ψάλλεται τελευταίο στην ακολουθία. Είναι γραμμένο από την ευσεβή και λόγια ποιήτρια και μοναχή Κασσιανή και εκφράζει τη θερμή μετάνοια και εξομολόγηση της αμαρτωλής γυναίκας, η οποία άλειψε με μύρο τον Κύριο.

Κ.Θ.

Περιοδ. Καθ’οδόν, εκδ. Ιεράς Μητροπόλεως Λεμεσού, τευχ. 24, σ. 8, Μάρτης-Απρίλης 2010

Μή μου τὰ δάκρυα παρίδῃς

Πόρνη προσῆλθέ σοι, μύρα σὺν δάκρυσι, κατακενοῦσά σου ποσὶ Φιλάνθρωπε, καὶ δυσωδίας τῶν κακῶν, λυτροῦται τῇ κελεύσει σου, πνέων δὲ τὴν χάριν σου, μαθητής ὁ ἀχάριστος, ταύτην ἀποβάλλεται, καὶ βορβόρῳ συμφύρεται, φιλαργυρίᾳ ἀπεμπολῶν σε. Δόξα Χριστὲ τῇ εὐσπλαγχνίᾳ σου. [...]

Ἡ Πόρνη ἐν κλαυθμῷ, ἀνεβόα οἰκτίρμον, ἐκμάσσουσα θερμῶς, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, θριξὶ τῆς κεφαλῆς αὐτῆς, καὶ ἐκ βάθους στενάζουσα. Μὴ ἀπώσῃ με, μηδὲ βδελύξῃ Θεέ μου, ἀλλὰ δέξαι με, μετανοοῦσαν, καὶ σῶσον, ὡς μόνος φιλάνθρωπος. [...]

Ὑπὲρ τὴν Πόρνην Ἀγαθὲ ἀνομήσας, δακρύων ὄμβρους οὐδαμῶς σοι προσῆξα, ἀλλὰ σιγῇ δεόμενος προσπίπτω σοι, πόθῳ ἀσπαζόμενος, τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ὅπως μοι τὴν ἄφεσιν, ὡς Δεσπότης παράσχῃς, τῶν ὀφλημάτων κράζοντι Σωτήρ. Ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με. [...]

Ἡ πρῴην ἄσωτος Γυνή, ἐξαίφνης σώφρων ὤφθη, μισήσασα τὰ ἔργα, τῆς αἰσχρᾶς ἁμαρτίας, καὶ ἡδονὰς τοῦ σώματος, διενθυμουμένη τὴν αἰσχύνην τὴν πολλήν, καὶ κρίσιν τῆς κολάσεως, ἣν ὑποστῶσι πόρνοι καὶ ἄσωτοι, ὧν περ πρῶτος πέλω, καὶ πτοοῦμαι, ἀλλ' ἐμμένω τῇ φαύλῃ συνηθείᾳ ὁ ἄφρων, ἡ Πόρνη δὲ γυνή, καὶ πτοηθεῖσα, καὶ σπουδάσασα ταχύ, ἦλθε βοῶσα πρὸς τὸν Λυτρωτήν· Φιλάνθρωπε καὶ οἰκτίρμον, ἐκ τοῦ βορβόρου τῶν ἔργων μου ῥῦσαί με.

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τετάρτῃ, τῆς ἀλειψάσης τὸν Κύριον μύρῳ Πόρνης γυναικός, μνείαν ποιεῖσθαι οἱ θειότατοι Πατέρες ἐθέσπισαν, ὅτι πρὸ τοῦ σωτηρίου Πάθους μικρὸν τοῦτο γέγονε. [...] 

Σὲ τὸν τῆς Παρθένου Υἱόν, Πόρνη ἐπιγνοῦσα Θεὸν ἔλεγεν, ἐν κλαυθμῷ δυσωποῦσα, ὡς δακρύων ἄξια πράξασα. Διάλυσον τὸ χρέος, ὡς κᾀγὼ τοὺς πλοκάμους, ἀγάπησον φιλοῦσαν, τὴν δικαίως μισουμένην, καὶ πλησίον τελωνῶν σε κηρύξω, Εὐεργέτα φιλάνθρωπε.

Τὸ πολυτίμητον μύρον, ἡ Πόρνη ἔμιξε μετὰ δακρύων, καὶ ἐξέχεεν εἰς τοὺς ἀχράντους πόδας σου, καταφιλοῦσα· ἐκείνην εὐθὺς ἐδικαίωσας, ἡμῖν δὲ συγχώρησιν δώρησαι· ὁ παθῶν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ὅτε ἡ ἁμαρτωλός, προσέφερε τὸ μύρον, τότε ὁ μαθητής, συνεφώνει τοῖς παρανόμοις· ἡ μὲν ἔχαιρε κενοῦσα τὸ πολύτιμον, ὁ δὲ ἔσπευδε πωλῆσαι τὸν ἀτίμητον, αὕτη τὸν Δεσπότην ἐπεγίνωσκεν, οὗτος τοῦ Δεσπότου ἐχωρίζετο, αὕτη ἠλευθεροῦτο, καὶ ὁ Ἰούδας δοῦλος ἐγεγόνει τοῦ ἐχθροῦ, δεινὸν ἡ ῥαθυμία! μεγάλη ἡ μετάνοια! ἥν μοι δώρησαι Σωτήρ, ὁ παθὼν ὑπὲρ ἡμῶν, καὶ σῶσον ἡμᾶς.

Ὢ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! ἐθεώρει τὴν Πόρνην φιλοῦσαν τὰ ἴχνη, καὶ ἐσκέπτετο δόλῳ, τῆς προδοσίας τὸ φίλημα· ἐκείνη τοὺς πλοκάμους διέλυσε, καὶ οὗτος τῷ θυμῷ ἐδεσμεῖτο, φέρων ἀντὶ μύρου, τὴν δυσώδη κακίαν· φθόνος γὰρ οὐκ οἶδε, προτιμᾶν τὸ συμφέρον. Ὢ τῆς Ἰούδα ἀθλιότητος! ἀφ' ἧς ῥῦσαι ὁ Θεὸς τὰς ψυχὰς ἡμῶν. [...]

Ἡ ἁμαρτωλὸς ἔδραμε πρὸς τὸ μύρον πριάσασθαι, πολύτιμον μύρον, τοῦ μυρίσαι τὸν εὐεργέτην, καὶ τῷ μυρεψῷ ἐβόα· Δός μοι τὸ μύρον, ἵνα ἀλείψω κᾀγὼ τὸν ἐξαλείψαντά μου πάσας τὰς ἁμαρτίας. [...]

Ἡ βεβυθισμένη τῇ ἁμαρτίᾳ, εὗρέ σε λιμένα τῆς σωτηρίας, καὶ μύρον σὺν δάκρυσι κενοῦσά σοι ἐβόα· Ἴδε ὁ τῶν ἁμαρτανόντων τὴν μετάνοιαν φέρων· ἀλλὰ Δέσποτα διάσωσόν με, ἐκ τοῦ κλύδωνος τῆς ἁμαρτίας, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος. [...]

