Τις ώρες του διωγμού

Πολλές φορές η Εκκλησία μάς υπενθυμίζει

πως έχει μέλη ανθρώπινα και ατελή

και μας το υπενθυμίζει με τον πιο σκληρό κι άδικο τρόπο.

Είναι εκείνες τις ώρες του διωγμού

που ένα συγκινημένο «ευχαριστώ»

ή ένα δάκρυ κι ένα κόμπιασμα στον λαιμό 

συνθέτουν το μυστήριο μιας παρηγορίας

που σου χαρίστηκε μέσα στον πόνο.

Γιατί η επόμενη μέρα δεν θα 'ναι ρόδινη

θα ξημερώσει στην εξορία

στο ξεχείλισμα της πίκρας και του πόνου 
και των αναπάντητων «γιατί»...

Το «ευχαριστώ» σου λιτό κι απέριττο

συμπύκνωσε όλα όσα δεν μπόρεσες να πεις

μα όλοι τ' ακούσαμε συγκινημένοι. 

Ένα «ευχαριστώ» βγαλμένο απ' την ψυχή σου

ατόφυιο και γνήσιο

απαλλαγμένο από κάθε λογική διαμαρτυρίας

μεστό από αναμνήσεις, έγνοια, κόπο και προσευχή...

Ένα «ευχαριστώ» όλες σου οι λέξεις

ήταν το πιο σπουδαίο δίδαγμα που πρόσφερες φεύγοντας!

Εμείς σ' ευχαριστούμε για όλα 

και πιότερο γι' αυτό το τέλος. 

Δέξου το ακάνθινο στεφάνι σου αγόγγυστα

και προχώρα στον δρόμο που δίδαξε ο Κύριός μας,

τον ευλογημένο δρόμο στον Γολγοθά που βάδισε κι Εκείνος.

Υ/γ. Στον π. Β.