«Άπαξ» μέτοχος της Χάρης

ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΧΑΡΗ

Η χάρη είναι ένας παράγων έξω από εμάς: είναι μια ενέργεια του Θεού, δική Του, εντελώς δική Του, άκτιστη, που ενεργεί επάνω μας σε βαθμό ασύλληπτα μεγάλο· σε βαθμό πρωταρχικής σημάσίας.

«Πηγαίνουμε» να κοινωνήσουμε. Εκεί, λίγο πριν ανοίξουμε το στόμα μας, να δεχθούμε μέσα μας το άγιο Σώμα και το τίμιο Αίμα του Χριστού, λέμε με κατάνυξη:
- Προσέρχομαι, Κύριε, «ως ο ληστής, ως ο τελώνης, ως η πόρνη». Με τα λόγια αυτά θέλουμε να ειπούμε: Όχι απλά, δεν είναι «άξιος»· αλλά, αισθάνομαι ανάξιος. Αισθάνομαι τόσο άσχημα για τον εαυτό μου, που τον παραλληλίζω με τον ληστή, με τον τελώνη και με την πόρνη. Και διακηρύττω, ότι δεν έχω επάνω μου καλό τίποτε άλλο, παρά μόνο λίγη μετάνοια· λίγη επίγνωση·και την ομολογία μου, ότι Ζωή είναι ο Χριστός· και την πρόθεσή μου, να περπατώ πηγαίνοντας όλο και πιο κοντά στον Χριστό.

Και ότι τη δύναμη να το κάνω, την παίρνω από τον Χριστό· και την οφείλω στον Χριστό.

Για να πας κοντά στον Χριστό, και να αποκτήσεις μετάνοια πρέπει, πρώτα να φιλοτιμηθείς να βλέπεις τον εαυτό σου και όλα τα γύρω από τον εαυτό σου, σωστά· και να φιλοτιμηθείς, να τα βλέπεις με το φως του Χριστού, χριστοκεντρικά. Με άλλα λόγια πρέπει να φροντίσεις, να κάμεις κέντρο της ζωής σου τον Χριστό, «δι' Ου και τον Πατέρα εγνώκαμεν». Αφού, αυτή η πρόθεση, αυτή η «φιλοτιμία», είναι η μετάνοια· που μου υπαγορεύει να αφήνω στην άκρη τα έργα, που με δένουν με τον εαυτό μου, με τη σάρκα μου, με τα συναισθήματά μου, με το εγώ μου, και γενικά με τη φύση μου.

Όποιος, βλέπει τον κόσμο, τον εαυτό του, τη ζωή του, τη φύση του, ανθρωποκεντρικά· με κέντρο, όχι τον Χριστό, και την αιώνια ζωή, αλλά τον εαυτό του, είναι ολόκληρος, στο σύνολό του, μια πλήρης αποτυχία. Και γι' αυτό το χρέος του και το συμφέρον του είναι, (σε δεύτερο πλάνο) όλα αυτά που συγκροτούν τη ζωή του σαρκικού ανθρώπου, να τα διαγράψει από το οπτικό του πεδίο. Και να φροντίσει να γίνει «άπαξ» μέτοχος του Χριστού και της χάρης Του. Το άπαξ αυτό σημαίνει: όσο το δυνατό πιο γρήγορα. Χωρίς αναβολές και αργοπορίες· με όποιο τρόπο και αν είναι.

Και άπαξ μέτοχος της χάρης του Χριστού γίνεται ο άνθρωπος, όχι όταν τρίζει τα δόντια του, όχι αν σφίγγει τη γροθιά του, όχι αν σφίγγει το ζωνάρι του, -αλλά όταν τη ζητάει από τον Θεό, με τον κατά Θεόν νόμιμο τρόπο, ΜΕ ΤΑΠΕΙΝΩΣΗ και με ΥΠΑΚΟΗ. 

Πηγή: μητροπολίτου Νικοπόλεως Μελετίου, Κρίση και καθίζηση: Θα υπάρξει ανάκαμψη;, εκδ. Ι. Μητρ. Νικοπόλεως, Πρέβεζα: 2011, σ. 40-42