Σήμερον ὁ Χριστός, παραγίνεται ἐν τῇ οἰκίᾳ τοῦ Φαρισαίου, καὶ γυνὴ ἁμαρτωλὸς προσελθοῦσα, τοῖς ποσὶν ἐκυλινδοῦτο βοῶσα· Ἴδε τὴν βεβυθισμένην τῇ ἁμαρτίᾳ, τὴν ἀπηλπισμένην διὰ τὰς πράξεις, τὴν μὴ βδελυχθεῖσαν παρὰ τῆς σῆς ἀγαθότητος· καὶ δός μοι Κύριε, τὴν ἄφεσιν τῶν κακῶν, καὶ σῶσόν με. 

Ἥπλωσεν ἡ Πόρνη, τὰς τρίχας σοι τῷ Δεσπότῃ, ἥπλωσεν Ἰούδας, τὰς χεῖρας τοῖς παρανόμοις· ἡ μέν, λαβεῖν τὴν ἄφεσιν, ὁ δέ, λαβεῖν ἀργύρια. Διό σοι βοῶμεν, τῷ πραθέντι καὶ ἐλευθερώσαντι ἡμᾶς, Κύριε δόξα σοι.

Προσῆλθε Γυνὴ δυσώδης καὶ βεβορβορωμένη, δάκρυα προχέουσα ποσί σου Σωτήρ, τὸ Πάθος καταγγέλλουσα. Πῶς ἀτενίσω σοι τῷ Δεσπότῃ; αὐτὸς γὰρ ἐλήλυθας, σῶσαι πόρνην, ἐκ βυθοῦ θανοῦσάν με ἀνάστησον, ὁ τὸν Λάζαρον ἐγείρας, ἐκ τάφου τετραήμερον, δέξαι μὲ τὴν τάλαιναν, Κύριε καὶ σῶσόν με.

Ἡ ἀπεγνωσμένη διὰ τὸν βίον, καὶ ἐπεγνωσμένη διὰ τὸν τρόπον, τὸ μύρον βαστάζουσα, προσῆλθέ σοι βοῶσα. Μή με τὴν πόρνην ἀπορρίψῃς, ὁ τεχθεὶς ἐκ Παρθένου, μή μου τὰ δάκρυα παρίδῃς, ἡ χαρὰ τῶν Ἀγγέλων· ἀλλὰ δέξαι με μετανοουσαν, ἣν οὐκ ἀπώσω ἁμαρτάνουσαν Κύριε, διὰ τὸ μέγα σου ἔλεος. [...]

Ποίημα Κασσιανὴς Μοναχῆς 
Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή, τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν, ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει. Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας, ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας. Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων, ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ· κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας, ὁ κλίνας τοὺς οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει· καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας, ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις, ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν, κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη. Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους, τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου; Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Πηγή: Όρθρος Μεγάλης Τετάρτης (ψαλλόμενος την εσπέρα της Μ. Τρίτης)

Τὶ ῥαθυμεῖς ἀθλία ψυχή μου;

Τὸν Νυμφίον ἀδελφοὶ ἀγαπήσωμεν, τὰς λαμπάδας ἑαυτῶν εὐτρεπίσωμεν, ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμποντες καὶ πίστει ὀρθῇ, ἵνα ὡς αἱ φρόνιμοι, τοῦ Κυρίου παρθένοι, ἕτοιμοι εἰσέλθωμεν, σὺν αὐτῷ εἰς τοὺς γάμους· ὁ γὰρ Νυμφίος δῶρον ὡς Θεός, πᾶσι παρέχει τὸν ἄφθαρτον στέφανον. [...]

Τὴν ὥραν ψυχή, τοῦ τέλους ἐννοήσασα, καὶ τὴν ἐκκοπήν, τῆς συκῆς δειλιάσασα, τὸ δοθέν σοι τάλαντον, φιλοπόνως ἔργασαι ταλαίπωρε, γρηγοροῦσα καὶ κράζουσα· Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.

Τὶ ῥαθυμεῖς ἀθλία ψυχή μου; τί φαντάζῃ ἀκαίρως μερίμνας ἀφελεῖς; τί ἀσχολεῖς πρὸς τὰ ῥέοντα; ἐσχάτη ὥρα ἐστὶν ἀπ΄ ἄρτι, καὶ χωρίζεσθαι μέλλομεν τῶν ἐνταῦθα, ἕως καιρὸν κεκτημένη, ἀνάνηψον κράζουσα· Ἡμάρτηκά σοι Σωτήρ μου, μὴ ἐκκόψῃς με, ὥσπερ τὴν ἄκαρπον συκῆν, ἀλλ' ὡς εὔσπλαγχνος Χριστέ, κατοικτείρησον, φόβῳ κραυγάζουσαν· Μὴ μείνωμεν ἔξω τοῦ νυμφῶνος Χριστοῦ.

Τῇ ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Τρίτῃ, τῆς τῶν δέκα Παρθένων παραβολῆς, τῆς ἐκ τοῦ ἱεροῦ Εὐαγγελίου, μνείαν ποιούμεθα.

Τρίτη μεγίστη Παρθένους δέκα φέρει,
Νίκην φερούσας ἀδεκάστου Δεσπότου.

Ἀλλ' ὦ Νυμφίε Χριστέ, μετὰ τῶν φρονίμων ἡμᾶς συναρίθμησον Παρθένων, καὶ τῇ ἐκλεκτῇ σου σύνταξον ποίμνῃ, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς. Ἀμήν. [...]

Ῥαθυμίαν, ἄπωθεν ἡμῶν, βαλλώμεθα, καὶ φαιδραῖς ταῖς λαμπάσι, τῷ ἀθανάτῳ Νυμφίῳ Χριστῷ, ὕμνοις συναντήσωμεν· Εὐλογεῖτε βοῶντες, τὰ ἔργα τὸν Κύριον. [...]

Ἱκανούσθω, τὸ κοινωνικόν, ψυχῆς ἡμῶν ἔλαιον ἐν ἀγγείοις, ὅπως ἐπάθλων μὴ θέντες καιρὸν ἐμπορίας, ψάλλωμεν· Εὐλογεῖτε τὰ ἔργα, Κυρίου τὸν Κύριον. [...]

Τοῖς Μαθηταῖς ὁ ἀγαθός, γρηγορεῖτε ἔφησας· ᾗ γὰρ ὥρα ἥξει ὁ Κύριος, ἀγνοεῖτε, ἀποδοῦναι ἑκάστῳ.

Ἐν τῇ δευτέρᾳ σου φρικτῇ, παρουσίᾳ Δέσποτα, δεξιοῖς προβάτοις με σύνταξον, τῶν πταισμάτων, παριδών μου τὰ πλήθη.

