Θα μπορούσαμε να σπάσουμε τη μέση μας παρά να σταθούμε όρθιοι!

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΧΤΥΠΑΕΙ ΤΟΝ ΛΑΟ ΜΑΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΑΠΟ ΤΙΣ ΞΕΝΕΣ ΚΑΜΠΙΕΣ

Παραπονέθηκε ο Κύριος για τον εκλεκτό λαό Του λέγοντας: Τους χτυπώ άλλα δεν τους πονάει.

Χτύπησε ο Κύριος την Ευρώπη στον αιώνα μας [ενν. 20ό αι.] με δύο πολέμους και δεν γνωρίζουμε αν την πόνεσε. Χτύπησε ο Κύριος τη χώρα μας [ενν. Σερβία] και στους δύο παγκόσμιους πολέμους πιο βαριά από κάθε άλλη χώρα. Πόνεσε ο λαός μας; Πόνεσε και κατάλαβε πως τον χτύπησε ο Κύριος, λόγω των αμαρτιών του. Έτσι κατάλαβε πως είναι καλό να αλλάξει, να εξαγνιστεί, να ισιώσει. Τι σημαίνει ισιώνω; Ισιώνει εκείνος που στράβωσε, κύρτωσε. Η Δύση ολόκληρη είναι κυρτωμένη σαν εκείνη την συγκύπτουσα γυναίκα, που για δεκαοκτώ χρόνια περπατούσε έχοντας το κεφάλι της στα γόνατα. 

Ο λαός μας στην αρχή κοίταζε την Ευρώπη με τρόμο και λύπη, άλλα στη συνέχεια συνήθισε την περηφάνια της και μετά και ο ίδιος καμπούριασε. Στην αρχή οι Σέρβοι έλεγαν: Δεν πρέπει να είμαστε απλοί Βαλκάνιοι, άλλα να είμαστε σύγχρονοι, να παρακολουθούμε τη μόδα και την Ευρώπη. 

Πρέπει να κυρτώσουμε, να καμπουριάσουμε... υπάρχει στο καμπούριασμα μία ομορφιά που δεν μπορούν να τη δουν οι απλοί Βαλκάνιοι... Έτσι σκεφτόταν ο σερβικός λαός και λησμόνησε τον ηρωισμό του, ξέχασε πως δοξάστηκε ακριβώς για τον λόγο ότι στεκόταν όρθιος, ξέχασε πως δοξάστηκε, επειδή για πεντακόσια χρόνια δεν έσκυψε το κεφάλι του στους Τούρκους. Όταν όμως ελευθερώθηκε από τους Ασιάτες, σε πενήντα χρόνια κύρτωσε υπό την επιρροή της Ευρώπης, τόσο που ούτε τα παιδιά αναγνώριζαν τους παππούδες τους, ούτε οι παππούδες τα εγγόνια τους. Όλα αυτά τα είδε το μάτι του Κυρίου και γι' αυτό τον λόγο το χέρι Του μας χτύπησε βαριά για να εγκαταλείψουμε τον λανθασμένο δρόμο που πήραμε. 

Εμείς όμως δεν τον εγκαταλείψαμε. Τόσο στραβώσαμε, κυρτώσαμε τα τελευταία εβδομήντα χρόνια, που θα μπορούσαμε να σπάσουμε τη μέση μας παρά να σταθούμε όρθιοι. Αλλά, δεν κύρτωσαν και δεν καμπούριασαν όλοι οι Σέρβοι, υπήρχαν και πολλοί που έμειναν όρθιοι και αυτοί με απορία αναρωτιόντουσαν: 

Τι είναι η Ευρώπη; Γιατί μας προσέλκυσε τόσο; Για ποιό λόγο η Δύση έγινε πιο ελκυστική από την Ανατολή; Τι θα γίνει στη συνέχεια; Θα γίνει η Ευρώπη η δεύτερη Ιεριχώ; Το πρώτο παιδί της Ευρώπης είναι ο πάπας και το δεύτερο παιδί της είναι ο άθεος. Έχουν πει για την παλιά Ιεριχώ: «Με τον θάνατο του πρωτοτόκου παιδιού του θα τον θεμελιώσει και με τον θάνατο του νεοτέρου παιδιού του θα ανεγείρει τις πύλες της» (Ιησούς του Ναυή 6, 26). 

