Αγάπη αληθινή

Η σχέση μεταξύ άνδρα και γυναίκας αφενός αποκαλύπτει με τον καλύτερο τρόπο το ουσιαστικό μυστήριο της θείας ζωής, και αφετέρου προσφέρει, αν κατανοηθεί σωστά, το καλύτερο πλαίσιο για την τελειοποίηση της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Το γεγονός αυτό επιβεβαιώνεται στη Χριστιανική παράδοση με την ίδια την Ενσάρκωση.

Το άγιο Πνεύμα ευαγγελίζεται και ο θείος Λόγος γεννιέται με ανθρώπινη μορφή μόνο αφότου ο Ιωσήφ παίρνει υπό την προστασία του την Παναγία και η Παναγία δέχεται τον Ιωσήφ ως μέλλοντα σύζυγό της. Μπορούμε να μπούμε στον Παράδεισο, όχι αύριο ή μετά τον θάνατό μας, αλλά εδώ και τώρα, αρκεί να εκπληρώσουμε τους όρους του.

Αν ο εραστής αναγνωρίζει πως η αγάπη με την οποία και διά της οποίας βλέπει την αγαπημένη είναι μια θεία ιδιότητα, τότε θα μπορεί να τη βλέπει «εν Θεώ». Θα τη βλέπει στο φως της αγάπης που στην ουσία της είναι θεία. Δεν θα την αγαπά λοιπόν έξω ή ξεχωριστά απ’ τον Θεό. Στην περίπτωση όμως του «πεπτωκότος ανθρώπου» - ή σύμφωνα με το βέβηλο τύπο συνείδησης – μπορεί ένας άνδρας και μια γυναίκα να αγαπιούνται έξω και μακριά από τον Θεό, τουλάχιστον κατά το μέτρο που αυτοί νομίζουν πως αυτό ανταποκρίνεται στις προθέσεις τους, και να βλέπουν ο ένας τον άλλο ως πλάσματα που δεν έχουν καμιά σχέση με τον Θεό και πως ζουν εντελώς ανεξάρτητα απ’ Αυτόν. Αλλά στην παραδείσια κατάσταση, ο άνδρας και η γυναίκα αγαπιούνται «εν Θεώ», γνωρίζοντας ότι μονάχα εφόσον μετέχουν στον Θεό μπορούν να αγαπούν.

Αλλά δεν είναι μόνο πως ο ένας αγαπά τον άλλο «εν Θεώ». Όταν ο ένας αγαπά τον άλλο, αυτόν που αγαπά ουσιαστικά είναι τον Θεό, όπως αποκαλύπτεται στον καθένα μέσα απ’ τον άλλο. Ο καθένας γίνεται μια εικόνα για τον άλλο· κι επειδή ο Θεός αποκαλύπτεται στον καθένα ως εικόνα μέσα απ’ τη μορφή του ζωντανού ανθρώπου που είναι ο αγαπημένος, όταν αγαπά αυτόν τον άνθρωπο ο εραστής, αγαπά τον Θεό. Στην εικόνα είναι ο Θεός που φανερώνει τον εαυτό Του· και αυτό που ο άνδρας αγαπά στη γυναίκα είναι ακριβώς το μυστήριο που αυτή φανερώνει ως μια τέτοια εικόνα, όπως ακριβώς αυτό που η γυναίκα αγαπά στον άνδρα είναι το μυστήριο που αυτός φανερώνει κατά παρόμοιο τρόπο.

Πράγματι, σ’ αυτή την παραδείσια μορφή αγάπης μεταξύ άνδρα και γυναίκας, ο αληθινός εραστής – η πραγματική υπόσταση που κινεί την αγάπη μέσα στους ανθρώπινους εραστές – είναι ο ίδιος ο Θεός, ο Κύριος της αγάπης. Ο άνδρας και η γυναίκα αγαπούν τον Θεό ο ένας στον άλλο όχι χάρη στον ίδιο τους τον εαυτό, αλλά χάρη στον Θεό. Ή μάλλον μέσα από τον καθένα είναι που ο Θεός αγαπά τον άλλο.

Philip Sherrard, Το ιερό στη Ζωή και την Τέχνη, εκδ. Ακρίτας, 1994, σσ. 150, 160, 161