Ἐν ταῖς λαμπρότησι τῶν Ἁγίων σου, πῶς εἰσελεύσομαι ὁ ἀνάξιος; ἐὰν γὰρ τολμήσω συνεισελθεῖν εἰς τὸν νυμφῶνα, ὁ χιτών με ἐλέγχει, ὅτι οὐκ ἔστι τοῦ γάμου, καὶ δέσμιος ἐκβαλοῦμαι ὑπὸ τῶν Ἀγγέλων, καθάρισον Κύριε, τὸν ῥύπον τῆς ψυχῆς μου, καὶ σῶσόν με ὡς φιλάνθρωπος.

Ὁ τῇ ψυχῆς ῥαθυμίᾳ νυστάξας, οὐ κέκτημαι Νυμφίε Χριστέ, καιομένην λαμπάδα τὴν ἐξ ἀρετῶν, καὶ νεάνισιν ὡμοιώθην μωραῖς, ἐν καιρῷ τῆς ἐργασίας ῥεμβόμενος, τὰ σπλάγχνα τῶν οἰκτιρμῶν σου, μὴ κλείσῃς μοι Δέσποτα, ἀλλ' ἐκτινάξας μου τὸν ζοφερὸν ὕπνον ἐξανάστησον, καὶ ταῖς φρονίμοις συνεισάγαγε Παρθένοις, εἰς νυμφῶνα τὸν σόν, ὅπου ἦχος καθαρὸς ἑορταζόντων, καὶ βοώντων ἀπαύστως· Κύριε δόξα σοι. [...]

Πηγή: Όρθρος Μεγάλης Τρίτης (ψαλλόμενος την εσπέρα της Μ. Δευτέρας)

Γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο

Ὁ Ἰακὼβ ὠδύρετο, τοῦ Ἰωσὴφ τὴν στέρησιν, καὶ ὁ γενναῖος ἐκάθητο ἅρματι, ὡς βασιλεὺς τιμώμενος· τῆς Αἰγυπτίας γὰρ τότε ταῖς ἡδοναῖς μὴ δουλεύσας, ἀντεδοξάζετο παρὰ τοῦ βλέποντος τὰς τῶν ἀνθρώπων καρδίας, καὶ νέμοντος στέφος ἄφθαρτον. [...]

Δευτέραν Εὔαν τὴν Αἰγυπτίαν, εὑρὼν ὁ δράκων, διὰ ῥημάτων, ἔσπευδε κολακείας, ὑποσκελίσαι τὸν Ἰωσήφ, ἀλλ' αὐτὸς καταλιπὼν τὸν χιτῶνα, ἔφυγε τὴν ἁμαρτίαν, καὶ γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο, ὡς ὁ Πρωτόπλαστος, πρὸ τῆς παρακοῆς, αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς.

Πηγή: Όρθος Μεγάλης Δευτέρας (ψάλλεται την εσπέρα της Κυριακής των Βαΐων)

Κυριακή των Βαΐων: Η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών μόλις ξεκίνησε

Το πρωί είδαμε έναν Ιησού να εισέρχεται μετ' επευφημιών στα Ιεροσόλυμα. Το πρωί η στιγμιαία ανθρώπινη δόξα του Κυρίου μας. Το πρωί με ελιές και βάγια Τον υποδέχθηκε το πλήθος.

Τη νύκτα τα πράγματα αναστράφηκαν. Η λαοθάλασσα που ανέμενε έναν κοσμικό άρχοντα θα φωνάζει σε λίγο «άρον άρον σταύρωσον αυτόν»! Οι άνθρωποι γύρισαν την πλάτη στον Δημιουργό τους. Άλλωσπως Τον ανέμεναν κι άλλωσπως τους ήρθε. Δεν ήρθε για τα έξω, ήρθε για τα ένδον, δεν ήρθε να στήσει ανάκτορα και να επιβάλει την εξουσία Του. Ήρθε να χαρίσει μια άλλης ποιότητας Βασιλεία: στις ψυχές μας και μετά θάνατον.  

Σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, εισερχόμαστε στην υπόμνηση του Θείου και εκούσιου πάθους. Υπόμνηση ή καλύτερα αναβίωση. Ξαναζούμε, συμπορευόμαστε στο πάθος, συσταυρωνόμαστε για να συναναστηθούμε. Από τον Γολγοθά και μόνο διά του Γολγοθά φτάνουμε στην Ανάσταση! Μέσα από τον ποταμό των δακρύων της μετανοίας φτάνουμε στη λύτρωση. Αλλά δεν παραμένουμε στη θλίψη, σηκωνόμαστε και προχωράμε. Αισθανόμαστε την αναξιότητά μας συναισθανόμενοι την ευγνωμοσύνη προς Εκείνο, αλλά βιώνουμε και την ανέσπερη αγάπη Του. Ξέρουμε ότι ο Θεός μας από την φιλανθρωπία του σαρκώθηκε και απέθανε για μας. Ξέρουμε ότι διήλθε τα φρικτά βασανιστήρια και θανατώθηκε ατιμωτικά για να μας εξαγιάσει. Ξέρουμε ότι αν με ειλικρίνεια και πίστη, δηλ. βεβαιότητα, ανατείνουμε τις καρδιές μας προς τον Ουρανό, η Θεία χάρις θα στραφεί στην αναξιότητά μας. Πιστεύουμε, γι' αυτό δεν μπορούμε να απελπιστούμε ποτέ!

Η Μεγάλη Εβδομάδα των Παθών μόλις ξεκίνησε. Αλλά στο τέλος της μας περιμένει πάντα η Ανάσταση! 

-------------------
Ύμνοι της Κυριακής των Βαΐων

(Α) Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος

Ἰδοὺ ὁ Νυμφίος ἔρχεται ἐν τῷ μέσῳ τῆς νυκτός καὶ μακάριος ὁ δοῦλος, ὅν εὑρήσει γρηγοροῦντα· ἀνάξιὸς δὲ πάλιν, ὅν εὑρήσει ραθυμοῦντα. Βλέπε, οὗν ψυχή μου μὴ τῷ ὕπνῳ κατενεχθῇς, ἵνα μὴ τῷ θανάτῳ παραδοθῇς, καὶ τῆς Βασιλείας ἔξω κλεισθῆς· ἀλλὰ ἀνάνηψον κράζουσα· Ἅγιος, ἅγιος, ἅγιος εἶ ὁ Θεὸς ἡμῶν, προστασίαις τῶν Ἀσωμάτων, σῶσον ἡμᾶς.

(Β) Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω

Τὸν νυμφῶνά σου βλέπω, Σωτήρ μου, κεκοσμημένον καὶ ἔνδυμα οὐκ ἔχω, ἵνα εἰσέλθω ἐν αὐτῷ· λάμπρυνόν μου τὴν στολὴν τῆς ψυχῆς, φωτοδότα, καὶ σῶσόν με.