Τι είναι η Ευρώπη; Αίρεση; Είναι αίρεση. Αρχικά ήταν παπική αίρεση, στη συνέχεια λουθηρανική αίρεση και μετά καλβινική αίρεση... Το τέλος αυτών των αιρέσεων είναι ο αθεϊσμός, δηλαδή οι ευρωπαίοι άθεοι που δεν υπήρχαν ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία της ανθρωπότητας. Δηλαδή ο πρώτος γυιος είναι αιρετικός και ο δεύτερος γυιος είναι άθεος. Πώς μπορεί μία τέτοια πόλη να επιβιώσει; Πώς μπορεί να είναι καλό παράδειγμα η νέα Ιεριχώ; Σε κανένα δεν μπορεί να είναι παράδειγμα, παρά μόνο στους ανόητους. Πώς βρέθηκαν ανάμεσα στους ανόητους και οι Σέρβοι; Αυτή είναι μία ερώτηση στην οποία είναι δύσκολο να βρούμε απάντηση. Υπάρχουν τρεις δυνατές απαντήσεις. 

Η πρώτη απάντηση είναι, επειδή τα τέκνα της Σερβίας πήγαιναν για σπουδές στη Δύση. Μαθαίνοντας να πίνουν από ψεύτικα ποτήρια μίσησαν τις διάφανες πηγές της πατρίδας τους. Η δεύτερη απάντηση είναι, επειδή τα τέκνα της Σερβίας άρχισαν να παντρεύονται ξένες γυναίκες. Ή τρίτη απάντηση είναι, επειδή τα μορφωμένα τέκνα των Σέρβων απομακρύνθηκαν από τους πατέρες τους και τους μίσησαν λόγω της πίστης τους. Αυτά τα τρία δηλητήρια, δηλητηρίασαν τη δική μας προσωπική, οικογενειακή, κοινωνική και δημόσια ζωή. 

Όπως ο οικοδεσπότης χτυπάει τα δέντρα δυνατά για να πέσουν τα φύλλα και σπάει τα κλαδιά για να πέσουν οι κάμπιες από το δέντρα, έτσι και ο Οικοδεσπότης του κόσμου. Ο Κύριος χτυπάει τον λαό μας, για να τον καθαρίσει από τις ξένες κάμπιες.  

Η Ευρώπη είναι αίρεση. Η χριστιανική αίρεση είναι χειρότερη από την ειδωλολατρία. Επειδή η εμπειρία επιβεβαίωσε πως είναι πιο εύκολο να πάρουμε με το μέρος του Χριστού τους ειδωλολάτρες παρά τους αιρετικούς. Μέχρι τη στιγμή που εμείς θα ονομαζόμαστε Ορθόδοξοι δεν είναι καλό να έχουμε τους αιρετικούς για παράδειγμα. Η αποστολή των ορθόδοξων λαών δεν είναι να τρέμουν μπροστά στους αιρετικούς λαούς, αλλά αποστολή τους είναι να τους φέρουν στον σωστό δρόμο.  

Στην εποχή μας αποσυντίθεται και σαπίζει ό,τι είναι αιρετικό. Ας ξεσηκωθούν οι ορθόδοξοι λαοί και ας παίξουν δυνατά τις σάλπιγγες στους αιρετικούς για να επιστρέψουν στην αλήθεια και στην τιμιότητα. Αυτό είναι το αποστολικό έργο του καιρού μας. Αν θα το κάνουμε αυτό, θα μας ευλογήσει ο Χριστός, ο Θεός μας, στον οποίο ας είναι η δόξα, εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Πηγή: Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς Επισκόπου Αχρίδος, Εμπνευσμένα Κείμενα Ορθοδόξου Πνευματικότητος, εκδ. «Ορθόδοξος Κυψέλη»

Αναδημοσίευση: Άπαντα Ορθοδοξίας (26/2/2012) 

Υ/γ. Ο Άγιος μιλά έχοντας στον νου του το παράδειγμα του δικού του λαού, του σερβικού...  Μα πόσο ταιριάζουν αυτά τα λόγια και για μας; Κυρτώσαμε μετά την απελευθέρωσή μας στην Ελλάδα, κυρτώσαμε με την «ανεξαρτησία» μας στην Κύπρο... Μα ο καλός Οικοδεσπότης σπάει τα κλαδιά να πέσουν οι κάμπιες. Να εύχεστε να πέσουν σύντομα!!!