Αυτό που θα ζήσω αύριο!

Αὔριο θά πάω στό Ναό. Ἐκεῖ θά ζήσω ἕνα μεγάλο μυστήριο. Τό μυστήριο πού λέγεται Ἐκκλησία.

Εἴχα σχηματίσει μιά πολύ πλανεμένη ἀντίληψι. Ὅταν πρόφερα τή λέξι Ἐκκλησία, τό μυαλό μου πήγαινε στό οἰκοδόμημα, τό λαμπρό ἤ ἀπέριττο, μέσα στό ὁποῖο ἀντηχοῦν οἱ προσευχές καί προσφέρεται στούς πιστούς ἡ Χάρις τῶν μυστηρίων.

Ἀργότερα ἔκανα μιά ἀνακάλυψι. Διαβάζοντας τό ἱερό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων, εἶδα τούς πρώτους πιστούς νά μήν ἔχουν τεράστιους καί καλοστολισμένους ναούς, νά μήν ἔχουν κἄν μικρά κι’ ἀπέριττα ἐκκλησάκια, σάν αὐτά πού στεφανώνουν τίς κορυφές τῶν βουνῶν καί ἀναπαύονται στούς κάμπους μας, ἀλλά νά ἔχουν μιά ἱερή σύναξι, τήν ὁποία ὠνόμαζαν, καί ἦταν στήν πραγματικότητα, Ἐκκλησία. Συναγμένοι στόν ἴδιο τόπο, «ἐπί τό αὐτό», συγκροτοῦσαν ἕνα σῶμα λατρευτικό, τό ὁποῖο κύκλωνε τό Θυσιαστήριο – θρόνο τοῦ Ἐσταυρωμένου Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί χαιρόταν τήν παρουσία του καί τόν λάτρευε καί, μετέχοντας στό Ποτήριο τῆς Εὐχαριστίας, τρεφόταν μέ τό Ἅγιο Σῶμα του καί μέ τό τίμιο Αἷμα του. Ἔτσι γινόταν τό πραγματικό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ Νύμφη του, γιά τήν ὁποία Ἐκεῖνος ἔδωκε τό πιο ἀκριβό τίμημα, τό ἅγιο Αἷμα του.

Αὐτή ἡ ἀνακάλυψι μέ συνεκλόνισε. Ξανοίχτηκε μπροστά μου μιά καινούρια πραγματικότης. Ἡ πραγματικότης πού λέγεται Ἐκκλησία.

Εἶμαι κι ἐγώ ἕνας βαφτισμένος. Εἶμαι ἕνας Χριστιανός. Ἕνας Χριστιανός, ὅπως ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ Χριστιανοί τῆς πρώτης Ἐκκλησίας.

Ἀνακαλύπτοντας τήν Ἐκκλησία, ἀνακάλυψα τή θέσι μου. Δέν εἶμαι μόνο ἕνας στρατιώτης σέ μιά ἀπέραντη στρατιά. Μέ τήν παράταξι τοῦ Ἐσταυρωμένου Χριστοῦ μου δέν μέ συνδέει μόνο τό ὄνομα τοῦ Χριστιανοῦ καί ἡ παραδοχή τοῦ περιεχομένου τοῦ μηνύματός του. Συνδέομαι ὀργανικά. Εἶμαι ἕνα μέλος τοῦ Σώματός του. «Ὑμεῖς δε ἐστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (Α΄ Κορινθ. ιβ΄ 27). Μέ τό Βάπτισμά μου ἑνώθηκα μ’ ἀυτόν. «Ὅσοι εἰς Χριστόν ἐβαπτίσθητε, Χριστόν ἐνεδύσασθε» (Γαλ. γ΄ 27). Ἐφόρεσα τόν Χριστόν. Ἔγινα ἕνα μαζί Του.