Πηγή: Ερετικό Ιστολόγιο (28/3/2010)

Βυζαντινά κάλαντα του Λαζάρου

Βυζαντινή Χορωδία Ιερού Μητροπολιτικού Ναού Αγίου Μηνά Ηρακλείου
Διεύθυνση: πρωτοψάλτης Ιωάννης Δαμαρλάκης

Πηγή βίντεο:  ΚΡΗΤΗ TV 

Αναδημοσίευση: κανάλι nikolaos1059

Δεν έχω Θεό!

Στον ταχυδρόμο Ηλία Κ. για την απόδειξη του Όντος Θεού 

Ένας φίλος σας, σας λέει ασταμάτητα ότι δεν υπάρχει Θεός! Αυτό σας βασανίζει σαν μαστίγωμα. Μάχεστε για την ψυχή σας και τη ζωή σας. Καλά καταλάβατε: εάν δεν υπάρχει ζωντανός και παντοδύναμος Θεός, δυνατότερος από τον θάνατο, τότε ο θάνατος είναι ο μόνος παντοδύναμος θεός. Τότε όλα τα ζωντανά πλάσματα στον κόσμο είναι παιχνιδάκια στα πόδια του παντοδύναμου θανάτου, σαν μικρός ποντικός στα πόδια πεινασμένης γάτας. Μια φορά αναστατωμένος είπατε στον κακομοίρη φίλο σας: «Ο Θεός υπάρχει, εσύ δεν υπάρχεις!» Και δεν κάνατε λάθος. Αφού εκείνοι οι οποίοι χωρίζονται από τον αιώνιο Ζωοδόχο σ' αυτόν τον κόσμο, θα είναι χωρισμένοι και στον άλλον. Και έτσι ούτε εδώ ούτε εκεί δεν θα ξέρουν για τον θαυμαστό Δημιουργό όλων των πλασμάτων. Αλλά ο χωρισμός από Εκείνον είναι χειρότερος από το να μην υπάρχει.

Στη θέση σας εγώ θα του έλεγα ακόμα και το εξής:

Λανθασμένα λες, φίλε, ότι δεν υπάρχει ο Θεός. Ενώ ορθά θα λες εάν πεις: «Δεν έχω Θεό». Αφού εσύ από μόνος σου βλέπεις, ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι γύρω σου Τον αισθάνονται, γι' αυτό και σου λένε ότι υπάρχει Θεός. Λοιπόν, δεν είναι ότι δεν υπάρχει Θεός αλλά εσύ δεν Τον έχεις. 

Μιλάς λανθασμένα, όπως ο άρρωστος που θα έλεγε ότι δεν υπάρχει υγεία στον κόσμο. Αυτός μπορεί μόνο να πει δίχως να ψεύδεται: «Εγώ δεν είμαι υγιής», ενώ θα ψευδόταν αν έλεγε: «Δεν υπάρχει γενικώς υγεία στον κόσμο».

Μιλάς λανθασμένα, όπως και ο τυφλός που θα έλεγε ότι δεν υπάρχει φως στον κόσμο. Υπάρχει φως, όλος ο κόσμος είναι γεμάτος από φως, αλλά αυτός, ο κακόμοιρος τυφλός, δεν έχει φως. Εάν θα ήθελε να μιλήσει σωστά, το μόνο που θα μπορούσε να πει είναι: «Εγώ δεν έχω φως».

Μιλάς λανθασμένα, σαν τον ζητιάνο που θα έλεγε ότι δεν υπάρχει χρυσός στον κόσμο. Υπάρχει ο χρυσός στη γη και κάτω από τη γη. Όποιος λέει ότι δεν υπάρχει χρυσός γενικώς λέει ψέματα. Θα έλεγε αλήθεια, εάν έλεγε: «Εγώ δεν έχω χρυσό».

Μιλάς λανθασμένα, όπως και ο κακοποιός που θα μας έλεγε ότι δεν υπάρχει καλοσύνη στον κόσμο. Σε εκείνον τον ίδιο δεν υπάρχει καλοσύνη, όχι στον κόσμο. Γι' αυτό δεν θα έκανε λάθος εάν θα έλεγε: «Εγώ δεν έχω καλοσύνη».

Κατά τον ίδιο τρόπο, γείτονά μου, λανθασμένα μιλάς όταν λες ότι δεν υπάρχει Θεός! Αφού εκείνο που εσύ δεν έχεις, δεν σημαίνει πως δεν το έχουν και οι άλλοι, ούτε ότι δεν υπάρχει γενικώς. Ποιος σε εξουσιοδότησε να μιλάς εν ονόματι ολόκληρου του κόσμου; Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα, την αρρώστια σου να την αποδίδεις σ' όλους και την ανέχειά σου να την επιβάλεις σ' όλους; 

Εάν όμως ομολογήσεις και πεις: «Δεν έχω Θεό», τότε λες την αλήθεια και εκφράζεις την ομολογία σου. Αφού υπήρχαν και υπάρχουν εξαίρετοι άνθρωποι, που όντως δεν έχουν Θεό. Όμως ο Θεός τους έχει, τους έχει έως την τελευταία τους πνοή. Εάν και στην τελευταία τους πνοή δηλώσουν ότι δεν έχουν τον Θεό, τότε και ο Θεός δεν θα τους έχει πια. Και τους απογράφει στα έξοδα. Γι' αυτό σε παρακαλώ, φίλε μου, για την ψυχή σου, για την αιώνια ζωή και για τη βασιλεία του Θεού, ένεκεν των δακρύων και πληγών του Χριστού, σε παρακαλώ, μεταμόρφωσε την πεισματική σου εξομολόγηση σε μετανοητική εξομολόγηση. Και εκείνα που έπειτα απ' αυτό πρέπει να πράξεις, θα σου τα πει η Εκκλησία, ρώτα!

Ειρήνη και ευλογία από τον Κύριο.

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (2009), Δρόμος δίχως Θεό δεν αντέχεται: Ιεραποστολικές Επιστολές Α', εκδ. «Εν πλω», σ. 300-302

πβλ. Ι. Μητρ. Καισαριανής, Βύρωνος, Υμηττού (25/2/2007)

Απίστευτη χαρά η Προσευχή

Στο βίντεο ο γ. Θαββαίος μιλά για τον αγώνα της προσευχής και την ουράνια χαρά και ευλογία που προσφέρει στον άνθρωπο.

Λίγα λόγια για τον π. Θαδδαίο, τον πνευματικό των Σέρβων
O πατήρ Θαδδαίος γεννήθηκε το 1914. Όταν έκλεισε τα 18 πήγε σε μοναστήρι. Η επιθυμία του ήταν να υποβάλλει τον εαυτό του σε πολύ σκληρούς κανόνες της μοναχικής ζωής. Γι' αυτό το λόγο πήγε στο μοναδικό Ρώσικο μοναστήρι στη Σερβία, στο μοναστήρι Μιλίκοβο δίπλα στο Σβιλαΐνατς. Από το 1928 οι περισσότεροι από την αδελφότητα του μοναστηριού ήταν Ρώσοι μοναχοί από την έρημο της Όπτινα, οι οποίοι ξέφυγαν από την κομμουνιστική εξορία στη Ρωσία.

