Αφήσου με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού

«Ἀμὴν, ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ τὰ ἔργα ἃ ἐγὼ ποιῶ, κακεῖνος ποιήσει καὶ μείζονα τούτων ποιήσει...

Η Χάρις του Θεού να επισκιάζει κι εμάς τους αναξίους. Αγαπητό τέκνο, να χαίρεσαι εν Κυρίω. Έλαβα την επιστολή σου και κατανόησα τις πνευματικές ανησυχίες σου. 

Ειρήνευε, καθώς το Πνεύμα του Θεού επισκέπτεται μυστικά την ψυχή κι επισκιάζει αυτήν η Θεία Χάρις Του. Αφήσου με εμπιστοσύνη στα χέρια του Θεού, επιτρέποντας έτσι στον εαυτό σου να φτάσει στην αγία ταπείνωση. Αυτή μεταμορφώνει τον άνθρωπο. Ο ταπεινός έχει συνείδηση της εσωτερικής του κατάστασης. Αναγνωρίζει τα σφάλματά του και θλίβεται, μα δεν απελπίζεται και δεν εξουθενώνει τον εαυτό του... Ο έχων την αγία ταπείνωση σωπαίνει. Δεν μιλάει. Ακούει, συμπονάει, ελεεί, προσεύχεται, αγαπάει. Έτσι μένει πάντα μέσα του η χαρά του Χριστού, γίνεται όργανο του Θεού, σκεύος εκλογής. Έχε αγάπη για τον Θεό και τον άνθρωπο. Έτσι θα είσαι ελεύθερος. Όλες οι αισθήσεις θα λειτουργούν σύμφωνα με τον νόμο του Κυρίου. Να είσαι έτοιμος να κενωθείς στον οποιοδήποτε. Όπου αγάπη, εκεί ελευθερία...»

Διάβαζα αχόρταγα την πολυσέλιδη επιστολή, καταβροχθίζοντας κυριολεκτικά τα νοήματα και τελειώνοντας, ξέσπασα ξανά σ' ένα γοερό, λυτρωτικό κλάμα, που μ' απάλλαξε από κάθε ίχνος απελπισίας και απόγνωσης. Η μίζερη, σκοτεινή κι αθέατη πλευρά της ζωής μου φωτίστηκε και πλύθηκε μέσα στα δάκρυά μου κι άρχισε ανέλπιστα να βρίσκει το νόημα που χρόνια αναζητούσε. Ο θείος τώρα μουρμούριζε με τη βραχνή φωνή του:

- Ο Θεός, ο Θεός ημών, ο τας νοεράς και λογικάς υποστησάμενος δυνάμεις τω σω θελήματι, σου δεόμεθα και σε ικετεύομεν, πρόσδεξαι ημών μετά των κτισμάτων σου πάντων την κατά δύναμιν δοξολογίαν, και ταις πλουσίαις της σης αγαθότητας αντάμειψαι δωρεαίς, ότι σοι κάμπτει παν γόνυ επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων, και πάσα πνοή και κτίσις υμνεί την ακατάληπτόν σου δόξαν, μόνος γαρ ει αληθινός και πολυέλεος. Ότι σε αινούσι πάσαι αι δυνάμεις των ουρανών, και σοι την δόξαν αναπέμπομεν, τω Πατρι και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν...

Πηγή: Κώστας Λοής, χαρά μου, Χαρά μου, εκδ. «Σαββάλας», Αθήνα: 2009, σ. 118-120.