Αὔριο θά ζήσω στή γνησιώτερη μορφή της καί στή δυνατώτερή της ἔντασι αὐτή τήν ἑνότητά μου μέ τόν Κύριο καί τήν ἐνσωμάτωσί μου στήν Ἐκκλησία Του. Στό Ναό, πού θά πάω, θά εἶναι συγκεντρωμένα ὅλα τά μέλη Του. Ἡ Ἐκκλησία Του «ἐπί τό αὐτό». Καί μαζί μέ τήν Ἐκκλησία Του θά παρίσταται ὁ Ἴδιος, ἡ Κεφαλή. Αὐτός, πού «ἠγάπησε τήν Ἐκκλησίαν καί ἑαυτόν παρέδωκεν ὑπέρ αὐτῆς» (Γαλ. ε΄ 25).

Αὐτό πού θά ζήσω αὔριο, θά εἶναι ἡ «Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ ἐν Χριστῷ». Θά εἶναι ἡ σύναξι, τήν ὁποία συγκαλεῖ ὁ Θεός, τό Δεῖπνο, τό ὁποῖο ἑτοιμάζει ὁ βασιλεύς καί οἰκοδεσπότης ὁλόκληρης τῆς δημιουργίας, καί στό ὁποῖο θά λάβουν μέρος «οἱ κλητοί» Του, γιά νά πάρουν τή Χάρι καί τή χαρά καί νά προσφέρουν τή λατρεία. Ὅλο αὐτό τό ἱερό σῶμα θά εἶναι αὔριο πυρακτωμένο ἀπό τή φωτιά τῆς ἀγάπης καί τῆς λατρείας.

Ἐκεῖνος, προσφέροντας τό Αἷμα Του, θά προσφέρῃ τήν ἀπέραντη θεϊκή του ἀγάπη. Κι ἐμεῖς, κυκλώνοντας τόν ἐπίγειο θρόνο Του, τό Ἅγιο Θυσιαστήριο, θά ψελλίζουμε, μ’ ὅση δύναμι διαθέτουμε, τούς ὕμνους τῆς ἀφοσιώσεώς μας καί τῆς ἀγάπης μας.

Αὐτή ἡ σύναξις, αὐτή ἡ ἐνσωμάτωσι εἶναι ἕνα κομμάτι τῆς βασιλείας Του. Εἶναι ἡ ἴδια ἡ βασιλεία Του. Ἡ αἰώνια βασιλεία, πού ἀξιώνομαι ἀπό τώρα νά τήν ψηλαφῶ καί νά τήν προγεύωμαι. Εἶναι μιά προαπόλαυσι τῆς χαρᾶς τῆς αἰωνιότητος σέ τούτη τή γῆ. «Κἀγώ διατίθεμαι ὑμῖν βασιλείαν, ἵνα ἐσθίητε καί πίνητε ἐπί τῆς τραπέζης μου ἐν τῇ βασιλείᾳ μου» (Λουκ. κβ΄ 29,30).

Ἡ θεία Λειτουργία εἶναι ἡ ἐγγύησις τῆς βασιλείας. Σ’ αὐτή, ὁλόκληρη ἡ Ἐκκλησία ἀπολαμβάνει τή χαρά τῆς παρουσίας τοῦ Λυτρωτοῦ της.

Αὔριο στή Λειτουργία, θά ζήσω τί εἶναι καί τί θά πῇ Ἐκκλησία. Θά ζήσω γιά λίγο στήν κοινωνία τοῦ Οὐρανοῦ καί στή ζωή τοῦ οὐρανοῦ. Καί θά πάρω δύναμι, γιά νά ζήσω σάν πολίτης τοῦ Οὐρανοῦ τή ζωή μου στή γῆ.

Ἡ αὐριανή μου ἡμέρα εἶναι μιά μεγάλη ἡμέρα.

Πηγή: Μητροπολίτης Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κ. Νικόδημος, Στοχασμοί τοῦ Σαββάτου, Ἐκδ. «Σπορά», Ἀθήνα: 1998, σελ.12-16.