Στην αρχή της δεκαετίας του '50, το Μιλίκοβο γίνεται γυναικείο μοναστήρι. Ο πατήρ Θαδδαίος έμενε στα μοναστήρια Γόρνιακ και Τούμαν και μετά πήγε στο Κόσοβο και σε Μετόχια. Ήταν ο ηγούμενος του Πατριαρχείου της Πέκης και μετά ο ηγούμενος στο μοναστήρι Βιτόβνιτσα. Στο μοναστήρι Βιτόβνιτσα ο πατήρ Θαδδαίος γίνεται ένας από τους πιο γνωστούς πνευματικούς στη Σερβία. Πολλοί θέλουν να τον συναντήσουν, να εξομολογηθούν, να μιλήσουν για λίγο μαζί του, να πάρουν την ευχή του. Για τον πατέρα Θαδδαίο μιλάνε πολλοί πιστοί οι οποίοι ένιωσαν την πνευματική του δύναμη. Για τον θαυματουργό γέροντα από το Βιτόβνιτσα μιλάνε όλα τα ΜΜΕ στη Σερβία.

Αναπαύθηκε στις 16 Απριλίου και η εξόδιος ακολουθία έγινε 19 Απριλίου 2003.

Πηγή: κανάλι EnoriaAZ

Ο Άγιος Αντίπας

Ανάμεσα στους φωταυγείς αστέρες, που έλαμψαν με τον ιεραποστολικό τους ζήλο και το αγωνιστικό τους φρόνημα στην ιστορική και αγιοτόκο μικρασιατική γη συγκαταλέγεται και ο Άγιος ένδοξος ιερομάρτυς Αντίπας. Ο μαρτυρικός και φλογερός αυτός ιεράρχης της αγιότατης και ευλογημένης Εκκλησίας της Περγάμου, που κατόρθωσε να μεταδώσει στους κατοίκους της επαρχίας του το φως της χριστιανικής αλήθειας και αγάπης, έλαβε από τον Θεό και το χάρισμα να θαυματουργεί αδιαλείπτως.

Ο Άγιος Αντίπας έζησε κατά τους χρόνους του αυτοκράτορος Δομιτιανού (81-96μ.Χ.) και ήταν σύγχρονος των Αγίων Αποστόλων, από τους οποίους και διδάχθηκε τη χριστιανική πίστη. Σύμφωνα με την παράδοση σπούδασε στη φημισμένη ιατρική σχολή της Περγάμου και ασκούσε αφιλοκερδώς την ιατρική επιστήμη με ειδικότητα στη θεραπεία του πόνου και των ασθενειών των δοντιών. Μετά τον θάνατο του επισκόπου Γαΐου και γύρω στο 70 μ.Χ. χειροτονήθηκε επίσκοπος της Εκκλησίας της Περγάμου, στην οποία εργάσθηκε με ένθεο ζήλο και αγωνιστικό φρόνημα, διακρίθηκε δε για τις πάμπολλες αρετές του και τη φλογερή του πίστη. Γι’ αυτό και ο Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος, ο οποίος σύμφωνα με την παράδοση ήταν εκείνος, που τον χειροτόνησε επίσκοπο, τον αποκαλεί στην Αποκάλυψη «πιστό ιερέα» και «μάρτυρα καλών». Το έργο του χαρισματικού, δυναμικού και ενάρετου ιεράρχη της Περγάμου, ο οποίος αναδείχθηκε εφάμιλλος των Αγίων Αποστόλων, ήταν ιδιαίτερα επίπονο και επικίνδυνο, αφού οι χριστιανοί αποτελούσαν μία ολιγάριθμη κοινότητα. Επιπλέον η Πέργαμος ήταν ονομαστό και ισχυρό ειδωλολατρικό κέντρο με φημισμένο Ασκληπιείο, όπου λατρευόταν ο Ασκληπιός και ένα τεράστιο άγαλμα του Δία κοσμούσε την ακρόπολη της πόλεως. Άλλωστε και στην Αποκάλυψη, η οποία γράφτηκε μετά το μαρτύριο του Αγίου Αντίπα, αναφέρεται η Πέργαμος ως ο τόπος, όπου «κατοικεί ο Σατανάς».

Η έντονη ιεραποστολική δράση του φλογερού και χαρισματικού ιεράρχη της Περγάμου, ο οποίος παρείχε δωρεάν τις ιατρικές του υπηρεσίες και με τη χάρη του Θεού θεράπευε τους ασθενείς, άρχισε να ενοχλεί έντονα τους ειδωλολάτρες. Γι’ αυτό και τον συνέλαβαν και τον οδήγησαν στον ηγεμόνα της περιοχής με την αιτιολογία, ότι εμφανίστηκαν σ' αυτούς οι δαίμονες, που τους λάτρευαν, και τους είπαν, ότι δεν μπορούν να κατοικούν πια στον τόπο αυτό και να δέχονται τις θυσίες τους, επειδή τους έδιωχνε με τη φωτεινή του παρουσία και δράση ο θεοπρόβλητος γεραρός επίσκοπος της Περγάμου. Ο ηγεμόνας άρχισε να πιέζει τον Άγιο να αρνηθεί τη χριστιανική του πίστη και να θυσιάσει στα άψυχα είδωλα. Για να τον πείσει μάλιστα και να επιτύχει τον σκοπό του, ισχυρίστηκε ότι η θρησκεία των ειδώλων έχει μεγαλύτερη αξία και είναι πολυτιμότερη, γιατί είναι παλαιότερη και έχει περισσότερους οπαδούς, ενώ η χριστιανική θρησκεία εμφανίστηκε τα τελευταία χρόνια και δεν έχει την αξία της παλαιάς θρησκείας των ειδώλων. Στην επιχειρηματολογία του ηγεμόνα απάντησε ο Άγιος με την ιστορία του αδελφοκτόνου Κάϊν, ο οποίος, αν και είναι πολύ αρχαιότερος από όλους τους μεταγενέστερους ανθρώπους, προκαλεί την αποστροφή και τον αποτροπιασμό σε όλους και δεν μπορεί να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση. Κατά τον ίδιο τρόπο και η ασέβεια, την οποία δείχνουν οι ειδωλολάτρες, που είναι αρχαιότεροι, είναι μισητή στους χριστιανούς, που είναι μεταγενέστεροι. Η αποστομωτική απάντηση του γεραρού επισκόπου προκάλεσε τόσο πολύ την οργή και την αγανάκτηση του ηγεμόνα, ώστε διέταξε να τον ρίξουν μέσα σ’ ένα πυρακτωμένο χάλκινο ομοίωμα βοδιού για να καεί. Μέσα σ' αυτό ο Άγιος ανέμενε με χαρά να μαρτυρήσει για την αγάπη του Χριστού και προσευχόμενος ζήτησε μεταξύ των άλλων από τον Θεό, όποιος τιμά τη μνήμη του και επικαλείται το όνομά του, να απαλλάσσεται από κάθε ασθένεια και μάλιστα από τον αφόρητο πόνο των δοντιών. Ευχήθηκε ακόμα γι’ αυτούς να συγχωρεθούν οι αμαρτίες τους και όσοι εορτάζουν τη μνήμη του, να βρουν από τον Θεό τον εξιλασμό κατά την ημέρα της κρίσεως. Με το μαρτύριο του Αγίου ιερομάρτυρος Αντίπα, το οποίο έλαβε χώρα στις 11 Απριλίου του 83 ή 85 μ.Χ., που είναι και η ημέρα τιμής και μνήμης του από την Ορθόδοξη Εκκλησία, θεμελιώθηκε το δένδρο της χριστιανικής πίστεως στην ένδοξη μικρασιατική γη, για να ακολουθήσουν στο διάβα των επόμενων αιώνων και άλλα φωτεινά παραδείγματα αγίων, που μαρτύρησαν για την αγάπη του Χριστού. Το ιερό λείψανο του Αγίου ενταφιάστηκε με ιδιαίτερη ευλάβεια από τους χριστιανούς και ο τάφος του κατέστη αέναη πηγή ιαμάτων, αφού ανέβλυζε διαρκώς μύρο, το οποίο θεράπευε σωματικές και ψυχικές ασθένειες. Αναρίθμητα είναι τα θαύματα, που τέλεσε ο Άγιος με τη χάρη του Θεού, γεγονός που εξυμνείται στις τέσσερις ιερές ακολουθίες και στους δύο παρακλητικούς κανόνες, που συντάχθηκαν προς τιμήν του. Αποδέκτης της θαυματουργικής χάριτος του Αγίου Αντίπα υπήρξε και ο κορυφαίος σκιαθίτης λογοτέχνης Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο οποίος συνέταξε ασματική ακολουθία προς τιμήν του, ως έκφραση της βαθιάς ευγνωμοσύνης του προς τον Άγιο.

Ο Άγιος ιερομάρτυς Αντίπας ο θαυματουργός τιμάται επίσης στην ιερά μονή της Πάτμου, όπου φυλάσσεται τμήμα της τιμίας κάρας του, και στη Λέσβο λόγω της κοντινής απόστασης του νησιού με τη μικρασιατική ακτή και την περιοχή της Περγάμου. Στο αγιοτόκο και ευλογημένο νησί της Λέσβου, όπου ο Άγιος είναι γνωστός με την προσωνυμία «Άγιος Δοντάς», υπάρχουν τρεις ναοί επ' ονόματί του, ευρισκόμενοι στο Πλωμάρι, την Αγιἀσο και το Μεγαλοχώρι, όπου ο ναός χρονολογείται από το 1790. Ναοί του Αγίου υπάρχουν επίσης στη Σίφνο, την Τήνο και τη Νάξο, αλλά και στο χωριό Πυρόϊ της επαρχίας Λάρνακας στην Κύπρο. Ιερά λείψανα του Αγίου φυλάσσονται τεθησαυρισμένα στις αγιορείτικες μονές Διονυσίου (δεξιά χείρα) και Μεγίστης Λαύρας (κάτω γνάθος), στην ιερά μονή Προφήτου Ηλιού Θήρας (η ωλένη της χειρός), στην ιερά μονή Παναχράντου της Άνδρου και στον ιερό μητροπολιτικό ναό του Αγίου Αθανασίου Μυτιλήνης. Ιδιαίτερο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον παρουσιάζει η παλαιά εικόνα του Αγίου, η οποία φυλάσσεται στην ιερά μονή της Αγίας Αικατερίνης Σινά και χρονολογείται στα τέλη του 13ου αιώνα, καθώς και οι φυλασσόμενες παλαιές εικόνες του Αγίου στις ιερές μονές Διονυσίου και Κουτλουμουσίου του Αγίου Όρους, Σταυροβουνίου της Κύπρου, αλλά και στο Μουσείο Μπενάκη Αθηνών, που χρονολογείται το 1738.

Είκοσι αιώνες έχουν περάσει από την εποχή, που έζησε και μαρτύρησε ο Άγιος ιερομάρτυς Αντίπας. Τι έχει άραγε να προσφέρει ένας μικρασιάτης Άγιος, ο οποίος μαρτύρησε για την αγάπη του Χριστού, στον εγωκεντρικό και αυτονομημένο από τον Θεό άνθρωπο του 21ου αιώνα, που απολαμβάνει πλουσιοπάροχα τις ανέσεις και τα αγαθά του πολιτισμού; Ο φλογερός ιεράρχης της Περγάμου, που διηκόνησε τον άνθρωπο ως ιατρός και ως επίσκοπος, στέλνει σε όλους μας ένα αφυπνιστικό και ελπιδοφόρο μήνυμα. Ως ιατρός έρχεται να μας υπενθυμίσει, ότι οι επιστήμονες έχοντας θεοποιήσει τις επιστημονικές τους γνώσεις και ικανότητες, ξέχασαν την ευεργετική παρουσία του Θεού στη ζωή και την επαγγελματική τους σταδιοδρομία. Ως επίσκοπος έρχεται να διδάξει και να παραδειγματίσει τους ορθόδοξους κληρικούς, ιερείς και επισκόπους, ότι η διακονία τους στην Εκκλησία θα πρέπει να είναι ένας συνεχής αγώνας προσφοράς και θυσίας, που θα εμπνέεται και θα καθοδηγείται από την αγάπη του Χριστού.

Πηγή: Ζωηφόρος

Υ/Γ. Αγαπημένε μου π.Μ. εύχομαι σύντομα το όνειρο να γίνει πραγματικότητα!

Η αγία... πόρνη!

Ε' Εβδομάδα των Νηστειών
Οσία Μαρία η Αιγυπτία: το τελειότερο παράδειγμα μετανοίας

Η φιλήδονη Μαρία όταν ορφάνεψε και για 17 συναπτά έτη έγινε περιβόητη πόρνη στην Αλεξάνδρεια. Από τη δίψα της για ηδονή ούτε καν πληρωνόταν! Η επιθυμία της να αμαρτήσει με πλήθος συρρεόντων στα Ιεροσόλυμα. Η χρήση του σώματός της ως «εισιτηρίου» για τη μετάβασή της στα Ιεροσόλυμα.

Το θαύμα της αόρατης παρεμπόδισης της εισόδου της στον ναό. Η συντριβή της και μετά η κατάνυξη και η παράκληση στην Παναγία για συγχώρηση. Η μετάνοια και η προσκύνηση του Τιμίου Ξύλου. Η φυγή στην έρημο και η ασκήτευσή της επί 47 έτη εκεί. Η συνάντηση με τον Άγιο Ζωσιμά, η εξομολόγησή της, η μετά ένα έτος μετάληψη της θείας κοινωνίας και η αγία τελευτή της.

Η αμαρτία δεν είναι απλώς ένα γεγονός το οποίο κάνουμε και παραβαίνουμε μία εντολή. Η αμαρτία διαστρέφει όλο το είναι μας! Η αμαρτία σκληραίνει την καρδιά μας, την κάνει πέτρα, την κάνει νεκρά την καρδιά. Δεν την αφήνει την καρδιά του ανθρώπου να κινηθεί, γι' αυτό είναι φοβερό πράγμα η αμαρτία. Η αμαρτία είναι σαν ένα δηλητήριο, το οποίο με μια απλή σύρριγγα βάζει κανείς μέσα του και σε λίγο σιγά-σιγά νεκρώνεται ολόκληρη η ύπαρξή του. Αυτή είναι η αμαρτία!


Σκεφτείτε, λοιπόν, σε ποια κατάσταση ήταν αυτός ο άνθρωπος, αυτή η γυναίκα. Πάει να μπει στην Εκκλησία, την κεραυνώνει η Θεία Χάρις και σπάζει αυτό το κέλυφος όλο. Πλην όμως, δεν ήταν αρκετό αυτό, έπρεπε να γίνει και κάτι άλλο, έπρεπε να συνεργαστεί αυτή με τη Χάρη, έπρεπε να δώσει την προαίρεσή της. Δεν αρκέστηκε στο να πει απλώς ένα συγγνώμη για όλα τα λάθη της, ούτε απλώς να εξομολογηθεί τις αμαρτίες της. Έπρεπε να επανορθώσει όλα όσα έκανε. Έπρεπε να επανεύρει τον εαυτό της. Έπρεπε να ξαναβρεί την υγεία της. [...]
 
Ο άνθρωπος μόλις ξυπνήσει από την αμαρτία, όταν τον ξυπνήσει δηλαδή η Χάρις από την αμαρτία, τότε 'κείνο το οποίο βιώνει ο άνθρωπος είναι εκείνο το χάος, εκείνο το κενό, εκείνον τον Άδη όλο της τραγικής του θέσεως. Καταλαβαίνει, αισθάνεται σε ποιο σκοτάδι είναι μέσα. Τότε ο άνθρωπος μπορεί να πέσει εις την απελπισία την τελεία ή -αν έχει δύναμη- θα εισχωρήσει στον χώρο της μετανοίας. Αυτή έφυγε και πήγε εις την έρημο.


Εκεί στην έρημο πέρασε φοβερούς πειρασμούς, πάρα πολλούς πειρασμούς. Για πολλά χρόνια, 17 χρόνια νομίζω, ήταν η ζωή της ένα μαρτύριο δαιμονικών επιθέσεων. Τόσες δαιμονικές επιθέσεις είχε, ώστε όταν τη ρώτησε ο αββάς Ζωσιμάς να του πει, να του περιγράψει τι έγινε σ' αυτόν τον καιρό όλο, του είπε «αββά Ζωσιμά, φοβούμαι να σου τα περιγράψω μήπως ξαναέρθουν πίσω!» Τόσο φοβερά ήταν αυτά τα πράγματα. [...]


Για 17 χρόνια έζησε μόνο με δύο ψωμιά. Για 17 ολόκληρα χρόνια πέρασε μια φοβερή δοκιμασία, που η έρημος, η γεωγραφική έρημος ήταν μηδέν κοντά στην πνευματική έρημο την οποία διήνυσε, γιατί όπως ξέρουμε από τους βίους άλλων αγίων, αυτό το διάστημα που περνά ο άνθρωπος της δοκιμασίας, ο Θεός είναι απών, τουλάχιστον ενεργεία, -δεν είναι ποτέ ο Θεός απών- αλλά αφήνει τον άνθρωπο ο Θεός τρόπον τινά μόνο του να κτυπηθεί ο άνθρωπος, να τσακιστεί, να σπάσει αυτή η καρδιά, να διαλυθεί ο άνθρωπος, να τακεί η καρδία του εις τα εξόν συνετέθη, να φτάσει μέχρι το έσχατο όριο της αντοχής του, της υπάρξεώς του. Είναι τραγικό, αδελφοί μου, δεν υπάρχει πιο οριακή κατάσταση από το να ζεις στην κόλαση και να είσαι μόνος σου! Δεν υπάρχει πιο οριακή κατάσταση, μόνο οι δαίμονες αντέχουν, ούτε και τα θηρία ακόμα δεν αντέχουν μόνα τους!


Κι όμως, αυτός ο άνθρωπος και όλη αυτή η χορεία των μεγάλων ασκητών της Εκκλησίας μας εβίωσαν αυτήν την πορεία μέσα στον Άδη, μέσα στην έρημω, εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω, εβίωσαν αυτήν την πορεία μόνοι τους, μόνοι και έρημοι, τελείως μόνοι, αρνούμενοι κάθε ανθρώπινη παρηγορία, για να μπορέσουν ακριβώς να φτάσουν μέχρι εκεί που είναι το όριο, το έσχατο της αντοχής του ανθρώπου.

Αφού πέρασε λοιπόν και συνετρίβη η καρδία και διαλύθηκαν τα πάντα μέσα της και εβίωσε όλη αυτήν την κόλαση των αμαρτιών της, τότε σιγά-σιγά άρχισε να την επισκέπτεται η Χάρις του Θεού σε σημείο πλέον ώστε να υπερβεί τη φύση και να ίπταται στον αέρα, να γνωρίζει τη Γραφή χωρίς να ξέρει γράμματα, να γνωρίζει τα πάντα, ό,τι ήθελε, μέσα από τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, αφού βέβαια καθαρίστηκε τελείως και νέκρωσε τον εαυτό της και καθάρισε από το έσχατο ίχνος της αυτοπεποίθησης και του εγωισμού και έτσι μπόρεσε να γίνει κατοικητήριο του Αγίου Πνεύματος.


Αυτή, λοιπόν, η πορεία είναι απερίγραπτος, είναι οδυνηρή πορεία, είναι πορεία μαρτυρική. Όμως, η Εκκλησία την προβάλλει μπροστά μας για να μας δείξει ότι όπως όταν είμαστε άρρωστοι και υποβαλλόμαστε σε εγχειρήσεις οδυνηρές, πολύωρες και μας κόβουν, μας ράβουν, μας θλίβουν, μας πονούν, μας περνούν σε απομόνωση, σε εντατική παρακολούθηση, σε κάθε είδος καμιά φορά ταλαιπωρίας μόνο και μόνο για να γίνουμε υγιείς. Ακριβώς δείχνει ότι όλα αυτά τα πράγματα έχουν ένα σκοπό και ο σκοπός είναι αυτή η υγεία του ανθρώπου, αυτή η επανάκτηση της αληθούς υπάρξεως και υποστάσεως του ανθρώπου.

Βλέπετε ότι οι άγιοι κατάλαβαν ότι σκοπός της ζωής τους είναι η σχέση τους με τον Θεό. Όταν κατάλαβαν αυτό το πράγμα, τότε όλα τ' άλλα τα περιφρόνησαν. «Ηγούμαι τα πάντα σκύβαλα είναι» λέει ο Απόστολος Παύλος. Μόνο και μόνο για να κερδίσει τον Χριστό, για το υπερέχον της γνώσεως του Ιησού Χριστού. Όπως ένας άνθρωπος που όταν είναι ερωτευμένος τρόπον τινά είναι σαν έξω φρενών, σαν παλαβός που το μόνο που σκέφτεται είναι το πρόσωπο το οποίο είναι ερωτευμένος μαζί του και δεν τον ενδιαφέρει τίποτα άλλο σ' αυτόν τον κόσμο, έτσι ήταν οι άγιοι! Μ' αυτήν τη δύναμη, μ' αυτόν τον τρόπο αγάπησαν τον Θεό και περιφρόνησαν τα πάντα ακόμη, έτι και την εαυτόν ψυχήν και υπερέβησαν τον εαυτό τους και έπεσαν με όλη την ορμητικότητα μέσα σ' αυτό το πέλαγος της αγωνιστικότητας, αυτό το πέλαγος το φοβερό των πνευματικών αγώνων, μόνο και μόνο για να ζήσουν και να κερδίσουν τον Χριστό. [...]


Υπάρχει μια προσπάθεια, υπάρχει μια κίνηση του ανθρώπου, έφυγε αυτή η κοπέλα, άκουσε τη φωνή της Παναγίας και πήγε στην έρημο. Έκανε αυτό το οποίο ήταν στο χέρι της, κατέβαλε το δικό της, έδωσε την ελευθερία της και άφησε τον Θεό να εργαστεί πάνω σ' αυτήν. Έτσι γίνεται και σε μας, αδελφοί μου. Μέσα στον χώρο της μετανοίας πρέπει πρώτα να καταλάβουμε ότι εμείς πρέπει να δώσουμε την ελευθερία μας. Εάν εμεί δεν κινηθούμε, δεν είναι εύκολο να κάνουμε οτιδήποτε άλλο, δεν μπορεί ο Θεός, δεν θέλει ο Θεός να εκβιάσει την ελευθερία μας.

Και θα μου πει κανείς τώρα: «Καλά, γιατί ο Θεός σ' αυτήν τη γυναίκα επενέβηκε μ' αυτόν τον τρόπο και δεν επεμβαίνει και σε μας και σε άλλους;» Διότι αυτή η γυναίκα είχε αδικηθεί στη ζωή της. Ήταν μικρό παιδί όταν έμεινε ορφανή και δικαιούτο τη θεία επέμβαση και φαίνεται και εκ της φύσεώς της, εκ του αποτελέσματός της ότι εις το βάθος της καρδιάς της εζητούσε τη σωτηρία της. 


Βλέπετε και να ξέρετε, και πρέπει να το ξέρομε όλοι ότι η καρδιά μας έχει ένα δικό της τρόπο που μιλά στον Θεό. Πολλές φορές στον Θεό μπορεί να λέμε λόγια με το στόμα μας ή με τον νου μας και να νομίζουμε ότι αυτά που λέμε, αυτά είναι, ή καμιά φορά δεν ξέρουμε και τι λέμε. Ο Θεός, όμως, ακούει την καρδιά που μιλά κι η καρδιά καμιά φορά εκφράζεται με τον δικό της τρόπο και πολλές φορές ούτ' εμείς δεν ακούμε τη φωνή της καρδιάς μας. [...] Η καρδιά μας λειτουργεί μ' ένα δικό της τρόπο, ανεξάρτητα από τη λογική μας και την προαίρεσή μας. [...] Ο καρδιογνώστης Θεός είναι ο μόνος που μπορεί  και ν' ακούσει την καρδία, αλλά και να μιλήσει στην καρδιά του ανθρώπου. [...]

Και σήμερα ευρίσκεται και ίσταται μπροστά μας στην Εκκλησία ως άστρον φαεινόν η Αγία Μαρία για να μας δείξει τι κάνει αυτός ο χώρος της μετανοίας. [...] Όλη αυτή η περίοδος και η ζωή της Εκκλησίας μας είναι μία μετάνοια, ατέλεστος μετάνοια, είναι μια μετάνοια χωρί τέλος. Είναι παρήγορη η σημερινή Κυριακή. Μας δείχνει ότι ό,τι και να κάνουμε εις τον έσχατο βαθμό δεν υπάρχει πιθανότητα να χαθούμε, εάν μετανοούμε! Άνθρωπος ο οποίος μετανοεί, άνθρωπος ο οποίος ζητά το έλεος του Θεού, άνθρωπος που θέλει τη σωτηρία του είναι αδύνατο να χαθεί αυτός ο άνθρωπος! Δεν θα χαθεί, ό,τι κι αν του συμβεί! Το πρόβλημα είναι να μη νεκρώσουμε τη θέλησή μας. [...]


Να θαυμάσομε την ευσπλαχνία του Θεού, να θαυμάσομε την αγάπη του Θεού, τη δικαιοσύνη του Θεού, ότι ο Θεός τελικά κανέναν άνθρωπο δεν αδικεί, ανθρώπους μέσα στο πέλαγος του σκότους της αμαρτίας, της απωλείας. [...] Έστω και ίχνος, ελάχιστο ίχνος, αδιόρατο ακόμα ίχνος να υπάρχει διαθέσεως ο Θεός θα έρθει να συναντήσει τον άνθρωπο. Δεν πρόκειται να αδικηθεί κανένας άνθρωπος. Κανένας άνθρωπος δεν πρόκεται να πει του Θεού: «ξέρεις εγώ αδικήθηκα λόγω των περιστάσεων, λόγω των γεγονότων. Ήθελα, αλλά οι περιστάσεις δεν με άφησαν! Αν ήταν διαφορετικά τα πράγματα, θα ήμουν πολύ διαφορετικός.» Όχι, κανένας δεν θα πει αυτόν τον λόγο, γιατί όταν θα γίνει η Κρίσις θα καταλάβουμε τότε, θα αισθανθούμε ότι ο Θεός έκανε τα πάντα για μας και άρα η απώλειά μας -μη γένοιτο!-, η κόλασή μας είναι πλέον δική μας ευθύνη...

 

Μητροπολίτης Λεμεσού Αθανάσιος

Πηγή βίντεο: κανάλι DOUMANHS